Οι συντηρητικές (σας) θέσεις, δημιουργούν μεταρρυθμιστικές σκέψεις

Επιθετικά ερωτήματα που προσπαθούν αγωνιωδώς να παρακάμψουν την πραγματικότητα εμφανίζονται τακτικά με μορφή σχολίων στο μπλογκ.

Είσαι με τους εργαζόμενους;

Γιατί επιτίθεσαι στους εργαζόμενους;

Γιατί ξοδεύει λεφτά ο δήμος αφού χρωστά στους εργαζόμενους;

και διάφορα τέτοια εμφανίζονται τακτικά από ανώνυμους σχολιαστές συνήθως, επαρμένους από την κρυφή γοητεία της «ανταπόδοσης» πολιτικών πρακτικών οι οποίες τους οδήγησαν στο περιθώριο του Δήμου.

Υπενθυμίζοντας από την αρχή του σημειώματος ότι δεν ασκώ διοίκηση στο δήμο, στηρίζω όμως την δημοτική αρχή και από αυτή την δράση μου πηγάζουν και οι όποιες πολιτικές μου ευθύνες, να εξηγήσω την άποψη μου γιατί θεωρώ παραπλανητικές και συντηρητικές και απαρχαιωμένες αυτές τις αιτιάσεις των αγαπητών κατά τα άλλα ανωνύμων.

Η Ιστορία, μέσα σε 20 μόλις μήνες άλλαξε κοίτη.

Υπήρχαν όλες οι ενδείξεις σχεδόν 20 χρόνια τώρα, αλλά κανείς δεν έδειχνε την διάθεση να αλλάξει τόπο διαβίωσης για να μην πνιγεί και όσοι το πρότειναν, πλήρωσαν το γνωστό και ονομαστό «πολιτικό κόστος».

Ακόμη και σήμερα μέσα στο καθημερινό μας χάλι, πάλι ο πρώτος που κινδυνεύει από το «πολιτικό κόστος» είναι όποιος εκ των πραγμάτων πια προτείνει μεταρρυθμίσεις που θα μας φέρουν στον αφρό.

Γιατί οι κραυγές που παλεύουν στην συντήρηση του γνωστού μοντέλου είναι δυνατές, και στον δήμο μας ακόμη δυνατότερες και καταφέρνουν εν πολλοίς να καλύψουν τις προτάσεις.

Είμαι με τους εργαζόμενους;

Από μόνη της η ερώτηση δεν προσδοκά αρνητική απάντηση. Εντύπωση προσδοκά να κάνει. Και τσιφλικάς να είμαι στο επάγγελμα, κορόιδο είμαι να πω, όχι;

Οι ερωτώντες όμως, απευθείας τοποθετούν τον εαυτό τους στους «υπεράνω» και η υποψία κατευθύνεται αποκλειστικά σε σένα.

«Γράφεις, άρα είσαι ύποπτος διαρροής πληροφοριών» μου ‘λέγε τις προάλλες στέλεχος της διοίκησης, θέλοντας να αποτάξει από πάνω του την υποψία κάποιων πιθανών διαρροών.

Ανθρώπινη αδυναμία, τόσο προβλέψιμη.

Γράφω, δεν ψιθυρίζω. Και απαντώ άμεσα.

-Είσαι με τους εργαζόμενους; -Είμαι.

-Δηλαδή, συμφωνούμε; -Δεν είμαι σίγουρος.

Αν εννοείτε, που αυτό εννοείτε, ότι έχω την υποχρέωση να υπερασπιστώ τα ρουσφέτια που κάνατε έξω από κάθε διαδικασία ισονομίας, να καλύψω κάθε αντιεργασιακή συμπεριφορά που εκφέρεται από την στενή σας σχέση με τον κάτοχο της θέσης εργασίας, να κάνω το κορόιδο σε κάθε πράξη αδιαφορίας ή και μειωμένου ενδιαφέροντος για το αντικείμενο εργασίας, μάλλον δεν συμφωνούμε.

Γιατί, είμαι με τους εργαζόμενους.

Απλά, όταν με οδηγείτε στο νέο ερώτημα, ανάμεσα στα τόσα άλλα που βάζετε εσείς, «με την εργασία ή με τον εργαζόμενο», τότε σε αντίθεση με σας αγαπητοί μου ανώνυμοι, την έχω την απάντηση.

Γι αυτό καλλίτερα μην με οδηγείτε στο ερώτημα, θα την πληρώσουν άσχημα τα ρουσφέτια σας.

-Επιτίθεσαι στους εργαζόμενους. –Όχι.

-Δηλαδή συμφωνούμε; -Δεν είμαι σίγουρος.

Αν εννοείτε, που αυτό εννοείτε, ότι έχω την υποχρέωση να αποδεχτώ ένα εργασιακό κατεστημένο, όπου ένα κομμάτι εργαζομένων κρίνει από μόνο του τον χρόνο και την ποιότητα της εργασίας του στηριγμένο στην πάγια αδιαφορία που εσείς του εμφυσήσατε θεωρώντας την φιλεργατικότητα, κοινώς εργατοπατερισμό, μάλλον δεν συμφωνούμε.

Κι έτσι δεν επιτίθεμαι στους εργαζόμενους. Γιατί απλά, δεν έχουν όλοι «τις πλάτες» σας, λίγοι τις έχουν, κι αυτοί λειτουργούν εις βάρος των υπολοίπων, είτε άμεσα, μέσω της λούφας και της μεταφοράς τους σε θέσεις εργασίας διαφορετικές απ’ αυτές που προσλήφθηκαν, είτε έμμεσα, γιατί η απαξία της εργασίας τους από τους πολίτες περιλαμβάνει τους πάντες.

Ξοδεύει λεφτά ο Δήμος, ενώ χρωστά σε εργαζόμενους; -Ναι.

-Δηλαδή συμφωνούμε; -Δεν είμαι σίγουρος.

Αν εννοείτε, που αυτό εννοείτε, ότι ο Δήμος υπάρχει για τους εργαζόμενους, για να μπορείτε να κάνετε προσλήψεις και να αναμένετε την ανταπόδοση σε ψήφους ή ανάποδα, μάλλον δεν συμφωνούμε.

Ο κύριος λόγος ύπαρξης του δήμου, είναι η εξυπηρέτηση των δημοτών του. Αποτέλεσμα της εξυπηρέτησης είναι η δημιουργία θέσεων εργασίας.

Αν ο Δήμος δεν μπορεί να προσφέρει μια σειρά υπηρεσιών, από τους παιδικούς σταθμούς και τα ΚΑΠΗ, ως τον αθλητισμό και τον πολιτισμό, ακόμη και τους διπλάσιους εργαζόμενους να μπορεί να πληρώνει, είναι κοινωνικά άχρηστος.

Πρέπει να προσφέρει μια σειρά υπηρεσιών, με φειδώ και μέσα στις οικονομικές δυνατότητες του, ακόμη κι αν καθυστερεί κάποιες φορές να πληρώσει το προσωπικό του.

Το τέλειο θα ήταν να μην καθυστερεί.

Το τέλειο θα ήταν, μέσα από ένα σοβαρό οργανόγραμμα, αντικειμενικό, επιπέδου ΙSO για την δημόσια διοίκηση να ξέρει πόσους εργαζόμενους χρειάζεται για να προσφέρει ολοκληρωμένες τις υπηρεσίες του και να μπορεί να ανταποκρίνεται στις υποχρεώσεις του απέναντι τους.

Δεν μπορεί όμως να ακυρώνει υπηρεσίες για να εξοικονομεί χρήματα για να τα κάνει μισθοδοσία.

Αυτές οι λογικές συγκρούονται μεταξύ τους σήμερα.

Αυτές οι λογικές δημιουργούν σήμερα τα δυο νέα μεγάλα ρεύματα, των μεταρρυθμιστών κατά των συντηρητικών.

Ο καθένας τάσσεται όπου νομίζει και γω απέναντι στους ανώνυμους του μπλογκ.