Το φιλαράκι μου ο Γιώργος…

… είναι καλό παλικάρι.

Οι περισσότεροι που τον ξέρουν έχουν να πουν μια δικαιολογία για την άθλια συμπεριφορά του, να βρουν δυο τρία αίτια που να εξηγεί το τι και πως.

Είναι συμπαθητικός. Ψηλός, πάνω από 1,80, γεροδεμένος, εμφανίσιμος αν και διαθέτει μια καραφλίτσα που βγάζει μάτι και κυρίως ευγενικός. Πάντα κουβαλά αυτό που λέμε «φυσική ευγένεια» που όσο να ναι δημιουργεί αμέσως μια θετική αντιμετώπιση.

Είναι όμως ψεύτης. Ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις αν σου λέει αλήθεια ή αν εννοεί αυτό που επιμένει και ορκίζεται. Τους όρκους τους έχει στο τσεπάκι του, και πάντα χεσμένους.

Είναι απατεώνας. Με την καθημερινή έννοια κι όχι την άλλη, την ποινική.

Θα σε πείσει, οκτώ στις δέκα φορές να του δώσεις δανεικά γιατί κάτι μεγάλο ετοιμάζει και θα σου τα επιστρέψει μάλιστα έντοκα. Και δέκα στις οκτώ φορές, έχεις χάσει τα λεφτά σου.

Είναι επιρρεπής στις λούμπεν καταστάσεις. Έχει εμάς φίλους, κολλητούς που τον αγαπάμε, κι όλο τον βρίσκεις να αλητεύει με κάτι περίεργους, κάτι λωποδύτες, κάτι βαποράκια, κάτι τοκογλύφους, κάτι τσανακογλείφτες, κάτι μυξόμαγκες της κακιάς ώρας.

Κι αν τον πιάσεις στα πράσα μαζί τους, γεμίζει όλο του το πρόσωπο από ένα αθώο χαμόγελο και σκάει το παραμύθι. -Εγώ θα τους σώσω από τον βούρκο.

Φταίμε και μείς όμως.

Λόγω της αδυναμίας που του έχουμε, δεν του βάζουμε ένα χοντρό χέρι, δεν τον αποδιώχνουμε έστω και στα ψέματα μπας και συνέλθει.

Άμα κάνει κάτι σωστό, γιατί κάνει πότε-πότε και σωστά πράγματα, να περάσει ας πούμε μια γιαγιά στο απέναντι πεζοδρόμιο και να μην της ζητήσει ένα ευρώ, αρχίζουμε όλοι μαζί τις υπερβολές.

-Είδες ο Γιώργος; Είναι καλή πάστα ρε παιδί μου. Μπράβο ρε Γιώργο είσαι λεβέντης.

Και δώστου μεγαλοστομίες, λες και έσωσε τον κόσμο σαν σούπερμαν.

Δε λέω, υπάρχουν δικαιολογίες. Φταίει και η κοινωνία, φταίει και ο τρόπος που μεγάλωσε.

Μια μάνα με τέσσερα παιδιά τι να πρωτοκάνει.

Ο πατέρας του; Πιτσιρικάς ακόμη πλάκωσε η ασφάλεια και τον μάζεψε μέσα από το σπίτι. Και μετά, όλο με τις παρέες του, όλο με γκόμενες –ο Γιώργος είναι από τα λίγα παιδιά που δεν ξέρουν πόσα αδέλφια έχει- όλο μεθύσια.

Μεγάλωσε σχεδόν μόνος. Από μικρός στη βιοπάλη, κι ο ίδιος δεν ξέρει πόσες δουλειές άλλαξε στη ζωή του, κι από πίσω η μάνα να φωνάζει. -Φερ’ το μεροκάματο, διάβασε να γίνεις άνθρωπος και τέτοια γνωστά.

Όμως και μείς υπερβάλλουμε.

Εντάξει όλα αυτά, αλήθειες είναι, όμως τώρα, πενήντα φεύγα, ο Γιώργος όφειλε μεγαλύτερη υπευθυνότητα. Αν όχι στην κοινωνία, τουλάχιστον στους φίλους του.

Επιμένω ότι πρέπει να αλλάξουμε συμπεριφορά απέναντι του.

Να του τρίξουμε τα δόντια.

Να του το ξεκόψουμε.

Γιώργο, τέρμα οι παρέες με κωλόπαιδα. Χωρίς μα και μου. Δεν σου κάνουν καλό. Σε ξαναρίχνουν στα σκληρά που μόνος σου είναι αλήθεια, έδωσες αγώνα να ξεφύγεις. Δεν γίνεται να σε χαρτζιλικώνουμε, και συ να τα ακουμπάς σε κάθε καθίκι να πάρει τη δόση του.

Να φας ένα σάντουιτς, εντάξει. Όσο θες και όπου θες. Αλλά ως εκεί.

Γιώργο, κομμένα τα ευρώ από τις γιαγιάδες στα φανάρια. Δεν θα ζητάς τίποτα και θα τις περνάς απέναντι.

Γιώργο, ή θα κόψεις τις μαλακίες και θα σοβαρευτείς, ή θα σου κόψουμε και την καλημέρα.

Γκε-γκε;