Κυριακή 29 Μαΐου 2011

Ένας καλλικρατικός έρωτας


Η αχχχχ…Κούλα σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες, είναι από την Δραπετσώνα.
Τον διάσημο αχχχχ…Γιάννη τον συνάντησα σε μια καφετέρια που πήγα να πάρω καφέ απέναντι από το Δημαρχείο, άρα είναι ταμπουριώτης.
Κι έτσι εξηγούνται όλα.
Από τον έρωτά τους συγκινήθηκε ο κύριος Ραγκούσης και συνένωσε τους δύο Δήμους.
Άλλη σοβαρή αιτία δεν μπορώ να σκεφτώ.
Έρως ανίκατε μάχαν.

Σάββατο 28 Μαΐου 2011

Η αναπαραγωγή του χρεοκοπημένου μοντέλου

Ένα ενδιαφέρον άρθρο από το .booksjournal.gr

...Ένα πράγμα πρέπει να καταλάβουμε: η κρίση που ζούμε δεν είναι οικονομική, δεν είναι πολιτική, δεν είναι κοινωνική. Είναι καθολική.....

....Όλα τα ελλείμματα -οικονομικό, πολιτικό, δημοσιογραφικό, υγείας, παιδείας, ασφάλειας κ.λπ.-, που σήμερα φαντάζουν απειλητικά, προϋπήρχαν. Δεν κατέρρευσε μετά τον Μάιο του 2010 το κέντρο της Αθήνας. Η ανομία δεν γεννήθηκε με το μνημόνιο, απλώς βρήκε δικαιολογία και πολιτική εκπροσώπηση. Λόφους σκουπιδιών είχαμε κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα. Το κοινωνικό κράτος ήταν πάντα περισσότερο κράτος και λιγότερο κοινωνικό. Η διαφθορά σύμφωνα με όλους τους παγκόσμιους δείκτες αύξανε χρόνο με τον χρόνο και οι επενδύσεις μειώνονταν. Η ενημέρωση χειροτέρευε και μόνο τα DVD γινόταν πιο εμπορικά. Το ελληνικό μοντέλο αναπαραγόταν, αλλά κάθε χρόνο σε όλο και πιο χαμηλότερα επίπεδα.....

...Η αλήθεια όμως είναι μία. Αυτή τη στιγμή, το μνημόνιο είναι η μόνη σοβαρή πρόταση εξόδου από την κρίση που έχουμε. Τα πολιτικά και δημοσιογραφικά φληναφήματα των εύκολων λύσεων που δεν στέκονται καθόλου στο σκέλος του παθητικού «ποιος πληρώνει» δεν είναι πια μόνο εύκολος λαϊκισμός. Κρύβουν την ελπίδα ότι θα την πληρώσουν οι άλλοι. Όλοι γνωρίζουν ότι λεφτά δεν υπάρχουν. Το ερώτημα είναι ποιοι θα τα πληρώσουν. Τα συνήθη υποζύγια ή και οι υπόλοιποι;

Ολόκληρο με κλικ εδώ

Θέλω και γω όμως να κάνω μια παρατήρηση.
Από τις διαπιστώσεις του άρθρου λείπει η απροθυμία τουλάχιστον της μισής κυβέρνησης να εφαρμόσει αυτά τα οποία η ίδια θεωρεί αναγκαία και σωτήρια μέτρα.
Δεν δικαιούται λοιπόν να ζητά συναίνεση.
Πριν καν μπούμε στην κουβέντα, καλά ή κακά μέτρα, αναγκαία ή όχι, σωστές οι λανθασμένες προτεραιότητες από εμάς τους "καφενοσυζητητές", δεν πρέπει να ξέρουμε ότι αυτά που αποφασίστηκαν εφαρμόζονται και να τα κρίνουμε στην πράξη;
Τα μόνα μέτρα που εφαρμόζονται μέχρι κεραίας, είναι οι περικοπές του εισοδήματος των συνταξιούχων και των δημοσίων υπαλλήλων του στενού δημόσιου τομέα.
Σε όλα τα άλλα, παραθυράκια και αναβολές.
Και φυσικά "η ραχοκοκαλιά του έθνους" η μικρομεσαία επιχείρηση μας τελειώνει.
Τα ρεπό ξεπερνούν τις 2 μέρες και αν υπήρχε ρευστό για αποζημιώσεις θα έφταναν αμέσως το 5νθήμερο.
Τα σπλάχνα του ΠΑΣΟΚ είναι αχόρταγα, λες και βγήκαν από το μαγαζάκι του τρόμου.








Πώς μας βλέπουν....

του Τάκη Μίχα από το Protagon

...Εν συντομία η εικόνα είναι ίσως η πιο αρνητική που υπήρξε ποτέ για την Ελλάδα. Χειρότερη ακόμα και από την εικόνα της Ελλάδας επί xούντας,...

...Οι λόγοι για την αρνητική εικόνα της χώρας είναι κυρίως τρεις. Ο πρώτος αφορά το γεγονός ότι όλες οι Ελληνικές κυβερνήσεις συνεχώς ψεύδονται. Ψευδή στοιχεία έδινε η κυβέρνηση Σημίτη για να γίνουμε μέλη της ΟΝΕ, ψευδή στοιχεία έδινε η κυβέρνηση Καραμανλή σχετικά με το μέγεθος του ελλείμματος και τέλος ψέματα έλεγε η σημερινή κυβέρνηση σχετικά με τις μεταρρυθμίσεις που θα έκανε....

ολόκληρο το άρθρο με κλικ εδώ.

Παρασκευή 27 Μαΐου 2011

drapetsonavolley: ΤΟ ΝΕΟ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΜΑΣ

drapetsonavolley: ΤΟ ΝΕΟ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΜΑΣ:

ΤΟ ΝΕΟ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΜΑΣ

Πραγματοποιήθηκε χθες η ετήσια γενική συνέλευση του συλλόγου μας, κατά την οποία πραγματοποιήθηκαν και οι εκλογές για την ανάδειξη του νέου διοικητικού συμβούλιου, το οποίο έχει 2ετή θητεία.
Παρευρέθησαν και ψήφισαν 59 μέλη και τα αποτελέσματα, είναι τα εξής:
1. ΠΑΠΑΜΙΧΑΗΛ ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ 52
2. ΚΟΓΚΑΛΙΔΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ 41
3. ΚΟΓΚΑΛΙΔΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ 34
4. ΓΛΑΜΠΕΔΑΚΗΣ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ 30
5. ΤΣΙΜΟΠΟΥΛΟΥ ΑΝΝΑ 28
6. ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ ΘΕΟΔΩΡΑ 28
--------------------------------------------------------
7. ΖΙΓΓΙΡΙΔΟΥ - ΤΣΕΛΕΚΟΥ ΛΕΜΟΝΙΑ 28
8. ΚΑΡΑΠΙΠΕΡΗΣ ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ 20
9. ΛΟΥΛΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ 19
10. ΔΗΜΑΚΗ - ΠΕΤΑΛΑ ΕΥΓΕΝΙΑ 17
Εκλέχτηκαν στο 11μελές δ.σ. οι 6 πρώτοι. Επειδή υπήρξε ισοψηφία στην 5η θέση μεταξύ 3 υποψήφιων, η εφορευτική επιτροπή διεξήγαγε κλήρωση από την οποία άτυχη αναδείχτηκε η κα. Ζιγγιρίδου που κατέλαβε την πρώτη επιλαχούσα θέση.
Το 11μελές δ.σ., συμπληρώνεται από το δήμαρχο και τους 4 δημοτικούς σύμβουλους, οι οποίοι έχουν εκλεγεί από το δημοτικό συμβούλιο.
Έτσι το δ.σ., έχει ως εξής:
Λουκάς ΤΖΑΝΗΣ, Μαρία ΜΑΙΛΗ, Νικολέτα ΓΑΒΑΛΑ, Ευγενία ΜΠΑΡΜΠΑΓΙΑΝΝΗ, Ξένια ΦΩΤΙΟΥ, Αριστείδης ΠΑΠΑΜΙΧΑΗΛ, Γιώργος ΚΟΓΚΑΛΙΔΗΣ, Λευτέρης ΚΟΓΚΑΛΙΔΗΣ, Μανώλης ΓΛΑΜΠΕΔΑΚΗΣ, Άννα ΤΣΙΜΟΠΟΥΛΟΥ, Δώρα ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ.
Νέα μέλη στο δ.σ., σε σύγκριση με το προηγούμενο αποτελούν οι κ.κ. Τζανής, Γλαμπεδάκης και οι κες. Μαίλη, Γαβαλά, Φωτίου, Τσιμοπούλου.
Το δ.σ. θα συγκροτηθεί σε Σώμα στην πρώτη του συνεδρίαση, τις αμέσως επόμενες ημέρες.
Άλλες αποφάσεις που λήφθησαν στη γ.σ., είναι η ΟΜΟΦΩΝΗ ψήφιση του διοικητικού και οικονομικού απολογισμού και η τροποποίηση του καταστατικού που αφορά την αύξηση των μελών του δ.σ. από 11 σε 15 και ο χρόνος λήξης υποβολής υποψηφιοτήτων για τις εκλογές.
Ευχόμαστε καλή θητεία στο νέο δ.σ. και ακόμα μεγαλύτερες επιτυχίες.

Στο Σύνταγμα η Ελλάδα… ψάχνεται.

Ούτε αφορισμούς για όσους πήγαν, ούτε αφορισμούς για όσους δεν πήγαν.
Και για τις δυό κατηγορίες, προβληματισμος.
Σας παραθέτω 2+2 απόψεις για να μπείτε σε σκέψεις.

Γιατί δεν πήγα στο Σύνταγμα
Της Κικής Πετρίτη

Μεγάλωσα στην εποχή της αφθονίας, την δεκαετία του ’80 και μπορώ να πω με σιγουριά ότι οι περισσότεροι συνομήλικοι μου κάπως έτσι θυμούνται εκείνη την εποχή. Βλέπετε μόλις είχαν ανοίξει τα ταμεία του κράτους και σχεδόν όλοι έτρωγαν μπουφέ (σε αντίθεση με το σημερινό αλά καρτ μενού)…
Εδώ η συνέχεια



Οι αγανακτησμένοι στο Συνταγμα
Του Αλ. Παλαμίδη

…Ακούγοντας τις συζητήσεις γύρω μου, συνειδητοποιώ ότι οι περισσότεροι ψάχνουν το ίδιο πράγμα με εμένα: Απαντήσεις. Απαντήσεις που τα κόμματα δεν φαίνονται ικανά να τους τις δώσουν ή τουλάχιστον οι ερωτώντες δεν φαίνονται διαθέσιμοι να τις ακούσουν, όπως αυτές διατυπώνονται….
Ολόκληρο εδώ

Επείγον βοήθεια για Σύνταγμα και Λευκό Πύργο
Του takis

Ας πάψουμε μόνον να διαβάζουμε Ιστορία, ας γίνουμε δημιουργοί της δκκ
Ολόκληρο εδώ

Τα πρακτικά της συνέλευσης των Αγανακτισμένων

-Έχουμε την ομορφιά μαζί μας, απέναντι στον μοχθηρό τραπεζίτη και τον κακό πολιτικό.
- Να φέρουμε και ένα ταπεράκι φαγητό, να αντέξουμε τις ώρες της συνέλευσης, να είναι και η μικρή, σημαντική προσφορά όσων δεν προλαβαίνουμε να είμαστε πολλές ώρες εδώ.
- Για την ώρα, είμαστε πολλοί, ας αρχίσουμε να σκεφτόμαστε ως ένας, να το πω διαφορετικά, όλοι για έναν, ένας για όλους.
- Συκοφαντούν τους δημόσιους υπαλλήλους, τους δασκάλους, τους καθηγητές, τους ιατρούς. Δικαιοσύνη δεν είναι η ισοπέδωση των 500 ευρώ. Μας στερούν την αξιοπρέπεια.
Ολόκληρο εδώ

Τετάρτη 25 Μαΐου 2011

Τελικά, τι είναι πατριωτικό;

Με αφορμή το άρθρο «Πατριωτικό είναι ότι τους ξεβολεύει» και απομονώνοντας την παράγραφο «…Η «συναίνεση» λοιπόν μπορεί να σημαίνει συμφωνία, επί του τι θα χτίσουμε όταν θα εκχερσώσουμε την παρούσα σαπίλα – που είναι μια γάγγραινα στον Εθνικό και κοινωνικό μας κορμό… » θέλω να καταθέσω μερικές σκέψεις με μορφή ενστάσεων.

Δεν μου είναι καθόλου εύκολο να μπω σε μια διαδικασία εκχέρσωσης. Μεγάλωσα ίσως, ίσως να φταίει και το ανεύρυσμα κοιλίας που δεν μου επιτρέπει να σηκώνω βάρη, και οι οικογενειακές υποχρεώσεις μαζί, ο ένας φαντάρος, η άλλη στο δημοτικό, χαρτζιλίκια, φροντιστήρια, γυμναστήρια.

Περισσότερο θέλω μια έντιμη συμμετοχική καθημερινότητα, με τις ανισότητες της, ας πάνε στο διάολο θα τις ανεχτώ, αλλά σίγουρα και ασυμβίβαστα με ισότητα και με δημοκρατία και με ισονομία, και με πολιτισμό.

Είμαι τόσο απλός που να χαρακτηριστώ συμβιβασμένος;

Μπορεί.

Αλλά τα βουνά με τίποτα δεν θέλω να τα πάρω και γι αυτό είμαι πρόθυμος να υποστώ μια και μοναδική συνέπεια.

Να φάω στη μάπα υποχρεωτικά ένα μέρος από όλα τα καθίκια –στις λέξεις δεν κωλώνω- που ευθύνονται για την κατάσταση που ζούμε.

Η κατάσταση όμως είναι πραγματική κι όχι εικονική.

Εικονική είναι η προοπτική των χαρούμενων φυσιογνωμιών που θα μοιράζουν το συσσίτιο σε λίγο, αν όλα πάνε κατά διαβόλου.

Και μια σκέψη που μου τριβελίζει το μυαλό καιρό τώρα.

Είναι γνωστό ότι στην πατρίδα μας δεν υπάρχει κουλτούρα συνεργασιών στα κόμματα, ούτε καλά-καλά στους ψηφοφόρους.

Ας υποθέσουμε ότι υπήρχε κι ας πάμε λίγα -15- χρόνια πίσω.

Στην καλλίτερη πιθανή εποχή που η Αριστερά, ο ΣΥΝ τότε, θα μπορούσε να συνεργαστεί κυβερνητικά με τον Σημίτη.

Ούτε ο ένας το ήθελε ούτε ο άλλος.

Τι συνέβη;

Ο Σημίτης, κακώς δεν λέω, για να κρατηθεί στην κυβέρνηση έδωσε εσωκομματικό ύδωρ και γη στον Τσοχατζόπουλο και στους περί αυτόν.

Ήταν η εποχή του C4I.

Ήταν η εποχή των υποβρυχίων.

Ήταν η εποχή του χρηματιστήριου.

Μεσουρανούσε η εποχή της SIEMENS.

Ίσως, δεν βάζω και το χέρι μου στην φωτιά, να ήταν αλλιώς τα πράγματα.

Παρόμοια είναι και τα σημερινά.

Τώρα δεν έχουμε σκάνδαλα ατομικής κονόμας, έχουμε σκάνδαλο μονόπλευρης αποπληρωμής του χρέους από όσους δεν τα φάγανε, ή έστω φάγανε αποφάγια.

Προτιμώ για κοινωνικούς και οικογενειακούς λόγους να κάνω λίγο ακόμη τον μαλάκα παρά να με φάνε τα κοράκια.

Είμαι τόσο απλός που να χαρακτηριστώ συμβιβασμένος;

Μπορεί.

Αλλά θέλω να επιβιώσω.

Εγώ και μερικά εκατομμύρια ακόμη.

Τρίτη 24 Μαΐου 2011

Πωλείται ο ΟΛΠ…

…αλλά εγώ μερικές εκφράσεις πολιτικής αυτοϊκανοποίησης δεν τις καταλαβαίνω.
Η κυβέρνηση αποφάσισε ανάμεσα στις δημόσιες επιχειρήσεις που θέλει να πουλήσει να περιλάβει και τον ΟΛΠ.
Αυτό πέρα από όλα τα’ άλλα, έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την περιοχή μας, μια που ο ΟΛΠ έχει ξεχωριστό ρόλο στην υπόθεση της Ανάπλασης.
Είναι σωστή η προερχόμενη από την αντιπολίτευση παρατήρηση ότι «τα δεδομένα αλλάζουν για την περιοχή καθώς αλλιώς διαπραγματεύεσαι με μία δημόσια εταιρεία και αλλιώς με μία ιδιωτική που θα έχει αγοράσει την εταιρεία και την περιουσία της.»
Όμως, όλη η ιστορία της πολιτιστικής ακτής αποτέλεσε ένα επιχειρηματικό πλάνο του ΟΛΠ, που απλώς επειδή εισχωρούσε σε περιοχές του Πειραιά και της Δραπετσώνας-Κερατσίνι αναγκάστηκε να το βάλλει σε συζήτηση και ανεξάρτητα αν περιείχε και θετικά σημεία, δεν σημαίνει ότι όποιος κι αν διευθύνει την εταιρεία δεν θα θελήσει να ξανακουβεντιάσει.
Δεν βλέπω πουθενά ούτε δικαίωση θέσεων όσων υποστήριζαν τον ΟΛΠ, ούτε καταλαβαίνω την πρεμούρα να βιαστούμε να κλείσουμε συμφωνίες και στο θέμα της Ανάπλασης.
Ακριβώς το αντίθετο θα έλεγα.
Γιατί ο ΟΛΠ χωρίς να αλλάξει τίποτα από την αδηφάγα συμπεριφορά του, περνώντας στα χέρια ιδιωτών αυτομάτως χάνει στην κοινή γνώμη την έξωθεν καλή μαρτυρία που είχε ως δημόσιος οργανισμός.
Όσοι έλεγαν «εντάξει κι αυτός δημόσιο είναι, ας αναπτυχθεί», με καλή πρόθεση, δεν έχουν λόγους να το επαναλάβουν.
Το μέτωπο επομένως υπέρ μιας ανάπλασης που να ευνοεί τα συμφέροντα των κατοίκων μπορεί να διευρυνθεί και με σκεπτικιστές και κυρίως με φιλοκυβερνητικούς που δεν έχουν πια καμιά υποχρέωση να βαφτίζουν το κρέας ψάρι.
Εγώ, μια πρόταση έχω να κάνω στο δήμαρχο.
Στην ψύχρα να ζητήσει μετρητό από τον ΟΛΠ τώρα, γιατί αλλιώς από τώρα θα αρχίσει τις κινητοποιήσεις που θα δείξουν στους επίδοξους αγοραστές ότι δεν έχουν καμιά ελπίδα να πατήσουν πόδι στην περιοχή της Ανάπλασης.
Κι αυτό σίγουρα θα μειώσει αισθητά την αξία που προσδοκά να βάλει στα ταμεία του ο Παπακωνσταντίνου.

μια πρόταση για την καθαριότητα

Συνεχίζονται τα προβλήματα και μαζί οι αντεγκλήσεις στο πρόβλημα της καθαριότητας.
Φυσικά υπάρχουν αντικειμενικές δυσκολίες που κάνουν την εικόνα καθαριότητας του δήμου μας άσχημη, και ειδικά στη Δραπετσώνα χειρότερη απ’ ότι ήταν πριν της εκλογές.
Πριν τον Καλλικράτη θα έλεγα καλλίτερα.
Η αντιπολίτευση έχει κάθε λόγο να αποσιωπά τα προβλήματα που υπάρχουν και η συμπολίτευση κάθε λόγω να τα υπερτονίζει.
Ας δούμε τα βασικά.
Όπως έχω ξαναγράψει βασικό πρόβλημα είναι η όλο και συχνότερη διακοπή λειτουργίας του ΧΥΤΑ Λιοσίων.
Χαρακτηριστικά έλεγε ο αντιδήμαρχος καθαριότητας στους 4 μήνες που είναι υπεύθυνος, ο ΧΥΤΑ παρέμεινε κλειστός 39 μέρες για διάφορους λόγους.
Από απεργίες και στάσεις εργασίας, έως μάχες συμμοριών και ανακάλυψη πτωμάτων.
Κάποιες επί πλέον μέρες, ήταν μεν ανοικτός ο ΧΥΤΑ, παρέμενε όμως κλειστός ο σταθμός μεταφόρτωσης στο Σχιστό.
(Τα αυτοκίνητα του δήμου και μαζί άλλων δήμων δεν πηγαίνουν κατ’ ευθείαν στα Λιόσια, αλλά αδειάζουν στο ΣΜΑ –σταθμό μεταφόρτωσης απορριμμάτων- στο Σχιστό, όπου συμπιέζονται και μεταφέρονται με νταλίκες για οικονομία χρόνου).
Επί πλέον, ένας ικανός αριθμός εργαζομένων με συμβάσεις δεν επαναπροσλήφθηκαν μετά την λήξη της σύμβασης τους. Το απαγορεύει ο Καλλικράτης. Και ένας ακόμη μεγαλύτερος αριθμός φεύγει στις επόμενες 15 μέρες.
Αυτά είναι τα βασικά προβλήματα που επικαλείται η διοίκηση.
Αρκούν για να δικαιολογηθεί η κατάσταση που υπάρχει;
Η αντιπολίτευση ισχυρίζεται ότι ειδικά στη Δραπετσώνα που η εικόνα αποκομιδής ήταν καλή φταίει η αναδιοργάνωση που έγινε με αφορμή την ενοποίηση των δήμων και η μεταφορά του κέντρου στο Σχιστό. Και ως συνήθως σ’ αυτό το επιχείρημα προσθέτει και την επιβαλλόμενη ανικανότητα κατά την άποψη της, της σημερινής διοίκησης.
Με λίγα λόγια, ο καθένας μπορεί να αντλεί επιχειρήματα για να αιτιολογεί την πραγματικότητα, από το πλούσιο θυμικό του.
Γι αυτό χρειαζόμαστε πριν απ’ όλα μιαν αντικειμενική αποτύπωση της καθαριότητας, στην οποία θα συμφωνούμε όλοι.
Δεν έχει νόημα ο καβγάς, αν η Δραπετσώνα ήταν καθαρότερη από το Κερατσίνι, κι αν σήμερα είναι καθαρότερη η όχι απ’ ότι πριν 6 μήνες.
Σημασία έχει τι σημαίνει, τι εννοούμε λέγοντας καθαριότητα και πως διατηρείται.
Χρειαζόμαστε μια μονάδα μέτρησης και δεν μπορεί να είναι άλλη από το απορριμματοφόρο.
Ένα απορριμματοφόρο χρειάζεται έναν οδηγό και δυο εργάτες για να αδειάζει κάδους.
Εμπειρικά ένα απορριμματοφόρο αδειάζει περίπου 80 με 90 κάδους.
Αλλού περισσότερους αλλού λιγότερους, ανάλογα και με την διαμόρφωση της περιοχής.
Για να είναι καθαρή η περιοχή, χρειάζεται να ακολουθεί και ένας ή δυο οδοκαθαριστές με καροτσάκια που θα καθαρίζουν τα περβάζια των πεζοδρομίων.
Για να παραμένουν καθαροί οι κάδοι χρειάζεται κάθε 10-15 μέρες να περνά και το πλυστικό μηχάνημα.
Ξέρουμε ότι στη Δραπετσώνα, μια που την θεωρούμε μέτρο καθαριότητας –παρ’ όλο που ποτέ δεν βγήκε πλυστικό μηχάνημα αλλά τέλος πάντων δεν είναι αυτό το θέμα μας- η ημερήσια αποκομιδή απασχολούσε 1, 5 απορριμματοφόρο, αλλά είναι ολόκληρη μια επίπεδη περιοχή.
Πρέπει λοιπόν να οριστεί μια γεωγραφική περιοχή, που να περιλαμβάνει κομμάτια της Δραπετσώνας, της Ευγένειας και της Χαραυγής που και τα τρία μαζί είναι ενδεικτικά της γεωγραφίας του δήμου μας, και να καλύπτονται από ένα απορριμματοφόρο με τους εθελοντές εργαζόμενους που θα λάβουν μέρος στο «πείραμα» και αυτό το γεωγραφικό κομμάτι να είναι απόλυτα καθαρό.
Το «απόλυτα» το εννοώ.
Στην προσπάθεια αυτή, μετά από σωστή ενημέρωση, μπορούν να πάρουν μέρος και οι δημότες.
Η περιοχή θα αυξηθεί ή θα μειωθεί, ακολουθώντας στην πράξη τις δυνατότητες του αυτοκινήτου, ώσπου να μείνουμε απόλυτα ικανοποιημένοι.
Αυτή η περιοχή θα είναι το μέτρο της καθαριότητας μας, και η μονάδα μέτρησης του δήμου μας.
Πόσες φορές χωρά η συγκεκριμένη περιοχή στο σύνολο του δήμου;
10;
Επί δέκα λοιπόν τα αυτοκίνητα, οι εργαζόμενοι στα αυτοκίνητα, οι οδοκαθαριστές, το πλυστικό, το μπαζάδικο, και σε επέκταση η προστασία η καθαριότητα και η επίβλεψη του πράσινου.
Πόσες φορές διαθέτουμε «το μέτρο» αυτή τη στιγμή;
Ας υποθέσουμε 6;
Άρα αιτιολογημένα προς την κεντρική διοίκηση χρειαζόμαστε επί πλέον προσωπικό και μηχανικά μέσα, και ας κόψουν τον λαιμό τους να μας τα προσφέρουν.
Και μέχρι να συμβεί αυτό, θα ξέρουμε ότι κάνουμε έκπτωση στην απαιτούμενη καθαριότητα.
Θα ξέρουμε όμως ακριβώς τη φταίει και πως θα λυθεί.
Χωρίς το επιχείρημα της ανικανότητας από τους μεν, ή του σαμποτάζ από τους δε.

ΤΑ ΝΕΑ της πόλης

κυκλοφόρησε το νέο φύλλο της τοπικής εφημερίδας.
Με κλικ κάνετε μεγέθυνση.

σελίδα 01

σελίδα 02

σελίδα 03

σελίδα 04

(συνεχίζεται στην επόμενη ανάρτηση)
σελίδα 05

σελίδα 6

σελίδα 07

σελίδα 08

(συνεχίζεται στην επόμενη ανάρτηση)
σελίδα 09

σελίδα 10

σελίδα 11

σελίδα 12

Δευτέρα 23 Μαΐου 2011

Ο δικηγόρος του Σωκράτη αναλαμβάνει τον Στρος Καν.

Όπως γνωρίζουμε πρόσφατα ολοκληρώθηκε η επανάληψη της δίκης του Σωκράτη στα αμερικανικά δικαστήρια με συνήγορο τον Μπέντζαμιν Μπράφμαν και αθωώθηκε πανηγυρικά. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που τον ίδιο συνήγορο επέλεξε και ο Στρος Καν.

Μην χαμογελάτε συγκαταβατικά.
Η αθώωση του Σωκράτη 2.400 χρόνια μετά την θανατική καταδίκη του από το δικαστικό σώμα των Αθηναίων δεν είναι μικρή υπόθεση.
Η πιθανή επικύρωση της πρωτόδικης απόφασης μπορεί να είχε ανεξέλεγκτες συνέπειες στην πνευματική και πολιτική ζωή του πλανήτη.

Μετά την απόφαση και με δεδομένο ότι τόσο η Αθηναϊκή Δημοκρατία, όσο και ο ίδιος ο Σωκράτης θεωρούνται πλέον παγκόσμιες κατακτήσεις, ανοίγει ο δρόμος να ζητήσουν οι απόγονοι του, με αγωγή, αποζημίωση από το παγκόσμιο ταμείο που έως πρόσφατα διηύθυνε ο Στρος (τυχαίο; δε νομίζω) συν τους τόκους.
Μια αχτίδα φωτός από την αμερικάνικη δικαιοσύνη στην χειμαζόμενη ελληνική οικονομία μια που οι γερμανικές αποζημιώσεις δεν βλέπω να προχωράνε.
Αγάντα Στρος.
Η δικαίωση είναι κοντά.

Νέο συντονιστικό στο "καλή μέρα Κερατσίνι Δραπετσώνα"

Πραγματοποιήθηκε χτες η γενική συνέλευση του «καλή μέρα Κερατσίνι Δραπετσώνα» με θέμα την εκλογή (επανεκλογή) προέδρου, νέου 8μελούς συντονιστικού και πολιτικού συντονιστή.
Παραβρέθηκαν παραπάνω από 300 άτομα στο «Σαμαράκη» και ψήφισαν μαζικά.
Ο πρόεδρος Λουκάς Τζανής επανεκλέχτηκε δια βοής και χειροκροτημάτων.
Ως πολιτικός συντονιστής εκλέχτηκε ο Κυριάκος Θεοδωρακάκος χωρίς ψηφοφορία μια που ήταν μοναδικός υποψήφιος. Ο Σήφης Σαββόπουλος και ο Πρόδρομος Γιαννακίδης που επίσης προτάθηκαν γι αυτή τη θέση, την αρνήθηκαν.
Στην εκλογή συντονιστικής υπήρξε κάποιος συνωστισμός. Για τις 8 επισήμως θέσεις υπήρξαν 23 υποψηφιότητες.
Ίσως σ’ αυτό να συνέβαλλε η διαβεβαίωση του δήμαρχου, ότι όλοι θα αξιοποιηθούν στις 14 θεματικές ενότητες που αποφασίστηκε να υπάρχουν και να λειτουργούν στην κίνηση και για τις οποίες θα γράψω αναλυτικά άλλη φορά.
Παρ’ όλ’ αυτά, για καλό και για κακό, το παλαιό στελεχικό δυναμικό του καλή μέρα έδειξε τα δόντια του.
Στις πρώτες 10 θέσεις δεν υπάρχει κανένα νεώτερο μέλος (τα αναλυτικά δεν τα ξέρω ακόμη).
Για να μην το βαρύνουμε περισσότερο απ' ότι πρέπει, δεν πρόκειται για μια οργανωμένη δράση των μελών, νέων και παλαιών του καλή μέρα.
Απλώς οι παλαιότεροι που είδαν τόσους υποψήφιους ρωτούσαν τα παλιά στελέχη που γνώριζαν, ποιόν να επιλέξουν και αυτοί υποδείκνυαν τους παλιούς.
Έτσι δημιουργήθηκε ένα μεγάλο χάσμα στο ατομικό άθροισμα των ψήφων καθενός και συμπίεση των νεώτερων και προερχόμενων από την Δραπετσώνα στελεχών στις τελευταίες θέσεις.

Κυριακή 22 Μαΐου 2011

Η Αριστερά να συνταχτεί με τους τραπεζίτες...

Ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο του Γεράσιμου Γεωργάτου* από την aixmi.gr

...Ποιος επωφελείται από όλη αυτή τη φιλολογία περί αναδιάρθρωσης και κουρέματος του ελληνικού χρέους ή εξόδου από το ευρώ; Φυσικά όσοι στοιχηματίζουν στην πιθανότητα χρεοκοπίας της χώρας, όσοι έχουν επενδύσει σε ασφάλιστρα κινδύνου των ελληνικών ομολόγων (CDS) και όσοι έχουν αποτραβήξει τα κεφάλαιά τους σε ευρώ από την Ελλάδα σε τράπεζες του εξωτερικού, προσδοκώντας τη συμφέρουσα γι’ αυτούς επιστροφή στη δραχμή. Εν ολίγοις, οι πάσης φύσεως κερδοσκόποι....

...Στο ενδεχόμενο αναδιάρθρωσης και «κουρέματος» του ελληνικού χρέους αντιδρούν έντονα όλοι οι εκπρόσωποι των τραπεζών (Τρισέ, Σμάγκι, Προβόπουλος, Ταμβακάκης, κλπ). Όχι, βεβαίως, από κοινωνική ευαισθησία, αλλά επειδή κάτι τέτοιο θα έπληττε σημαντικά την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ), το ελληνικό τραπεζικό σύστημα, τα ασφαλιστικά ταμεία και τους δημόσιους οργανισμούς της χώρας, καθώς και τις ευρωπαϊκές τράπεζες....

ολόκληρο εδώ

*Ο Γεράσιμος Γεωργάτος είναι μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Δημοκρατικής Αριστεράς.

Ακούστε ένα ανέκδοτο...

...το έλεγε φίλος πριν λίγη ώρα και θέλω να το μοιραστώ μαζί σας πριν το ξεχάσω.
Όπως ξεχνάμε τόσα και τόσα μυρωδικά που σε αδιευκρίνιστες μικροποσότητες ανακατεύονται στο τσουκάλι της κοινωνικότητας μας, κάνοντας την συνείδηση μας σούπα.
Είναι ένας σχολικός φύλακας.
Η εργασία αυτού του ανθρώπου είναι να προσέχει το σχολικό κτίριο από τις 2 το μεσημέρι ως τις 10 το βράδυ. Κάθεται μέσα στο κτίριο, στο γραφείο των δασκάλων και βλέπει τηλεόραση. Οι πόρτες του κτιρίου είναι κλειδωμένες και ο συναγερμός –παγίδες- ενεργοποιημένος. Οποιοσδήποτε προσπαθήσει να παραβιάσει το κτίριο, ο συναγερμός θα ειδοποιήσει την αστυνομία και την εταιρεία φύλαξης.
Ο φύλακας, δεν ανήκει σε κάποια ειδική δημόσια ή ιδιωτική επιχείρηση. Είναι εργάτης στο Δήμο, και για την απογευματινή απασχόληση του παίρνει κάποιες υπερωρίες.
Όχι από τις υπερωρίες που ξέρουμε, δηλαδή αντί να σχολάσεις από την δουλειά σου στις 3, σχολάς στις 10, άρα δούλεψες υπερωριακά 7 ώρες. Όχι τέτοια σύνθετα πράγματα.
Απλά. Αντί να πας στη δουλειά σου στις 7 το πρωί, πας στις 2 το μεσημέρι, αλλά επειδή σου χαλά την μέρα αυτό το ωράριο, παίρνεις επί πλέον κάποιες ώρες με την μορφή υπερωριών.
Όπως είναι λοιπόν αραχτός ο φύλακας στην τηλεόραση και αναμετρά τα πασίγνωστα εργασιακά πλεονεκτήματα των δασκάλων, σκάει στα γέλια.
Γιατί αυτός με το επιστημονικά μελετημένο επίδομα των υπερωριών μπορεί να φτάσει στα 1.500 με 1.600 ευρώ, ενώ ο δάσκαλος με την επιστημονική κατάρτιση μένει στα 1.000 με 1.100
Έτσι απότομα τέλειωσε το ανέκδοτο και μένα με έπιασε νευρικό γέλιο.
Φανταστικό.
Από τα πιο έξυπνα που έχω ακούσει τελευταία, γι αυτό το μοιράζομαι μαζί σας.
Για να ‘μαι ειλικρινής, δεν γέλασαν όλοι.
Άλλος άρχισε να βρίζει κι άλλος έδειξε αηδία.
Αυτό όμως σε καμιά περίπτωση δεν μειώνει το φίνο πνεύμα της ενέργειας που κρύβει το ανέκδοτο.

Σάββατο 21 Μαΐου 2011

υπομονή...


Έχουν περάσει 4-5 μέρες που οι αρμόδιοι άπλωσαν τα φύλλα.
Κι αυτά άρχισαν σιγά - σιγά να κιτρινίζουν.
Λίγο ακόμη, και το λίπασμα θα είναι έτοιμο.

Παρασκευή 20 Μαΐου 2011

Κίνημα των 10: Συμφιλίωση με την πραγματικότητα.

Από το protagon η άποψη του Τάσου Παππά

Επειδή δεν μου αρέσει να υποδύομαι το ρόλο της πρωτοπορίας, (άλλωστε πολλά έχουν υποστεί οι λαοί από τους επαγγελματίες προφήτες που φιλοδόξησαν να γίνουν οι εμβρυουλκοί του νέου και από τις σέχτες που φαντασιώθηκαν ότι υπηρετούν μια ιστορική αποστολή), αφήνω αυτή τη δουλειά στις οργανωμένες συλλογικότητες και επιμένω να κρατώ για τον εαυτό μου το ρόλο του υποψιασμένου και ανήσυχου πολίτη. Έτσι ο δικός μου «δεκάλογος» αφορά γενικές αρχές και συμπληρώνεται από κάποιες συγκεκριμένες προτάσεις που πιστεύω ότι είναι καιρός να συζητήσουμε σοβαρά.

- Διαρκής δυσπιστία στα μεγάλα λόγια και στις παχυλές υποσχέσεις των κομμάτων εξουσίας και των γόνων των πολιτικών δυναστειών. Τις περισσότερες φορές αποδείχθηκε ότι έντυναν τις σκοτεινές προθέσεις τους με σωτηριολογικές συνταγές.

- Ανειρήνευτη πάλη κατά των ολοκληρωτισμών, κοσμικού ή θρησκευτικού χαρακτήρα. Οι ερμηνευτές των επαναστατικών εγχειριδίων και των «θεόπνευστων» κειμένων επιχειρούν ν’ αλλάξουν τον άνθρωπο με το στανιό, καταργώντας την αυτονομία του.

- Ο στόχος της πολιτικής σύγκρουσης να είναι οι ιδέες του άλλου και όχι η εξόντωσή του.

- Συμφιλίωση με την πραγματικότητα. Ούτε είμαστε περιούσιος λαός, ούτε οι ξένοι απεργάζονται την καταστροφή του ελληνικού έθνους.

- Τα δεκάδες σχήματα που συγκροτούν τον αστερισμό της Αριστεράς και μιλούν στ’ όνομα της κοινωνικής δικαιοσύνης, της ελευθερίας και της ισότητας, ας εγκαταλείψουν τη βεβαιότητα ότι κατέχουν την απόλυτη αλήθεια κι ας ακολουθήσουν τη γραμμή: «οι λέξεις μας διχάζουν, η δράση μας ενώνει».

- Σύστημα ενημέρωσης: Αφού η απόλυτη αντικειμενικότητα είναι αδύνατη, ας βάλουμε ως στόχο την ανιδιοτελή υποκειμενικότητα.

- Τη θέση του μίζερου και αναποτελεσματικού κοινωνικού κράτους που δίνει λίγα σε όλους, να πάρει ένα κράτος που θα δίνει αρκετά σ’ αυτούς που έχουν πραγματικά ανάγκη.

- Σταθεροί και φερέγγυοι μηχανισμοί αξιολόγησης σ’ όλο το δημόσιο τομέα [διοίκηση, εκπαίδευση] που θα επιβραβεύουν τους ικανούς , θα εξοστρακίζουν τους φαύλους και τους ανίκανους και θα δίνουν κίνητρα στους μέτριους για να βελτιωθούν.

- Οριστικός διαχωρισμός κράτους –εκκλησίας. Ο συνταγματικός πατριωτισμός ας είναι το σημείο αναφοράς της κοινωνίας μας.

- Δραστικός περιορισμός των αμυντικών δαπανών.

- Αφού ακόμη δεν έχει επινοηθεί η μετακομματική δημοκρατία, ας ενισχύσουμε το κοινοβουλευτικό σύστημα
με θεσμούς άμεσης δημοκρατίας, ας συγκροτήσουμε κόμματα αρχών με ηθική ραχοκοκαλιά, που σέβονται και προστατεύουν τις μειοψηφίες στο εσωτερικό τους, αντιστέκονται στις προσπάθειες ποδηγέτησής τους από τους αρχηγούς, δεν λένε "ναι" σε όποιον διαμαρτύρεται, δεν κανακεύουν το ακροατήριο τους και δεν διστάζουν, όταν χρειάζεται, να πάνε κόντρα στο ρεύμα.

*Ο Τάσος Παππάς γεννήθηκε στην Αθήνα το 1957. Είναι πτυχιούχος του Παντείου πανεπιστημίου και του «Δημοσιογραφικού Εργαστηρίου». Δημοσιογραφεί από το 1984. Είναι πολιτικός συντάκτης στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» ,αρχισυντάκτης στο δημοτικό σταθμό «Αθήνα 9,84» και αρθρογράφος στην επιθεώρηση «Διεθνής και Ευρωπαϊκή Πολιτική». Έχει συνεργαστεί επί σειρά ετών με τα περιοδικά «Αντί» και «Διαβάζω». Έχει γράψει τα βιβλία:«Η χίμαιρα της μεγάλης Αριστεράς» [Δελφίνι 1993], «Ελλάδα-Τουρκία μια προαιώνια διαμάχη» [Ελληνικά Γράμματα 1998], «Ορθόδοξος Καισαροπαπισμός» [Κάκτος 2001], «17 Νοέμβρη: από το μύθο στην πραγματικότητα» [Ελληνικά Γράμματα 2002], «Το ΠΑΣΟΚ του μέλλοντός τους» [Πόλις 2004],«Ποιά Αριστερά, Ποιά Δεξιά» [Πόλις 2006], «Αμήχανη Αριστερά και οικονομική κρίση» [Πόλις 2010].

Πέμπτη 19 Μαΐου 2011

Αριστερά και Μονιμότητα στο Δημόσιο



Από την αριστερή στρουθοκάμηλο

προς: επίτροπο αλιείας Κερατσινίου - Δραπετσώνας

http://www.youtube.com/watch_popup?v=x3Bf0WhvsNk

Αφιερωμένο σε όσα φιλαράκια παριστάνουν τους μεγαλοψαράδες.
Οι νέες τεχνολογίες κάνουν θαύματα και δεν αφήνουν την παρέα νηστικιά.
Το άκουσες Στέφανε;
(το video ανακάλυψε ο Panayotis Koutsopinis )

δελτίο πολέμου...

...του Φώτη Γεωργελέ από την Αthens voice

....Πολιτικές οµάδες και συµµορίες, µε µιλιταριστική λογική, δίνουν κάθε µέρα µάχες κυριαρχίας αφαιρώντας από τους πολίτες όλο και περισσότερα κοµµάτια της πόλης. ∆ηλαδή της πολιτικής, της κοινωνικής, της καθηµερινής ζωής....

....Η αστυνοµία δεν ξέρει τι πρέπει να κάνει, γι’ αυτό κάνει αυτό που δεν πρέπει. Σε ένα κράτος που καταρρέει, µε φαινόµενα διαφθοράς και ανοµίας, οι πιο αδιαφανείς και ανεξέλεγκτοι µηχανισµοί του παρουσιάζουν ακόµα περισσότερα φαινόµενα κατάρρευσης, διαφθοράς, δηµοσιοϋπαλληλικής νοοτροπίας, έλλειψης επαγγελµατικής επάρκειας, απουσία εκπαίδευσης. Έχει µετατραπεί σε άλλη µια µιλιταριστική οµάδα των δρόµων, σε πόλεµο µε άλλες. Που αναπτύσσει και αισθήµατα αδικηµένου. ∆ολοφονείται, τρώει µολότοφ και από πάνω την οικτίρουν όλοι....

....Ο παλιός κόσµος προτιµάει να παραδώσει ερείπια παρά να αποσυρθεί. Επιλέγει έναν κόσµο µακριά από την ευρωπαϊκή προοπτική, µια Mad Max κοινωνία συγκρούσεων όπου επικρατεί η αυτοκαταστροφική λογική της βίας. Σ’ αυτόν τον κόσµο όταν δεν είσαι οργανωµένος σε στρατόπεδα, είσαι χαµένος. Αν ξαναδείς τα θύµατα της βδοµάδας, ήταν όλα άµαχοι, ανάµεσα σε διασταυρούµενα πυρά. Πράγµα που δείχνει και τον τελικό στόχο της βίας.
Κοινωνία άρρωστη, σκοτώνει τα παιδιά της και αυτοκτονεί.....

ολόκληρο το κείμενο εδώ

Δευτέρα 16 Μαΐου 2011

Σκέψεις (με προφανή στόχο να επηρεαστούν προθέσεις)

Αυτή την εβδομάδα θα ξεκινήσουν οι προεγγραφές παιδιών στους παιδικούς και νηπιακούς σταθμούς του δήμου μας.
Στον καλλικρατικό δήμο λειτουργούν 13 σταθμοί, 9 στο Κερατσίνι και 4 στη Δραπετσώνα που κάλυψαν την περασμένη χρονιά περίπου 730 παιδιά (200 στη Δραπετσώνα και 530 στο Κερατσίνι για τους τοπικιστές) με κόστος, περίπου πάντα, 500 ευρώ ανά παιδί ανά μήνα, ενώ οι ιδιωτικοί σταθμοί εισπράττουν περίπου 250 ευρώ ανά παιδί ανά μήνα.
Ένα στοιχείο ακόμη προς συνεκτίμηση.
Στα δημοτικά σχολεία φοιτούν περίπου 6.000 παιδιά, άρα υποθέτουμε ότι τα παιδιά προσχολικής ηλικίας θα είναι περίπου 4.500 με 5.000.
Τα λέω, γιατί ήδη διεξάγεται μια συζήτηση και προφανώς θα ενταθεί και στο δημοτικό συμβούλιο, αν πρέπει ο δήμος –όπως είναι στις προθέσεις του- να εισπράττει κάποιο ποσόν ως δίδακτρα, φύλακτρα, τροφεία, όπως θέλετε πέστε τα.
Η προσωπική μου άποψη είναι, Ναι. Πρέπει να εισπράττει.
Όχι μόνον γιατί τα οικονομικά του δήμου δεν του επιτρέπουν να ανταπεξέλθει στο κόστος, ακόμη κι αν με σωστή διαχείριση το κατεβάσει κάθετα σε επίπεδα ιδιωτικού σταθμού.
Κυρίως γιατί η προσχολική αγωγή των παιδιών, είναι κι αυτή υποχρέωση της πολιτείας, όπως ακριβώς και το δημοτικό σχολείο. Η πολιτεία θα έπρεπε να ελέγχει και να προσφέρει την αγωγή στα παιδιά της, σύμφωνα με τους κανόνες της παιδαγωγικής επιστήμης, κι όχι οι παππούδες και οι γιαγιάδες, διαμορφώνοντας συνειδήσεις στην καλλίτερη περίπτωση δυο γενιές πίσω, οι θείοι ή οι γείτονες αν υπάρχουν με ότι κουβαλά ο καθένας στο μυαλό του.
Αυτή την υποχρέωση η πολιτεία όχι μόνο την αποφεύγει αλλά την στέλνει στους δήμους χωρίς καμιά οικονομική συνεισφορά.
Θα πρέπει ο κάθε δήμος να βρει λύση για τα χιλιάδες παιδιά του, και επειδή φυσικά δεν μπορεί, αρχίζουν οι περιορισμοί.
Μόνο τα παιδιά των εργαζομένων.
Μόνο τα παιδιά των φτωχών εργαζομένων.
Μόνο τα μισά παιδιά των φτωχών πολύτεκνων εργαζομένων.
Και πάει λέγοντας.
Η διατροφή των παιδιών μέσα σε έναν παιδικό σταθμό, είναι άλλη μια σοβαρή παράμετρος της προσφερόμενης υπηρεσίας.
Δεν μπορεί να αποτελεί απόφαση των γονιών αλλά μια μελετημένη και ισορροπημένη διατροφική παιδεία που θα ακολουθήσουν τα παιδιά και στην υπόλοιπη ζωή τους.
Ποιος και πως τα πληρώνει αυτά;
Αναγκαστικά ο δήμος με την συμμετοχή των γονιών.
Περισσότερα από τους έχοντες, λιγότερα ή καθόλου από τους μη έχοντες. Αλλά σε μια λογική συνεχούς αύξησης τόσο του αριθμού των παιδιών που αναλαμβάνει να διαφυλάσσει, όσο και της ποιότητας των υπηρεσιών που τους παρέχει.
Αλλιώς μένουμε σ’ αυτά που έχουμε, μπορεί αν δυσκολέψουν τα πράγματα απλώς να βρίσκουμε ένα χώρο προσωρινής αποθήκευσης παιδιών μέχρι να έρθουν οι γονείς τους να τα παραλάβουν, να βρίζουμε την κάθε δημοτική αρχή ότι πήρε το τάδε παιδί κι όχι το άλλο και να είμαστε όλοι μαζί ικανοποιημένοι από το τζάμπα.
Και να μας την λέει από πάνω και η πολιτεία ότι δεν τηρούμε προδιαγραφές.
Ας έχουμε στο μυαλό μας ότι λαϊκό είναι αυτό που απευθύνεται σε όλους.
Όταν η κάθε αρχή αρχίζει να κόβει και να ράβει, είναι λαϊκιστικό.
Μπορεί εξ ανάγκης. Αλλά πάντως λαϊκιστικό που κάποια στιγμή πρέπει να εξαλείψουμε.
Ας κοστολογήσει ορθολογικά την υπηρεσία η δημοτική αρχή, ας ζητήσει την συμμετοχή των γονιών αναλογικά, κι ας καλέσει ολόκληρο το δημοτικό συμβούλιο να συμμετάσχει σε μια προσπάθεια κάλυψης όλων των παιδιών προσχολικής ηλικίας που έχει εγκαταλείψει η κεντρική διοίκηση.
Αυτό το βλέπω πολύ λογικό, πολύ λαϊκό, για να μην πω επαναστατικό.

Στρος... ξανά

Έχει ενδιαφέρον, όχι τόσο το συμβάν καθεαυτό, όσο η παρακολούθηση των αντιδράσεων. Και... σημειώστε, η σωστή παρακολούθηση γίνεται μόνο μέσα από τα blogs.

Εδώ λοιπόν το μπλε μήλο σε μια προκλητική αντιμετώπιση της ηθικολογίας μας:

Είναι δύσκολο να υπερασπιστεί κανείς έναν κατηγορούμενο βιαστή άλλα μπαίνω στον πειρασμό να πικάρω τον συρφετό των ελληναράδων που βρήκαν την ευκαιρία να ξεσπαθώσουν εναντίον του Ντομινίκ Στρως Καν. Ξεσηκώθηκαν οι ελληναράδες γιατί βρήκαν την ευκαιρία να ανεβάσουν τον πήχυ της ηθικής ενάντια σε έναν διεφθαρμένο γυναικά που ηγείται του μισητού Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου το οποίο με την σειρά του εξαθλιώνει τους ιθαγενείς.

Έτσι στο μυαλό του ελληναρά δικαιώνεται ο μικρός, ηθικός, ταπεινός έλληνας έναντι του βεεμώθ του παγκόσμιου ανήθικου καπιταλισμού. Στην μυθολογία του ελληναρισμού εντάσσεται και το γεγονός πως μια ταπεινή καθαρίστρια καταστρέφει τον δυνατό Στρως Καν, ο οποίος μάλιστα παρουσιάζεται ως ένας γυμνοσάλιαγκας ο οποίος από τον κολοφώνα της δύναμης του, πέφτει και βλέπει τώρα τα σιδερά της φυλακής.

Βέβαια για έναν λαό που ύμνησε τα της φυλακής τα σίδερα που είναι για τους λεβέντες είναι περίεργη αυτή η συμπεριφορά. Κανονικά θα έπρεπε να είναι να είναι λεβέντης ο Ντομινίκ. Όπως επίσης ένας λαός που ανέχτηκε τις γκόμενες, τα κωλόσπιτα και τα ξώγαμα του πρωθυπουργού του δεν έχει το ηθικό ανάστημα να ζητάει από τον Στρως Καν τα ρέστα. Θυμίζει τα επαρχιώτικα χρηστά ήθη στα οποία συνυπήρχαν ο καθημερινός εκκλησιασμός με την παρθενορραφή και το σφάξιμο του κόκκορα για το σεντόνι της νύφης.

Σε κάθε περίπτωση η συμπεριφορά του ελληναρά ενισχύει αυτήν την ηθική υπεροχή του αδύναμου που τόσο έχει καταγράφει στο συλλογικό Ξανθοπούλειο υποσυνείδητο μας. Μια ηθική του λαουτζίκου είναι πίσω από τις αντιδράσεις εναντίον του Ντομινίκ Στρως Καν. Χωρίς καν την σατυρική διάθεση, αλλά με το βλοσυρό βλέμμα του loser που βλέπει έναν νικητή της ζωής να πέφτει από τα ύψη του. Σαφέστατα ο Στρως Καν δεν είναι και ένας αθώος, έχει μια μεγάλη προϊστορία με παράνομες σχέσεις και ανάρμοστη συμπεριφορά όπως για παράδειγμα με την υφιστάμενο του, την Πιρόσκα Νάγκυ.

Όντως εκμεταλλεύεται την δύναμή του για να αποσπάσει σεξουαλικά οφέλη, όπως ο κάθε τυροπιτάς στην Ομόνοια που θωπεύει την ωραία πωλήτρια στο τυροπιτάδικο, όπως ο κάθε μπακάλης στο Μενίδι που την πέφτει στην υπάλληλο του ταμείου, όπως ο κάθε “παππούς” που κυκλοφορεί μικρούλες στα σκυλάδικα.

Όποτε ελληνάρες μου αντί να ηθικολογείτε ασύστολα, κοιτάχτε πως θα μηδενιστεί το πρωτογενές έλλειμμα της χώρας και το ρεκόρ εκτρώσεων της και αφήστε τον Ντομινίκ ήσυχο. Γιατί με τις συμπεριφορές σας δεν προσέχετε ούτε που βάζετε την υπογραφή σας ψηφίζοντας τους απατεώνες, αλλά ούτε και το άλλο σας όπως δείχνουν οι αριθμοί ρεκόρ εκτρώσεων.

η ανάπτυξη της συρρίκνωσης

Όπως και να το κάνουμε, το επιστημονικό έχει άλλη χάρη.

Κανείς δεν αμφέβαλλε ότι ότι ο ενθουσιασμός κάποιων κυβερνητικών από την ανακοίνωση ανάπτυξης κατά 0.8% το πρώτο τρίμηνο του 2011 κρύβει μια απέραντη παπαρολογία.

Αλλά όταν το διαπιστώνεις με την μέθοδο της στατιστικής, χτυπάς το κεφάλι σου, δεν το κουνάς απλώς.

Αντιγράφω από την σελίδα της Δημοκρατικής Αριστεράς Θεσσαλονίκης την ανάλυση του Γιάννη Βαρουφάκη:


Ακούσατε το τελευταίο; Η οικονομία μας αναπτύχθηκε κατά 0,8% στο πρώτο τρίμηνο του 2011. Μια αχτίδα φωτός στο σκοτάδι; Θα ήταν αν την ίδια περίοδο εναντίον της αλήθειας δεν είχε συρρικνωθεί κατά 4.6%!

Μπερδευτήκατε; Δεν θα έπρεπε. Όταν σπούδαζα στατιστική στην Αγγλία, το πρώτο πράγμα που μας μάθανε ήταν η έκφραση: “Lies, damned lies and... statistics” (ψέμματα, καταραμένα ψέματα και... στατιστικές). Όχι επειδή η στατιστική, ως επιστήμη, ψεύδεται αλλά επειδή ένας επιτήδειος μπορεί να χρησιμοποιήσει επιλεκτικά πραγματικά στατιστικά στοιχεία για να πει μεγάλα ψέμματα.

Επί του προκειμένου: Πως είναι δυνατόν η ελληνική οικονομία να μεγεθύνθηκε κατά 0,8% το πρώτο τρίμηνο του 2011 και, την ίδια περίοδο, να συρρικνώθηκε πάνω από 4,5%. Εξαρτάται από το μέτρο σύγκρισης.

Η μεγέθυνση κατά 0,8% (την οποία με τέτοια ελαφρότητα γιόρτασαν κάποιοι κυβερνητικοί, μαζί με τον απίστευτο κ. Ρεν) προκύπτει από σύγκριση με το τελευταίο τρίμηνο του 2010 - εκείνον τον θλιβερό Δεκέμβρη που το κέντρο της Αθήνας υπέστη τεράστιο πλήγμα καθώς οι δρόμοι ήταν κλειστοί μέρα παρά μέρα, με αποτέλεσμα την καθίζηση της επιχειρηματικής κίνησης κατά 60% σε σχέση με τον κακό Νοέμβριο που προηγήθηκε. Σε σύγκριση με εκείνο το καταστροφικό τρίμηνο, το πρώτο τρίμηνο του 2011 ήταν οριακά καλύτερο. Όπερ μεθερμηνευόμενον, ήταν ένα πολύ κακό τρίμηνο (απλώς όχι τόσο τραγικό όσο το αμέσως προηγούμενο).

Η πραγματική εικόνα είναι, δυστυχώς, η άλλη: Εκείνη της συρρίκνωσης του 4,6% που προκύπτει όταν συγκρίνουμε σε ετήσια βάση (όπως πρέπει) το πρώτο τρίμηνο του 2011 με το πρώτο τρίμηνο του 2010. Ποια ήταν η πρόβλεψη του υπουργείου οικονομικών και της τρόικα για αυτή την περίοδο; Συρρίκνωση της τάξης του 1,5%. Δηλαδή, παρατηρήσαμε μια επί πλέον συρρίκνωση τουλάχιστον 3%. Αυτό είναι το νέο. Τα άλλα είναι εκ του πονηρού.

Προφανώς η ύφεση βαθαίνει. Το γεγονός ότι οι κυβερνώντες αποφάσισαν να παίξουν με τους αριθμούς ώστε να κρύψουν τα αυταπόδεικτα καταδεικνύει το πιο θλιβερό μέρος της πραγματικότητάς μας: Ο πανικός τους μεταφράζεται πλέον σε ασύστολες επιθέσεις εναντίον της αλήθειας, επεκτείνοντας έτσι τον συνεχιζόμενο θρίαμβο του κυνισμού.

Κυριακή 15 Μαΐου 2011

Συνελήφθη ο Ντομινίκ – Στρος Καν για σεξουαλική επίθεση σε καμαριέρα!

Ο Ντομινίκ Στρος Καν, ο Γενικός Διευθυντής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, συνελήφθη τη νύχτα του Σαββάτου από τις αρχές της Νέας Υόρκης στο αεροδρόμιο John F. Kennedy λίγο πριν επιβιβαστεί σε πτήση της Air France με κατεύθυνση το Παρίσι..... ολόκληρο εδώ

Κι αν ακόμα ο κ. Dominique Strauss-Kahn ισχυριστεί πως του την είχαν στημένη οι Γάλλοι πολιτικοί του αντίπαλοι, κάτι που δεν ακούγεται και τόσο τραβηγμένο –ανάλογη ιστορία με παράνομες καταθέσεις off shore είχαν στήσει στο Σαρκοζί, αν δεν με απατά η μνήμη μου— το σίγουρο είναι πως ο διευθύντής του ΔΝΤ φέρθηκε εξαιρετικά επιπόλαια, για να μην πω τελείως σαν τέλειος ηλίθιος.... ολόκληρο εδώ

...Η προσωπική του ζωή έχει γίνει ουκ ολίγες φορές πρωτοσέλιδο και οι τίτλοι για εξωσυζυγικές του σχέσεις έχουν φορές προκαλέσει την παγκόσμια κοινή γνώμη, ενώ, όπως δείχνει και η σύλληψή του, ο ισχυρός άντρας του ΔΝΤ δεν βάζει μυαλό.... ολόκληρο εδώ

Πωπωπωπωπω. Φτηνά την γλύτωσε ο Παπακωνσταντίνου.
Ή μήπως....

Παρασκευή 13 Μαΐου 2011

Ο Ζα Ζου ξανακτυπά...

Δυστυχώς, αυτή την ανάρτηση την "έφαγε" ο δαίμων της Google.
Αν και επανήλθαν όλα, αυτή έλειπε.
Την ξανανεβάζω σαν να είναι νέα.
Και σεις ξαναδιαβάστε την, με το ίδιο κέφι της πρώτης φοράς.


Παρ’ όλο που είναι εντυπωσιακή η αντιπάθεια που τρέφει για το πρόσωπο του δήμαρχου Λουκά Τζανή ο Ζαχαρίας Ζούπης, ομολογώ ότι πολλές φορές την αντιμετωπίζω διασκεδαστικά.
Και όχι μόνον εγώ.
Αρκετοί είναι αυτοί που διασκεδάζουν με την αρχηγική επίδειξη κατακεραύνωσης οποιασδήποτε ενέργειας της δημοτικής αρχής και ειδικότερα του δήμαρχου από τον βλοσυρό και παλαιοντολογικό λόγο που εκφέρει ο, κατά τ’ άλλα, συμπαθής Ζαχαρίας.
Το στυλ εισαγγελέα που πρώτος λανσάρισε ο Κωνσταντόπουλος στην πολιτική σκηνή και λίγο καιρό τον κράτησε στην επικαιρότητα, όπως και να το κάνουμε εμπεριέχει την ψυχαγωγία.
Αυτός ο λόγος όμως, αρχίζει να γίνεται έως και προσβλητικός όταν προσπαθεί να δώσει μαθήματα πολιτικού ήθους σε όσους δεν τον κοιτούν έκθαμβοι και τον αντιμετωπίζουν χαλαρά.
Προσωπικά πιστεύω ότι το πολιτικό μου ήθος σαν αριστερού δεν έχει να κερδίσει απολύτως τίποτα από τις αγωνιώδεις εκκλήσεις του Ζαχαρία που προσπαθούν να «μου ανοίξουν τα μάτια».
Αυτό που διαπιστώνω είναι τιποτολογικές κραυγές που υποψιάζονται ότι κάποιος τους αφαιρεί το λόγο για να μην ακουστεί το μοναδικό νόημα που εμπεριέχουν.
Η μη κομμουνιστική Αριστερά συμπαρατάχθηκε στις τελευταίες εκλογές με το Τζανή, κι αυτό ήταν μια καθόλου τυχαία απόφαση. Και το αποτέλεσμα των εκλογών δικαίωσε αυτή την απόφαση.
Γιατί όπως –πιθανόν κατά λάθος- λέει ο Ζάχος, λόγω της φθοράς των πολιτικών προσώπων –που διοίκησαν συμπληρώνω εγώ- οι πολίτες αναζητούν άλλες λύσεις.
Ο Ζαχαρίας είναι μέρος αυτού του προβλήματος, όπως μέρος του προβλήματος είναι και όσοι με περισσή αλαζονεία έκριναν ότι είναι αρμοδιότητα τους να επιβάλουν στους πολίτες με την μορφή χρίσματος αυτόν που πρέπει να τους διοικήσει.
Τρία χρίσματα υπήρχαν στο δήμο μας.
Του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και του ΚΚΕ.
Και τα τρία απέτυχαν. Ευτυχώς.
Και για να λέμε και του στραβού το δίκιο, ο μεγάλος ηττημένος αυτών των εκλογών ήταν ο Αλέκος Χρυσός.
Το βαρίδι του χρίσματος του ΠΑΣΟΚ δεν του επέτρεψε να ανασάνει, ενώ ο παραλογισμός να συμφωνήσει σε ανοιχτή στήριξη από τον Μελά στον δεύτερο γύρο τον τράβηξε στον πάτο.
Είναι μέρος και αυτών των προβλημάτων ο Ζαχαρίας.
Καλώς ή κακώς, αδυνατεί να το διαπιστώσει από μόνος του. Και κάνει το ολέθριο για πολιτικό αναλυτή λάθος, να βρίζει τους πάντες μη τυχόν και δηλώσουν ότι το έχουν καταλάβει.
Είναι όπως δηλώνει δημοτικός σύμβουλος από το 1990 στο Κερατσίνι.
Σ’ αυτά τα 20 χρόνια, αν δεν κάνω λάθος υπήρξαν 3 τετραετίες συμμετοχής του στη διοίκηση. Δεν έχω καμιά διάθεση να βρω το θετικό ή αρνητικό ισοζύγιο αυτών των διοικήσεων.
Να υπενθυμίσω θέλω, ότι πολλή σωστά η τοπική αυτοδιοίκηση θεωρείται ο πιο διεφθαρμένος θεσμός στην ελληνική πολιτεία, (φανταστείτε, πιο διεφθαρμένος και από το υπουργείο του C4I και των υποβρυχίων και …και…) και αυτός δεν πήρε χαμπάρι.
Τώρα έρχεται και αφήνει υπονοούμενα για δημόσιο έλεγχο στους 4 μήνες της θητείας του Τζανή;
Τώρα κουνά το χέρι ο εισαγγελέας, ο πιστός στο παραδικαστικό;
Μπορεί ο Αλέκος Χρυσός να θεωρεί καθήκον του, ως επικεφαλής της παράταξης του να καλύπτει τους συμβούλους του και πολλές φορές να μετέχει κι αυτός σε καβγάδες άσκοπους στο δημοτικό συμβούλιο.
Αν δεν μπορεί να συγκρατήσει τα πράγματα, ας τον αφήσει να εκτίθεται μόνος του.
Γιατί να μπλέκει;

Πέμπτη 12 Μαΐου 2011

Ο Ζα Ζου ξανακτυπά...

Παρ’ όλο που είναι εντυπωσιακή η αντιπάθεια που τρέφει για το πρόσωπο του δήμαρχου Λουκά Τζανή ο Ζαχαρίας Ζούπης, ομολογώ ότι πολλές φορές την αντιμετωπίζω διασκεδαστικά.
Και όχι μόνον εγώ.
Αρκετοί είναι αυτοί που διασκεδάζουν με την αρχηγική επίδειξη κατακεραύνωσης οποιασδήποτε ενέργειας της δημοτικής αρχής και ειδικότερα του δήμαρχου από τον βλοσυρό και παλαιοντολογικό λόγο που εκφέρει ο, κατά τ’ άλλα, συμπαθής Ζαχαρίας.
Το στυλ εισαγγελέα που πρώτος λανσάρισε ο Κωνσταντόπουλος στην πολιτική σκηνή και λίγο καιρό τον κράτησε στην επικαιρότητα, όπως και να το κάνουμε εμπεριέχει την ψυχαγωγία.
Αυτός ο λόγος όμως, αρχίζει να γίνεται έως και προσβλητικός όταν προσπαθεί να δώσει μαθήματα πολιτικού ήθους σε όσους δεν τον κοιτούν έκθαμβοι και τον αντιμετωπίζουν χαλαρά.
Προσωπικά πιστεύω ότι το πολιτικό μου ήθος σαν αριστερού δεν έχει να κερδίσει απολύτως τίποτα από τις αγωνιώδεις εκκλήσεις του Ζαχαρία που προσπαθούν να «μου ανοίξουν τα μάτια».
Αυτό που διαπιστώνω είναι τιποτολογικές κραυγές που υποψιάζονται ότι κάποιος τους αφαιρεί το λόγο για να μην ακουστεί το μοναδικό νόημα που εμπεριέχουν.
Η μη κομμουνιστική Αριστερά συμπαρατάχθηκε στις τελευταίες εκλογές με το Τζανή, κι αυτό ήταν μια καθόλου τυχαία απόφαση. Και το αποτέλεσμα των εκλογών δικαίωσε αυτή την απόφαση.
Γιατί όπως –πιθανόν κατά λάθος- λέει ο Ζάχος, λόγω της φθοράς των πολιτικών προσώπων –που διοίκησαν συμπληρώνω εγώ- οι πολίτες αναζητούν άλλες λύσεις.
Ο Ζαχαρίας είναι μέρος αυτού του προβλήματος, όπως μέρος του προβλήματος είναι και όσοι με περισσή αλαζονεία έκριναν ότι είναι αρμοδιότητα τους να επιβάλουν στους πολίτες με την μορφή χρίσματος αυτόν που πρέπει να τους διοικήσει.
Τρία χρίσματα υπήρχαν στο δήμο μας.
Του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και του ΚΚΕ.
Και τα τρία απέτυχαν. Ευτυχώς.
Και για να λέμε και του στραβού το δίκιο, ο μεγάλος ηττημένος αυτών των εκλογών ήταν ο Αλέκος Χρυσός.
Το βαρίδι του χρίσματος του ΠΑΣΟΚ δεν του επέτρεψε να ανασάνει, ενώ ο παραλογισμός να συμφωνήσει σε ανοιχτή στήριξη από τον Μελά στον δεύτερο γύρο τον τράβηξε στον πάτο.
Είναι μέρος και αυτών των προβλημάτων ο Ζαχαρίας.
Καλώς ή κακώς, αδυνατεί να το διαπιστώσει από μόνος του. Και κάνει το ολέθριο για πολιτικό αναλυτή λάθος, να βρίζει τους πάντες μη τυχόν και δηλώσουν ότι το έχουν καταλάβει.
Είναι όπως δηλώνει δημοτικός σύμβουλος από το 1990 στο Κερατσίνι.
Σ’ αυτά τα 20 χρόνια, αν δεν κάνω λάθος υπήρξαν 3 τετραετίες συμμετοχής του στη διοίκηση. Δεν έχω καμιά διάθεση να βρω το θετικό ή αρνητικό ισοζύγιο αυτών των διοικήσεων.
Να υπενθυμίσω θέλω, ότι πολλή σωστά η τοπική αυτοδιοίκηση θεωρείται ο πιο διεφθαρμένος θεσμός στην ελληνική πολιτεία, (φανταστείτε, πιο διεφθαρμένος και από το υπουργείο του C4I και των υποβρυχίων και …και…) και αυτός δεν πήρε χαμπάρι.
Τώρα έρχεται και αφήνει υπονοούμενα για δημόσιο έλεγχο στους 4 μήνες της θητείας του Τζανή;
Τώρα κουνά το χέρι ο εισαγγελέας, ο πιστός στο παραδικαστικό;
Μπορεί ο Αλέκος Χρυσός να θεωρεί καθήκον του, ως επικεφαλής της παράταξης του να καλύπτει τους συμβούλους του και πολλές φορές να μετέχει κι αυτός σε καβγάδες άσκοπους στο δημοτικό συμβούλιο.
Αν δεν μπορεί να συγκρατήσει τα πράγματα, ας τον αφήσει να εκτίθεται μόνος του.
Γιατί να μπλέκει;

Τετάρτη 11 Μαΐου 2011

Στην Ακρόπολη ...

Πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση διαμαρτυρίας των εργαζομένων στην Ακρόπολη.
Και ήταν μοναδική και εκπληκτική.


Μοναδική γιατί τα συνδικάτα δεν μας έχουν συνηθίσει σε τέτοιας ποιότητας εκδηλώσεις.
Στην καλύτερη περίπτωση, κι αν χωρά ο χρόνος μετά από τις ατέλειωτες "τοποθετήσεις", μερικά ρεμπέτικα.


Εδώ είχαμε και σε συμμετοχή μουσικών και σε απόδοση ήχου, πλήρη μουσική κάλυψη των έξοχων έργων που ερμήνευσαν οι ορχήστρες.


Και εγώ τουλάχιστον, αισθάνθηκα μια μικρή περηφάνια που τόσο ο Πρόεδρος της ομοσπονδίας των εργαζομένων του υπουργείου Πολιτισμού, ο Γιάννης Τσακοπιάκος, όσο και ο αντιπρόεδρος και υπεύθυνος της οργάνωσης της εκδήλωσης, ο Γιώργος Αλβανός, με θεωρούν φίλο τους.
Πάντα τέτοια.

ΥΓ. Νομίζω από χτες, γυρίσαμε στα γνωστά τηλεοπτικά.
Γιουροβίζιον και νότες, ατάκτως ερρημένες.

η συζήτηση για την ανάπλαση (συνέχεια)

Πήρα το πιο κάτω μειλ από τον Λάκη Ιγνατιάδη, και το μεταφέρω αυτούσιο.


ΓΙΑΤΙ ΑΡΑΓΕ ΕΙΔΑ ΑΥΤΟ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΧΘΕΣ;


Και θα ‘ναι χρόνια μετά, που γέροι πια, μια μέρα ηλιόλουστη θα πάμε μια βόλτα στα παλιά εργοστάσια. Κοίτα να δεις, που όλα τριγύρω αλλάζουνε , θα σκεφτούμε ταυτόχρονα και οι τέσσερεις (Γιώργος και Γιώργος και Λάκης και Φωτεινή με το σκύλο της) και μόνο αυτά εδώ παραμένουν ίδια. Χωράφια με αγριόχορτα, παρκαρισμένες νταλίκες, συρματοπλέγματα και ερειπωμένα κτήρια στο βάθος. Και πιο πέρα μακριά, η αστραφτερή θάλασσα, πάντα όμορφη και λαχταριστή. Τώρα, ποιος είπε πως εμένα παιδιά ,όταν θα πεθάνω στη θάλασσα να με θάψετε, θα σας γελάσω.

Και θα ‘ναι χρόνια μετά, που όλα θα έχουν ξεχαστεί, όλα όσα έδιναν θέλανε πράγματα για το κοινό καλό, το δημόσιο συμφέρον. Και ελαφρώς θλιμμένοι και σιωπηλοί, πήραμε κούτσα –κούτσα τον δρόμο της επιστροφής. Μα εκεί στου Ευφραιμίδη, μπροστά στη μεγάλη οθόνη σταματήσαμε, γιατί οι τίτλοι των ειδήσεων έλεγαν για τη νέα μεγάλη επιτυχία της κυβέρνησης. Και σε λίγο βγήκε ο χαρούμενος νέος υπουργός ανάπτυξης , ένας Ελληνοαλβανός ήταν και η λαμποκοπούσα δήμαρχος Κερατσινίου –Δραπετσώνας, μια Ελληνοαιγύπτια, οι οποίοι ανακοίνωσαν την οριστική συμφωνία τους. Ντουμπάι η Δραπετσώνα, έλεγαν οι υπότιτλοι. Ντουμπάι και στάζανε οι οθόνες τους μέλι. Εκατομμύρια επενδύσεις από Κινέζικες και Αραβικές εταιρείες θα γίνουν τα τρία επόμενα χρόνια και τόσες νέες θέσεις εργασίας και τόσα κέρδη (αυτά δε τα λέγανε). Ξενοδοχεία, μαρίνες, συγκροτήματα γραφείων και πολυκαταστημάτων, χώροι διασκέδασης-αναψυχής, ήπιας φυσικά και συνεδριακά κέντρα, γήπεδα και πολιτιστικοί χώροι και πάρα πολλά πολλά δένδρα στα φαρδιά πεζοδρόμια. Δένδρα ψηλά και καταπράσινα. Κλείνοντας την παρουσίαση η κ. Δήμαρχος τόνισε με χαρά. Είμαστε όλοι πολύ ευχαριστημένοι. Η επιλογή αυτή ανοίγει διάπλατα τις πόρτες της περιοχής μας, στην πρόοδο και σε μία ανάπτυξη άνευ προηγουμένου, από την οποία θα επωφεληθούμε όλοι. Και μετά διαφημίσεις. Διαφημίσεις καινούργιες, χαριτωμένες και όλο και πιο έξυπνες.

Κάναμε στροφή και τη στιγμή που χαιρετιόμασταν είδαμε τον Μανώλη που πλησίαζε ανεμίζοντας το μπαστούνι του και μισοχαμογελώντας φώναζε: «Παιδιά, παιδιά , είδατε που σας έλεγα εγώ να μη στεναχωριέστε γιατί πριν πεθάνουμε κάτι θα γίνει εκεί και οι κόποι μας δε θα πάνε χαμένοι; Το ακούσατε, ε; Στο τέλος ,έτσι γίνεται πάντα , κερδίζει το καλό και οι αγώνες δικαιώνονται». Και ήταν η χαρά μας που μας έκανε για λίγο παιδιά και αρχίσαμε γέροι άνθρωποι να παίζουμε στον δρόμο με τα μπαστούνια μας ξιφομαχία ενώ ο σκύλος χοροπηδούσε ανάμεσά μας. Οι άντρες εννοείται. Γιατί η Φωτεινή μάζευε τα στοιχήματα που πέφτανε σωρηδόν από τον κόσμο που είχε μαζευτεί γύρω μας και μάς παρότρυνε και μάς χειροκροτούσε. Κι εκεί πάνω ξύπνησα.


Αναρωτήθηκα γιατί είδα αυτό το όνειρο μετά την εκδήλωση – παρουσίαση του βιβλίου: Η δική μας Ανάπλαση. Γιατί, αφού όλα τα σημάδια από αυτή τη συζήτηση ήταν ενθαρρυντικά; Ίσως φταίει η συγκυρία που οι πολιτικοί δεν εμπνέουν καμιά εμπιστοσύνη και ως προς τις προθέσεις τους και ως προς τις ικανότητές τους. Ίσως είναι η γνώση μου για τον απαξιωτικό τρόπο που αντιμετωπίζει το ελληνικό πολιτικό προσωπικό τόσο της κεντρικής όσο και της τοπικής σκηνής, πάνω από έναν αιώνα, το θέμα του πράσινου. Είναι η παράδοσή τους ,η νοοτροπία τους, είναι η αρνητική σχέση του μέσου Έλληνα με τη φύση αλλά και με τα δημόσια αγαθά ,είναι ότι στις οικοδομές οι μιζαδόροι κάνουν πάρτυ, είναι και άλλα που δε μπορώ να τα σκεφτώ. Όλα αυτά είναι όμως που οδηγούν το ντόπιο πολιτικό προσωπικό όταν μιλάει για το περιβάλλον και το πράσινο να χρησιμοποιεί εκφράσεις που το μειώνουν όπως «…λιμνούλες και παπάκια και δενδράκια...». Κάτι σα να λέμε γυναικείες δουλιές και όχι οι άλλες οι μεγαλόπνοες οι ανδρικές. Όμως με τέτοιες αντιλήψεις είναι που φτάσαμε στο σημείο μηδέν. Στο Λεκανοπέδιο λοιπόν, για όποιον δεν το ξέρει, αντιστοιχούν 2,4 τετραγωνικά μέτρα πράσινο ανά κάτοικο, όταν σε όλες σχεδόν τις ευρωπαϊκές μεγαλουπόλεις αντιστοιχούν από 7 τ.μ έως 40 τ.μ. Τώρα όσοι καταλαβαίνουν την πολλαπλά ευεργετική επίδραση του πράσινου, όχι μόνο στην ποιότητα της καθημερινής μας ζωής, αλλά και στις οικονομικές δοσοληψίες και επενδύσεις είναι σε καλό δρόμο. Οι πολλοί άλλοι (πολλοί, γιατί είναι όχι μόνο οι εχθροί του πράσινου, αλλά και όλοι όσοι αδιαφορούν) θα μας πάρουνε μαζί τους στην κόλασή τους. Κόλαση για μας , παράδεισος για αυτούς. Τους έχετε δει να μιλάνε για ανάπτυξη; Θα πάθετε πλάκα με το στοχαστικό ύφος τους με τη δήθεν υπευθυνότητά τους. Μιλάνε φυσικά για την ανάπτυξη που θα την κάνουν κάποιοι άλλοι. Που γι’ αυτούς τους άλλους θα φροντίσουν να μειώσουν τα ρίσκα των επενδύσεών τους, να αυξήσουν τα κέρδη τους και όλα αυτά φυσικά με το αζημίωτο. Με το αζημίωτο φυσικά, διότι δεν είναι τυχαίο ότι ακόμα και πέρυσι, στην απαρχή της μεγάλης κρίσης, η χώρα μας κατέβηκε θέσεις στη διεθνή κλίμακα διαφθοράς (δηλαδή η διαφθορά μας μεγάλωσε και δεν ξέρω αν αυτό το γνωρίζει η κυβέρνηση και τα κανάλια της), όπως δεν είναι και τυχαίο που οι τρεις τομείς με τη μεγαλύτερη διαφθορά εξακολουθούν να είναι οι εφορίες, ο κλάδος υγείας και η τοπική αυτοδιοίκηση.

Τελικά, τι μου έμεινε από τη χθεσινή συζήτηση;
Μάλλον, με πρωτοβουλία του ασυνείδητού μου, μού έμεινε ότι τα επόμενα χρόνια δεν θα γίνει κάτι σημαντικό στο θέμα της Ανάπλασης, τουλάχιστον από τη μεριά μας. Και όταν μάλιστα έχουμε προτάσεις δουλεμένες, ιδέες και ανθρώπους να τις υποστηρίξουν. Δηλαδή, όταν έχουμε όλα τα φόντα, για να προωθήσουμε και να κατοχυρώσουμε τις επιλογές εκείνες που είναι προς το συμφέρον όλων των κατοίκων της πόλης μας.
Μου φαίνεται πως το σκηνικό θα είναι το εξής:
Θα ακούμε λοιπόν από επίσημα χείλη, υποσχέσεις και θα γίνονται κινήσεις και μελέτες και σχέδια και συζητήσεις και θα παίρνονται πρωτοβουλίες και όλα τελικά θα γυρίζουν γύρω από το τίποτα.
Λόγια και λόγια κι άλλα λόγια, αγάπη που’ναι η εκκλησιά σου, βαρέθηκα πια στα μετόχια…. Αυτή η προοπτική μου φαίνεται θα κερδίσει το στοίχημα της πραγματικότητας και μακάρι να κάνω λάθος.
Και για άλλη μια φορά, επειδή θα έχω ποντάρει σε αυτό που χρόνια επιθυμώ, θα χάσω πάλι το στοίχημα.
Του όμορφου μέλλοντός μας.
Που όλο μας το υπόσχονται και όλο άφαντο είναι.

10/5/11, Λάκης Ιγνατιάδης

Υ.Γ. Αγώνας για να διαψεύσουμε το Λάκη κι ας κερδίσει μια φορά το στοίχημα.

Τρίτη 10 Μαΐου 2011

η συζήτηση για την ανάπλαση

Έγινε χθες το βράδυ η συζήτηση για την Ανάπλαση της βιομηχανικής περιοχής στην ακτογραμμή του δήμου μας, με αφορμή την παρουσίαση του βιβλίου του Γιώργου Τσιρίδη «η δική μας Ανάπλαση».
Οικοδεσπότες άψογοι, ο Γιώργος Παπαδάκης και ο Λάκης Ιγνατιάδης, οι οποίοι πέρα από την παρουσίαση, στο οργανωτικό μέρος της εκδήλωσης είχαν φροντίσει να έχουν πορτοκαλάδα δίπλα στο προεδρείο.

Οι υπόλοιποι πίναμε ότι θέλαμε από το κυλικείο του δήμου.
Παρόντες, εκτός από τον δήμαρχο Λουκά Τζανή, τους πρώην δημάρχους Αλέκο Χρυσό και Κώστα Χρονόπουλο, τους αντιδημάρχους Βάνα Δατσέρη και Πέτρο Καψοκόλη και αρκετούς δημοτικούς συμβούλους, ήταν
ο υπουργός Ναυτιλίας Γιάννης Διαμαντίδης,
ο πρώτος αντιπρόεδρος της Βουλής Γρηγόρης Νιώτης,
οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ Δημήτρης Λιτζέρης,
και της Νέας Δημοκρατίας Γιάννης Νεράτζης,
και εκ μέρους της Δημοκρατικής Αριστεράς το μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής Γεράσιμος Γεωργάτος.
Οι υπόλοιποι επώνυμοι ήμασταν εμείς, και όλοι μαζί υπερβαίναμε τους 130.
Μετά από πολλά χρονιά νωθρότητας στην αντιμετώπιση του ζητήματος, καθόλου ευκαταφρόνητος αριθμός, που δείχνει το ενδιαφέρον των πολιτών του δήμου μας και ταυτόχρονα την δύναμη που υπάρχει και η οποία με κατάλληλες κινήσεις μπορεί να βοηθήσει με μοναδικό τρόπο την Δημοτική αρχή στην προώθηση των αιτημάτων μας.
Η εκδήλωση εκτυλίχθηκε σε τρεις άξονες από τους διοργανωτές.
Πρώτα ο Λάκης Ιγνατιάδης έκανε μια εκτενή αναφορά στο ιστορικό των αγώνων για την απομάκρυνση των εργοστασίων και την διαμόρφωση της πρότασης για ανάπλαση της περιοχής.
Ο Γιώργος Παπαδάκης συνέδεσε την παρουσίαση του βιβλίου με μια προσπάθεια επαναδραστηριοποίησης των πολιτών για την κατάληξη του ζητήματος προς όφελος της κοινωνίας
και ο Γιώργος Τσιρίδης επικεντρώθηκε στην ολοκληρωμένη πρόταση του βιβλίου η οποία μπορεί να αποτελέσει βάση για την παραπέρα προσπάθεια.
Η συζήτηση που ακολούθησε κράτησε παραπάνω από δυο ώρες.
Πάρα πολλές οι τοποθετήσεις θεσμικά επωνύμων και επωνύμων χωρίς θεσμικό ρόλο.
Κοινώς παρανομαστής, η ανάγκη να στηριχθεί μια λύση που να περιλαμβάνει το τρίπτυχο πράσινο, πρόσβαση των κατοίκων στην θάλασσα, ήπια ανάπτυξη.
Κοινό συμπέρασμα η πρόθεση της δημοτικής αρχής να στηρίξει αυτό το τρίπτυχο, το οποίο έτσι κι αλλιώς αποτελεί προεκλογική της δέσμευση, και να συμβάλλει στην οργάνωση υπό την αιγίδα της μιας νέας επιτροπής κατοίκων για την ανάπλαση.
Άλλωστε πολλές από τις ενέργειες της νέας δημοτικής αρχής όπως η αντίδραση στην μονομερή προσπάθεια του ΟΛΠ να επιβάλλει λύσεις και η ανάθεση νέας επικαιροποιημένης έρευνας στο Πολυτεχνείο για την περιοχή, συνάδουν με την συλλογική λογική που επικράτησε στη συζήτηση.
Στην ίδια λογική κινήθηκε και ο Αλέκος Χρυσός ως επικεφαλής της «Αναγέννησης», ενώ παραμένουν άγνωστες οι προθέσεις του Φώτη Μελά και της Λαϊκής Συσπείρωσης οι οποίοι δεν παραβρέθηκαν.
Νομίζω, αν και τα πράγματα δεν είναι απλά ούτε εύκολα, όσοι συμμετείχαν μπορούν να έχουν μια αισιοδοξία για την εξέλιξη.

ΥΓ 1
Κάποιοι φίλοι μου έβαλαν χέρι, γιατί η αναφορά μου στην πορτοκαλάδα ήταν αγενής.
Υπήρχε για όλους, αλλά εγώ δεν το πήρα χαμπάρι και αστειεύτηκα.

ΥΓ 2
Επειδή το βιβλίο του Τσιρίδη περιέχει αναλυτικά στοιχεία κόστους-κέρδους και έστω για λίγο έμεινε εκεί η κουβέντα, μια ακόμη παράμετρος μπήκε, κατόπιν εορτής, για συζήτηση.
Η πιθανότητα, η μόλυνση του εδάφους και το κόστος αποκατάστασης του, να μηδενίζουν την αγοραία αξία της γης.
Ιδού νέο πεδίον δόξης...

Δευτέρα 9 Μαΐου 2011

επίσημο γεύμα

αποκαλυπτικό video του youtube

http://www.youtube.com/watch_popup?v=EVwlMVYqMu4&vq=medium#t=125

μια συζήτηση που θέλει πολύ αέρα

Στα πλαίσια μιας ιντερνετικής κουβέντας γύρω από την ανανεωτική αριστερά, ο Σταύρος Δανάς από την Θεσσαλονίκη κατέθεσε μια ολοκληρωμένη προσωπική άποψη.
Όσοι έχουν αριστερή ματιά στα γεγονότα, αξίζει να διαθέσουν λίγη ώρα και να γράψουν την άποψη τους.
Μεταφέρω ακριβώς το κείμενο, παρ' όλο που μπορεί να ξενίσει λίγο συντακτικά σε ορισμένα σημεία.
Οφείλεται στο γεγονός ότι είναι συνέχεια πολλών διαφορετικών τοποθετήσεων με πολλούς συνομιλητές
Ακολουθεί το κείμενο:

Θα με συγχωρήσετε που άργησα να απαντήσω. Έλειπα αρκετές μέρες από τον υπολογιστή μου και καθυστέρησα. Θα προσπαθήσω να μιλήσω απλά, όπως σκέφτομαι, και θα ήθελα να μην παρεξηγηθεί ο λόγος μου και να μην θεωρηθεί σε κανένα του σημείο προσβολή ή επίθεση προς τα υπόλοιπα μέλη που σας θεωρώ όλους φίλους. Θα ξεκινήσω με αυτό που θεωρώ ως απάντηση προς τον Σωτήρη. Σύντροφοι αν δεν έχουμε λυμένα μεταξύ μας τα ζητήματα του πόσες και ποιες είναι οι «αλήθειες», τότε υπάρχει πρόβλημα σε αυτό το κόμμα.
Δεν υπάρχουν πολλές αλήθειες. Πάντα μια αλήθεια υπάρχει. Αυτή τη στιγμή η χώρα έχει φτάσει σε αδιέξοδο, κι εμείς ως αριστερό κόμμα πρέπει να δώσουμε απαντήσεις. Αν θέλουμε να πούμε "μια από τα ίδια" είναι πολύ εύκολο. αν θέλουμε να μην στενοχωρήσουμε αφτιά είναι πάλι πολύ εύκολο. Τότε όμως δεν θα έχουμε καμία σχέση με τη λέξη « Ανανέωση » με την οποία χαρακτηριζόμαστε.
Πριν από 28 χρόνια, ο κουμπάρος μας και πολύ κάλος φίλος Θωμάς Βασιλειάδης με έπεισε, στα 14 μου τότε, να ενταχτώ σε αυτόν το χώρο. Πράγμα εύκολο γιατί άνηκα σε μια οικογένεια όπου ήταν όλοι στο ΚΚΕ εσωτερικού. Όλοι μας γνωρίζουμε τα χαρακτηριστικά εκείνου του κόμματος. Το κόμμα της «αριστερής διανόησης» είχε πάντα εξαιρετικές ιδέες αλλά ποτέ δεν είχε αυτό το «κάτι» που θα του έδινε την ώθηση να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις. Κάποιοι είχαν πει τότε « ίσως μας αρέσει κι έτσι » και αυτό ήταν –και ίσως να είναι- το πιο επικίνδυνο. Παρακολουθώ πολύ καιρό τώρα τις κουβέντες και τις συζητήσεις μας, και –αν και δεν συμμετέχω- παρατηρώ ότι τίποτε σχεδόν δεν έχει αλλάξει από εκείνη την εποχή. Οι εποχές όμως άλλαξαν σύντροφοι και πρέπει, αν θέλουμε να λεγόμαστε "Ανανέωση", να τις παρακολουθήσουμε και εμείς.
Αν πάλι δεν θέλουμε, μπορούμε να κρατήσουμε αυτό το στιλ και το ύφος που τώρα έχουμε, να περνάμε όμορφα και ευχάριστα μεταξύ μας συνδιαλεγόμενοι, (Ίσως να τρέξουμε και στο βιντεοκλάμπ και να πάρουμε βιντεοταινίες με τον Μιχαλόπουλο και τον Γαρδέλη), αλλά οι εποχές θα μας έχουν ξεπεράσει και ίσως κάποιος άλλος να πάρει το ρόλο μας. Γι αυτό λοιπόν όλα αυτά που θα πω, θέλω να θεωρηθούν ως καλόπιστη κριτική προς όλους εμάς, κι αν πάλι δεν συμφωνείτε, εγώ ως ψηφοφόρος σας πάλι δικός σας θα είμαι. Όπως πάλι είχα γράψει και πριν, είχα πάντα την ανάγκη να ακούσω έναν δυνατό λόγο από αυτό το κόμμα. Μέχρι στιγμής δεν τον άκουσα. Ήρθε το μνημόνιο και μας νιώθω πάλι εγκλωβισμένους στο να αναπαράγουμε τις απολιθωμένες και αποστειρωμένες ιδέες μιας ξεπερασμένης Αριστεράς. Μιας Αριστεράς του 10 % συνολικά, που δεν ξέρει να απαντήσει στο ερώτημα: αν βγούμε από το ΔΝΤ ποιος θα πληρώσει αύριο μισθούς και συντάξεις.
Ας πάρουμε τα πράγματα όμως από την αρχή.

ΕΡΓΑΣΙΑΚΟ:

Αυτή τη στιγμή στη χώρα έχουμε εργατικό δυναμικό 2 ταχυτήτων. Έχουμε 2 διαφορετικές τάξεις -και το λέω με όλη τη σημασία της λέξης- εργαζομένων. Αυτή είναι η αλήθεια, είτε θέλουμε να την δούμε είτε όχι. Οι δημόσιοι υπάλληλοι σε αυτή τη χώρα, αν υπολογίσεις και τους εργαζόμενους στις ΔΕΚΟ οι οποίοι δεν έχουν ακόμη καταγραφεί, αγγίζουν το 1.200.000. Οι άνθρωποι αυτοί ζουν μέσα σε έναν «Σοσιαλιστικό παράδεισο» και γύρω γύρω τους ο κόσμος δεν έχει να πάρει ψωμί και τσιγάρα. Είναι όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι οι ίδιοι; σαφώς και όχι. Εδώ βρίσκεται και το παράλογο του θέματος διότι από την Κυβέρνηση και όλη την κοινωνία γενικότερα αντιμετωπίζονται ως ίδιοι.
Στον Δημόσιο τομέα σύντροφοι υπάρχουν επιχειρήσεις οι οποίες παράγουν έργο, και αυτές που δεν παράγουν και πρέπει ή να διορθωθούν ή να κλείσουν. Το γεγονός ότι ως Αριστερά συναινέσαμε με το να κάνουμε τα στραβά μάτια σε αυτό το καθεστώς που δημιουργήθηκε 30 χρόνια τώρα, δεν σημαίνει ότι σε αυτή τη δύσκολη φάση που περνά η χώρα, πρέπει να συνεχίσουμε να το κάνουμε. Θα αναφέρω πάλι το αγαπημένο μου παράδειγμα σε συζητήσεις. Ένα κοριτσάκι ταμίας στο καρφούρ δουλεύει 48 ώρες τη βδομάδα και δουλεύει μέχρι το Σάββατο το βράδυ στις 9 η ώρα για να εξυπηρετήσει κόσμο. Αυτό το κοριτσάκι δεν έχει προσωπική ζωή, έχει σπαστό ωράριο τις περισσότερες φορές και δεν έχει Σαββατοκύριακα. Αυτός ο άνθρωπος πληρώνεται 800 ευρώ το μήνα. Ένας εφοριακός κι ένας τελωνειακός δουλεύει 7 ώρες την μέρα συνεχόμενο ωράριο, πραγματική δουλειά είναι ζήτημα 5 ώρες τη μέρα, και μέσα σε αυτές τις ώρες έχει κουλουράκια-μπισκοτάκια-καφέδες και επίσκεψη σε σουπερμάρκετ, και πληρώνεται 1570 ευρώ. και αν παλιώσει ανεβαίνουν οι αποδοχές του σε πάνω από 2000 ευρώ τον μήνα. Η μια ζει πάντα με τον φόβο της απόλυσης και ο δεύτερος όσο καλά κι αν κάνει τη δουλειά του η όχι, δεν φοβάται ποτέ και τίποτα. "Μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει" που λέμε, και όλα καλά.
Ανάλογες εργασιακές σχέσεις με αυτές των εφοριακών και των τελωνειακών συναντούμε σε κάθε δημόσιο Ταμείο, σε κάθε υπουργείο, σε κάθε Δημόσιο οργανισμό του ευρύτερου δημόσιου τομέα όπως είναι μουσεία, ΔΕΚΟ, οργανισμούς τοπικής αυτοδιοίκησης κτλ. Τα παραδείγματα είναι εκατοντάδες χιλιάδες. Αν θεωρούμε σύντροφοι ως Αριστερά ότι σε αυτή τη φάση χρεοκοπίας που έχει περάσει η χώρα πρέπει αυτό το καθεστώς όχι απλά να παραμείνει αλλά και να το υπερασπιστούμε κιόλας, τότε λυπάμαι αλλά προσωπικά δεν μας θεωρώ Αριστερά. Δεν θεωρώ Αριστερά ένα κόμμα το οποίο υπερασπίζεται μια νέα «Ιντελιγκεντσια» ή μια νέα «νομενκλατούρα» (ας γίνουμε λίγο παλαιοκομματικοί που λένε και οι φίλοι) και τις εργασιακές σχέσεις 2 ταχυτήτων. Σε ποιο Αριστερό κείμενο το γράφει αυτό;; Θα είμαι πάντα δίπλα στο κοριτσάκι που είναι ταμίας, θα είναι πάντα δίπλα στο κοριτσάκι των 600 ευρώ που δουλεύει σπαστό ωράριο σε ένα μαγαζί με ρούχα στο κέντρο της πόλης, αλλά δεν θα είμαι ποτέ δίπλα σε έναν υπάλληλο που δουλεύει την προσωπικότητα και τη νοημοσύνη μου για να κερδίζει με τα λεφτά των φόρων που εγώ κι υπόλοιποι εργαζόμενοι πληρώνουμε.
Ακούω επιχειρήματα του Τύπου « δεν μπορείς να βάλεις τους εργαζόμενους να μαλώνουν μεταξύ τους » και αυτό είναι το πιο γελοίο επιχείρημα που έχω ακούσει ποτέ, και που σκοπό έχει μόνο την διατήρηση της υπάρχουσας άνισης κατανομής εισοδήματος.
Και δεν μπορώ να το δεχτώ και για έναν ακόμα λόγο. Γιατί προσωπικά το μνημόνιο έχει χτυπήσει εμένα και την επιχείρησή μου όσο κανέναν άλλον, και με έχει φέρει σε πολύ δύσκολη οικονομική θέση να "τρώω από τα έτοιμα", αλλά ποτέ μα ποτέ δεν παραπονέθηκα, διότι ξέρω ότι δυστυχώς αυτός είναι ο τρόπος να βγούμε από την κρίση. Διότι ως χώρα έπρεπε να μας πάρει κάποιος από το χέρι για να κάνουμε αυτά που από μόνοι μας έπρεπε ήδη να έχουμε κάνει. Είναι το μνημόνιο καλό; Όχι φυσικά. το μνημόνιο είναι ένα παιχνίδι τραπεζών και πολυεθνικών αλλά δυστυχώς ήταν ο μοναδικός τρόπος για να συμμαζευτούν 5 έστω πράγματα στην Ελλάδα. Όταν λοιπόν εγώ αποδέχομαι να κάνω αυτή τη μικρή θυσία έστω για τη χώρα μου, μου είναι αδιανόητο να ακούω έναν εκπαιδευτικό παραδείγματος χάριν να γκρινιάζει γιατί δεν του δίνουν έξτρα επίδομα για να διορθώσει γραπτά του Ιούνη. Έναν εκπαιδευτικό που δουλεύει τρία σαρανταπεντάλεπτα τη μέρα και ουσιαστικά δουλεύει τον κόσμο. Έναν εκπαιδευτικό που -προσοχή! δεν παράγει γνώση αλλά αναδιανέμει γνώση- θεωρεί ότι είναι δικαίωμά του να κάθεται 4 μήνες το χρόνο γεμάτους, μαζί με τις εκδρομές, τους αγιασμούς, τις αργίες, τις γιορτές, τα καλοκαίρια, τα Χριστούγεννα και το Πάσχα. Έναν εκπαιδευτικό που γκρινιάζει γιατί τον στέλνουν να δουλέψει στο Άνω Κατσικοχωρι, λες και του υποσχέθηκε κανείς δουλεία έξω από το σπίτι του, και έναν εκπαιδευτικό που δέχεται αδιαμαρτύρητα (γιατί τον συμφέρει) το ρουσφετολογικό καθεστώς των «αποσπάσεων».
Με αποσπάσεις και πέντε ώρες δουλειά (μαζί με τις διορθώσεις γραπτών) θα φτιάξουμε την Ελλάδα σύντροφοι; Κι αν δεν σας αρέσει το Άνω Κατσικοχωρι, ας μην το δηλώνατε και ας μην πηγαίνατε. Η «Αριστερά» μας δεν πρέπει να «τελειώνει» εκεί που αρχίζει να θίγεται ο μισθός μας.
Αυτό δεν είναι Αριστερά σύντροφοι. είναι συντεχνιοποίηση ενός φαλιρισμένου κράτους. Ένας φίλος σε ένα εξαιρετικό άρθρο έγραψε: «πως είναι δυνατόν ως ιδιωτικοί υπάλληλοι φροντιστηρίων να παράγουν δουλεία και ως δημόσιοι να μην μπορούν;» φταίνε αυτοί; φταίει το σύστημα; πάντως κάτι πρέπει να αλλάξει. Ας μην γελιόμαστε σύντροφοι. Όλοι γνωρίζουμε ότι το σχολείο αποτελεί αυτή τη στιγμή το «αναγκαίο κακό» των μαθητών ανάμεσα στα φροντιστήριά τους. η πραγματική δουλειά βγαίνει στα φροντιστήρια, γι αυτό είναι και απαραίτητα και γι αυτό και όλος ο κόσμος πληρώνει γι αυτά.
Όταν λοιπόν σας ανέφερα το Φινλανδικού Τύπου πρότυπο για την παιδεία, είχα έναν λόγο που το ανέφερα, αλλά γι αυτό θα μιλήσω παρακάτω ξεχωριστά.
Υπάρχουν στον Δημόσιο τομέα υπηρεσίες που παράγουν; Φυσικά.
Το να είσαι νοσηλευτής ή γιατρός, να κανείς υπερωρίες, νυχτερινά, να δουλεύεις σαββατοκύριακα και να ανακατεύεσαι με σύριγγες και ασθενείς με AIDS, δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με τον ίδιο τρόπο που πρέπει να αντιμετωπιστεί ένας υπάλληλος υπουργείου διορισμένος από τον βουλευτή του ή από ένα ΑΣΕΠ που δημιούργησε ο βουλευτής του πάλι, καθαρά για ψηφοθηρικούς λόγους.
Το να είσαι εναερίτης της ΔΕΗ και να πρέπει να διορθώσεις μια βλάβη σε θερμοκρασίες μείον 5 βαθμών επάνω σε μια κολόνα δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με τον ίδιο τρόπο που πρέπει να αντιμετωπιστεί ένας εφοριακός που τρώει κουλουράκι και σε στέλνει στο διπλανό γραφείο για μια υπογραφή, δικαιολογώντας έτσι και τον μισθό του διπλανού του και συντηρώντας το καθεστώς της γραφειοκρατίας στο δημόσιο. Όλοι γνωρίζουμε κύριοι ότι στην κοινωνία του 2011 αρκεί ένας υπολογιστής και ένας χειριστής του για να μπορέσεις να βγάλεις: ταυτότητα, δίπλωμα και διαβατήριο, θεώρηση των βιβλίων και στοιχείων, θεώρηση των βιβλίων εσόδων-εξόδων, πιστοποιητικό γέννησης και οικογενειακής μερίδας και φορολογική ενημερότητα.
Είμαστε όλοι φακελωμένοι, και δίνοντας απλά το ΑΦΜ ή την ταυτότητά μας μπορούσαμε με το μηχανογραφημένο σύστημα να πάρουμε σε εκτύπωση τα πάντα που χρειαζόμαστε στην προσωπική ή επιχειρηματική μας ζωή μέσα σε 1 λεπτό. Το ότι δεν γίνεται αυτό ακόμα οφείλεται στο ότι κάποιοι άνθρωποι πρέπει να υπάρχουν για να πληρώνονται και να ζουν από μας, βάζοντας απλά μια σφραγίδα και μια υπογραφή. Αυτό λέγεται γραφειοκρατία. Πρέπει να τη στηρίξουμε σαν Αριστερά; Όχι. Υπάρχουν κι άλλες λύσεις.
Το να είσαι στην υπηρεσία καθαριότητας και να μαζεύεις σκουπίδια στις 12 το βράδυ του Σαββάτου δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με τον ίδιο τρόπο που πρέπει να αντιμετωπιστεί η υπάλληλος στο μουσείο της Ακρόπολης που ο Σαμαράς φρόντισε να διορίσει κατά 99% από το πατρικό του χωριό, λίγο πριν πέσει η ΝΔ από την κυβέρνηση.
Θα συναινέσουμε στο ρουσφέτι αγαπητοί σύντροφοι της Αριστεράς; Η θα κλείνουμε τα μάτια γιατί «και αυτοί εργαζόμενοι είναι»;
Τότε ας μην παραπονιόμαστε για το 3% και ας αφήσουμε όσους μπορούν να κάνουν ρουσφέτια να συνεχίσουν να το κάνουν, και να παίρνουν 30 και 40%.
Σας έφερα μερικά παραδείγματα για να καταλάβετε τι εννοώ όταν λέω ότι όλος ο δημόσιος τομέας δεν είναι ίδιος και όταν λέω ότι η κάθε επιχείρηση του δημόσιου τομέα πρέπει να αντιμετωπιστεί ξεχωριστά.
Μισθοί της τάξης των 50 και 60 χιλιάδων ευρώ σε τομείς του δημόσιου τομέα και επιδόματα καθαρισμού κεραίας και έγκαιρης προσέλευσης πρέπει να καταγγελθούν άμεσα σύντροφοι.
Είναι προσβολή προς τους εργαζόμενους που εργάζονται 50 ώρες την εβδομάδα για εφτακόσια ευρώ για να τους πληρώνουν με τους φόρους τους. είναι ΠΡΟΣΒΟΛΗ.


Ήδη το κείμενο μεγάλωσε πολύ και έχω να πω ακόμα πιο πολλά, γι αυτό δεν θα πλατειάσω με τον δημόσιο τομέα άλλο. Παραδείγματα υπάρχουν χιλιάδες.
Εδώ μπορεί να μου πει κάποιος, μα τι θα κάνουμε; Θα γίνουμε ΠΑΣΟΚ; Ποτέ δεν ήμασταν και ποτέ δεν πρόκειται να γίνουμε ΠΑΣΟΚ.
Εδώ όμως ξαναμπαίνει και το ερώτημα σύντροφοι τι ακριβώς θέλουμε να κάνουμε με αυτό το κόμμα και τι φυσιογνωμία θέλουμε να του δώσουμε..

ΠΑΣΟΚ δεν θα γίνουμε ποτέ διότι δεν είμαστε εμείς αυτοί που δημιουργήσαμε αυτό το απαράδεκτο καθεστώς. Κι αυτοί που το δημιούργησαν δεν έχουν κανένα δικαίωμα τώρα που δεν τους βγαίνουν τα κουκιά να προτείνουν λύσεις και την ανατροπή του. Είναι αφερέγγυοι. Το καλό με μας είναι ότι έχουμε τον πρότερο έντιμο βίο, άρα ο λόγος μας έχει διαφορετική ισχύ.
Θα ενοχλήσουν πολλούς αυτά που θα πούμε; Και πάλι η απάντηση σε αυτό έχει να κάνει σύντροφοι με το τι χαρακτήρα θέλουμε να δώσουμε στους όρους Αριστερά και Ανανέωση.
Επειδή το κείμενο παρουσιάζει προσωπικές απόψεις, Αριστερά για μένα σημαίνει να υπερασπίζομαι τους αδυνάτους και Ανανέωση σημαίνει να προσαρμόζω τις Αριστερές μου σταθερές αξίες στα νέα δεδομένα.
Γι αυτό λοιπόν πρώτα και κύρια ζήτησα σε άλλο πόστ μου, πως «αιχμή του δόρατος» αυτού του κόμματος θα πρέπει να γίνει Η ΡΙΖΙΚΗ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΝΑΔΙΑΝΟΜΗ ΤΟΥ ΕΙΣΟΔΗΜΑΤΟΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ αυτής της χώρας. Όσοι παράγουν θα πρέπει να πληρωθούν ανάλογα, ανεξαρτήτως αν βρίσκονται στο Δημόσιο ή στον ιδιωτικό τομέα, κι όσοι δεν παράγουν αλλά πληρώνονται υπεραξιακά θα πρέπει ή να αλλάξουν δουλεία ή να μειωθούν οι μισθοί τους.
Η χώρα έχει χρεοκοπήσει και για να βγει από αυτό το τέλμα θα πρέπει να οδηγηθεί -όπως είπα και σε άλλο πόστ μου- σε παραγωγικές μορφές εργασίας. Η χώρα θα αρχίσει να παράγει και να φεύγει από την ύφεση μόνον όταν το ίδιο το εργατικό δυναμικό αυτής της χώρας αρχίσει να παράγει.
Θέματα όπως «παραγωγή και εργασία» για μας που είμαστε Αριστεροί και Μαρξιστές, θεωρώ ότι θα έπρεπε να τα έχουμε λυμένα μέσα μας. Αυτή τη στιγμή ο παραγωγικός τομέας είναι σχεδόν στο σύνολό του ο ιδιωτικός τομέας και κάποιες υπηρεσίες του Δημοσίου, είτε το θέλουμε είτε όχι.
Είναι άδικο λοιπόν και σίγουρα δεν είναι Αριστερό, αυτοί που παράγουν σήμερα να πληρώνονται το βασικό μισθό και εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι που ούτε παράγουν ούτε τους προτρέπει κάποιος να παράγουν, να πληρώνονται από αυτούς που παράγουν και να προσφέρουν ελάχιστα. Άσε δε που δεν απολύονται ποτέ. αυτό είναι εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο στην κοινωνία του 2011.
Ριζική αναδιανομή εισοδήματος.

ΑΓΡΟΤΕΣ.

Δεν θα μακρηγορήσω με το αγροτικό αλλά τα ίδια ισχύουν και εδώ.
Συγχωρήστε με αλλά δεν μπορώ να θεωρώ ως αγρότη έναν ελεύθερο επαγγελματία ή επιχειρηματία ο οποίος κατέχει ή νοικιάζει 400 ή 500 στρέμματα γης, του τα καλλιεργούν Αλβανοί και αλλοδαποί, κάθεται 5 μήνες το χρόνο και απαιτεί -αν και είναι ελεύθερος επαγγελματίας- να του επιδοτεί η Ευρωπαϊκή Ένωσή όλη του την παραγωγή με το ζόρι και το έτσι θέλω, χωρίς αυτός να κάνει κάτι για να ανανεώσει την παραγωγή του. Δεν μπορώ να δεχτώ ως παρερμήνευση της έννοιας «απεργία» το να κλείνεις δρόμους μόνο τον χειμώνα που όλοι οι άλλοι έχουν δουλειά ενώ εσύ κάθεσαι στα καφενεία, και να μη χαραμίζεις λίγη ώρα έστω από την εργασία σου το καλοκαίρι κάνοντας απεργία και διεκδικώντας τα δικαιώματά σου, επειδή απλά και μόνο τότε εσύ δουλεύεις. Και φυσικά τα όποια λεφτά έβγαζες από τις επιδοτήσεις και τις «χωματερές» -τότε στις καλές εποχές του «όλα τα κιλά, όλα τα λεφτά» που η Ευρωπαϊκή Ένωσή πλήρωνε- δεν τα έδινες στους Αλβανούς και στους αλλοδαπούς που έβγαζαν την παραγωγή σου και ήταν οι πραγματικοί αγρότες, αλλά τα έτρωγες στα ξενυχτάδικα με τις ξανθιές τραγουδιάρες της Λάρισας, βολτάροντας με την καινούρια σου BMW. Δεν σε κατηγορώ. καλά έκανες. επιχειρηματίας ήσουν. είχες κάθε δικαίωμα να φας τα λεφτά που έβγαζες από τις χωματερές όπως εσύ θέλεις. αλλά μην μας το παίζεις και αγρότης. Γιατί ΕΣΥ δεν ήσουν. ΑΛΛΟΙ ήταν..
Και, τέλος, δεν μπορώ να ανεχτώ σύντροφοι να κάθονται να ασχολούνται και να ψάχνονται παιδιά της πόλης αυτή τη στιγμή για πρότυπες καλλιέργειες όπως παραδείγματος χάριν σαλιγκαριών, ενώ οι μεγαλοαγρότες να συνεχίζουν το ίδιο το τροπάριο με απεργιακές κινητοποιήσεις, κλείσιμο δρόμων και παλιές καλλιέργειες με το έτσι θέλω. Καθίστε φρόνιμα ρε. Το παραμύθι τελείωσε. Η θεια απ το Σικάγο δεν ζει πια..

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΑ ΙΔΡΥΜΑΤΑ.

Η δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια εκπαίδευση έχουν τεράστιες διαφορές τις οποίες φυσικά όλοι γνωρίζουμε. Κατ αρχήν η δευτεροβάθμια αναδιανέμει γνώση και προετοιμάζει τα παιδιά προς την αγορά ή προς την τριτοβάθμια, αλλά η τριτοβάθμια κάνει κάτι ακόμη, πάρα πολύ σημαντικό: Παράγει γνώση, άρα βοηθάει σημαντικά στην ανάπτυξη της χώρας. Δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν λοιπόν το ίδιο.
Ένα Φινλανδικού Τύπου πρότυπο σχολείο -και δεν χρειάζεται να το αναλύσουμε περαιτέρω για το τι σημαίνει αυτό- θα έπρεπε να είναι το κύριο μέλημά μας. Και θα έπρεπε γιατί λύνει πολλά σημαντικά προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας. Ένα ολοήμερο σχολείο που λειτουργεί σε αυτά τα πρότυπα, κατ αρχήν λύνει το πρόβλημα των παιδικών σταθμών, της απασχόλησης του παιδιού που προέρχεται από 2 εργαζόμενους γονείς, της παραπαιδείας και παράλληλα της ανεργίας του καθηγητικού κλάδου.
Παράλληλα, δεν χρειάζεται να ανακαλύψουμε τον τροχό. Παίρνουμε μια επιτυχημένη συνταγή και την εφαρμόζουμε. Φυσικά οι καθηγητές θα πρέπει να δουλεύουν 8ωρο και να είναι άμεσα ανακλητοί, και αυτό είναι πρόβλημα. Το καταλαβαίνω..
Πριν λίγο άκουσα ότι απεργούν –λέει- οι υπάλληλοι των βρεφονηπιακών σταθμών γιατί το 30ωρο πάει να γίνει 40ωρο. Δουλευόμαστε σύντροφοι. Κάποιοι ζουν σε άλλη χώρα, μαγική..

Η τριτοβάθμια εκπαίδευση πρέπει να αποτελέσει στοιχείο βαθειάς μελέτης στο κόμμα μας. Πρώτον γιατί είναι άδικο να έχουμε εναποθέσει την ερεύνα και ανάπτυξη στα πανεπιστήμια του εξωτερικού και να μην μπορούμε να πληρώσουμε τους επιτυχημένους επιστήμονές μας, ώστε να μείνουν εδώ και να εργαστούν. και δεύτερον να μην τους δίνουμε τα απαραίτητα κονδύλια για να εργαστούν. Έχω άπειρα προσωπικά παραδείγματα.. το φεουδαρχικό σύστημα και η οικογενειοκρατία πρέπει να χτυπηθούν, και παράλληλα να δούμε τι μπορούμε να προτείνουμε για το άσυλο.
ΚΑΠΟΙΕΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

-Άμεση αναδιανομή εισοδήματος προς τον ιδιωτικό τομέα και τον παραγωγικό Δημ. Τομέα. Άρση της μονιμότητας του Δημοσίου και η καθιέρωση ελέγχων σε όλους τους δημόσιους τομείς. Δημόσιοι οργανισμοί οι οποίοι δεν παράγουν πρέπει να οδηγηθούν σε μείωση προσωπικού. Καθιέρωση στόχων παραγωγικότητας στον δημόσιο τομέα. Οι απολυμένοι του δημόσιου τομέα θα πρέπει να πάρουν κίνητρα ώστε, ή να ανοίξουν μια δική τους επιχείρηση ή να ασχοληθούν με κάποιον παραγωγικό τομέα στον οποίο μπορούν. Το μέσο κόστος για κάθε Δημόσιο υπάλληλο είναι περίπου 50000 ευρώ τον χρόνο μεικτά. Το κράτος απαλλαγμένο πλέον από αυτό το ποσό που είχε να του δίνει κάθε χρόνο, θα μπορούσε στον υπάλληλο ο οποίος έχει απολυθεί να του το δώσει με τη μορφή άτοκου δανείου ή κάτι ανάλογο ή έστω εφάπαξ, με την προϋπόθεση να ξεκινήσει μια δική του επιχείρηση στην πόλη, η μια δική του καλλιέργεια στο χωριό. έτσι τον εντάσσεις ξανά στην παραγωγική διαδικασία και απαλλάσσεσαι ως κράτος από την επιβάρυνσή του. Το πληρώνεις όμως μια φορά, ενώ αυτόν θα τον πληρώναμε όλοι μας για πάντα. ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΟΥΜΕ ΩΣ ΧΩΡΑ ΠΛΕΟΝ. Κίνητρα στις επιχειρήσεις (και μόνο σε εκείνες) που θα αυξήσουν το μισθό των υπαλλήλων τους, και παράλληλα αύξηση του κατώτατου μισθού των ιδιωτικών υπαλλήλων. Αν οι δημόσιοι υπάλληλοι «κινούσαν την αγορά» (όπως αστεία λένε κάποιοι), τώρα, που έμειναν μόνοι τους, η αγορά θα ήταν μια χαρά. Αλλά βογγάει..
- Δημόσιος πυλώνας στις ΔΕΚΟ. Το ότι ήμασταν άχρηστοι μέχρι σήμερα να τις διοικήσουμε σωστά, δεν σημαίνει ότι πρέπει να τις ξεπουλήσουμε για να φύγει από πάνω μας το «κακό». Πρέπει απλά να τις διοικήσουμε σωστά.
- Χτύπημα της φοροδιαφυγής. Αλλά όχι με εφοριακούς που μιζάρονται.. φορολογία των επιχειρήσεων στην λογική της βιωσιμότητάς τους και μείωση της έμμεσης και άμεσης φορολογίας στα αγαθά, ώστε να κινηθεί η αγορά και να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας. Σήμερα δεν υπάρχουν θέσεις εργασίας.
- Κατάργηση της γραφειοκρατίας και στον επιχειρηματικό τομέα και στον κοινωνικό. Εξέλιξη και εφαρμογή της μηχανοργάνωσης παντού. Μια εταιρία θα πρέπει να στήνεται σε 5 λεπτά και να είναι διάφανη πλήρως.
- Άμεση λύση του προβλήματος των υπερχρεωμένων νοικοκυριών και παραγωγικών επιχειρήσεων.
Είναι αδιανόητο να επιτρέπεις στην χώρα σου οι τράπεζες να ασυδοτούν και να χρεώνουν 23% τόκο στους πολίτες σου και να κατάσχουν περιούσιες, ενώ παράλληλα εμφανίζουν τρελά κέρδη και τις επιδοτείς. Είναι αδιανόητο να επιτρέπεις οι πολίτες σου να μπαίνουν στον Τειρεσία για 500 ευρώ, και να τους αφήνεις μέσα για 7 χρόνια μετά, αφού έχουν ήδη πληρώσει. Οι τράπεζες στην Ελλάδα είναι ασύδοτες και εμφανίζουν υπερκερδοφορία.
-Κράτος και εκκλησία. ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟΣ. Η Εκκλησία είναι ο μοναδικός δημόσιος φορέας του οποίου οι υπάλληλοι νομιμοποιούνται πέρα από τον κρατικό τους μισθό, να πληρώνονται ως ιδιωτικοί υπάλληλοι από τους πολίτες. Αυτό δεν μπορεί να συνεχίσει να συμβαίνει. Μπορούν κάλλιστα να λειτουργήσουν ως ιδιωτικός φορέας. Το κράτος πρέπει να απαλλαγεί από τους μισθούς τους και να τους εντάξει στον ιδιωτικό τομέα. Η Εκκλησία αυτή τη στιγμή κατέχει το 10% της ελληνικής γης. Υπάρχουν τα στοιχεία και θα σας τα παραθέσω σύντομα. Αυτό το ποσοστό κτήσης όλοι ξέρουμε ότι το κατέχει κυρίως με χρυσόβουλα των Τούρκων. Δήμευση της περιουσίας της Εκκλησίας και όσες από αυτές τις εκτάσεις θεωρηθούν καλλιεργήσιμες, μοίρασμα αυτών των εκτάσεων σε ακτήμονες νέους πολίτες οι οποίοι θα θελήσουν να εξασκήσουν αγροτικές εργασίες στην περιφέρεια, με συγκεκριμένα φυσικά κριτήρια. Κάπως έτσι, ξέρετε, και οι παππούδες μας ξεκίνησαν να ζουν στην Ελλάδα. Παίρνοντας κλήρους γης. Δήμευση όσων κτιρίων της Εκκλησίας παραχωρήθηκαν με ασαφείς συμβάσεις ή χρυσόβουλα ή αδιαφανείς διαδικασίες που χάνονται στον χρόνο και αξιοποίησή τους για κοινωνικές ανάγκες. Είναι αδιανόητο να υπάρχουν τόσοι άστεγοι και τόσοι νόμιμοι αλλοδαποί με χαρτιά οι οποίοι μένουν στο δρόμο, και η ελληνική Εκκλησία (όπως και το δημόσιο) να έχουν μια τεράστια κτηριακή περιουσία η οποία να μένει αναξιοποίητη αντί να τους φιλοξενεί. Φορολόγηση τουλάχιστον με 50% των δωρεών προς την Εκκλησία. Κατάργηση του μαθήματος των θρησκευτικών.
- Πράσινη ανάπτυξη. Εδώ τα παραδείγματα είναι άπειρα. Όλη η Ελλάδα θα έπρεπε να είναι ένα τεράστιο φωτοβολταϊκό πάρκο. Στον πολεοδομικό σχεδιασμό θα έπρεπε να θεωρείται απαραίτητη η μελέτη, ώστε σε κάθε σπίτι να προβλέπεται η τοποθέτηση φωτοβολταϊκών στοιχείων.
Δεν έπρεπε να υπάρχει ούτε η γραφειοκρατία ούτε το κρατικό κέρδος που υπάρχει σήμερα στα φωτοβολταϊκά συστήματα και στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας γενικότερα.
Οι άδειες όλων αυτών των συστημάτων, κατέληξαν στην Ελλάδα να είναι ένα «χαρτί» στο ρουσφετολογικό παζάρι μεταξύ βουλευτών και επιχειρηματιών. Και τα «πράσινα δάνεια» είναι μύθος.
Δεν μπορεί κανένας πολίτης που χρωστάει έστω και 500 ευρώ στην πιστωτική του κάρτα να πάρει τέτοιο δάνειο αυτή τη στιγμή. Άρα ουσιαστικά δεν υπάρχουν πράσινα δάνεια. Υπάρχουν μονό πράσινα άλογα.. Απελευθέρωση των πρασίνων δανείων από οποιοδήποτε περιορισμό και οποιονδήποτε Τειρεσία.
Το πράσινο δάνειο πρέπει να δίνεται και να παρακολουθείται αυτόνομα από τον Οργανισμό που το δίνει, να αποπληρώνεται μόνο του και στο τέλος να μένει το κέρδος στον ιδιοκτήτη του, ανεξαρτήτως το που χρωστάει ο ιδιοκτήτης αυτός. Ουσιαστικά η Τράπεζα το δίνει και υλοποιείται το έργο, κι όσο καιρό αυτό αποπληρώνεται της ανήκει και το ελέγχει αυτή. μετά το παραδίδει στον ιδιοκτήτη του. Έτσι βάζεις όλη την χώρα σου να παράγει ενέργεια. Το έχουν κάνει όλοι. Εμείς δεν το χουμε κάνει.

-Βάλτε μέσα αυτούς που έκλεψαν. Δεν μπήκε ποτέ κανείς. Άρα δεν υπάρχει δικαιοσύνη. Και, όχι.. δεν θα σωζόταν η χώρα αν όλα τα κλεμμένα γύριζαν πίσω. Αυτές είναι μπούρδες της παλαιοκομματικής Αριστεράς. Όλα τα κλεμμένα να είχαμε από τότε που ιδρύθηκε η Ελλάδα, ίσα ίσα που θα συμπλήρωναν πέντε μισθούς του δημοσίου. Και αν…
-Μειοδοτικοί διαγωνισμοί παντού. Χρόνια το ακούμε, όλοι το ξεχνούμε..
-Τουρισμός. Τουρισμός στην Ελλάδα στο 80% των περιπτώσεων σημαίνει αισχροκέρδεια, προχειρότητα και αρπαχτή. Πρέπει να συνταχθεί μια τουριστική Χάρτα βασισμένη σε μελέτες του παγκόσμιου τουρισμού σήμερα και η οποία θα περιλαμβάνει δικαιώματα και υποχρεώσεις όσων εμπλέκονται. Είναι αδιανόητο να σου κλέβει τουρισμό Ισπανία η οποία έχει ιδίους και μεγαλύτερους μισθούς από σένα, και να μην κάνεις τίποτα.
-Εμπόριο / εισαγωγές. Αποτελεί από μόνο του τεράστιο κεφάλαιο και γι αυτό δεν θα αναφερθώ.
-Γεωργία. Μελέτη και καταγραφή της υπάρχουσας ελληνικής πραγματικότητας. Σχεδιασμός ενός ρεαλιστικού πλάνου το οποίο θα λαμβάνει υπ όψιν του την παγκόσμια υπάρχουσα κατάσταση προσφοράς και ζήτησης. Στροφή της ελληνικής Γεωργίας με τη μορφή κινήτρων και επιδοτήσεων προς τις καλλιέργειες εκείνες οι οποίες και μπορούν να αναπτυχθούν στην Ελλάδα, και θα φέρουν τη χώρα μας σε πλεονεκτική θέση έναντι των υπολοίπων χωρών. Το πως θα βρεθούν αυτά τα λεφτά των επιχορηγήσεων νομίζω πως έχει αναπτυχθεί επαρκώς. Και φυσικά μια σειρά άμεσων μέτρων που θα καθιστούν βιώσιμη και κερδοφόρα την λειτουργία των γεωργικών συνεταιρισμών, μειώνοντας στο ελάχιστο την γραφειοκρατία και τους μεσάζοντες.
- Δεν κάναμε ότι μπορούσαμε ώστε να επαναδιαπραγματευθούμε το χρέος μας. Γίναμε έρμαιο των τραπεζικών οίκων και των χρηματιστηριακών παιχνιδιών. Πέσαμε αμαχητί.

Πιστεύω ότι ανέπτυξα κάποιους βασικούς τομείς της οικονομίας, αν και σίγουρα έχω ξεχάσει πολλούς.
Το αν αυτές οι σκέψεις θα αποτελέσουν βάση κουβέντας ή πεδίο διαξιφισμών είναι άλλο θέμα.
Και πάλι γεννάται το ίδιο ερώτημα: Πως αντιλαμβανόμαστε την Αριστερά μέσα μας και τι είδους Αριστερά θέλουμε να έχουμε σήμερα. Αν αντιλαμβανόμαστε μια Αριστερά της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, Τότε θα εισπράξουμε αυτήν ακριβώς την Αριστερά. Το κάνουμε εξάλλου χρόνια. Αν πάλι πιστεύουμε ότι «αυτά δεν λέγονται» ή «αυτά δεν γίνονται», τότε και πάλι σας απαντώ: 2.5%. αυτό και το μπορούμε και γίνεται ήδη..
Ας μην γελιόμαστε σύντροφοι. Αυτή την στιγμή δεν μπορούμε να μιλάμε για το (Δ), αν πρώτα δεν ξεπεράσουμε το (Α) σαν χώρα. Δεν μπορούμε να μιλάμε για μοντέλα Σοσιαλισμού, αν δεν καταφέρουμε πρώτα ένα κράτος Πρόνοιας και ανάπτυξης, που να παράγει και να ζει αυτόνομα. Τα πρότυπά μας ως κόμμα δεν μπορούν να είναι τα ρομαντικά μοντέλα του 79 και του 84 γιατί πολύ απλά θα είμαστε εκτός πραγματικότητας. Ως Σοσιαλιστές θα πρέπει να διακρίνουμε το ΚΕΝΟ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ που καλούμαστε να συμπληρώσουμε. Ένα δημοκρατικό κράτος πρόνοιας «δυτικού τύπου», παρόμοιο με αυτό που προσπαθούν να εφαρμόσουν οι Βόρειες χώρες, είναι το μοναδικό ίσως κράτος που θα πρέπει να έχουμε ως στόχο, αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές, σύγχρονοι με την εποχή μας και με την κατάσταση που περνά η χώρα μας. Θα έπρεπε αυτόν τον ρόλο να τον παίζει το ΠΑΣΟΚ; Δεν μας νοιάζει και ούτε θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει. Εξάλλου ούτε θέλουν, ούτε έχουν τους ανθρώπους, ούτε μπορούν να το κάνουν. Το μόνο που θέλουν είναι να κυβερνούν, να κονομάνε και να παντρεύουν τις κόρες τους με μεγαλοεπιχειρηματίες. Η κοινωνία μας έχει ανάγκη από έναν νέο Αριστερό, δημοκρατικό και τίμιο λόγο, και μόνο εμείς είμαστε σε θέση να της τον δώσουμε. Θα στενοχωρήσουμε πολλούς, θα ταράξουμε πολλά λιμνάζοντα νερά αλλά η ιστορία θα μας δικαιώσει. Και το 20% που πιστεύω ότι θα πάρουμε, θα είναι μια καλή αρχή για να συνεχίσουμε. Δεν με ενδιαφέρει ποιους θα αφήσω πίσω και ποιους θα στενοχωρήσω. Με ενδιαφέρει τι μπορώ να κάνω για την χώρα μου.
Και κάτι ακόμα. Η Αριστερά δεν πρέπει να φοβάται να κυβερνήσει. Η Αριστερά πρέπει επιτέλους να κυβερνήσει. Εδώ κυβέρνησαν τόσοι και τόσοι..

Συντροφικά.
Σταύρος Δανάς
Γεωλόγος ΑΠΘ