Τετάρτη 26 Φεβρουαρίου 2014

"58" : ΓΙΑΤΙ ΚΑΤΑΛΗΞΑΜΕ ΕΔΩ; ΜΙΑ ΣΥΝΟΛΙΚΗ ΑΠΟΤΙΜΗΣΗ.

του Παναγιώτη Κωστούλα από το F/B                      



Τον περασμένο Οκτώβριο παρουσιάστηκε η διακήρυξη των 58. Ήταν μια κίνηση που έδωσε ελπίδα σε ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας που είχε ένα κοινό όραμα: την συνεργασία των δυνάμεων μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, των δυνάμεων που ξεκινούν από την φιλοευρωπαϊκή αριστερά και καταλήγουν στον κεντρώο φιλελευθερισμό με στόχο την μετατόπιση της πολιτικής ζωής της χώρας από τον στείρο δικομματισμό σε μεταρρυθμιστική κατεύθυνση.
Από την πρώτη στιγμή η πρωτοβουλία δέχτηκε ένα καταιγισμό επιθέσεων: "Είναι ένα τρικ για να σώσουν το ΠΑΣΟΚ", "είναι λαγοί του Σημίτη που μεθοδεύει την επιστροφή του", "είναι ένα κλαμπ ακαδημαϊκών ελιτιστών", "είναι κεντροδεξιοί νεοφιλελεύθεροι", "θέλουν να διαλύσουν το ΠΑΣΟΚ".
Από όλα είχε ο μπαχτσές. Κάθε κατηγορία και η ακριβώς αντίθετή της ακούστηκε.
Η κοινωνία όμως έδειξε να αγκαλιάζει το εγχείρημα. Συγκροτήθηκαν ομάδες πρωτοβουλίας και οργανώθηκαν επιτυχείς συγκεντρώσεις σε όλη τη χώρα την ώρα που σε όλες τις μετρήσεις εμφανιζόταν σταθερά ένα τμήμα του κόσμου που υπερέβαινε το 20%, το οποίο δήλωνε ότι θα ψήφιζε ένα ενωτικό εγχείρημα.
Η ΔΗΜΑΡ του Κουβέλη -όπως ήταν αναμενόμενο- έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της για να τορπιλίσει την προσπάθεια, παρά την στήριξη αρκετών στελεχών της στους 58. Οχυρώθηκε πίσω από έναν ατέλειωτο κατάλογο προσχημάτων και προφάσεων, επιζητώντας παντί τρόπω να προστατέψει το κομματικό μαγαζάκι, ώστε αν χρειαστεί την κατάλληλη στιγμή να το οδηγήσει στην γνώριμη αγκαλιά του ΣΥΡΙΖΑ.
Το ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου παρά την επίσημη στήριξη στην πρωτοβουλία των 58 ουδέποτε την υπολόγισε πραγματικά και δεν την είδε με ενδιαφέρον. Πολλά στελέχη του βαθέως κομματικού μηχανισμού, κυρίως οπαδοί του παπανδρεϊσμού και άνθρωποι που θα διαφωνούσαν με τον Βενιζέλο ακόμα κι αν έλεγε ότι 1+1=2 στάθηκαν εξ αρχής με καχυποψία ή και αποστροφή στο εγχείρημα στη λογική "ποιοι είναι τούτοι εδώ που έρχονται να αμφισβητήσουν το κομματικό ιερατείο μας;"
Οι φιλελεύθεροι τέλος αενάως φοβικοί και αμφίθυμοι οχυρώθηκαν πίσω από επιχειρήματα του τύπου "φοβόμαστε μην καπελωθούμε από το ΠΑΣΟΚ" και "δεν μας ανέφεραν ονομαστικά στη διακήρυξη".
Την ίδια ώρα οι 58 έστελναν μονίμως θολά μηνύματα. Ξεκίνησαν ως μια ομάδα ανθρώπων που στόχευαν στο να προκαλέσουν τη συνεννόηση μεταξύ των όμορων δυνάμεων και κατέληξαν οι ίδιοι πολιτικοί παίκτες. Χωρίς προηγούμενη προετοιμασία για κάτι τέτοιο, χωρίς οργανωτική δομή, χωρίς συγκροτημένες προγραμματικές θέσεις, χωρίς επικοινωνιακή πολιτική και βέβαια χωρίς επικεφαλής. Ουδείς μπορούσε να απαντήσει στο ερώτημα "τι είναι επιτέλους οι 58;".
Εγκλωβίστηκαν σε μια ατέρμονη οργανωτική συζήτηση περί ψηφοδελτίων, ονομάτων, ποσοστών, διασκέψεων, συνδιασκέψεων και κόντρα διασκέψεων και έχασαν τον αρχικό τους προορισμό.
Η προοπτική του εγχειρήματος ήδη άρχισε να μετρά αντίστροφα μετά την ανακοίνωση της εκλογής των ευρωβουλευτών με σταυρό. Τότε αποκαλύφθηκε η μεγάλη πολιτική ανασφάλεια, αλλά και ο βαθύς διχασμός που υπήρχε και μέσα στους κόλπους των ίδιων των 58 σχετικά με το πλάνο πορείας. Δόθηκε η εντύπωση της φυγομαχίας και της διολίσθησης σε λογικές ελιτισμού και κεχρισμένων εκλεκτών. Φάνηκε ότι το όλο εγχείρημα δεν πάταγε γερά στα πόδια του.
Άρχισε να κυριαρχεί η απογοήτευση και η μιζέρια. Η ψευδαίσθηση ότι αρκούσαν 58 αξιόλογες προσωπικότητες για να σαρώσουν με τον μεταρρυθμιστικό τους αέρα το παλιό σύστημα κατέρρευσε. Φάνηκε ότι οι περισσότεροι εξ αυτών δεν είχαν ούτε το κουράγιο ούτε τη διάθεση να αναμετρηθούν με τις δυσκολίες ενός πρωτόγνωρου εγχειρήματος. Και άρχισαν τα διαλυτικά φαινόμενα.
Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι το ιδρυτικό λάθος των 58 ήταν ότι ζήτησαν τη συνεργασία των ήδη υπαρχουσών πολιτικών δυνάμεων και δεν κινήθηκαν αυτόνομα.Τρίχες. Εάν συνέβαινε αυτό το μόνο υπαρκτό πολιτικό αποτέλεσμα θα ήταν να προστεθεί ένα ακόμα κομματίδιο ανάμεσα στα ήδη υπάρχοντα του χώρου και να ενισχυθεί ο κατακερματισμός. Το ζητούμενο ήταν η ειλικρινής συνεργασία των συγγενικών δυνάμεων στη λογική της σύνθεσης, της υπέρβασης και της ανάδειξης νέων ανθρώπων στο τιμόνι. Δυστυχώς τα κόμματα του χώρου δεν το θέλησαν. Προτίμησαν το "πρώτοι στο χωριό παρά δεύτεροι στην πόλη".
Η πρωτοβουλία των 58 απέτυχε διότι ουδείς ήθελε να πετύχει. Άλλοι διότι θελαν ανέπαφα τα κομματικά μαγαζάκια τους, άλλοι γιατί βαυκαλίζονταν ότι θα γεννήσουν μόνοι τους το νέο και αμόλυντο, άλλοι γιατί δεν μπόρεσαν να τιθασεύσουν την εμπάθεια και τις εμμονές τους και άλλοι διότι πολύ απλά βολεύονταν μέσα στο υπάρχον δικομματικό σκηνικό.
Τίποτα όμως δεν πάει χαμένο. Η πρωτοβουλία των 58 παρά τα λάθη και τις αδυναμίες της θα μείνει στην ιστορία ως η πρώτη σοβαρή προσπάθεια αφύπνισης του κεντρώου, μεταρρυθμιστικού χώρου. Η σύντομη παρουσία της στο πολιτικό σκηνικό άρκεσε για να αποδείξει ότι ο χώρος υπάρχει και ζητά να εκπροσωπηθεί. Φαίνεται άλλωστε παντού. Σε συλλόγους, σε επιμελητήρια, σε ομάδες πολιτών.
Δυστυχώς οι συνθήκες δεν ήταν ακόμα ώριμες. Έγραψα ήδη ότι μπαίνουμε σε μια μακρόχρονη σκοτεινή πορεία στην πολιτική έρημο. Τα κάτω δεν αρκούν. Παρότι αποδείχτηκαν ωριμότερα από τα πάνω είναι κοινός τόπος πια ότι χωρίς μια κεντρική συμφωνία κορυφής δεν μπορούν να προχωρήσουν τα πράγματα. Δεν είμαι ιδιαίτερα αισιόδοξος για το μέλλον αν και θα παραμείνω παρών στην προσπάθεια αυτή όποια μορφή κι αν λάβει από εδώ και πέρα. Κρατώ στη μνήμη μου με αγάπη και συμπάθεια τους 58 ως ένα όμορφο πείραμα που μου αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση, αισθανόμενος σε τελική ανάλυση την ανάγκη να τους πω ένα ευχαριστώ για την προσπάθειά τους και αναλογιζόμενος πως έκαμναν πραγματικά ό,τι μπορούσαν.
Σε κάθε περίπτωση, η πρωτοβουλία των 58 πέρασε στην ιστορία.

Τρίτη 18 Φεβρουαρίου 2014

Ομίχλη στο λιμάνι...


... ο Ποσειδώνας τα έχει πάρει στο κρανίο.
Ακούει τις υποψηφιότητες και ρίχνει προειδοποιητικά νέφη, κάνοντας το τοπίο ...να μικραίνει.