Κυριακή 31 Ιουλίου 2011

ξεκίνησε το http://www.e-flou.gr/


Φίλοι μου αγαπητοί,

Έκλεισαν δυο χρόνια που άρχισα να μπλογκάρω με το γνωστό ανά την επικράτεια drapetsona-manos.blogspot.gr.

Καλά περάσανε και θα περάσουν κι άλλα.

Αποφάσισα όμως ταυτόχρονα να αλλάξω level.

Μαζί με φίλους φτιάξαμε το e-flou.gr –είναι σε δοκιμαστική λειτουργία- στα χνάρια του μπλογκ μου, αλλά λίγο πιο προσεγμένο και πάντα ερασιτεχνικό.

Γιατί;

Γιατί είμαστε όλοι μαζί εκνευρισμένοι, που οι αντιφάσεις σε όλα τριγύρω δεν μας αφήνουν να περνάμε καλά.

Βλέπουμε γύρω μας, σε φίλους και γνωστούς, πολύ αίμα, πολλές πληγές, πολύ παραλογισμό.

Ίσως μια διέξοδος να γίνει το φλου.

Γιατί το φλου, απαιτεί κοσμικότητα. Απαιτεί και παρατηρητικότητα και απόσταση και νηφαλιότητα και κυρίως, λογική.

Και τι θα θέλουμε να κάνει το φλου παρακαλώ;

Θέλουμε να συμμαζεύει τις πληροφορίες που ενδιαφέρουν έναν λογικό άνθρωπο, να τις κωδικοποιεί και να τις διαδίδει στους φίλους μας.

Στην πολιτική.

Όλες οι παρατάξεις διαθέτουν από λίγους λογικούς ανθρώπους. Ε όχι κι όλες, σχεδόν όλες.

Γιατί πρέπει να μαζεύεις 5 εφημερίδες και να ξεψαχνίζεις 30 μπλογκ για να τους ανακαλύψεις;

Όλα σε ένα.

Στις απόψεις.

Χαμός γίνεται κάθε μέρα και μεις ακούμε μόνο τις επιλογές του φανατισμού.

Στα αθλητικά.

Καλά τα κύπελλα, αλλά η βρωμιά και η απάτη, κι όχι αναγκαστικά των στοιχημάτων, είναι πιο οδυνηρή. Άλλος βαράει την ένεση και ξεφτιλίζεται, κι άλλος την βαράει και δοξάζεται. Λίγη δικαιοσύνη.

Στα τοπικά και ειδικά στα Πειραιώτικα.

Να μαθαίνουμε τα νέα από συγκεκριμένους, φιλικούς μας ανθρώπους από όλους τους δήμους του Πειραιά.

Δεν υπάρχει περιθώριο για τυφλή εμπιστοσύνη, τι να γίνει.

Και πάντα μας ενδιαφέρουν οι νέες κολεξιόν ειδικά σε φουτουριστικά μοντέλα.

Και, κυρίως, ποτέ δεν ξεχνούμε το παιδαγωγικό δίστιχο που μάθαμε στο σχολείο.

Το πολύ το τακα-τακα

Κάνει το παιδί …χαζό

Μια ώρα την ημέρα, όχι παραπάνω,

είναι αρκετή.

Για να είστε πάντα ενημερωμένοι.

Το e-flou.gr, είναι σχεδόν έτοιμο, αλλά για λίγο καιρό ακόμη θα υπόκειται σε αλλαγές.

Συγχωρείστε τον αργό ρυθμό ολοκλήρωσης, αλλά ασχολούνται με το θέμα, ένας άσχετος και ένας ερασιτέχνης.

Ο άσχετος (εγώ) κάνω παρατηρήσεις, και ο ερασιτέχνης (ο Αντώνης) προσπαθεί να τις υλοποιήσει.

Οπότε… υπομονή.

Στην εμφάνιση.

Γιατί στο περιεχόμενο… σκίζουμε.

Η αφοπλιστική ειλικρίνεια της Καρυοφυλλιάς Καραμπέτη σοκάρει...


«Δεν είχα να πληρώσω ούτε το ενοίκιό μου».
Η αφοπλιστική ειλικρίνεια της Καρυοφυλλιάς Καραμπέτη σοκάρει...

με τη σπουδαία μας ηθοποιό να δηλώνει ότι υπήρχαν στιγμές που στερήθηκε ακόμα και τα προς το ζην!

Η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη σε μία από τις σπάνιες συνεντεύξεις της αποκαλύπτει άγνωστες πτυχές της που ο κόσμος δεν γνωρίζει: «Δεν έκανα τηλεόραση και ήμουν άνεργη για ολόκληρη την καλοκαιρινή περίοδο εκείνη τη χρονιά. Δεν είχα να πληρώσω το ενοίκιό μου για περίπου έξι μήνες. Μη γελιέται ο κόσμος. Τα ρούχα που φοράμε στις φωτογραφήσεις είναι δανεικά. Ελάχιστοι είναι οι καλοπληρωμένοι ηθοποιοί» λέει χαρακτηριστικά σε συνέντευξή της στο περιοδικό «ΕΓΩ», αποκαλύπτοντας παράλληλα ότι ο θεατρικός μισθός της αυτή την περίοδο είναι 1.200 ευρώ.

Ωριμη και μεστή, λίγες ημέρες πριν από την επίσημη πρεμιέρα του έργου «Ηρακλής Μαινόμενος», στο οποίο πρωταγωνιστεί, αποτιμά την κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα, ελπίζοντας παράλληλα στην εξέγερση του κόσμου. «Με χαλάει το σημείο που έχουμε φτάσει. Με χαλάει η διαφθορά της πολιτικής αρχής, αλλά και ενός πολύ μεγάλου μέρους του συνόλου που μας έχει οδηγήσει στο χείλος της χρεοκοπίας. Δεν υπάρχει μέλλον».

Η Καρυοφυλλιά αποτινάσσει από πάνω της την εικόνα της μοιραίας γυναίκας λέγοντας ότι κακώς ο κόσμος έχει τέτοια άποψη για εκείνη. Παραδέχεται ωστόσο ότι είναι συνεχώς και παράφορα ερωτευμένη. Δεν θα τα παρατούσε όμως όλα για έναν μεγάλο έρωτα: «Ο έρωτας αυτός θα ήταν γελοίος, αν δεν σεβόταν εμένα. Εγώ χωρίς τη δουλειά μου θα ήμουν δυστυχής και θα έπαυα να τον εκτιμώ. Δεν με ενδιαφέρει ένας άνθρωπος που δεν δέχεται αυτό που είμαι».

Η Καρυφυλλιά Καραμπέτη επιστρέφει στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου στις 5 και 6 Αυγούστου με τον «Ηρακλή Μαινόμενο» του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία του Μιχαήλ Μαρμαρινού και συμπρωταγωνιστές, μεταξύ άλλων, τους Νίκο Καραθάνο, Μηνά Χατζησάββα και Θοδωρή Αθερίδη. Η παράσταση θα περιοδεύσει σε όλη την Ελλάδα.

από το www.e-flou.gr

Πέμπτη 28 Ιουλίου 2011

Μια βραδιά στο blues club

Πέρασαν κάποιοι μήνες μέχρι να ανεβεί το βίντεο και να αποκτήσει εικόνα η υπέροχη βραδιά που περάσαμε, προσκεκλημένοι του δι-άσημου ντράμερ και στελέχους της Δημοκρατικής Αριστεράς, Στέλιου Σαντοριναίου του Συμιακού.

Ας τα πάρουμε με την σειρά.






Το μαγαζί. Το Blues club.

Μια παλιά μονοκατοικία πάνω στην Πανόρμου.

Σαλοτραπεζαρία η είσοδος, η μισή πάλκο, με το πιάνο και το ντραμς και τις θέσεις για κιθάρες, και κενό στη μέση, και στην άκρη μια μπαριέρα και καρέκλες.

Πιο μέσα, δυο δωμάτια με θέα στη σκηνή, με δυο-τρία τραπέζια το καθένα και άπλετο χώρο για όρθιους.

Όλοι μαζί, χωρούσαν καμιά εκατοσταριά με δικαίωμα εναλλάξ να ξεκουράζονται καθήμενοι.

Η εξυπηρέτηση παραπάνω από τέλεια.

Μπύρες και πατατάκια και ποτά για πιο κυριλέ. Δύσκολα θα ξεπερνούσες τα 12-13 ευρώ, εκτός αν είχες άγριες προθέσεις.

Κι όλα αυτά για ένα σκοπό.

Για τον ήχο.

Πριν πάμε σε σχόλιο για τους «γερόλυκους», τα μηχανήματα απέδιδαν άψογα αυτό που έπαιρναν από τα δάκτυλα και τα πλεμόνια.

Και μετά… μετά άρχισαν.

Ο ρυθμός.

Αυτός ο ρυθμός δεν περιγράφεται.

Στην πραγματικότητα ούτε βλέπεται, ούτε ακούγεται.

Υπάρχει γύρω σου, μπαίνει μέσα σου, μόνο όταν στέκεσαι κοντά του.

Κι όσο προχωρά η ωριμότητα της ηλικίας των «παικτών», τόσο πιο μεστός είναι ο ρυθμός.

Ώσπου κάποτε να σαπίσει. Όπως όλα τα εν ζωή.

Μια ιδέα παίρνετε από το βίντεο και τα υπόλοιπα μπορείτε να τα φανταστείτε.

Τα πειραγμένα κομμάτια, τα αυθεντικά, τα άγνωστα, τα γνωστά, όλα μαζί κρατήσανε εμένα γέρο άνθρωπο 3,5 ώρες όρθιο.

Κι ο Στέλιος ρε παιδί μου.

Δεν του το ‘χα.

Πάνω από τέσσερις ώρες χτυπιότανε, περίπου όπως τον βλέπετε στο βίντεο, και στο τέλος, ακούραστος. Παιδάκι. Χαζογέλασε και ήθελε κι άλλο.

Την επόμενη φορά, θα σας προσκαλέσω όλους.

Επετειακή Μουσικοχορευτική Εκδήλωση για την Κύπρο

Διάβαζα το Δελτίο Τύπου του Δήμου σχετικά με την βραδιά την αφιερωμένη στην Κύπρο, το οποίο είναι πλήρες και μπορείτε να το δείτε σε jpg πιο κάτω.
Από μέρες ήθελα να γράψω ένα σχόλιο για την υπέροχη αυτή εκδήλωση, αλλά δεν είχα φωτογραφίες.
Το μουσικοχορευτικό μέρος ήταν ανεπανάληπτο σε ποιότητα και τολμώ να πω ότι πρόκειται για την καλλίτερη εκδήλωση του είδους από όσες έχει κάνει μέχρι σήμερα ο Δήμος και ταυτόχρονα, η οικονομικότερη όλων.
Όπως μου είπαν, κόστισε μόλις εξακόσια ευρώ.
Γι αυτό αξίζει να υπενθυμίσουμε ότι όλη την εκδήλωση, την κυνήγησαν και την έφεραν σε πέρας τα μέλη του τοπικού συμβουλίου της Δραπετσώνας, με την οικονομική στήριξη της ΔΗΚΕΠΑ.
Συγχαρητήρια και εις άλλα με υγεία.








Υ.Γ. μετά την ανάρτηση, ο Πάτροκλος έδειξε την ευαισθησία του και μου έστειλε μια φωτο από κινητό την οποία αναρτώ από κάτω.

Τετάρτη 27 Ιουλίου 2011

Ένα εν πολλοίς ανέλπιστο αποτέλεσμα

του Γιώργου Προκοπάκη



Η σύνοδος κορυφής της Πέμπτης 21/7 ήταν η πιο κρίσιμη για την Ελλάδα. Πιθανότατα και για την Ευρώπη. Τα αποτελέσματα ήταν αναμφίβολα θετικά για τη χώρα μας. Η απόφαση οπωσδήποτε οδηγεί σε μια διαχειρίσιμη κατάσταση με τη βεβαιότητα της μακροπρόθεσμης στήριξης των εταίρων μας. Για το αν οδηγεί και σε διέξοδο από την κρίση χρειάζεται να γίνουν πολλά: να αποδειχθεί στην πράξη ότι οι μηχανισμοί και οι παρεμβάσεις που προβλέπονται είναι αποτελεσματικοί και, κυρίως, ότι η Ελλάδα θα καταφέρει να κάνει οργανωμένα και με προσήλωση αυτό που απαιτείται.


Ελάχιστοι ανέμεναν ένα τέτοιο αποτέλεσμα. Η απόφαση της συνόδου τα έχει όλα. Για τα δάνεια του μηχανισμού στήριξης (τα 65 δισ μέχρι τώρα του Μνημονίου και μέχρι 109 δισ του νέου πακέτου), προσφέρεται επιμήκυνση από 7,5 σε 15 έως 30 χρόνια και μείωση επιτοκίου. Τα δε νέα δάνεια θα έχουν 10ετή περίοδο χάριτος. Δηλαδή, η Ελλάδα έχει μπροστά της μια μεγάλη περίοδο για αλλαγές και προσαρμογή χωρίς ασφυκτικές ανάγκες αναχρηματοδότησης με ταυτόχρονη ελάφρυνση του προϋπολογισμού. Όσον αφορά το χρέος που βρίσκεται στα χέρια ιδιωτών (τα ομόλογα), η σύνοδος εμφανίζεται αποφασισμένη να κάνει το παν για να τα βγάλει από τη μέση ως ανάγκη αναχρηματοδότησης, περνώντας μέρος του σχετικού κόστους, στο βαθμό που είναι δυνατόν, στους πιστωτές. Επίσης, χρηματοδοτεί μηχανισμούς και παρεμβάσεις για μείωση του χρέους – πάντα στο βαθμό που είναι δυνατόν. Η αποτελεσματικότητα των παρεμβάσεων, ιδίως σχετικά με τη μείωση του χρέους, θα κριθεί εκ του αποτελέσματος. Όσον αφορά την ανάπτυξη (και τις διαρθρωτικές αλλαγές), η σύνοδος εξαγγέλλει ένα «Σχέδιο Μάρσαλ» για την Ελλάδα και δηλώνει τη διαθεσιμότητα πόρων και τεχνογνωσίας.


Οι κίνδυνοι


Σωθήκαμε λοιπόν! Ας συγκρατηθούμε και ας μη κατέβουμε στην Ομόνοια για πανηγυρισμούς. Ο σκεπτικιστής θα θυμηθεί ότι, τον Ιούνιο και Νοέμβριο του 2001 έγιναν δύο διακανονισμοί του χρέους της Αργεντινής (ως mega-swaps έχουν καταγραφεί στη μνήμη), για να έλθει η χρεοκοπία το Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου, εν μέσω πολτικών αντιδικιών, πολιτικής εκμετάλλευσης και λαϊκισμού, κυβερνητικής ανικανότητας, σε ένα αναποτελεσματικό πελατειακό κράτος με διάχυτη τη διαφθορά. Κάτι μου θυμίζουν όλα αυτά! Ύστερα, είναι οι άτιμες οι αγορές που δουλεύουν με απλούς κανόνες, όπως: «μια ήπια αναδιάρθρωση δεν είναι παρά η πρώτη πράξη μιας εκκωφαντικής χρεοκοπίας». Δηλαδή, η κατάληξη της κρίσης που ζούμε εξαρτάται αφενός από την αποτελεσματικότητα των μηχανισμών που θα στηθούν για τη διαχείριση των ομολόγων (μετακύλιση, ανταλλαγή, επαναγορά) ώστε να επιτευχθεί η μέγιστη δυνατή μείωση του χρέους και αφετέρου από το εάν η Ελλάδα κάνει επί τέλους αυτό που αρνείται πεισματικά: να βάλει τάξη στα δημοσιονομικά της, να εφαρμόσει ευρύ φάσμα μεταρρυθμίσεων, να διαλύσει το πελατειακό κράτος, να πατάξει τη διαφθορά - να αλλάξει εν ολίγοις. Η απόφαση της συνόδου δεν αφήνει χώρο για καμιά δικαιολογία: πόροι, χρόνος και τεχνογνωσία παρέχονται γενναιόδωρα.


Ο μεγαλύτερος κίνδυνος, πολύ άμεσος μάλιστα, είναι το πολιτικό ρίσκο. Η απόφαση έχει έτοιμο το βούτυρο στο ψωμάκι των λαϊκιστών: από τους ακροδεξιούς ελληναράδες, τους επίδοξους κυβερνήτες, τα τρία από τα τέσσερα (ή επτά από τα οκτώ) ΠΑΣΟΚ που κυκλοφορούν, τις σπίθες και τα άρματα, τις διάφορες εκδοχές της αριστεράς – και βέβαια τους τσαρλατάνους των μαγικών λύσεων.


Η απόφαση έχει απ’ όλα! Πολλά απ’αυτά έχουν αναδειχθεί ως κόκκινες γραμμές από την πολιτική αμφιθυμία και τα πελατειακά βαρίδια της ίδιας της κυβέρνησης.


Ø Επιλεκτική χρεοκοπία: η κυβέρνηση κατάφερε, πιεζόμενη από όλους τους παραπάνω, το προφανώς επιθυμητό βήμα για να επιτευχθεί μείωση του χρέους, να το έχει στις βαλίτσες της προς Βρυξέλλες σχεδόν ως κόκκινη γραμμή. Ακόμη και γι’αυτό φρόντισε η απόφαση της συνόδου: θα υπάρξουν οι εγγυήσεις ώστε να μην διαταραχθεί η ρευστότητα προς το τραπεζικό σύστημα.


Ø Επιτροπεία: προβλέπεται η παρακολούθηση της εφαρμογής των μέτρων από την Ελλάδα, ακόμη και μετά το πέρας του προγράμματος σταθεροποίησης.


Ø Εμπράγματες εγγυήσεις: η απόφαση ζητάει από την Ελλάδα, αν χρειασθεί, να συμβάλλει με όποιο πρόσφορο τρόπο (διάβαζε: στο τραπέζι η δημόσια περιουσία) στην αναβάθμιση της δικής της πιστοληπτικής ικανότητας.


Ø Σύμφωνο σταθερότητας: δεσμεύτηκαν όλες οι κυβερνήσεις, μαζί και η ελληνική, σε σειρά πρωτοβουλιών για νομική κατοχύρωσή του.


Ø Τέλος, επειδή οι προβλεπόμενες παρεμβάσεις μείωσης του χρέους είναι μάλλον ήπιες, η επιστροφή σε διαχειρίσιμο δημόσιο χρέος καθιστά το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων επιτακτική ανάγκη.


Η ανάδειξη προτεραιοτήτων και η χωρίς ταλαντεύσεις τοποθέτηση όσο πιο κάθετα γίνεται απέναντι στο λαϊκισμό και την καπηλεία είναι προϋπόθεση ακόμη και για τα πιο μικρά θετικά βήματα. Κυρίως όμως, αυτό που δεν πρέπει να υπάρξει είναι η επανάπαυση. Η πορεία προς την έξοδο από την κρίση μόλις τώρα άρχισε.


Κι ένα υστερόγραφο


Η ευκαιρία - πιθανότατα η τελευταία - δικαιώνει ηθικά τις λίγες φωνές που, ενάντια στην ευκολία του απολίτικου αντι-μνημονιακού λαϊκισμού, επέμεναν στην πρόταξη μιας μεταρρυθμιστικής ατζέντας, στην πάση θυσία μείωση των ελλειμμάτων και στην ανάγκη πολιτικής συνεννόησης για συντεταγμένη πορεία στις διαπραγματεύσεις με τους εταίρους. Ακόμη και όταν αυτό απαιτούσε επώδυνες αποφάσεις, όπως την προσήλωση στην προτεραιότητα της αποφυγής της χρεοκοπίας, με μόνο διαπραγματευτικό μέσο ένα πρόχειρο, άδικο και ανισοβαρές μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα. Δυστυχώς, παρά το ότι (πιστεύω τουλάχιστον) η επιθυμία της κοινωνίας ήταν διαφορετική, σε πολιτικό επίπεδο βρέθηκε μόνη η κυβέρνηση να αναλάβει το βάρος της πορείας αυτής. Οι υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις, περίμεναν να καρπωθούν τη φθορά, επενδύοντας εξ αντικειμένου στη χρεοκοπία. Ας ελπίσουμε ότι τα παλαιοΠΑΣΟΚικά ανακλαστικά δεν θα οδηγήσουν απλώς σε επικοινωνιακή εκμετάλλευση των αποτελεσμάτων της συνόδου. Τα αποτελέσματα είναι ευκαιρία για συσπείρωση των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων με στόχο την έξοδο από την κρίση.