Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2011

«ΑΝΑΠΛΑΣΗ – ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗ ΣΙΔΗΡΟΔΡΟΜΙΚΟΥ ΣΤΑΘΜΟΥ ΑΓ. ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ»



Στις 27 Οκτωβρίου έλαβα το δελτίο τύπου του δήμου όπου με θέμα:
«ΑΝΑΠΛΑΣΗ – ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗ ΣΙΔΗΡΟΔΡΟΜΙΚΟΥ ΣΤΑΘΜΟΥ ΑΓ. ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ»
ο δήμαρχος Λουκάς Τζανής απευθύνεται στον υπουργό Πολιτισμού και τουρισμού Παύλο Γερουλάνο και του ζητά την χρηματοδότηση για την αξιοποίηση του πρώην σιδηροδρομικού σταθμού Λαρίσης στον Αγ. Διονύσιο και την τοποθέτηση έξι ανακαινισμένων βαγονιών τρένου. (εδώ το δελτίο τύπου).
Είναι πολύ ευχάριστη έκπληξη η αξιοποίηση ιδεών που έχουν καταγραφεί και προταθεί πριν ένα χρόνο από τούτο το μπλογκ, και δείχνει ότι αν και η πίεση της καθημερινότητας κινείται με υψηλούς ρυθμούς, στο πίσω μέρος του κεφαλιού παραμένουν καταγραμμένες και επίκαιρες προτάσεις για αναπτυξιακές λύσεις χαμηλού κόστους και ενδεχομένως υψηλής απόδοσης.
Καλό θα ήταν, όποιος επανέφερε στο προσκήνιο την πρόταση μου, να πάρει υπόψη του ότι αν συνοδευτεί από μια μελέτη σκοπιμότητας και συμπεριλάβει τη συνολική ιδέα που φτάνει έως και την σιδηροδρομική μεταφορά τουριστών από την Ακρόπολη στην Ηετιώνεια πύλη, θα έχει μεγαλύτερες πιθανότητες αποδοχής του σχεδίου.
Η πρόταση, που γράφοντας την δεν έτρεφα ελπίδες ανταπόκρισης, κατέληγε ως εξής:
«Που να βρεθούν χρήματα να αναδειχτούν τα αρχαία, από τους τάφους μέχρι κάτω στους πύργους του Ηετίωνα.
Που να βρεθούν χρήματα να τοποθετηθούν μερικά ανακαινισμένα βαγόνια, σε σωστή διάταξη,
άλλο να γίνει μουσείο, ναι βαγόνι-μουσείο σχετικό με τα μακρά τείχη,
άλλο μουσείο σιδηροδρόμου,
άλλο καφέ,
άλλο εστιατόριο
και όλα προσβάσιμα από το λιμάνι.
Που να βρεθούν χρήματα να λειτουργήσει η παροπλισμένη σιδηροδρομική γραμμή ως τουριστική, που να συνδέει τα αρχαία του λιμανιού κατ’ ευθείαν με τον Κεραμικό στου ΡΟΥΦ. Να αποτελέσει ενιαίο ημερήσιο τουριστικό περίπατο η Ακρόπολη με τον Πειραιά και το λιμάνι.
Που να βρεθούν μυαλά να βρουν λύσεις.»
Ολόκληρο το «φωτογραφικό ρεπορτάζ» στον σταθμό εδώ εδώ

Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2011

Οι παρελάσεις απέκτησαν ξαφνικά νόημα, εξ αιτίας των χάπενιγκ.


Είναι πια τόσο ξεφτισμένος ο θεσμός της μαθητικής παρέλασης, χωρίς κανένα νόημα, χωρίς καμιά σοβαρότητα παρά μόνο σοβαροφάνεια και παρλαπίπες που οι ανά την επικράτεια παρεμβολές και διακοπές από διαμαρτυρόμενους, ήταν αρκετές για να καταρρακώσουν και τους τελευταίους ρόγχους του.

Κι αν οι μαθητές έχουν αυξημένα δικαιώματα έκφρασης, επομένως το γύρισμα της πλάτης τους προς τους επίσημους ήταν ένα έως και ευχάριστο στιγμιότυπο, η στήριξη των ενεργειών όσων έκαναν φασαρίες ή πετούσαν αντικείμενα και ο συμψηφισμός των ενεργειών τους με πράξεις της κυβέρνησης είναι το λιγότερο γελοίος.

Γενικά, υπάρχει μια διάθεση να χρησιμοποιούνται σημαδιακές ημερομηνίες, όπως η εθνική επέτειος στην περίπτωση μας, για να προβάλλονται, άλλα πρόσωπα σαν γνήσιοι εκφραστές του παρελθόντος και επομένως εγγυητές του μέλλοντος, και άλλα σαν πιο γνήσιοι εκφραστές του παρελθόντος και πιο εγγυητές του μέλλοντος μας.

Δυστυχώς, δεν υπάρχει ένα λαϊκό κίνημα που να προβάλλει και επιβάλλει την άρνηση συμμετοχής στις παρελάσεις, κι ο καθένας να έχει την ευθύνη για την στάση που θα κρατήσει.

Έτσι όλα αφέθηκαν στους επονομαζόμενους διαμαρτυρόμενους, που οι λόγοι που τους κάνουν διαμαρτυρόμενους μπορεί να ποικίλουν.

Από τον εργαζόμενο που απολύθηκε και παραμένει άνεργος εξ αιτίας μιας κρίσης, υπαρκτής μεν, αλλά με ευθύνη των πολιτικών ηγεσιών που ξέσκισαν την Ελλάδα χρόνια τώρα και τα έφαγαν μαζί με τους δικούς τους, ως τον εργαζόμενο που εξ αιτίας της κρίσης αποκαλύφθηκε η συμμετοχή του στο δημόσιο φαγοπότι και δεν θα απολαμβάνει πια εισόδημα μεγαλύτερο και από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Και οι δυο έχουν λόγους σοβαρούς να διαμαρτύρονται, μόνον ο ένας όμως έχει δίκιο.

Ποιος απ’ τους δυο πέταξε το αυγό, που ευτυχώς δεν πέτυχε τον Δήμαρχο όπως μας ενημερώνει ο ΖΖ, αλλά τον μητροπολίτη;

Είναι ξεκάθαρα επικίνδυνο, ειδικά στις μέρες μας, να χαϊδεύουμε αυτιά.

Είναι ξεκάθαρα επικίνδυνο, να ισχυριζόμαστε στα πλαίσια μιας παραδοσιακής αντιπολίτευσης, ότι αυτού του τύπου οι διαμαρτυρίες είναι δίκαιες στο Δήμο μας, γιατί ο Τζανής είναι ο μπήξε και ο δήξε, ενώ αν ήταν ο εκλεκτός μας, όλα θα γίνονταν ήσυχα κι ωραία όταν η Ελλάδα από άκρη σ’ άκρη ταρακουνιέται με αφορμή τις ηλίθιες μαθητικές παρελάσεις και αιτία τα εξοντωτικά μέτρα της ανήμπορης κυβέρνησης.

Γι αυτό και διαφωνώ με την ύπαρξη του πανό που είχε μπροστά του ο δήμαρχος

Διαφωνώ και με τους λόγους που προβάλλει στην κριτική του ο Ζαχαρίας Ζούπης, και στο επικίνδυνο συγχωροχάρτι που δίνει σε όσους συμμετείχαν με αντιδράσεις στην παρέλαση.

Η εθνική επέτειος ήταν μια καλή αφορμή να κουβεντιάσουμε για τα αίτια της ανόδου του φασισμού.

Της ανόδου του ναζισμού.

Της ανόδου του ρατσισμού.

Της ανόδου των χειρότερων συλλογικών σκέψεων και ιδεών στην πατρίδα μας, στην Ευρώπη, στον κόσμο.

Εμείς, με το φτωχό πολιτικό προσωπικό που μας τριγυρνά, την σπαταλήσαμε σε καμαρωτούς επισήμους και σε οργισμένους αυγορίχτες.

Με τις υγείες μας.

Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2011

Μαθητικές παρελάσεις

Ανακοίνωση Νέων της Δημοκρατικής Αριστεράς για τις μαθητικές παρελάσεις




Οι νέες και οι νέοι της Δημοκρατικής Αριστεράς θέλουμε να δηλώσουμε την αντίθεσή μας στο θεσμό των μαθητικών παρελάσεων.


Υπογραμμίζουμε ότι: Η Ιστορική μνήμη δεν διατηρείται από τις παρελάσεις στρατιωτικού τύπου, αλλά μέσω σωστής, ουσιαστικής και αντικειμενικής διδασκαλίας στα σχολεία. Η ιστορία για την αντίσταση του ελληνικού λαού απέναντι στο φασισμό είναι θέμα συνείδησης και όχι παρέλασης.


Αντιλαμβανόμαστε την οργή των νέων που δεν βλέπουν πλέον καμία προοπτική για το μέλλον τους. Παρά τη διαφωνία μας με τις παρελάσεις υποστηρίζουμε ότι σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να χρησιμοποιηθούν για πολιτικές και κομματικές αντιπαραθέσεις από μερίδα συνδικαλιστών.

από το http://aristerok.wordpress.com




Παρασκευή 21 Οκτωβρίου 2011

Δικομματισμός : Ένα πτώμα που βρωμάει και αρνούμαστε να θάψουμε.


του Τάκη Πατσάκη

Εδώ και αρκετό καιρό και εν μέσω ενός πολιτικοκοινωνικού σκηνικού, που είναι αλήθεια ότι, μεταπολιτευτικά τουλάχιστον, δεν το έχουμε ξαναβιώσει σε τέτοια οξύτητα, έχει “ανάψει” για τα καλά το παιγνίδι των δημοσκοπήσεων.
Ενα παιγνίδι, άλλοτε έντιμω
ν προθέσεων και άλλοτε λιγότερο, όπου οι αναλύσεις δίνουν και παίρνουν με σκοπό, είτε να “καταδείξουν” την εικόνα της πολιτικής κατάστασης, σε συνάρτηση με αυτή της κοινωνίας, είτε και να την επηρεάσουν προς τη μία η την άλλη κομματική κατεύθυνση.

Μέσα λοιπόν σε έναν κατακερματισμένο, ψυχολογικά πρωτίστως εθνικό κορμό, θα πρέπει να διαβάσουμε πέραν των τίτλων τα “ψιλά γράμματα” του σκηνικού που βιώνουμε, αντιπαραβάλλοντας το με άλλες ιστορικές στιγμές –κρατώντας τις ιδιαιτερότητες της κάθε εποχής- ώστε να μπορέσουμε να αντλήσουμε τα συμπεράσματα εκείνα, που θα μας επιτρέψουν να δούμε πιο καθαρά το προς τα πού βαδίζει πολιτικά (στο κομματικό τουλάχιστον πεδίο) η κοινωνία.

Από τους θαμώνες του καφενείου του μικρού χωριού, μέχρι και τους, κατά τεκμήριο, έγκυρους πολιτικούς και δημοσιογραφικούς αναλυτές, διαχέεται η αίσθηση και αυτή με τη σειρά της αποτυπώνεται (υποτίθεται) στις δημοσκοπήσεις, ότι ζούμε το τέλος εποχής, που στην περίπτωση της Ελλάδας ορίζεται ως, το τέλος του μεταπολιτευτικού δικομματικού σκηνικού έτσι όπως το ξέραμε όλοι μας.

Είναι όμως έτσι τα πράγματα ;
Έχουμε συνυπολογίσει όλες εκείνες τις παραμέτρους που θα μας επιτρέψουν να αντλήσουμε, με τη μέγιστη δυνατή ασφάλεια, ένα τέτοιας έκτασης κοσμογονικό για τα δεδομένα της εποχής και της χώρας μας συμπέρασμα ;

Όπως «ορίζει» η βιολογία, στον μέσο Έλληνα, το “παραταξιακό DNA” είναι αναπόσπαστο στοιχείο του πνευματικού του οργανισμού, καθορίζοντας το ατομικό και κατ’ επέκταση το συλλογικό του υποσυνείδητο, οριοθετώντας αρχικά τη σκέψη και ακολούθως την πολιτική και άρα την εκλογική του συμπεριφορά, την κρίσιμη στιγμή. Τη στιγμή δηλαδή που βρίσκεται μόνος, ενώπιος ενωπίω απέναντι στην κάλπη.

Μία μικρή αναδρομή στο παρελθόν, είναι νομίζω αρκετή για να μας δώσει το ασφαλές εκείνο δείγμα που θα μας οδηγήσει να δούμε και να εξηγήσουμε καλύτερα τη δισδιάστατη κυρίως σχέση του Έλληνα με την πολιτική.

Από την εποχή που οι εκδιωγμένοι από τους νικητές – λαφυραγωγούς κομματικούς αντιπάλους δημόσιοι υπάλληλοι ,κλαίγαν τη μοίρα τους στην πλατεία Κλαυθμώνος (εξ' ου και το όνομά της), ξεκινά να πλέκεται, σαν αντίβαρο στην ήττα του ενός κομματικού σχηματισμού απέναντι στον άλλο, αυτό που πιο πάνω ανάφερα με τον όρο “παραταξιακό DNA”.

Αυτή η διαδικασία μετεξελίσσεται ραγδαία, παίρνοντας σάρκα και οστά με τη μορφή συνήθως προσώπων τα οποία γέννησαν οι οικονομικές και εργασιακές πρωτίστως καταστάσεις
Τρικουπικοί – Δηλιγιαννικοί, Βενιζελικοί – βασιλικοί, Παπανδρεϊκοί – Μητσοτακικοί κλπ

Ναί αλλά οι σημερινές συνθήκες όμως δεν είναι αλλιώς; Θα αναρωτηθούν κάποιοι, καλοπροαίρετα.

Να θυμηθούμε σε αυτό το σημείο ότι η σημερινή κρίση θεσμών, και αξιών, οικονομίας και εργασίας, δεν είναι πρωτόγνωρη για τη χώρα μας.

Το 1893, είχαμε την ολική οικονομική κατάρρευση της Ελλάδας με Πρωθυπουργό τον Χαρ. Τρικούπη.
Προϊόν εκείνης της κατάρρευσης ήταν (όπως και σήμερα) τα υπέρογκα δάνεια με βασικούς δανειστές μας την Αμερική, την Γερμανία και την Γαλλία !

Σατανική σύμπτωση ; Της δικής μας τότε χρεοκοπίας προϋπήρξε, αυτή της Αργεντινής (μας ...θυμίζει κάτι) ;;;;
Ακολούθησαν κι άλλες παρόμοιες η και χειρότερες καταστάσεις :
Μικρασιατική καταστροφή, 1932 (πτώχευση επί Βενιζέλου), Κατοχή.

Με μικρά κατά καιρούς διαλείμματα, και παρά τα δεινά που συσσώρευσε στη χώρα το δικομματικό σκηνικό, η ...ερωτική σχέση του μέσου πολίτη με τον δικομματισμό έμεινε σχεδόν αναλλοίωτη !
Και πως αλλιώς θα μπορούσαν να είναι τα πράγματα, με δεδομένες τις αλληλεξαρτήσεις που εκκολάφτηκαν, αρχικά στο θυμικό και κατόπιν στη μέση συνείδηση του λαού και μεταλαμπαδεύτηκαν στους πολιτικούς ταγούς του, οι οποίοι (ας μην το ξεχνάμε) ήταν σε μέγιστο βαθμό, μεταπολιτευτικά κυρίως, σαρξ εκ της σαρκός του, κοντολογίς, το παιδί της διπλανής πόρτας που τα όνειρά του ξεκινούν από το να βάλει ηλεκτρισμό στο αυθαίρετο της Σαλαμίνας και φθάνουν μέχρι και τη συμμετοχή στη ...διαχείριση του Δημόσιου κορβανά !

Πριν από λίγους μήνες, ζήσαμε το λεγόμενο κίνημα της Πλατείας.
Οι μούντζες, τα λέιζερ, τα γιαούρτια και οι ψυχοθεραπευτικές “κρεμάλες”, έδωσαν και πήραν την περίοδο εκείνη.
Ποιό αλήθεια ήταν όμως το δια ταύτα που οδήγησε πολλούς στο να μιλήσουν για το τέλος εποχής σε σχέση ΚΑΙ με εκείνες τις λαϊκές “αντιδράσεις” ;

Είδαν, λχ, να αναδεικνύεται από εκεί μέσα κάποιο, ψήγμα έστω, πολιτικής, αναγεννητικής σκέψης, που συνεπάγεται ανάμεσα σε άλλα, αυτοκριτική ;
Ασφαλώς και όχι !!
Άκουσαν προτάσεις ξεπεράσματος της κρίσης, η έστω, διαπίστωσαν κάποιες σοβαρές τάσεις ανατροπής της κυβέρνησης και της μείζονος αντιπολίτευσης με συγκεκριμένους τρόπους και στόχευση ;
Ούτε κάτι τέτοιο !!
Αντιθέτως μάλιστα στην πρώτη σοβαρή κόντρα με τον …καιρό, άδειασαν οι πλατείες και γέμισαν οι παραλίες !!!!
Οι κάτοικοι τούτου του τόπου, από την εποχή της πρώτης πολιορκίας της Κωνσταντινούπολης, λατρεύουν τα μικρά, μα κυρίως τα μεγάλα τοτέμ τους!!!
Εκείνα δηλαδή που άλλοτε τον “ανακουφίζουν” άλλοτε πάλι τον “θυμώνουν” μα ενίοτε όμως τον κάνουν να αισθάνεται, ότι αυτά είναι τελικά που θα του βγάλουν τη “μπουγάδα” !!!!

Το 2009 η ΝΔ έφυγε από την εξουσία υπερχρεωμένη ηθικά, οικονομικά ΚΑΙ ποσοστιαία (10% κάτω από το ΠΑΣΟΚ, όπως ακριβώς και το 1981) !
Και ενώ κάθε λογικός άνθρωπος θα ανέμενε, επί τέλους, κάτι να αλλάξει, έρχονται οι Γκαλοπατζίδες και την φέρνουν (με “όχημα” την κοινή γνώμη) ξανά στην εξουσία, “άσπιλη” και “αμόλυντη” και φυσικά το ΠΑΣΟΚ δεύτερο !!!!

Για να το μαζέψουμε λοιπόν το πράγμα.
Οι σχέσεις διαπλοκής, αλληλεξάρτησης ...αλληλοκατανόησης μεταξύ λαού και τοτέμ σφυρηλατήθηκαν από την εποχή της Πλ. Κλαυθμώνος και έγιναν με τα χρόνια κάτι σαν εθιμικό εθνικό δίκαιο !!!!
Τώρα, αν κάποιες φορές έχουμε τα “θρησκευτικά” μας μικροδιαλείματα, έ !
Συμβαίνει και στις καλλίτερες των κοινωνιών !!!!

Κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια.
Και για τους λόγους που αναλύσαμε πιο πάνω μα και για άλλους τόσους για τους οποίους δεν θα μας έφταναν τόμοι για να τους παραθέσουμε :
Η Ελλάδα του δικομματισμού θα ...αντιστέκεται,
η Ελλάδα της διαπλοκής θα ...επιμένει
και όποιος δεν ...καταλαβαίνει,
δεν ξέρει, που πατά και πού πηγαίνει !!!!

Δευτέρα 17 Οκτωβρίου 2011

Η «κίνηση» των τριών και η κεντροαριστερά---του Νίκου Μπίστη

Η πρώτη -και συνήθως η πρώτη είναι και σωστή- αντίδραση: επιτέλους κάτι κινείται στο ΠΑΣΟΚ και κατά συνέπεια στον ευρύτερο χώρο της κεντροαριστεράς. Παρά το γεγονός ότι το άρθρο...

Mpistis της Διαμαντοπούλου, του Λοβέρδου και του Ραγκούση δεν αποτελεί πλατφόρμα ιδεολογική αλλά καταγραφή προβλημάτων που καταλήγει στην ανάγκη επιτάχυνσης μεταρρυθμίσεων, λογικά αντιμετωπίζεται ήδη σαν κάτι πολύ περισσότερο από ένα άρθρο. Η υπογραφή έχει μεγαλύτερο βάρος από το κείμενο και αυτά που υπονοούνται ή αποσιωπώνται από τα γραφόμενα. Βέβαια δεν θα διαφεύγει στους τρεις πολιτικούς ότι για να συγκροτήσουν κίνηση χωρίς τα εισαγωγικά του τίτλου που θα διεκδικήσει την ηγεμονία στο ΠΑΣΟΚ και την κεντροαριστερά χρειάζεται μια ευρύτερη και πολυπρισματική θεώρηση των πραγμάτων, μια καθαρή και με ονοματεπώνυμο στρατηγική που θα περιλαμβάνει την οικονομία, την εξωτερική πολιτική, την πολιτική των συμμαχιών και άλλα που δεν απασχολούν τα δελτία των 8 αλλά αποτελούν την πεμπτουσία της πολιτικής. Πόσο μάλλον όταν η απουσία μιας στέρεης ιδεολογικοπολιτικής βάσης θα καταστήσει οποιαδήποτε προσπάθεια ευάλωτη σε κατηγορίες για «προσωπικές πολιτικές» ή σε απόπειρες ενσωμάτωσης τους όπως με ευφυή τρόπο και αντανακλαστικά αυτοσυντήρησης έπραξε αμέσως ο Βενιζέλος. Δεν θα εκπλαγώ αν μέχρι να ανέβει το κείμενο στο Protagon τους έχει συγχαρεί και ο Παπανδρέου συμμεριζόμενος την αγωνία τους.

Όμως ας μην είμαστε πλεονέκτες, ας τους δώσουμε χρόνο και ας εκτιμήσουμε θετικά τις ευεργετικές συνέπειες που είχε το άρθρο «άμα τη εμφανίσει». Συνιστά την αρχή του τέλους της Παπανδρεικής ηγεμονίας τουλάχιστον με τα χαρακτηριστικά που την είχαμε γνωρίσει μέχρι χτες. Για επτά χρόνια το ΠΑΣΟΚ είχε περιπέσει σε ιδεολογικοπολιτικό λήθαργο και σε μια συνεχή αιώρηση από τον εκσυγχρονισμό στον αναχρονισμό, από τον λαϊκισμό στην άνευ όρων και ορίων επίδειξη « υπευθυνότητας», σχηματικά από το «λεφτά υπάρχουν» στο μνημόνιο. Αντί να υπάρξει κίνηση ιδεών υπήρξε σιωπή και συνωστισμός χειροκροτητών, όρκοι πίστης στις θαυματουργές δυνατότητες ενός ονόματος αντί εμπιστοσύνης σε μια πολιτική και στην ικανότητα του ηγέτη να την υπηρετήσει με στοιχειώδη σταθερότητα. Είναι άμοιροι ευθυνών για αυτήν την κατάπτωση οι τρεις; Όχι. Πρέπει να σταθούμε εκεί; Όχι γιατί ικανοί πολιτικοί δεν είναι αυτοί που δεν κάνουν λάθη (τέτοιο είδος δεν έχει ακόμα ανακαλυφθεί) αλλά αυτοί που τα αναγνωρίζουν και κυρίως τα διορθώνουν.

Η «κίνηση» των τριών, ανεξαρτήτως της έκβασης που θα έχει (και που θα κριθεί από πολλούς παράγοντες που απαιτούν άλλο άρθρο) πιστώνεται ακριβώς το ανεπίσημο εναρκτήριο λάκτισμα για την αναμέτρηση στη μεταπαπανδρεϊκή περίοδο. Τέτοια κείμενα υπογράφονται και τέτοιες ομαδοποιήσεις συγκροτούνται ολίγον προ του τέλους. Ας αναμένουμε νέες ομαδοποιήσεις από διαφορετικές, ακόμα και διαμετρικά αντίθετες, αφετηρίες. Χίλιες φορές καλύτερα από τον ιδεολογικό πολτό μέσα στον οποίο τσαλαβουτούσε το ΠΑΣΟΚ για μεγάλο διάστημα. Και αυτά δεν αποτελούν ένα αδιάφορο εσωκομματικό θέμα του ΠΑΣΟΚ . Ενδιαφέρουν κάθε πολίτη που αγωνιά για τον τόπο, ενδιαφέρουν πρωτίστως τους πολίτες που ενδιαφέρονται για την πορεία της κεντροαριστεράς και της σοσιαλδημοκρατίας.

Όσοι λοιπόν, κινούμαστε στον αστερισμό της κεντροαριστεράς θα παρακολουθήσουμε με ενδιαφέρον τους τρεις στην νέα τους προσπάθεια και όλες τις αναταράξεις και ανακατατάξεις που περιμένουν το ΠΑΣΟΚ στην οδυνηρή πορεία που έχει μπροστά του. Και εδώ, με την εμπειρία που έχω συγκεντρώσει από το 2000 και την συμπόρευση με το εκσυγχρονιστικό εγχείρημα θέλω να πω καθαρά την γνώμη μου. Η σύγχρονη κεντροαριστερά δεν μπορεί να είναι υπόθεση ενός κόμματος, η συγκρότηση μιας νεας κοινωνικής και πολιτικής πλειοψηφίας για την έξοδο από την κρίση δεν μπορεί να είναι έργο μόνο του ΠΑΣΟΚ. Χωρίς το ΠΑΣΟΚ προφανώς δεν γίνεται, μόνο του το ΠΑΣΟΚ-ακόμα και αναμορφωμένο και με την καλύτερη ηγετική ομάδα- δεν μπορεί.

Και αυτό δεν είναι καινούργιο: Να θυμίσω ότι ο Σημίτης προχώρησε αναγκαστικά μόνος του όταν ο Κωνσταντόπουλος και ο ΣΥΝ αρνήθηκαν την πρόταση συνεργασίας που τους απεύθυνε. Αυτή όμως η αναγκαστική «μοναξιά» είχε τις επιπτώσεις της στην πορεία του εκσυγχρονιστικού εγχειρήματος που κάποια στιγμή εξάντλησε την δυναμική του και τις εφεδρείες του. Τα έχουμε πει κατ’ επανάληψιν. Τώρα είμαστε μπροστά σε μια νέα πραγματικότητα. Η χώρα δεν είναι κοντά στην είσοδο στην ΟΝΕ αλλά κοντά στην έξοδο από την ευρωζώνη. Το ΠΑΣΟΚ θα περάσει κρίση ηγεσίας και ταυτότητας ενώ είναι φανερό ότι απορροφημένο με το εσωτερικό μέτωπο δεν παρακολουθεί τις μετατοπίσεις και διεργασίες στην ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία. Ο ΣΥΡΙΖΑ μετατράπηκε σε ένα πιο «παλαβούτσικο» ΚΚΕ αλλά ευτυχώς αποκολλήθηκε από εκεί η Δημοκρατική Αριστερά που είναι επείγον να σταθεροποιηθεί με την είσοδο της στην επόμενη Βουλή. Αν οι εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ και η πρόοδος της Δημοκρατικής Αριστεράς το επιτρέψουν υπάρχει ελπίδα ότι στην έξοδο από το τούνελ – ακόμα και αν περάσουμε από μια βραχύβια αλλά χωρίς αμφιβολία καταστροφική διακυβέρνηση Σαμαρά- θα ανασυγκροτηθεί μια ανανεωμένη κεντροαριστερά. Φτάνει αυτή για να κερδίσει η χώρα το χαμένο έδαφος; Θα το δούμε σε ένα επόμενο άρθρο.

από το http://www.e-flou.gr

Σάββατο 8 Οκτωβρίου 2011

Δυστυχώς, υπάρχει πρόβλημα.

Δεν είμαι έτοιμος να γράψω πολλά για την κατάσταση και την εικόνα που παρουσιάζει η δημοτική αρχή το τελευταίο διάστημα, όμως καιρός να αρχίσω.
Δεν είμαι έτοιμος να γράψω ακόμη και για την κατάσταση της αντιπολίτευσης στο δημοτικό συμβούλιο, όμως και γι αυτό θα γράψω.
Υπάρχουν αίτια για τα γεγονότα.
Η πλήρης αποτυχία της ΔΗΚΕΠΑ στο σύνολο των δραστηριοτήτων της ξεχείλισε το ποτήρι, και φυσικά οφείλεται στην ανικανότητα διοίκησης της, αλλά σίγουρα δεν είναι αυτό η αιτία.
Τι ακριβώς θέλει να προσφέρει στην κοινωνία της Δραπετσώνας και του Κερατσινίου η περίφημη, τεράστια και παντοδύναμη ΔΗΚΕΠΑ;
Τι σκέφτονται για τον αθλητισμό, τον πολιτισμό, τις κοινωνικές υπηρεσίες οι μετέχοντες στη δημοτική αρχή;
Παράγοντες και παραγοντίσκοι που το μόνο που τους νοιάζει μην «χωθεί» κανείς στο μαγαζάκι που τους ανέθεσε ο Δήμαρχος.
Επικεντρώνω περισσότερο στη ΔΗΚΕΠΑ, γιατί οι δραστηριότητες της στην πραγματικότητα περιλαμβάνουν το κάθε τι (πλην της καθαριότητας) που καθιστούν έναν δήμο αναγκαίο. Αν δεν υπάρχουν αυτές οι δραστηριότητες, τότε κυριολεκτικά δεν χρειάζεται να υπάρχει και ο Δήμος.
Και τι κάνει η ΔΗΚΕΠΑ;
Κανείς δεν ξέρει. Το μόνο σίγουρο είναι τι μοιράζει τίτλους –ο Πρόεδρος!!!- μοιράζει λεφτά για πανηγύρια, και ασχολείται με μισθοδοσίες.
Με την ευκαιρία άκουσα ότι έχει εργαζόμενο που οι αποδοχές του φτάνουν τις οκτώμισι χιλιάδες ευρώ; Το γράφω ολογράφως για να μην καταλάβετε λάθος. Και είναι δικαιολογία ότι τον βρήκαν έτσι από την προηγούμενη αρχή που τον είχε βρει από την πιο προηγούμενη και κανείς δεν του δείχνει την πόρτα εξόδου;
Η ΔΗΚΕΠΑ είναι κλασσικό παράδειγμα, πως ένας φιλόδοξος παραμυθατζής μπορεί να γίνει ρεζίλι αναδεικνύοντας την ανικανότητα του.
Είναι παράδειγμα, πως η έλλειψη οποιασδήποτε συλλογικής προγραμματικής προσπάθειας δεν μπορεί να αντικατασταθεί από επίδειξη ατομικής πολιτικής, πολύ περισσότερο όταν το πολιτικό υπόβαθρο είναι σαθρό.


Η αποχώρηση του Λουκά Τζανή από το «καλη μέρα» και η πρόθεση του να ιδρύσει το «νέο καλη μέρα» δεν είναι λάθος επιλογή, απλώς έπρεπε να είναι το νούμερο δύο στις επιλογές του.
Το νούμερο ένα, είναι η διοίκηση του δήμου, οι αντιδήμαρχοι, οι πρόεδροι, όσοι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ασκούν εξουσία εντός των τειχών.
Η μετατροπή του «καλη μέρα» σε έναν απλό πόλο πίεσης για ρουσφέτια και όχι σε μηχανισμό παραγωγής προτάσεων και πολιτικών, ήταν δεδομένη μετά το αποτέλεσμα της γενικής του συνέλευσης πριν 5 μήνες, όταν παλιά στελέχη της παράταξης κυκλοφορούσαν χαρτάκια με ονόματα προς ψήφιση, μη τυχόν και χάσουν τις καρέκλες από τους «εισβολείς».
Αυτό λούζεται σήμερα ο δήμαρχος, αυτοί οι συνεργάτες του τον οδήγησαν στην απόφαση του.
Όμως, αυτοί όλοι μπορεί να είναι πρόβλημα, δεν είναι ΤΟ πρόβλημα.
Ποιος από όσους ασκούν εξουσία έχει να παρουσιάσει πρόγραμμα δράσης του αντικειμένου του, έστω μέχρι το τέλος του χρόνου;

Μιλάμε για ένα «νέο καλη μερα» λοιπόν. Έχουν ενδιαφέρον κάποιες διευκρινήσεις που αφορούν και τα παλιά μέλη και τα νεώτερα και τους συνεργαζόμενους και αυτούς που θέλησαν να συμμετάσχουν αλλά τους το απαγόρευσαν οι παλιοί.
Τα μέλη του «νέου καλη μέρα» θα έχουν καμιά υποχρέωση αλληλεγγύης προς όσους φόρτωσαν τον δήμο με τα λάθη τους στο 10μηνο που πέρασε;

Πέμπτη 6 Οκτωβρίου 2011

Εντυπωσιακή συγκέντρωση της Δημοκρατικής Αριστεράς στο Κερατσίνι

Ευτυχώς, ο Νότης Ανανιάδης κρατούσε σημειώσεις.
Έτσι έχουμε ένα πλήρες ρεπορτάζ από τα χτεσινά εγκαίνια στο http://www.portnet.gr

Φ. Κουβέλης : Λύσεις υπάρχουν σε άλλη κατεύθυνση


Με μια εξαιρετικά επιτυχημένη εκδήλωση και προσέλευση κόσμου που ξεπέρασε τις προσδοκίες και των πιο αισιόδοξων στελεχών της Δημοκρατικής Αριστεράς, έγιναν τα εγκαίνια των γραφείων της ΔΗΜΑΡ Κερατσινίου – Δραπετσώνας, στην πλατεία Ρούπελ (Ερμού και Βυζαντίου), στο Κερατσίνι, την Τετάρτη το βράδυ. Κεντρικός ομιλητής στην εκδήλωση ήταν ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ, Φώτης Κουβέλης, ο οποίος μεταξύ άλλων έδωσε το στίγμα της ΔΗΜΑΡ, για την πολιτική που υποστηρίζει για την έξοδο από την κρίση, υπογραμμίζοντας ότι λύση δεν είναι και δεν μπορεί να είναι η πολιτική των οριζόντιων περικοπών, που πλήττει πρωτίστως τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους. «Λύση δεν μπορεί να είναι ούτε η αύξηση των έμμεσων φόρων, που πλήττει τα χαμηλά εισοδήματα, ούτε η φορολόγηση της πολύ μικρής και μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας» υποστήριξε ο Φώτης Κουβέλης.


Ο πρόεδρος της Δημοκρατικής Αριστεράς, περιέγραψε το πλαίσιο στο οποίο επιδιώκει να κινηθεί πολιτικά η ΔΗΜΑΡ, μετά την μετατόπιση του ΠΑΣΟΚ σε νεοφιλελεύθερες επιλογές και την αναδίπλωση δυνάμεων της Αριστεράς σε παλαιοκουμουνιστικές θέσεις, που κάνουν λόγο ακόμη και για έξοδο της χώρας από το ευρώ και επιστροφή στην δραχμή. Η Δημοκρατική Αριστερά φιλοδοξεί να ενώσει και να εκφράσει τις δυνάμεις, που μένουν σε αυτόν τον τεράστιο χώρο χωρίς βασικό πολιτικό σημείο αναφοράς. Θα μπορούσε να αποτελεί την συμπύκνωση των πολιτικών σημείων της ομιλίας του Φώτη Κουβέλη. Ο πρόεδρος της Δημοκρατικής Αριστεράς στάθηκε ιδιαίτερα και στην λειτουργία του πολιτικού συστήματος, κάνοντας ξεχωριστή αναφορά στην υψηλού πολιτικού συμβολισμού, όπως την χαρακτήρισε, κίνηση της παραίτησης των τεσσάρων βουλευτών της ΔΗΜΑΡ, από την επιπλέον αμοιβή που προκύπτει από την συμμετοχή βουλευτών στις κοινοβουλευτικές επιτροπές της Βουλής. Και καταχειροκροτούμενος υπενθύμισε τις προτάσεις της ΔΗΜΑΡ, που αφορούν τη μείωση της χρηματοδότησης των κομμάτων από τον κρατικό προϋπολογισμό και την κατάργηση του δικαιώματος των βουλευτών να απολαμβάνουν επιπλέον σύνταξη, πέραν της συντάξεως που δικαιούνται απ’ τον κύριο ασφαλιστικό τους φορέα.


Στην εκδήλωση παρεβρέθηκαν εκτός των άλλων, οι δήμαρχοι Κερατσινίου – Δραπετσώνας Λ. Τζανής, Νίκαιας – Ρέντη Γ. Ιωακειμίδης, ο πρόεδρος του ΔΣΠ Γ. Μανουσάκης, μέλη της εκτελεστικής γραμματείας και της κεντρικής επιτροπής της ΔΗΜΑΡ, αντιδήμαρχοι, δημοτικοί σύμβουλοι απ’ τον ευρύτερο Πειραιά κλπ.

Ο Φώτης Κουβέλης στη Κερα-τσώνα

Είχαμε επιτυχία στα εγκαίνια των Γραφείων της οργάνωσης της Δημοκρατικής Αριστεράς του Κερατσινίου-Δραπετσώνας.


Ο κόσμος ήταν αρκετός, περίπου 150 άτομα στην πλατεία Ρούπελ, και η ομιλία του Φώτη Κουβέλη κράτησε σχεδόν όλους τους παρευρισκόμενους σε μια ένταση προσοχής.


Λέω σχεδόν όλους, γιατί όπως πάντα υπήρχαν και τα μικροπηγαδάκια που ψιθύριζαν μεταξύ τους πολιτικά μεν, ό,τι ήθελαν δε.


Για να λέω την αλήθεια, ανάμεσα τους και ‘γω, κι έτσι έχασα σχεδόν όλη την ομιλία του Φώτη, που πρέπει να άρεσε αρκετά, ειδικά σε όσους κινούνται στις παρυφές της Δημοκρατικής Αριστεράς και δεν έχουν την ευκαιρία να τον ακούν τακτικά.



Πολύ ενδιαφέρουσα ήταν και η σύντομη εισαγωγή της Μαρίας Καραφέρη εκ μέρους της τοπικής οργάνωσης που συνέδεσε τα τοπικά προβλήματα της περιοχής μας με το πανελλαδικό πολιτικό ζήτημα, τονίζοντας ότι ο δήμος μας κινδυνεύει να μετατραπεί από πόλη εργαζομένων σε πόλη ανέργων και κλείνοντας με τους στίχους του ποιητή Οδυσσέα Ελύτη: “Εμπρός ας ανηφορίσουμε τις ίδιες θάλασσες. Έτσι κι αλλιώς στα μέρη τα δικά μας κάνει ό,τι ώρα μας αρέσει κι ας λένε τα Γκρήνουϊτς. Με μια προϋπόθεση όμως που είναι κυανή και λευκή, γήινη και υδάτινη συνάμα: Τις ο αληθής κύριος του τόπου; ο άνθρωπος.»

Αρκετοί οι επώνυμοι, με πρώτο τον δήμαρχο Λουκά Τζανή, ενώ παραβρέθηκε και ο δήμαρχος Νικαίας Γιώργος Ιωακειμίδης.


ΟΙ απουσίες προσκεκλημένων επωνύμων ειδικά από το δημοτικό συμβούλιο της πόλης, δεν ξεπέρασαν τις αναμενόμενες.


Επειδή όπως είπα κουβέντιαζα και δεν πρόσεχα την ομιλία του προέδρου, θα σας γράψω εν συντομία τι είπε, μόλις κυκλοφορήσει δελτίο τύπου του κόμματος.


Συγνώμη εεε;