Λίβελοι ... ένεκα θετικών προσδοκιών

Με έναν καλογραμμένο λίβελο το μπλογκ δραπετσινι προσπαθεί να διασκεδάσει τις θετικές εντυπώσεις από την εκλογή του Νίκου Μαρτάκη ως προέδρου του δημοτικού συμβουλίου.

Έχουμε συνηθίσει το καλό γράψιμο του μπλογκ, δεν έχουμε συνηθίσει τις θεωρίες συνωμοσίες.

Δυστυχώς, όλο το στόρι του παρασκηνίου της επιλογής Μαρτάκη θα ταίριαζε σε αρκετά ονόματα, χωρίς ίσως την παραμικρή παραλλαγή, κι έτσι δεν κατάφερε να πείσει ούτε εμένα, που γενικά είμαι ευκολόπιστο άτομο.

Δεν ξέρω αν πραγματικά «έπαιξαν» πολλά ονόματα στο μυαλό του δήμαρχου για την θέση του προέδρου. Δεν το νομίζω, περισσότερο στις συνωμοσίες των μπλογκς έπαιξαν.

Οι επιλογές ήταν περιορισμένες, όχι για λόγους αξιοκρατίας, δεν επιλέχθηκε ο μονόφθαλμος ανάμεσα στους τυφλούς όπως υπαινίσσεται πονηρά ο δραπετσίνης, αλλά με καθαρά αξιοκρατικά κριτήρια. Χωρίς να υπολογίζονται στην μοριοδότηση τα ένσημα που συνήθως προβάλλουν οι μέτριοι, ο Νίκος θα ήταν πρώτης τάξης επιλογής για οποιαδήποτε από τις υπάρχουσες παρατάξεις ήταν διοίκηση και τον περιλάμβανε στις γραμμές της, εκτός βεβαία του ΚΚΕ.

Το στυλ του τσαμπουκά για να επιβάλλει «γραμμή» ή του αρτηριοσκληρωτικού γραφειοκράτη για να καταστρέφει κάθε έννοια ανταλλαγής απόψεων είναι πολύ ισχυρά στα ήθη του πολιτικού πολιτισμού μας, ανήκουν όμως στο συντηρητικό παρελθόν μας.

Δεν βλάπτει η αλλαγή.

Οι χαμηλοί τόνοι απέναντι στο μπαλκόνι είναι πολιτισμός που βοηθά την παραγωγή έργου.

Καλλίτερο το μυαλό από τις φωνητικές χορδές.

Αυτό το κριτήριο ταιριάζει γάντι στον Νίκο Μαρτάκη.

Επί πλέον, είναι άνθρωπος που προτιμά και το έχει δείξει, την ουσία από την παράσταση.

Δεν αναμετρήθηκε με καμιά ισορροπία στο εσωτερικό της παράταξης, γιατί δεν υπήρξε τέτοιο θέμα. Προσωπικά για τον καθένα ήταν τα κριτήρια. Γι αυτό άλλωστε και πέρασε ομόφωνα και σε σύντομο χρόνο και ακόμη χωρίς απώλειες στην μυστική ψηφοφορία.

Κατανοώ την λύπη της παράταξης που εφάπτεται στο δραπετσίνι.

Μια –υπερβολική και λάθος για μένα- στρατηγική που στηριζόταν στην ανάδειξη του Κώστα Χρονόπουλου σαν κόκκινο πανί που έπρεπε να ξεβάψει, ξαφνικά εκ των πραγμάτων έμεινε μετέωρη, χωρίς αντικείμενο.

Άντε τώρα να βρίσκεις νέους επώνυμους εχθρούς πέρα από τον ίδιο τον δήμαρχο και πλάι του.

Θα προτείνω –και το κάνω γιατί είμαι σίγουρος ότι δεν υπάρχει ο κίνδυνος να εισακουστώ- η αντιπολίτευση να εγκαταλείψει την στρατηγική των επιθέσεων σε πρόσωπα, και να επιλέξει την στρατηγική της διαμόρφωσης απόψεων, ριζοσπαστικών και μεταρρυθμιστικών, που θα την έβαζαν ξανά στο παιχνίδι της πολιτικής αντιπαράθεσης.

Καλό απόγευμα.