"Αναγέννηση", ένα λαθάκι: Το "πως" έγινε σπουδαιότερο από το "ποιος"

Ο Αλέκος Χρυσός, αποφάσισε να παραιτηθεί από την ηγεσία της «Αναγέννησης» της δημοτικής παράταξης που ο ίδιος δημιούργησε και με την οποία είχε κερδίσει τις εκλογές του 2006 στη Δραπετσώνα.

Στη συνέλευση που πραγματοποιήθηκε χτες στο δημαρχείο Δραπετσώνας, το ανακοίνωσε και επίσημα στα μέλη της παράταξης του, παρ’ ότι η είδηση είχε διαρρεύσει και συζητιόταν από τα μέσα της περασμένης βδομάδας.

Η κίνηση αυτή, που ανοίγει τον δρόμο για κάποιον νέο επικεφαλής, δεν είχε χτες τουλάχιστον το πολιτικό αποτέλεσμα που ενδεχομένως θα ήθελε ο ίδιος ο Χρυσός, την αναγγελία δηλαδή μιας διαδικασίας για τον τρόπο που θα αναδειχθεί ο νέος επικεφαλής.

Θα εκλεγεί;

Θα οριστεί;

Θα λάβει «δακτυλίδι»;

Απλά πράγματα που όμως είναι αρκετά να δημιουργήσουν τρικυμία σε κάθε ενδιαφερόμενο δελφίνο. Και δελφίνοι μέχρι στιγμής είναι οι εξής ένας: Ο Ζαχαρίας Ζούπης.

Οι απόψεις που ακούστηκαν, κυμαίνονται από την εκλογή ενός και μόνον υποψήφιου (δακτυλίδι δηλαδή), μέχρι την σύσταση ολιγομελούς εκτελεστικής επιτροπής μέχρι το 2013, όπου καλό θα είναι τότε να πει το κόμμα ποιόν θέλει επικεφαλής (ραγιαδισμός δηλαδή).

Όλα έχουν τα επιχειρήματα τους αλλά νομίζω κανένα δεν έχει ιδιαίτερο νόημα.

Αυτό που δεν γίνεται επακριβώς αντιληπτό τόσο καιρό τώρα, είναι ότι η «Αναγέννηση» είναι η δημοτική κίνηση που ίδρυσε ο Αλέκος Χρυσός χαρακτηρίζεται από αυτόν και έχει την σφραγίδα του. Με αυτήν πορεύτηκε σε δυο εκλογικές αναμετρήσεις και σε αυτήν προστέθηκε και το χρίσμα του ΠΑΣΟΚ, δηλαδή το ΠΑΣΟΚ έκρινε ότι μπορούν μέσα από αυτή την κίνηση να εκφραστούν καλλίτερα τα στελέχη του. Γι αυτό και η αμφισβήτηση του Χρυσού την επαύριο των εκλογών στο όνομα του κόμματος, συνάντησε την σφοδρή αντίδραση του κύκλου του ιδρυτή της κίνησης.

Η κίνηση δεν ανήκε στο ΠΑΣΟΚ, γιατί δεν ιδρύθηκε με μια δική του απόφαση και η δράση της δεν καθορίζεται από το καταστατικό του ΠΑΣΟΚ ακόμη κι αν κάποιοι θεώρησαν ότι πιέστηκαν από το κόμμα να συμμετάσχουν.

Άλλωστε οι μόνες καθαρά κομματικές δημοτικές κινήσεις είναι αυτές του ΚΚΕ, όπου δεν έχει καμιά σημασία ο επικεφαλής. Υπάρχει επικεφαλής γιατί δεν γίνεται να μην υπάρχει, το ορίζει ο νόμος. Ναι μεν παλιότερα, την δεκαετία του 70 και του 80 ειδικά στον Πειραιά αναδείχτηκαν κάποια σπουδαία πρόσωπα όπως ο Σαράφογλου και ο Λογοθέτης, βγαλμένα μέσα από τις αγνές στιγμές της αντιδικτατορικού αγώνα και των αμέσως επόμενων χρόνων, τώρα όμως που τέλειωσε ο απόηχος αυτής της εποχής έπαψε και η ύπαρξη κομματικών προσώπων που να μπορούν να εμπνεύσουν με αυτό τον τρόπο

Γιατί λοιπόν το άγχος να υπάρξει μόνον ένας υποψήφιος;

Τι νόημα έχει να φανεί μια «ενότητα» που εκ των πραγμάτων δεν υπάρχει και δεν είναι κακό που δεν υπάρχει, αφού το πρόσωπο που θα αναλάβει πρέπει οπωσδήποτε να δώσει το προσωπικό του στίγμα, να βάλει την σφραγίδα του που ενδεχομένως σε κάποιες πλευρές να είναι και εντελώς αντίθετη από αυτήν του Χρυσού;

Η «κληρονομιά» είναι έτσι κι αλλιώς επισφαλής.

Κανείς δεν έχει την υποχρέωση, ούτε καν την κομματική, να συμπαθήσει τον νέο ηγήτορα.

Άλλωστε, οι δημοτικές κινήσεις δεν επιδιώκουν –ή τουλάχιστον δεν πρέπει να επιδιώκουν- την εκλογική νίκη σαν αυτοσκοπό. Ο αντίπαλος, είναι αντίπαλος γιατί εφαρμόζει κάποιο πρόγραμμα ή έχει έναν τρόπο άσκησης της διοίκησης, διαφορετικό από αυτόν που πιστεύει η άλλη ομάδα. Δεν είναι εχθρός για να γίνεται αναγκαία πάση θυσία η συμμαχία για την αντικατάσταση του.

Εμείς στη Δραπετσώνα έχουμε πικρή πείρα από αυτή τη λογική.

Όποιος κι αν εκλεγεί επικεφαλής της «Αναγέννησης» ελπίζει να παραλάβει όσο το δυνατόν μεγαλύτερη «μαγιά» από την κληρονομιά του Αλέκου Χρυσού -γιατί κάποιοι σίγουρα θα φύγουν- και πρόβλημα του θα είναι να συμπληρώσει τις φυσιολογικές απώλειες και να διευρύνει την συνολική εκλογική του βάση.

Αν ξεκινά με το άγχος να μην έχει εσωτερικό αντίπαλο, μην τολμήσει κανείς να τον θεωρήσει ακατανίκητο, έχει κάνει το πρώτο βήμα να μετατρέψει την κίνηση σε κλειστό κλαμπ πολιτικό-δημοτικών συζητήσεων, κάτι που δεν βοηθά την δύσκολη πορεία του Δήμου.

Γιατί και η δημοτική αρχή, αν δεν έχει μια ουσιαστική μείζονα αντιπολίτευση να την ελέγχει με λογική και υπευθυνότητα και όχι με κραυγές και στιγμιαίες εξάρσεις είναι δεδομένο ότι θα χαλαρώσει εντελώς, εις βάρος των συμφερόντων όλων μας.

Ας παρατηρούμε λοιπόν την εξέλιξη και κατάληξη αυτής της υπόθεσης.

Εμμέσως πλην σαφώς, μας ενδιαφέρει όλους.