Παρασκευή 29 Ιουνίου 2012

Μηνύματα από την ελληνική Ιστορία. Οι δρόμοι του ανορθολογισμού και ποιοι τους προετοίμασαν

Του Βασίλη Κρεμμυδά, NEA, 28.6.12

Μετά τις εκλογές της 6ης Μαΐου είχα γράψει σε αυτές εδώ τις σελίδες για τα μηνύματα που εξήχθησαν από εκείνη την αναμέτρηση, μηνύματα «που δεν έλαβαν οι πολιτικοί»• ήμουν τότε φοβισμένος από κάποια νέα, πρωτόγνωρα για την Ελλάδα, φαινόμενα, τα οποία είχα αποδώσει στη διάλυση του κοινωνικού ιστού από συγκεκριμένες πολιτικές εκμαυλισμού και εξουθένωσης της κοινωνίας, η οποία είχε μείνει χωρίς συνοχή, ανερμάτιστη και απροστάτευτη και, τελικά, έτοιμη να υποδεχθεί και να αγκαλιάσει ανορθολογικές ιδεολογίες και πρακτικές. Αυτές οι ιδεολογίες και οι πρακτικές, όμως, έρχονται σε πλήρη αντίθεση με την Ιστορία αυτής της κοινωνίας κατά τους τελευταίους - δυόμισι κοντεύει - αιώνες. Κατά τις τελευταίες εκλογές, στις 17 Ιουνίου, όλα αυτά επαναλήφθηκαν και συγκεκριμενοποιήθηκαν. Οι δυνάμεις του ανορθολογισμού επανεμφανίστηκαν πιο ρωμαλέες. Επιπλέον, αυξήθηκε η αποχή από την ψηφοφορία και έφτασε στο 40%, τέσσερις δηλαδή στους 10 δεν ψήφισαν. Πρόκειται για κοινωνική συμπεριφορά απολύτως ανορθολογική. Αν σε αυτούς προστεθούν και οι ψηφοφόροι εκείνοι που προτίμησαν τα κόμματα του αντιευρωπαϊσμού, του αντιδιαφωτισμού, δηλαδή του ανορθολογισμού, φτάνουμε σε ποσοστά που ξεπερνούν κατά πολύ το 50%.
Δεν μπορεί, λοιπόν, να μη σκεφτεί κανείς: είναι δυνατόν αυτή η κοινωνί
α να βαδίζει σε τέτοια μονοπάτια, να κονταροχτυπιέται με την ίδια την Ιστορία της; Και, αν ναι, τι φταίει - ή «τις πταίει»; Γιατί γνωρίζουμε καλά ότι από το τέλος του 18ου αιώνα ο Ελληνισμός, υπόδουλος και παροικιακός, παρακολούθησε από κοντά τα νέα μηνύματα των ευρωπαίων σοφών περί ελευθερίας, περί δικαιοσύνης και περί δικαιωμάτων, ό,τι δηλαδή ονομάστηκε Διαφωτισμός. Ξέρουμε ότι οι Ελληνες και εδώ και εις την ξένην τα ασπάστηκαν, τα επεξεργάστηκαν, τα μετέτρεψαν σε κοινωνική συνείδηση και τα χρειάστηκαν ως κεντρικό ιδεολογικό μπούσουλα στις μυστικές οργανώσεις που προετοίμαζαν την Επανάσταση για τη διατύπωση του εθνικού αιτήματος: ίδρυση ανεξάρτητου, σύγχρονου αστικού κράτους• κράτους δηλαδή με Σύνταγμα και αντιπροσωπευτική διακυβέρνηση. Ηταν η αστική τάξη, η ελληνική, όπως και οι άλλες, οι ευρωπαϊκές, που είχαν οπλιστεί με ισχυρή ιδεολογία.

Και όταν ξέσπασε η Επανάσταση του 1821, οι ηγέτες της στους ευρωπαίους ηγέτες επρόκειτο να απευθυνθούν, για να τους υπενθυμίσουν αφενός το χρέος τους απέναντι στον ελληνικό πολιτισμό, να τους καλέσουν αφετέρου να το ξεπληρώσουν βοηθώντας τους Ελληνες να ελευθερωθούν και να ιδρύσουν το δικό τους κράτος.
Συγχρόνως, με δεδομένες μάλιστα τις πρώτες νίκες των Ελλήνων και τη γρήγορη απελευθέρωση σχεδόν όλης της Πελοποννήσου και της Στερεάς Ελλάδας, οι Ευρωπαίοι έβλεπαν τους επαναστάτες να οργανώνονται σε οιονεί κράτος: Σύνταγμα, κυβέρνηση, Βουλή. Κράτος δυτικό, ευρωπαϊκό, αστικό.
Η πορεία αυτή που χάραζε η εν επαναστάσει ελληνική κοινωνία θα είναι έκτοτε μπούσουλας γι' αυτήν. Γι' αυτό στα ανορθολογικά καθεστώτα διακυβέρνησης του νέου και νεαρού ελληνικού κράτους από τον Ιωάννη Καποδίστρια και τον Οθωνα η ελληνική κοινωνία θα αντιτάσσεται με μόνιμο αίτημα το «Σύνταγμα».
Θα χρειαστεί η αντιοθωνική στάση της 3ης Σεπτεμβρίου 1843 για να επανέλθει η χώρα σε δρόμο διαφωτισμού του ορθολογισμού. Η κοινωνία αυτό ζητούσε πάντοτε, τον ορθολογισμό• δεν ακολούθησε τις δικτατορίες του 20ού αιώνα, οι οποίες οργάνωναν τις ανορθολογικές κοινωνικές σχέσεις και στηρίζονταν στη βία κατά της κοινωνίας. Στους δύο Παγκόσμιους Πολέμους θα ταχθεί στο πλευρό του ορθολογισμού - θα συμμαχήσει με τις ευρωπαϊκές δυνάμεις του ορθολογισμού. Κεντρικό χαρακτηριστικό του ορθολογισμού είναι τα δικαιώματα, που στη Δημοκρατία αποδίδονται και «κατανέμονται» ορθά.
Στις δύο τελευταίες εκλογές πολλοί, πάρα πολλοί εκλογείς έδειξαν ότι δεν επιλέγουν ούτε το κεντρικό χαρακτηριστικό του ορθολογισμού ούτε τον ίδιο τον ορθολογισμό.

Αλλά πώς φτάσαμε εκεί; Φτάσαμε διότι η ελληνική Πολιτεία ποτέ δεν επέλεξε να καθιερώσει ως κεντρικό στόχο της εκπαίδευσης την εμπέδωση του ορθολογισμού ως μέσου ερμηνείας του κόσμου• κυρίως, δεν θέλησε να επιβάλει ως κύριο ζητούμενο των γνώσεων την ιστορική αλήθεια. Δεν θέλησε να διδάξει στις γενιές των νέων την ελευθερία της αναζήτησης, μακριά από ιδεολογήματα και χονδροειδή ιστορικά ψεύδη που εκπέμπονται από διάφορες τηλεοράσεις και υπάρχουν σε μεγάλες δόσεις στο Διαδίκτυο.
Συνηγόρησαν και διάφοροι επιστήμονες, οι οποίοι πιστεύουν στο τέλος του ορθολογισμού, και ορισμένοι άλλοι που θεωρούν ότι το μεγαλύτερο κακό στην Ιστορία έγινε από τον Διαφωτισμό, από πρόσωπα δηλαδή που βρήκαν την ευκαιρία να εισδύσουν στα αβυσσαλέα κενά της ελληνικής εκπαίδευσης και παιδείας και να την αποπροσανατολίσουν. Τόσο η Πολιτεία όσο και αυτοί οι «σοφοί» έχουν σακατέψει την κοινωνία.
Ο Βασίλης Κρεμμυδάς είναι ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών
από το http://politicalreviewgr.blogspot.gr

Δευτέρα 25 Ιουνίου 2012

είναι τόσο απλό...


Είχα μια δυσάρεστη διασκέδαση απόψε.
Με την κόρη μου και μια φίλη της, πήγαμε σινεμά, στο Μελίνα να δούμε τους εκδικητές της ΜΑΡΒΕΛ.
Και βρέθηκα μπροστά στην χειρότερη κινηματογραφική μου εμπειρία.
Όχι για το έργο, υποφερτό ήταν και ίσως είναι και καλό, δεν ξέρω.
Δεν μπορέσαμε να το απολαύσουμε.
Ο φωτισμός από την δημοτική κολώνα έξω από τον κινηματογράφο, σημάδευε την οθόνη δίνοντας της ένα συνολικό κίτρινο φόντο.
Ο ίδιος ο προβολέας της κινηματογραφικής μηχανής, μάλλον ήταν αδύναμος.
Έτσι, όταν η πλοκή δεν ήταν σκοτεινή, ήταν κιτρινούλα. Πάνε οι σούπερ ήρωες της ΜΑΡΒΕΛ, πάνε οι εξωγήινοι σούπερ κακοί πάνε τα διαστημόπλοια, πάει η μαγεία.
Διαμαρτυρηθήκαμε στις δυο κυρίες που βρίσκονταν στην είσοδο, αλλά κι αυτές οι καημένες τι φταίνε, δεν ξέρουν από τέτοια. Παρατήρησαν το φαινόμενο, αλλά … τι να κάνουν
Δεν σκέφτηκαν να ειδοποιήσουν τον δήμο, τρίτη μέρα λειτουργίας του κινηματογράφου σήμερα, να κλείνει τουλάχιστον τον δημοτικό φωτισμό τις ώρες προβολής.
Δεν σκέφτηκαν να διακόψουν την λειτουργία του κινηματογράφου μέχρι να βρεθεί λύση.
Γιατί αυτό πρέπει. Αν μέσα στο παρασκευοσαββατοκύριακο δεν μπορεί να βρεθεί τεχνικό προσωπικό να δώσει λύση  -λογικό είναι- τότε θα έπρεπε να διακόψει την λειτουργία του ο κινηματογράφος.
Δεν υπάρχει λόγος να βρίζουν οι θεατές, να νιώθουν μια κοροϊδία και η δήμος να νομίζει ότι προσφέρει υπηρεσίες.
Κι αν αύριο -Δευτέρα εργάσιμη ημέρα- λυθεί το πρόβλημα, ας βάλλουν μιαν ανακοίνωση ότι το πρόβλημα λύθηκε να ξέρουμε ότι μπορούμε να ξαναπάμε.

Κυριακή 24 Ιουνίου 2012

Γιώργο, πάλι λάθος κάνεις...


Η αμηχανία όλων των πολιτικών δυνάμεων στις πρώτες μέρες της κυβέρνησης είναι φανερή.
Ανεξάρτητα από τι ψήφισε ο καθένας αυτή τη στιγμή υπάρχει αναμονή.
Όλων;
Όχι απαραίτητα.
Πάντα υπάρχουν οι βιαστικοί που θέλουν είτε να απαξιώσουν προκαταβολικά, είτε να συνεχίσουν μιαν επιβεβαίωση της ψήφου τους, σαν να δίνουν εξετάσεις στην συνείδηση τους.
Πρωταγωνιστικό ρόλο σ’ αυτή την απαξίωση, οι φερόμενοι ως απατημένοι σύζυγοι.
Όλοι αυτοί που έπιασαν στα πράσα την σύζυγο να ξενοπηδιέται και έχασαν κάθε επαφή με την πραγματικότητα περιτριγυρίζοντας μόνο την πληγωμένη τιμή τους και αναζητώντας συμπαράσταση για ένα «έγκλημα τιμής» που θα τους αποκαθάρει.
Ο αγαπημένος φίλος μου ο Γιώργος.
Υπέστη την ταπείνωση του πολιτικού κερατά.
Είδε το αγαπημένο του κόμμα, όπως όλοι μας,  αντί να προσεγγίζει τον σοσιαλισμό να μας στέλνει στο ΔΝΤ και μαζί είδε, όπως όλοι μας, κάποια μεγαλοστελέχη να έχουν γίνει πάμπλουτα από τις προμήθειες.
Ίσως ένιωσε στην ψυχή του, ότι δεν είναι πρόβλημα μόνο αυτά τα κάποια μεγαλοστελέχη, αλλά μια ολόκληρη διεφθαρμένη κοινωνία που διοικεί ή διοικείται και η διαφθορά της οφείλεται στην ενεργή συμμετοχή του αγαπημένου κόμματος του.
Και κάπου, σαν γνήσιος κερατάς, τσάκισε.
Το έριξε στο ΣΥΡΙΖΑ, εκεί που στα εγκλήματα τιμής η θέση είναι κρυστάλλινη. Πάντα το δίκιο το έχει το μέλος και το άδικο το κόμμα.
Ο πόνος του σκοτείνιασε το μυαλό και έγινε βασιλικότερος του βασιλέως.
Όποιος μιλά με το ΠΑΣΟΚ που απόμεινε, όποιος μιλά με την ΝΔ που απόμεινε, είναι ύποπτος.
Διατηρώντας βέβαια την ανάμνηση της προηγούμενης παιδείας του, δεν εμπλέκεται στα καθημερινά μπινελίκια που ακούμε στην ΔΗΜΑΡ από άλλους, πιο πεζούς κερατάδες, έχει μια δική του φινέτσα.
Έλεγε λίγο πριν τις εκλογές …«…2.- Ο Κουβέλης ποιον ζηλεύει πιο πολύ; τον Βενιζέλο που έχει τους ΠαΣοΚους και στους οποίους προσβλέπει για να τους πάρει συντεταγμένα ή τον Τσίπρα που παίρνει τους ΠαΣοκους που φεύγουν από τον Μπένι ασύντακτα; Αν δεν είναι τέτοιο το πρόβλημά του, τότε προς τι τα ήξεις αφίξεις; Υπάρχει έστω και μια πολύ μικρή πιθανότητα να σχηματίσει κυβέρνηση η Δημαρ με ΝΔ και ΠαΣοΚ; ΟΧΙ βέβαια, ΚΑΜΙΑ τέτοια πιθανότητα δεν υπάρχει! Ε, γιατί δεν βγαίνει να το πει καθαρά; Ποια μεγάλη στρατηγική τον κάνει να ζαλίζει κάθε απάντηση πριν την δώσει;…»
Κι αυτά, αφού  έκφραζε και την βεβαιότητα ότι το νέο κόμμα του θα είναι αυτοδύναμο (αλλά αυτό δεν το κρίνω από παλιά κεκτημένη συνήθεια το έλεγε)
… και έκανε λάθος. Λάθος γιατί η ΔΗΜΑΡ αυτό εννοούσε κι αυτό έκανε, όσο απίθανο κι αν του φαίνεται.
Συνεχίζει όμως απτόητος τις λάθος πολιτικές εκτιμήσεις του … «Στο Δημάρι τώρα όλοι είναι ευχαριστημένοι με τις εξελίξεις και λίγο ανήσυχοι. Πίνουν καφέ στη πλατεία και χτυπούν τα κομπολόγια ζητώντας να τους πούμε ότι “ήταν όντως μια υπεύθυνη στάσις αυτή η θέσις σας”.»
Όχι ρε Γιώργο.
Αλλού ταιριάζει ο Καρυωτάκης.
Δεν αυτοκτονούμε για ένα κέρατο, όσο αγαπημένο κι αν ήταν το κόμμα, ούτε θα κρίνουμε με όρους αυτοδυναμίας το –όποιο- νέο μας κόμμα.
Εκτός από την αυτοδυναμία, την αυθαίρετη διαχείριση της εξουσίας δηλαδή, υπάρχει και η υπευθυνότητα η προσδοκία της αλλαγής νοοτροπίας δηλαδή.
Κι αυτό καλλιεργείται στο «δημάρι» εκτός τις «δημαρόπιτες» (που είναι και άνοστες).
Κι όπως ανακάλυψες ότι δεν αρκούν οι μηχανισμοί για να μην φας το κέρατο
Θα ανακαλύψεις ότι δεν αρκούν οι λαϊκισμοί για να γευτείς τον νέο έρωτα.
Ψάξτο γρήγορα, οι καιροί ου μενετοί.

Παρασκευή 22 Ιουνίου 2012

για την προγραμματική συμφωνία της κυβέρνησης --- του Τέλη Σαμαντά

Υιοθέτηση κατά 95 % των 7 Σημείων της ΔΗΜΑΡγια τη Διακυβέρνηση της Χώρας στο κείμενο για την Προγραμματική Συμφωνία της κυβέρνησης: ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΚΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ
Το κείμενο όπως προκύπτει και από απλή αντιπαραβολή είναι η υιοθέτηση κατά 95% των 7 Θέσεων για Άμεση Διακυβέρνηση της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ.
Η ΔΗΜΑΡ έθεσε το πλαίσιο της διαπραγμάτευσης, το οποίο είχε ετοιμάσει με συστηματικό τρόπο και είχε παρουσιάσει δημόσια στους πολίτες πριν από τις εκλογές λέγοντας-Φώτης Κουβέλης στη Διακαναλική 10 Ιουνίου- ότι «αυτές τις θέσεις θα διαπραγματευτούμε με τα κόμματα στις διερευνητικές εντολές».
Με διορατικό πνεύμα η ΔΗΜΑΡ είχε εντάξει στο δικό της πρόγραμμα και θέσεις τις οποίες ανακοίνωναν προεκλογικά τα αλλά κόμματα-ΣΥΡΙΖΑ ΝΔ ΠΑΣΟΚ- σε μια προσπάθεια να δεσμευτούν και μάλιστα γραπτά και να μη μείνουν προεκλογικές εξαγγελίες.
Η προσπάθεια αυτή πέτυχε. Το πλαίσιο διακυβέρνησης είναι ρεαλιστικό, αλλά και προοδευτικό με την ουσιαστική σημασία των λέξεων. Προωθεί μεταρρυθμίσεις και προοδευτικές διαρθρωτικές αλλαγές στο πολιτικό σύστημα, την αναδιοργάνωση του κράτους, τις στρατηγικές επιλογές της οικονομικής ανασυγκρότησης της χώρας στη βιομηχανία την ενέργεια τις μεταφορές και τα δίκτυα, τις υπηρεσίες, και τον πρωτογενή τομέα.
Η κόκκινη κλωστή είναι η υπεράσπιση του κόσμου της εργασίας στις αμοιβές και τα δικαιώματα, η καταπολέμηση της ανεργίας με ενεργητικές πολιτικές, η διεύρυνση των ευκαιριών απασχόλησης και επιχειρηματικότητας, ιδιαίτερα για τους νέους.
Η πολιτική επιτυχία στο πρόγραμμα δεν πρέπει να μας καθησυχάζει. Θα χρειαστεί η πολιτική, αλλά και η οργανωτική εγρήγορση του κόμματος για την επιτυχή εφαρμογή και προώθηση των προγραμματικών δεσμεύσεων στην κυβερνητική πολιτική.
Θέλουμε να πετύχει η κυβερνητική προσπάθεια για το καλό της χώρας και των εργαζομένων και θα εργαστούμε για το σκοπό αυτό όλοι μαζί στην κυβέρνηση, στο κράτος και τη διοίκηση, στη Βουλή, στους θεσμούς ΤΑ, στο μαζικό κίνημα. Η επιτυχία της κυβέρνησης θα είναι και επιτυχία της ΔΗΜΑΡ.
Έχουμε συνείδηση ότι η πολιτική επιτυχία στο προγραμματικό πλαίσιο είναι αντιστρόφως ανάλογη της εκλογικής καταγραφής στο συσχετισμό ΝΔ –ΔΗΜΑΡ. Είμαστε περήφανοι διότι οι θεμελιώδεις πολιτικές αρχές και της διεκδίκησης για την αναδιαπραγμάτευση και της διακομματικής συμπαράταξης στη διαπραγμάτευση είχαν τεθεί από τη Δημοκρατική Αριστερά.
1. Η Επιμήκυνση της δημοσιονομικής προσαρμογής, η επέκταση της χρηματοδότησης από τη Δανειακή Σύμβαση και η ανακεφαλαιοποίηση των Ασφαλιστικών Ταμείων τέθηκαν από τον πρόεδρο της ΔΗΜΑΡ στις 12 Φεβρουαρίου στην γραπτή ομιλία του στη Βουλή.
2. Η διακομματική συμπαράταξη στη Συνοδο Κορυφής στις 28 Ιουνίου, προτάθηκε σε όλα τα κόμματα στις 13 Ιουνίου στην κεντρική προεκλογική ομιλία του Φ. Κουβέλη στην Αθήνα- ... «να είστε και εσείς εκεί κύριε Σαμαρά, Βενιζέλο, Τσίπρα.»
3. Ο πολιτικός στόχος της κυβέρνησης παραμονή στην ευρωζώνη, αναδιαπραγμάτευση δυσμενών όρων Μνημονίου τέθηκαν από το Φώτη Κουβέλη ήδη από τις 9 Απριλίου στην παρουσίαση της πολιτικής πρότασης της ΔΗΜΑΡ.

Σε αυτές τις συνθήκες ο πολιτικός μας ρόλος διευρύνεται.
Αποδείξαμε ότι είμαστε η Αριστερά της Ευθύνης. Πρέπει να αποδείξουμε ότι είμαστε η Επιτυχής Κυβερνώσα Αριστερά. Το έργο της κυβέρνησης είναι καταρχήν η διάσωση της χώρας από το φάσμα της άτακτης χρεοκοπίας και της στάσης πληρωμών και η διαμόρφωση ενός νέου πλαισίου για:
• για την κάθαρση του πολιτικού συστήματος και την αναδιοργάνωση της δημόσιας διοίκησης, το τέλος του πελατειακού συστήματος, τη διαφανή, ακομμάτιστη διακυβέρνηση.
• τη λειτουργία θεσμών στους οποίους θα αναπτύσσονται ο κοινωνικός διάλογος, αλλά και οι ανταγωνισμοί των κοινωνικών τάξεων- τα μετρα για την αποκατάσταση των θεσμών συλλογικής-συμβατικής αυτονομίας,
• την εξασφάλιση της κοινωνικής συνοχής- τα μετρα για τους ανέργους και τους χαμηλοσυνταξιούχους
• την ασφάλεια των πολιτών και την αντιμετώπιση του μεταναστευτικού
• την εξωτερική πολιτική της χώρας.
Αναλυτικά για τα μέτρα
1. Πετύχαμε να συμπεριληφθούν στο κείμενο βασικές θέσεις της ΔΗΜΑΡ για την επαναδιαπραγμάτευση όπως:
Επιμήκυνση για άλλα δύο χρόνια της δημοσιονομικής προσαρμογής και πολιτική δέσμευση ότι οι περικοπές δεν θα γίνουν από μισθούς και συντάξεις, αλλά από το μη μισθολογικό κόστος του δημοσίου, τις λειτουργικές δαπάνες και τη δαπάνη για προμήθειες του Υπουργείου Υγείας.
Νομοθετική πρωτοβουλία και την αποκατάσταση των συλλογικών συμβάσεων σύμφωνα με το ευρωπαϊκό κεκτημένο και το κοινοτικό δίκαιο και για τον κατώτατο μισθό δέσμευση ότι αφενός δεν υπάρχει άλλη μείωση και επιπλέον ότι τα σημερινά επίπεδα θα επανεξεταστούν προς τα πάνω στη συμφωνία των κοινωνικών εταίρων.
Επανεξέταση των αποκρατικοποιήσεων, με παραμονή στο δημόσιο των δικτύων και των υποδομών.
Αναίρεση της πρόβλεψης για απολύσεις στο Δημόσιο
Γενική ρήτρα το τέλος στη λιτότητα με τη δέσμευση όχι άλλες μειώσεις μισθών σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα.
2. Στην κάθαρση του πολιτικού συστήματος καταφέραμε να συμπεριληφθούν σχεδόν το σύνολο των θέσεων μας με εξαίρεση την απλή αναλογική. Παρά το ότι υπήρχε προσέγγιση για αναλογικότερο εκλογικό νόμο προτιμήθηκε να μη συμπεριληφθεί στις δεσμεύσεις ώστε να έχουμε τη δυνατότητα να θέσουμε το θέμα μαζί με όσες δυνάμεις συμφωνούν.
3. Στην αντιμετώπιση των Ασφαλιστικών Ταμείων πετύχαμε τη θέση για αποκατάσταση της ζημιάς στο χαρτοφυλάκιό τους από το κούρεμα.
4. Στα κοινωνικά επιδόματα ανεργίας πετύχαμε να συμπεριληφθεί η θέση για αύξηση του χρόνου καταβολής σε 1+1 χρόνια και την επέκταση των επιδομάτων σε αυτοαπασχολουμένους. Επίσης έγιναν δεκτές οι θέσεις μας για την αντιμετώπιση της ακρίβειας.
5. Στα θέματα της παραγωγικής ανασυγκρότησης και του αναπτυξιακού μοντέλου έγιναν δεκτές βασικές θέσεις μας για την αγροτική ανάπτυξη, την προτεραιότητα παρεμβάσεων που δημιουργούν υψηλότερο αριθμό σταθερών θέσεων εργασίας και έχουν υψηλό εισοδηματικό πολλαπλασιαστή.
6. Στην εξωτερική πολιτική δεν προστέθηκε ρητά η πρόταση προς την Τουρκία για το μορατόριουμ και η ενεργοποίηση των διαδικασιών για τη FYROM, αλλά οι διατυπώσεις συνιστούν εξουδετέρωση της εθνικιστικής πολιτικής.
Για τους μετανάστες αποφεύχθηκε η κατάργηση του νόμου Ραγκούση-δέσμευση της ΝΔ προεκλογικά - και καταγράφηκε ότι η οποία θεσμική προσαρμογή για την ιθαγένεια θα γίνει κατά τα ευρωπαϊκά πρότυπα.

Δευτέρα 18 Ιουνίου 2012

Πέντε σημεία......λίγο πριν από το πικρό τέλος --- της Σώτης Τριανταφύλλου

το πιο κάτω ...προεκλογικό σημείωμα δημοσιεύτηκε στο http://www.athensvoice.gr/ την 12-6 και το βρήκα στο e-κερατσινι - δραπετσωνα ... σήμερα.
Είναι όμως διαχρονικό και αξίζει

Σε λίγες ώρες ανοίγουν οι κάλπες.
αποφασισμένοι και αναποφάσιστοι θα βρεθούν μπρος στις ευθύνες τους.
Θα βρεθούν;
Η Σώτη Τριανταφύλλου έχει λίγο (εως πολύ) διαφορετική γνώμη και νομίζω η δική της διαφορετική γνώμη είναι από τις πιο σοβαρές που ακούστηκαν και σε αυτή την άθλια προεκλογική περίοδο.
Διαβάστε την και ...να την θυμάστε.


Ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ υπόσχεται την αριστερή Ημέρα της Κρίσεως, μια υπολογίσιμη μερίδα των Ελλήνων αισθάνεται εθνική υπερηφάνεια για το θράσος και την αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά μας έναντι της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αντί να δεχτούμε την ευθύνη και να λουφάξουμε ένοχοι –σπαταλήσαμε περισσότερα ευρωπαϊκά χρήματα από οποιαδήποτε άλλη χώρα-μέλος της ΕΕ και δημιουργήσαμε τον παράλογο κρατικό μηχανισμό που καταρρέει τούτη τη στιγμή– διαμαρτυρόμαστε· προετοιμάζουμε παρελάσεις για να υποδεχτούμε το εθνικό μας νόμισμα, την αγαπημένη μας δραχμούλα. Η στάση αυτή οφείλεται τόσο στον παραδοσιακό λεβεντοπατριωτισμό και αντιευρωπαϊσμό, όσο και στην άγνοια των πολιτών σχετικά με την οικονομία και την ευρωπαϊκή στρατηγική της Ελλάδας από το 1981. Παρακάτω καταγράφω πέντε επισημάνσεις. Κι ο Θεός βοηθός, όπως συνηθίζουμε να λέμε.

1. Για τριάντα χρόνια η Ελλάδα ήταν μέλος μιας ένωσης την οποία οι περισσότεροι Έλληνες περιφρονούσαν. Η αριστερά και η κεντροαριστερά, εκτός από μια μικρή, φωτισμένη μειοψηφία, ήταν αντιευρωπαϊκές και προπαγάνδιζαν ψέματα –ότι η ΕΕ μας εκμεταλλεύεται κι ότι μας τοποθετεί στη «δεύτερη» ταχύτητα– εξάπτοντας τα εθνοκρατικά αισθήματα των ψηφοφόρων τους και τροφοδοτώντας το συλλογικό όραμα για το Κράτος - Μητέρα Τροφό και Πατέρα Προστάτη. Εξάλλου, αριστερά, κεντροαριστερά και δεξιά, εξαιτίας του επαρχιωτισμού και του εγγύς παρελθόντος της φτώχειας, είδαν στην ΕΕ μια πηγή εύκολου πλουτισμού: οι Έλληνες δεν έμαθαν πώς να κερδίζουν χρήματα με εργασία, καινοτομία, επιχειρηματικότητα· έμαθαν απλώς πώς να εισπράττουν από τους ξένους. Το θεαματικότερο παράδειγμα είναι ο εκμαυλισμός της λεγόμενης «περήφανης αγροτιάς», που αποτελεί ένα συγκεχυμένο πολιτικό υποκείμενο (μακρά συζήτηση αυτή η «σύγχυση»...) το οποίο δέχτηκε πακτωλό ενισχύσεων (πάνω από 180 δισεκατομμύρια ευρώ μέσα σε τριάντα χρόνια), χωρίς να προωθήσει ανάπτυξη και εκσυγχρονισμό της γεωργίας. Κοντολογίς, το πρόβλημα σήμερα δεν είναι πώς μας χειρίστηκε η ΕΕ αλλά πώς τη χειριστήκαμε εμείς. Όπως είναι γνωστό, ή όπως δεν είναι γνωστό, πολλά υψηλά κυβερνητικά στελέχη από το 1981 απέφυγαν συναντήσεις και διαπραγματεύσεις με την ΕΕ: στην ουσία, οι Έλληνες, παρά τους ευρωβουλευτές τους, έμειναν σταθερά στο χωριό τους γυρίζοντας την πλάτη στους κουτόφραγκους. Τώρα πληρώνουμε το τίμημα της έλλειψης διπλωματίας και της συμπεριφοράς σπάταλου και κακομαθημένου εφήβου, ο οποίος, επιπλέον, εκδηλώνει συμπτώματα τρέλας του μεγαλείου: «Θα ξηλώσουμε την Ευρωπαϊκή Ένωση... θα μεταδώσουμε την κρίση όπως μια επιδημία...» Διατηρούμε παραμορφωμένη εικόνα για τον εαυτό μας και για τη χώρα μας· είμαστε ανιστόρητοι και αγεωγράφητοι: πιστεύουμε ότι έχουμε τη δύναμη να εκβιάζουμε τους δανειστές μας και να τους κοροϊδεύουμε με απρεπείς δηλώσεις.

2. Είμαστε βαθιά συντηρητική κοινωνία: εκλαμβάνουμε οποιαδήποτε μεταρρύθμιση ως απειλή της «δημοκρατίας» την οποία ανακαλύψαμε, αιφνιδίως, το 1974. Κι όπως οτιδήποτε ανακαλύπτουμε (το σεξ, τα ναρκωτικά) το εξευτελίζουμε. Ευδοκιμούμε μόνο σε λιμνάζοντα νερά. Ο κ. Βενιζέλος θα έπρεπε να έχει παραιτηθεί (και να έχει αποσυρθεί στο Άγιο Όρος), έχει όμως δίκιο όταν υπενθυμίζει ότι το ελληνικό κοινό επέδειξε δυσπιστία ακόμα κι όταν οργανώθηκε το Εθνικό Σύστημα Υγείας. Οι Έλληνες θεωρούν ότι η άρνηση είναι επαναστατική, άρα ηθικά αποδεκτή και επιθυμητή: πρόκειται για ιστορική παρεξήγηση θηριώδους κλίμακας η οποία επιδείνωσε τις ήδη προβληματικές μας σχέσεις με τους Ευρωπαίους. Οι Έλληνες βρίσκονται σε λανθάνοντα πόλεμο με τις ξένες δυνάμεις καθώς και σε εμφύλιο πόλεμο: αυτή η κατάσταση θεωρείται «φυσική». Δημιουργήσαμε λοιπόν ένα πολιτικό φάσμα από συντηρητικά κόμματα· όποιος προβάλλει μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα μένει, απλούστατα, έξω από το κοινοβούλιο.

3. Οι κυβερνήσεις από το 2009 εφάρμοσαν εκείνα τα μέρη των μνημονίων που επιδείνωσαν την ύφεση (ισοπεδωτικές περικοπές), αλλά έδειξαν «ανεξαρτησία» και «ανυπακοή» σε όσα θα συνέβαλαν στον εκσυγχρονισμό. Επί τρία χρόνια η οικονομία και οι θεσμοί κατακρημνίζονται για να μη θιγεί το κατεστημένο των διεφθαρμένων, των φοροφυγάδων, των αεριτζήδων, των υπεραμειβομένων, των αργομίσθων, των εργατοπατέρων, των ψευτοεπαγγελματιών. Περίπου 300 από τους 680 δημόσιους οργανισμούς είναι παθητικοί και άχρηστοι – όμως κανείς δεν καταργήθηκε. Η αιτία είναι λιγότερο η συνεπαγόμενη ανεργία και περισσότερο η γενικευμένη αναξιοκρατία, η εν κρυπτώ διαχείριση και, ας το πούμε μια ακόμη φορά, η πελατοκρατία. Γίνεται διαρκώς λόγος για επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου αποκρύπτοντας το γεγονός ότι επαναδιαπραγματεύσεις γίνονται κάθε τόσο, με κάθε επίσκεψη της τρόικας. Αλλά για να μιλάμε στα σοβαρά για επαναδιαπραγμάτευση, πρέπει κάτι να εφαρμόζουμε και κάτι να μην εφαρμόζουμε – εμείς δεν κάνουμε απολύτως τίποτα εκτός από δημοσκοπήσεις και εκλογές.

4. Είμαστε ανάλγητοι. Πολιτικοί που θα έπρεπε να εξαφανιστούν από το προσκήνιο, ζητούν την ψήφο μας. Και ενώ συμπολίτες μας που πάσχουν από σοβαρές ασθένειες δυσκολεύονται να προμηθευτούν τα φάρμακά τους, δεν φαίνεται, τουλάχιστον μέχρι τη στιγμή που γράφω αυτά, καμιά ιδιωτική πρωτοβουλία για, έστω προσωρινή, λύση αυτού του προβλήματος. Η κ. Μαριάννα Βαρδινογιάννη ασχολείται εδώ και πολλά χρόνια με τα καρκινοπαθή παιδιά: τις τελευταίες μέρες πάντως δεν αντιλήφθηκα καμιά σχετική δραστηριότητα. Ενώ η οικονομία κατεδαφίζεται –δεν πρόκειται για σχήμα λόγου– οι λιγοστοί πολυεκατομμυριούχοι αδιαφορούν· πράγμα αναμενόμενο: η φιλανθρωπία είναι γνώρισμα ώριμων κοινωνιών.

5. Καμιά μεταρρύθμιση δεν μπορεί να προχωρήσει χωρίς τήρηση της νομιμότητας. Στην Ελλάδα παρατηρείται ανομία ή επιλεκτική νομιμότητα: κόμματα, ομάδες, συνδικάτα, άτομα εναντιώνονται, όπως φρονεί το καθένα, σε νόμους και θεσμούς. Ο νόμος για τη μεταρρύθμιση στα ΑΕΙ δεν μπορεί να εφαρμοστεί επειδή τον απορρίπτει μέρος των πρυτάνεων· την ίδια στιγμή το ΚΚΕ οργανώνει απεργίες που έχουν κριθεί παράνομες. Κανείς δεν αποπειράται να εφαρμόσει τους νόμους. Παρανομούντες συλλαμβάνονται θεαματικά για να αφεθούν ελεύθεροι με συνοπτικές διαδικασίες.

Τι προκύπτει από όλα αυτά: θεσμικό χάος, σύνθλιψη της οικονομίας, ένταση της αντιπάθειας που έχουμε προκαλέσει σε όλο τον κόσμο. Αλλά, συνεχίζουμε να πιστεύουμε ότι είμαστε ωραίοι και σπουδαίοι, θύματα μιας ανεξήγητης διεθνούς συνωμοσίας: όλοι έχουν άδικο, μόνο εμείς έχουμε δίκιο.



Κυριακή 17 Ιουνίου 2012

Σήμερα ψηφίζουμε.


Τέλειωσε μια σκληρή προεκλογική περίοδος, όπου ακούσαμε σχεδόν τα πάντα.
Από το άσπρο ως το μαύρο, από το Α ως το Ω, «το μηδέν και το άπειρο»
Από την Δευτέρα το πρωί, καλό θα είναι να μην ξεχάσουμε τι υποσχόταν το κάθε κόμμα για να κερδίσει την ψήφο μας.
Και όποιο μετέχει στην νέα κυβέρνηση, να συμφωνήσουμε από τώρα ότι αν κάνει την κωλοτούμπα στο πρόγραμμα του, συναπαρτίζεται από απατεώνες.
Όπως απατεώνες ήταν όσοι υποσχέθηκαν ότι λεφτά υπάρχουν για να μας πάνε στο μνημόνιο, όπως απατεώνες ήταν όσοι χάριζαν την δημόσια περιουσία στους καλόγερους, όπως απατεώνες ήταν όσοι κραδαίνοντας τον "από ανατολάς κίνδυνο" έγιναν δισεκατομμυριούχοι.
Μακάρι να τέλειωσαν οι απατεώνες και αύριο ο λαός να εκλέξει όποιον προτιμά και αυτός να αποδειχτεί τίμιος στο λόγο του.
Να μην διστάσουμε όμως να τον πούμε απατεώνα αν κάνει την κωλοτούμπα του.
Στο παρελθόν διστάσαμε.
Όλοι θυμόμαστε το περίφημο «οι βάσεις φεύγουν».
Αυτούς τους απατεώνες πληρώνουμε, επειδή διστάσαμε.
Κι αυτοί οι απατεώνες καιροφυλακτούν στο παρασκήνιο των κομμάτων, όντας βέβαιοι ότι είμαστε ηλίθιοι.

Πέμπτη 14 Ιουνίου 2012

Κάθαρση στο πολιτικό σύστημα

Για την άμεση διακυβέρνηση της χώρας, η Δημοκρατική Αριστερά καταθέτει 7 προτάσεις.

Η πρώτη πρόταση περιέχει 9 βασικά σημεία.