Πάει κι αυτή η πρωτομαγιά...

...όπως πέρασαν τόσες άλλες.
Ούτε σ’ αυτήν «συμμετείχα», κοινώς πήγα σε κάποια συγκέντρωση να δω κανέναν παλιό γνωστό, να πω κανένα καλαμπούρι, να γκρινιάξω, να εκτονωθώ λιγάκι.
Η αλήθεια είναι ότι βαριέμαι και τις δημόσιες σχέσεις.
Η αλήθεια είναι, ότι δεν έχει να μου προσφέρει και τίποτα ο θεσμός της υπενθύμισης που οι διοργανωτές της ελάχιστη σχέση έχουν με τον θεσμό.
Δεν είναι τόσο ότι δεν έχω επισήμως σχέση εξαρτημένης εργασίας, δεν έχω αφεντικό. Λέω επισήμως, γιατί ανεπισήμως η σχέση μου με την εργασία είναι απολύτως εξαρτημένη, αλλά δεν αναγνωρίζεται ως τέτοια.

Αλλά ποιοι έχουν αφεντικό σήμερα;
Μόνο οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, και οι περισσότεροι από τους μικροεργοδότες.
Ας μη διαχωρίζω και διασπώ όμως το υπέροχο μέτωπο της εργασίας, μέρες που είναι.
Πως μπορούν να εκφράσουν οι περίφημοι ομιλητές των εκδηλώσεων όλων των αποχρώσεων (και των δυο σωστότερα, εδώ βασιλεύει ο διπολισμός) τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα;
Γίνεται σφαγή εδώ έξω.
Από πού προέρχεται το επίσημο 15% της ανεργίας;
Που έχουν περικοπεί οι μισθοί έως και 40%;
Που, η ακόμη μεγαλύτερη περικοπή έχει την μορφή του «ρεπό»;
Και που αλλού, οι ίδιοι οι εργαζόμενοι ξέρουν και βλέπουν ότι κύριος υπεύθυνος γι αυτή την εξέλιξη δεν είναι ο εργοδότης αλλά οι πολυαγαπημένες μας κυβερνήσεις και οι ακόμη περισσότερο αγαπημένοι μας θεσμοί κριτικής και ελέγχου των κυβερνήσεων;
Τι μπορούν να πουν οι φωνακλάδες ομιλητές στους σιωπηλούς;
Τίποτα.
Γιατί η σιωπή αυτών των εργαζομένων –κι ας είναι πια οι μισοί άνεργοι- λέει όλη την ιστορία όσων «οργανώνουν», όσων «αγανακτούν», όσων «εκφράζουν», όσων έχουν τις λύσεις στο τσεπάκι τους.