Δευτέρα 23 Ιουνίου 2014

Θέλει η πουτάνα να κρυφτεί;



«Ιδεολογικές αναλύσεις» πρώην πασόκων και νυν επαναστατών του ΣΥΡΙΖΑ για το πολιτικό στίγμα των δημαριτών, προσεγγίζει καθαρά το αθάνατο απόφθεγμα.
«Θέλει η πουτάνα να κρυφτεί, αλλά η χαρά δεν την αφήνει»
Η ΔΗΜΑΡ τέλειωσε ανεπίσημα την ημέρα που αποχώρησε από την κυβέρνηση.
Η επίσημη τελετή έγινε με τις εκλογές.
Η απάντηση στο ερώτημα αν παραμένοντας στην κυβέρνηση, θα είχε ο Κουβέλης μια διαφορετική τύχη από αυτή του Καρατζαφέρη δεν είναι απλή, και επιπροσθέτως δεν είναι σίγουρο ότι μπορεί να γίνει κατανοητή από υπερεπαναστάτες του ΠΑΣΟΚ, που όντας εκτός εξουσίας από το 2004 (λίγα κατάφεραν να κάνουν με τον Γιωργάκη αρχηγό τους το 09-11) έχουν πάθει το απόλυτο ντελίριο και κάθε καθυστέρηση στην άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ τους πληγώνει πολύ περισσότερο από τους αυτόχθονες συριζέους.
Ο κύριος όγκος αυτών των τύπων, που βγάζουν φλύκταινες από την συνεργασία της ΔΗΜΑΡ με το ΠΑΣΟΚ και την ΝΔ στην τρικομματική κυβέρνηση του 12, αλλά κρύβουν τα δάκρυα τους για τον Τσοχατζόπουλο που παραλίγο να μας κάνουν και πρωθυπουργό, που ακόμη βρίζουν τον Γιαννίτση και τον Σημίτη, αλλά ονειροπολούν γύρω από τον Μητρόπουλο και τον Κουρουμπλή και την Κατσέλη, το μόνο που δεν τους ενδιέφερε, ήταν η σωτηρία της ευρωπαϊκής θέσης της Ελλάδας. Και δραχμή ζητούν, αρκεί να μπορούν να διορίζουν και να μιζάρουν και να παίζουν με τον πληθωρισμό και την εκτύπωση χρήματος. Και βόρεια Κορέα να γίνουμε, αρκεί αυτοί να διοικούν.
Η ΔΗΜΑΡ άρχισε να τελειώνει, μετά την ψήφιση του προϋπολογισμού τον Νοέμβρη του 12.
Τότε που θα έπρεπε να ανοίξει την μεταρρυθμιστική της ατζέντα, να επιμείνει κι ας το απέρριπταν οι εταίροι της, στις τεράστιες αλλαγές που χρειάζεται το κράτος για να επανέλθει στην τροχιά του πολιτισμού της ανάπτυξης και της προόδου, χωρίς τον προηγούμενο κρατισμό, που μόνο λόγο ύπαρξης είχε να γίνονται «μάνατζερ δημοσίου» αλλά και «επιχειρηματίες» τα ανίκανα παιδιά του κομματικού σωλήνα. Αντ’ αυτού (η ΔΗΜΑΡ), προώθησε τον δικαιότερο κομματισμό με το 4-2-1 στους διορισμούς. (Απορώ, είναι το μόνο θέμα για το οποίο κανείς «νέο-αριστερός» του ΣΥΡΙΖΑ δεν την καταγγέλλει).
Η ΔΗΜΑΡ στα δυο λοιπόν.
Ένα μικρό πλην ηγετικό κομμάτι, θέλει επιστροφή στον ΣΥΡΙΖΑ. (Μικρό, μια που  καμιά αγωνία δεν εκφράζει ακόμη γιατί έχασε το 80% των ψηφοφόρων της)
Ένα μεγάλο κομμάτι, μακριά από την ηγεσία θέλει την επαναδόμηση της κεντροαριστεράς, αγχωμένο από την απώλεια του 5% της κομματικής δύναμης.
Δεν αρέσει ο όρος κεντροαριστερά επειδή έχει δαγκάνες όπως είπε ο Τσίπρας; Εκείνος πάντως σκέφτηκε, καλύτερα φίλος με τις δαγκάνες παρά θύμα.
Βέβαια οι επαναστάτες πασοκοσυριζέοι (ακόμη και οι φίλοι) εθισμένοι χρόνια τώρα στην πολιτική διαστροφή και τρελαμένοι από το στερητικό της εξουσίας σύνδρομο, τι άλλο θα έκαναν από το να διαστρέψουν τις πραγματικότητες.
«Θέλουμε να συνεργαστούμε με τον Σαμαρά, γιατί μάθαμε στην εξουσία, γι αυτό τα κάνουμε όλα». Αφού μάθαμε στην εξουσία, γιατί να μην συνεργαστούμε με τον ΣΥΡΙΖΑ; (όπως ακριβώς το έτερο κομμάτι;). Μήπως θα μας κόψει τα προνόμια ο ΣΥΡΙΖΑ; Ποιο πολλά θα έχουμε.
Το δικό μας ζητούμενο, αυτό που σπάει νεύρα στα καλά μας πασοκάκια, είναι ότι θέλουμε ισχυρή καταγραφή της υπαρκτής πολιτικής μας δύναμης. Της δύναμης που καταγράφηκε και στις εκλογές με ένα ποσοστό περίπου 15% (Ελια+Ποτάμι+ΔΗΜΑΡ) και που πιστεύουμε ότι σε ένα κοινό μέτωπο θα διευρυνθεί ακόμη περισσότερο.
Για να μην επιτρέψουμε αυθαιρεσίες ούτε στον ΣΥΡΙΖΑ, ούτε στον Σαμαρά. Για να μην επιστρέψουμε ποτέ στην πολιτική αλητεία της πριν το 2010 εποχής. Να χαλάσουμε το σχέδιο επιστροφής και των μεν και των δε.
Αυτό θέλουμε.
Αν το καταφέρουμε είναι άλλο ζήτημα.
Πάντως, θα χαρούμε αν σε στεναχωρήσουμε Γιώργο.

Κυριακή 22 Ιουνίου 2014

Παραιτήθηκε από γραμματέας της ΔΗΜΑΡ Κερατσινίου-Δραπετσώνας η Μαρία Ηλιοπούλου



Η κρίση στη ΔΗΜΑΡ μετά την αναμενόμενη εκλογική συντριβή στις 25 Μαΐου συνεχίζεται.
Τώρα έχει γίνει κρίση εμπιστοσύνης των στελεχών και μελών προς την ηγεσία, η οποία εξακολουθεί να αρνείται να αναλάβει (ή και να αντιληφθεί) την ευθύνη της για την συντριβή.
Με αποτέλεσμα το κόμμα να φυλλορροεί. Είτε ομαδικά, είτε ατομικά. Είτε με σχέδιο, είτε αυθόρμητα.
Σήμερα ήρθε στα χέρια μου η παραίτηση και αποχώρηση από το κόμμα της γραμματέας της τοπικής οργάνωσης Κερατσινίου-Δραπετσώνας και μέλους της Επιτροπής Πόλης του Πειραιά, Μαρίας Ηλιοπούλου.
Απ’ όσο μπορώ να γνωρίζω, η άλλοτε πολυπληθής οργάνωση στο δήμο μας θα μείνει με 2-3 μέλη μέχρι τον Σεπτέμβριο που θα διεξαχθεί το Συνέδριο επαναβεβαίωσης της εμπιστοσύνης στο πρόσωπο του Φώτη Κουβέλη.
(Δεν αποκλείεται φυσικά να εισρεύσουν νέα μέλη εν τω μεταξύ). 

Η παραίτηση της Μαρίας Ηλιοπούλου:




Φίλες και φίλοι,

 Η πολιτική πάντα με ενδιέφερε. Μεγάλωσα σε αριστερή οικογένεια με την πολιτική πάντα παρούσα αλλά και με τα αριστερά στερεότυπα παρόντα και αυτά. Σύντομα τα αμφισβήτησα και γι` αυτό η ΔΗΜΑΡ αποτέλεσε την πρώτη κομματική μου ένταξη καθώς αντιπροσώπευε την ελπίδα «όχι για άλλο ένα, αλλά για ένα άλλο κόμμα της Αριστεράς» όπως χαρακτηριστικά θυμάμαι να λένε πολλά ιδρυτικά στελέχη της.

 Όλοι μαζί είχαμε το όνειρο της κυβερνώσας Αριστεράς, της Αριστεράς της ευθύνης

Δυστυχώς, η συνέχεια υπήρξε μια διαδοχική και διαρκής διάψευση προσδοκιών. Η ΔΗΜΑΡ πορεύθηκε με διαρκείς ασάφειες, αντιφάσεις και θολό στίγμα,  με αποτέλεσμα την πρόσφατη εκλογική της συντριβή στις ευρωεκλογές. Καμιά αυτοκριτική, καμιά ανάληψη ευθυνών δεν ακολούθησε, για την συμβολική και όχι ουσιαστική μας συμμετοχή στην κυβέρνηση, για την άρνηση διαλόγου στην έκκληση των 58, για τις αποφάσεις του συνεδρίου μέχρι και την συντριβή του κόμματος μας.

Αντίθετα, όσοι πιστεύαμε ότι η ΔΗΜΑΡ έπρεπε να συμβάλλει σε όλα αυτά, ως αριστερά της ευθύνης θεωρηθήκαμε  από τους ίδιους τους συντρόφους μας ‘’δεξιοί – φιλελεύθεροι’’.

Προσωπικά δεν αποδέχομαι αυτό τον χαρακτηρισμό.  

Αν σήμερα τα αριστερά μας αιτήματα συμπίπτουν με φιλελεύθερα, δεν οφείλεται σε καμιά δεξιόστροφη αριστερά αλλά στην τεράστια καθυστέρηση της ελληνικής κοινωνίας. Οι αυριανοί αντίπαλοι της δικής μας Αριστεράς σε μια χώρα προόδου και ανάπτυξης, είναι οι σημερινοί σύμμαχοι της στην χώρα της καθυστέρησης που ζούμε.

Μπορεί να πρόσφερα λίγα και να περίμενα πολλά. Ίσως. Όμως η ελάχιστη εντιμότητα και συνέπεια προς τον εαυτό μου και τις απόψεις μου, δεν μου επιτρέπουν να παραμείνω γραμματέας της οργάνωσης Κερατσινίου Δραπετσώνας καθώς  και μέλος της ΔΗΜΑΡ.

Παραμένω όμως ως φίλη της ΜΕταρρυθμιστικής ΤΑσης της ΔΗΜΑΡ περιμένοντας και ελπίζοντας ότι οι "επιτροπές διαβούλευσης’’ όπου πρότεινε ο Σπύρος Λυκούδης στην ομιλία του στο Γκάζι θα είναι η αρχή για το μεγάλο βήμα της Αριστεράς της ευθύνης.



Ηλιοπούλου Μαρία.