Στα πλαίσια μιας ιντερνετικής κουβέντας γύρω από την ανανεωτική αριστερά, ο Σταύρος Δανάς από την Θεσσαλονίκη κατέθεσε μια ολοκληρωμένη προσωπική άποψη.
Όσοι έχουν αριστερή ματιά στα γεγονότα, αξίζει να διαθέσουν λίγη ώρα και να γράψουν την άποψη τους.
Μεταφέρω ακριβώς το κείμενο, παρ' όλο που μπορεί να ξενίσει λίγο συντακτικά σε ορισμένα σημεία.
Οφείλεται στο γεγονός ότι είναι συνέχεια πολλών διαφορετικών τοποθετήσεων με πολλούς συνομιλητές
Ακολουθεί το κείμενο:
Θα με συγχωρήσετε που άργησα να απαντήσω. Έλειπα αρκετές μέρες από τον υπολογιστή μου και καθυστέρησα. Θα προσπαθήσω να μιλήσω απλά, όπως σκέφτομαι, και θα ήθελα να μην παρεξηγηθεί ο λόγος μου και να μην θεωρηθεί σε κανένα του σημείο προσβολή ή επίθεση προς τα υπόλοιπα μέλη που σας θεωρώ όλους φίλους. Θα ξεκινήσω με αυτό που θεωρώ ως απάντηση προς τον Σωτήρη. Σύντροφοι αν δεν έχουμε λυμένα μεταξύ μας τα ζητήματα του πόσες και ποιες είναι οι «αλήθειες», τότε υπάρχει πρόβλημα σε αυτό το κόμμα.
Δεν υπάρχουν πολλές αλήθειες. Πάντα μια αλήθεια υπάρχει. Αυτή τη στιγμή η χώρα έχει φτάσει σε αδιέξοδο, κι εμείς ως αριστερό κόμμα πρέπει να δώσουμε απαντήσεις. Αν θέλουμε να πούμε "μια από τα ίδια" είναι πολύ εύκολο. αν θέλουμε να μην στενοχωρήσουμε αφτιά είναι πάλι πολύ εύκολο. Τότε όμως δεν θα έχουμε καμία σχέση με τη λέξη « Ανανέωση » με την οποία χαρακτηριζόμαστε.
Πριν από 28 χρόνια, ο κουμπάρος μας και πολύ κάλος φίλος Θωμάς Βασιλειάδης με έπεισε, στα 14 μου τότε, να ενταχτώ σε αυτόν το χώρο. Πράγμα εύκολο γιατί άνηκα σε μια οικογένεια όπου ήταν όλοι στο ΚΚΕ εσωτερικού. Όλοι μας γνωρίζουμε τα χαρακτηριστικά εκείνου του κόμματος. Το κόμμα της «αριστερής διανόησης» είχε πάντα εξαιρετικές ιδέες αλλά ποτέ δεν είχε αυτό το «κάτι» που θα του έδινε την ώθηση να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις. Κάποιοι είχαν πει τότε « ίσως μας αρέσει κι έτσι » και αυτό ήταν –και ίσως να είναι- το πιο επικίνδυνο. Παρακολουθώ πολύ καιρό τώρα τις κουβέντες και τις συζητήσεις μας, και –αν και δεν συμμετέχω- παρατηρώ ότι τίποτε σχεδόν δεν έχει αλλάξει από εκείνη την εποχή. Οι εποχές όμως άλλαξαν σύντροφοι και πρέπει, αν θέλουμε να λεγόμαστε "Ανανέωση", να τις παρακολουθήσουμε και εμείς.
Αν πάλι δεν θέλουμε, μπορούμε να κρατήσουμε αυτό το στιλ και το ύφος που τώρα έχουμε, να περνάμε όμορφα και ευχάριστα μεταξύ μας συνδιαλεγόμενοι, (Ίσως να τρέξουμε και στο βιντεοκλάμπ και να πάρουμε βιντεοταινίες με τον Μιχαλόπουλο και τον Γαρδέλη), αλλά οι εποχές θα μας έχουν ξεπεράσει και ίσως κάποιος άλλος να πάρει το ρόλο μας. Γι αυτό λοιπόν όλα αυτά που θα πω, θέλω να θεωρηθούν ως καλόπιστη κριτική προς όλους εμάς, κι αν πάλι δεν συμφωνείτε, εγώ ως ψηφοφόρος σας πάλι δικός σας θα είμαι. Όπως πάλι είχα γράψει και πριν, είχα πάντα την ανάγκη να ακούσω έναν δυνατό λόγο από αυτό το κόμμα. Μέχρι στιγμής δεν τον άκουσα. Ήρθε το μνημόνιο και μας νιώθω πάλι εγκλωβισμένους στο να αναπαράγουμε τις απολιθωμένες και αποστειρωμένες ιδέες μιας ξεπερασμένης Αριστεράς. Μιας Αριστεράς του 10 % συνολικά, που δεν ξέρει να απαντήσει στο ερώτημα: αν βγούμε από το ΔΝΤ ποιος θα πληρώσει αύριο μισθούς και συντάξεις.
Ας πάρουμε τα πράγματα όμως από την αρχή.
ΕΡΓΑΣΙΑΚΟ:
Αυτή τη στιγμή στη χώρα έχουμε εργατικό δυναμικό 2 ταχυτήτων. Έχουμε 2 διαφορετικές τάξεις -και το λέω με όλη τη σημασία της λέξης- εργαζομένων. Αυτή είναι η αλήθεια, είτε θέλουμε να την δούμε είτε όχι. Οι δημόσιοι υπάλληλοι σε αυτή τη χώρα, αν υπολογίσεις και τους εργαζόμενους στις ΔΕΚΟ οι οποίοι δεν έχουν ακόμη καταγραφεί, αγγίζουν το 1.200.000. Οι άνθρωποι αυτοί ζουν μέσα σε έναν «Σοσιαλιστικό παράδεισο» και γύρω γύρω τους ο κόσμος δεν έχει να πάρει ψωμί και τσιγάρα. Είναι όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι οι ίδιοι; σαφώς και όχι. Εδώ βρίσκεται και το παράλογο του θέματος διότι από την Κυβέρνηση και όλη την κοινωνία γενικότερα αντιμετωπίζονται ως ίδιοι.
Στον Δημόσιο τομέα σύντροφοι υπάρχουν επιχειρήσεις οι οποίες παράγουν έργο, και αυτές που δεν παράγουν και πρέπει ή να διορθωθούν ή να κλείσουν. Το γεγονός ότι ως Αριστερά συναινέσαμε με το να κάνουμε τα στραβά μάτια σε αυτό το καθεστώς που δημιουργήθηκε 30 χρόνια τώρα, δεν σημαίνει ότι σε αυτή τη δύσκολη φάση που περνά η χώρα, πρέπει να συνεχίσουμε να το κάνουμε. Θα αναφέρω πάλι το αγαπημένο μου παράδειγμα σε συζητήσεις. Ένα κοριτσάκι ταμίας στο καρφούρ δουλεύει 48 ώρες τη βδομάδα και δουλεύει μέχρι το Σάββατο το βράδυ στις 9 η ώρα για να εξυπηρετήσει κόσμο. Αυτό το κοριτσάκι δεν έχει προσωπική ζωή, έχει σπαστό ωράριο τις περισσότερες φορές και δεν έχει Σαββατοκύριακα. Αυτός ο άνθρωπος πληρώνεται 800 ευρώ το μήνα. Ένας εφοριακός κι ένας τελωνειακός δουλεύει 7 ώρες την μέρα συνεχόμενο ωράριο, πραγματική δουλειά είναι ζήτημα 5 ώρες τη μέρα, και μέσα σε αυτές τις ώρες έχει κουλουράκια-μπισκοτάκια-καφέδες και επίσκεψη σε σουπερμάρκετ, και πληρώνεται 1570 ευρώ. και αν παλιώσει ανεβαίνουν οι αποδοχές του σε πάνω από 2000 ευρώ τον μήνα. Η μια ζει πάντα με τον φόβο της απόλυσης και ο δεύτερος όσο καλά κι αν κάνει τη δουλειά του η όχι, δεν φοβάται ποτέ και τίποτα. "Μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει" που λέμε, και όλα καλά.
Ανάλογες εργασιακές σχέσεις με αυτές των εφοριακών και των τελωνειακών συναντούμε σε κάθε δημόσιο Ταμείο, σε κάθε υπουργείο, σε κάθε Δημόσιο οργανισμό του ευρύτερου δημόσιου τομέα όπως είναι μουσεία, ΔΕΚΟ, οργανισμούς τοπικής αυτοδιοίκησης κτλ. Τα παραδείγματα είναι εκατοντάδες χιλιάδες. Αν θεωρούμε σύντροφοι ως Αριστερά ότι σε αυτή τη φάση χρεοκοπίας που έχει περάσει η χώρα πρέπει αυτό το καθεστώς όχι απλά να παραμείνει αλλά και να το υπερασπιστούμε κιόλας, τότε λυπάμαι αλλά προσωπικά δεν μας θεωρώ Αριστερά. Δεν θεωρώ Αριστερά ένα κόμμα το οποίο υπερασπίζεται μια νέα «Ιντελιγκεντσια» ή μια νέα «νομενκλατούρα» (ας γίνουμε λίγο παλαιοκομματικοί που λένε και οι φίλοι) και τις εργασιακές σχέσεις 2 ταχυτήτων. Σε ποιο Αριστερό κείμενο το γράφει αυτό;; Θα είμαι πάντα δίπλα στο κοριτσάκι που είναι ταμίας, θα είναι πάντα δίπλα στο κοριτσάκι των 600 ευρώ που δουλεύει σπαστό ωράριο σε ένα μαγαζί με ρούχα στο κέντρο της πόλης, αλλά δεν θα είμαι ποτέ δίπλα σε έναν υπάλληλο που δουλεύει την προσωπικότητα και τη νοημοσύνη μου για να κερδίζει με τα λεφτά των φόρων που εγώ κι υπόλοιποι εργαζόμενοι πληρώνουμε.
Ακούω επιχειρήματα του Τύπου « δεν μπορείς να βάλεις τους εργαζόμενους να μαλώνουν μεταξύ τους » και αυτό είναι το πιο γελοίο επιχείρημα που έχω ακούσει ποτέ, και που σκοπό έχει μόνο την διατήρηση της υπάρχουσας άνισης κατανομής εισοδήματος.
Και δεν μπορώ να το δεχτώ και για έναν ακόμα λόγο. Γιατί προσωπικά το μνημόνιο έχει χτυπήσει εμένα και την επιχείρησή μου όσο κανέναν άλλον, και με έχει φέρει σε πολύ δύσκολη οικονομική θέση να "τρώω από τα έτοιμα", αλλά ποτέ μα ποτέ δεν παραπονέθηκα, διότι ξέρω ότι δυστυχώς αυτός είναι ο τρόπος να βγούμε από την κρίση. Διότι ως χώρα έπρεπε να μας πάρει κάποιος από το χέρι για να κάνουμε αυτά που από μόνοι μας έπρεπε ήδη να έχουμε κάνει. Είναι το μνημόνιο καλό; Όχι φυσικά. το μνημόνιο είναι ένα παιχνίδι τραπεζών και πολυεθνικών αλλά δυστυχώς ήταν ο μοναδικός τρόπος για να συμμαζευτούν 5 έστω πράγματα στην Ελλάδα. Όταν λοιπόν εγώ αποδέχομαι να κάνω αυτή τη μικρή θυσία έστω για τη χώρα μου, μου είναι αδιανόητο να ακούω έναν εκπαιδευτικό παραδείγματος χάριν να γκρινιάζει γιατί δεν του δίνουν έξτρα επίδομα για να διορθώσει γραπτά του Ιούνη. Έναν εκπαιδευτικό που δουλεύει τρία σαρανταπεντάλεπτα τη μέρα και ουσιαστικά δουλεύει τον κόσμο. Έναν εκπαιδευτικό που -προσοχή! δεν παράγει γνώση αλλά αναδιανέμει γνώση- θεωρεί ότι είναι δικαίωμά του να κάθεται 4 μήνες το χρόνο γεμάτους, μαζί με τις εκδρομές, τους αγιασμούς, τις αργίες, τις γιορτές, τα καλοκαίρια, τα Χριστούγεννα και το Πάσχα. Έναν εκπαιδευτικό που γκρινιάζει γιατί τον στέλνουν να δουλέψει στο Άνω Κατσικοχωρι, λες και του υποσχέθηκε κανείς δουλεία έξω από το σπίτι του, και έναν εκπαιδευτικό που δέχεται αδιαμαρτύρητα (γιατί τον συμφέρει) το ρουσφετολογικό καθεστώς των «αποσπάσεων».
Με αποσπάσεις και πέντε ώρες δουλειά (μαζί με τις διορθώσεις γραπτών) θα φτιάξουμε την Ελλάδα σύντροφοι; Κι αν δεν σας αρέσει το Άνω Κατσικοχωρι, ας μην το δηλώνατε και ας μην πηγαίνατε. Η «Αριστερά» μας δεν πρέπει να «τελειώνει» εκεί που αρχίζει να θίγεται ο μισθός μας.
Αυτό δεν είναι Αριστερά σύντροφοι. είναι συντεχνιοποίηση ενός φαλιρισμένου κράτους. Ένας φίλος σε ένα εξαιρετικό άρθρο έγραψε: «πως είναι δυνατόν ως ιδιωτικοί υπάλληλοι φροντιστηρίων να παράγουν δουλεία και ως δημόσιοι να μην μπορούν;» φταίνε αυτοί; φταίει το σύστημα; πάντως κάτι πρέπει να αλλάξει. Ας μην γελιόμαστε σύντροφοι. Όλοι γνωρίζουμε ότι το σχολείο αποτελεί αυτή τη στιγμή το «αναγκαίο κακό» των μαθητών ανάμεσα στα φροντιστήριά τους. η πραγματική δουλειά βγαίνει στα φροντιστήρια, γι αυτό είναι και απαραίτητα και γι αυτό και όλος ο κόσμος πληρώνει γι αυτά.
Όταν λοιπόν σας ανέφερα το Φινλανδικού Τύπου πρότυπο για την παιδεία, είχα έναν λόγο που το ανέφερα, αλλά γι αυτό θα μιλήσω παρακάτω ξεχωριστά.
Υπάρχουν στον Δημόσιο τομέα υπηρεσίες που παράγουν; Φυσικά.
Το να είσαι νοσηλευτής ή γιατρός, να κανείς υπερωρίες, νυχτερινά, να δουλεύεις σαββατοκύριακα και να ανακατεύεσαι με σύριγγες και ασθενείς με AIDS, δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με τον ίδιο τρόπο που πρέπει να αντιμετωπιστεί ένας υπάλληλος υπουργείου διορισμένος από τον βουλευτή του ή από ένα ΑΣΕΠ που δημιούργησε ο βουλευτής του πάλι, καθαρά για ψηφοθηρικούς λόγους.
Το να είσαι εναερίτης της ΔΕΗ και να πρέπει να διορθώσεις μια βλάβη σε θερμοκρασίες μείον 5 βαθμών επάνω σε μια κολόνα δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με τον ίδιο τρόπο που πρέπει να αντιμετωπιστεί ένας εφοριακός που τρώει κουλουράκι και σε στέλνει στο διπλανό γραφείο για μια υπογραφή, δικαιολογώντας έτσι και τον μισθό του διπλανού του και συντηρώντας το καθεστώς της γραφειοκρατίας στο δημόσιο. Όλοι γνωρίζουμε κύριοι ότι στην κοινωνία του 2011 αρκεί ένας υπολογιστής και ένας χειριστής του για να μπορέσεις να βγάλεις: ταυτότητα, δίπλωμα και διαβατήριο, θεώρηση των βιβλίων και στοιχείων, θεώρηση των βιβλίων εσόδων-εξόδων, πιστοποιητικό γέννησης και οικογενειακής μερίδας και φορολογική ενημερότητα.
Είμαστε όλοι φακελωμένοι, και δίνοντας απλά το ΑΦΜ ή την ταυτότητά μας μπορούσαμε με το μηχανογραφημένο σύστημα να πάρουμε σε εκτύπωση τα πάντα που χρειαζόμαστε στην προσωπική ή επιχειρηματική μας ζωή μέσα σε 1 λεπτό. Το ότι δεν γίνεται αυτό ακόμα οφείλεται στο ότι κάποιοι άνθρωποι πρέπει να υπάρχουν για να πληρώνονται και να ζουν από μας, βάζοντας απλά μια σφραγίδα και μια υπογραφή. Αυτό λέγεται γραφειοκρατία. Πρέπει να τη στηρίξουμε σαν Αριστερά; Όχι. Υπάρχουν κι άλλες λύσεις.
Το να είσαι στην υπηρεσία καθαριότητας και να μαζεύεις σκουπίδια στις 12 το βράδυ του Σαββάτου δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με τον ίδιο τρόπο που πρέπει να αντιμετωπιστεί η υπάλληλος στο μουσείο της Ακρόπολης που ο Σαμαράς φρόντισε να διορίσει κατά 99% από το πατρικό του χωριό, λίγο πριν πέσει η ΝΔ από την κυβέρνηση.
Θα συναινέσουμε στο ρουσφέτι αγαπητοί σύντροφοι της Αριστεράς; Η θα κλείνουμε τα μάτια γιατί «και αυτοί εργαζόμενοι είναι»;
Τότε ας μην παραπονιόμαστε για το 3% και ας αφήσουμε όσους μπορούν να κάνουν ρουσφέτια να συνεχίσουν να το κάνουν, και να παίρνουν 30 και 40%.
Σας έφερα μερικά παραδείγματα για να καταλάβετε τι εννοώ όταν λέω ότι όλος ο δημόσιος τομέας δεν είναι ίδιος και όταν λέω ότι η κάθε επιχείρηση του δημόσιου τομέα πρέπει να αντιμετωπιστεί ξεχωριστά.
Μισθοί της τάξης των 50 και 60 χιλιάδων ευρώ σε τομείς του δημόσιου τομέα και επιδόματα καθαρισμού κεραίας και έγκαιρης προσέλευσης πρέπει να καταγγελθούν άμεσα σύντροφοι.
Είναι προσβολή προς τους εργαζόμενους που εργάζονται 50 ώρες την εβδομάδα για εφτακόσια ευρώ για να τους πληρώνουν με τους φόρους τους. είναι ΠΡΟΣΒΟΛΗ.
Ήδη το κείμενο μεγάλωσε πολύ και έχω να πω ακόμα πιο πολλά, γι αυτό δεν θα πλατειάσω με τον δημόσιο τομέα άλλο. Παραδείγματα υπάρχουν χιλιάδες.
Εδώ μπορεί να μου πει κάποιος, μα τι θα κάνουμε; Θα γίνουμε ΠΑΣΟΚ; Ποτέ δεν ήμασταν και ποτέ δεν πρόκειται να γίνουμε ΠΑΣΟΚ.
Εδώ όμως ξαναμπαίνει και το ερώτημα σύντροφοι τι ακριβώς θέλουμε να κάνουμε με αυτό το κόμμα και τι φυσιογνωμία θέλουμε να του δώσουμε..
ΠΑΣΟΚ δεν θα γίνουμε ποτέ διότι δεν είμαστε εμείς αυτοί που δημιουργήσαμε αυτό το απαράδεκτο καθεστώς. Κι αυτοί που το δημιούργησαν δεν έχουν κανένα δικαίωμα τώρα που δεν τους βγαίνουν τα κουκιά να προτείνουν λύσεις και την ανατροπή του. Είναι αφερέγγυοι. Το καλό με μας είναι ότι έχουμε τον πρότερο έντιμο βίο, άρα ο λόγος μας έχει διαφορετική ισχύ.
Θα ενοχλήσουν πολλούς αυτά που θα πούμε; Και πάλι η απάντηση σε αυτό έχει να κάνει σύντροφοι με το τι χαρακτήρα θέλουμε να δώσουμε στους όρους Αριστερά και Ανανέωση.
Επειδή το κείμενο παρουσιάζει προσωπικές απόψεις, Αριστερά για μένα σημαίνει να υπερασπίζομαι τους αδυνάτους και Ανανέωση σημαίνει να προσαρμόζω τις Αριστερές μου σταθερές αξίες στα νέα δεδομένα.
Γι αυτό λοιπόν πρώτα και κύρια ζήτησα σε άλλο πόστ μου, πως «αιχμή του δόρατος» αυτού του κόμματος θα πρέπει να γίνει Η ΡΙΖΙΚΗ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΝΑΔΙΑΝΟΜΗ ΤΟΥ ΕΙΣΟΔΗΜΑΤΟΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ αυτής της χώρας. Όσοι παράγουν θα πρέπει να πληρωθούν ανάλογα, ανεξαρτήτως αν βρίσκονται στο Δημόσιο ή στον ιδιωτικό τομέα, κι όσοι δεν παράγουν αλλά πληρώνονται υπεραξιακά θα πρέπει ή να αλλάξουν δουλεία ή να μειωθούν οι μισθοί τους.
Η χώρα έχει χρεοκοπήσει και για να βγει από αυτό το τέλμα θα πρέπει να οδηγηθεί -όπως είπα και σε άλλο πόστ μου- σε παραγωγικές μορφές εργασίας. Η χώρα θα αρχίσει να παράγει και να φεύγει από την ύφεση μόνον όταν το ίδιο το εργατικό δυναμικό αυτής της χώρας αρχίσει να παράγει.
Θέματα όπως «παραγωγή και εργασία» για μας που είμαστε Αριστεροί και Μαρξιστές, θεωρώ ότι θα έπρεπε να τα έχουμε λυμένα μέσα μας. Αυτή τη στιγμή ο παραγωγικός τομέας είναι σχεδόν στο σύνολό του ο ιδιωτικός τομέας και κάποιες υπηρεσίες του Δημοσίου, είτε το θέλουμε είτε όχι.
Είναι άδικο λοιπόν και σίγουρα δεν είναι Αριστερό, αυτοί που παράγουν σήμερα να πληρώνονται το βασικό μισθό και εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι που ούτε παράγουν ούτε τους προτρέπει κάποιος να παράγουν, να πληρώνονται από αυτούς που παράγουν και να προσφέρουν ελάχιστα. Άσε δε που δεν απολύονται ποτέ. αυτό είναι εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο στην κοινωνία του 2011.
Ριζική αναδιανομή εισοδήματος.
ΑΓΡΟΤΕΣ.
Δεν θα μακρηγορήσω με το αγροτικό αλλά τα ίδια ισχύουν και εδώ.
Συγχωρήστε με αλλά δεν μπορώ να θεωρώ ως αγρότη έναν ελεύθερο επαγγελματία ή επιχειρηματία ο οποίος κατέχει ή νοικιάζει 400 ή 500 στρέμματα γης, του τα καλλιεργούν Αλβανοί και αλλοδαποί, κάθεται 5 μήνες το χρόνο και απαιτεί -αν και είναι ελεύθερος επαγγελματίας- να του επιδοτεί η Ευρωπαϊκή Ένωσή όλη του την παραγωγή με το ζόρι και το έτσι θέλω, χωρίς αυτός να κάνει κάτι για να ανανεώσει την παραγωγή του. Δεν μπορώ να δεχτώ ως παρερμήνευση της έννοιας «απεργία» το να κλείνεις δρόμους μόνο τον χειμώνα που όλοι οι άλλοι έχουν δουλειά ενώ εσύ κάθεσαι στα καφενεία, και να μη χαραμίζεις λίγη ώρα έστω από την εργασία σου το καλοκαίρι κάνοντας απεργία και διεκδικώντας τα δικαιώματά σου, επειδή απλά και μόνο τότε εσύ δουλεύεις. Και φυσικά τα όποια λεφτά έβγαζες από τις επιδοτήσεις και τις «χωματερές» -τότε στις καλές εποχές του «όλα τα κιλά, όλα τα λεφτά» που η Ευρωπαϊκή Ένωσή πλήρωνε- δεν τα έδινες στους Αλβανούς και στους αλλοδαπούς που έβγαζαν την παραγωγή σου και ήταν οι πραγματικοί αγρότες, αλλά τα έτρωγες στα ξενυχτάδικα με τις ξανθιές τραγουδιάρες της Λάρισας, βολτάροντας με την καινούρια σου BMW. Δεν σε κατηγορώ. καλά έκανες. επιχειρηματίας ήσουν. είχες κάθε δικαίωμα να φας τα λεφτά που έβγαζες από τις χωματερές όπως εσύ θέλεις. αλλά μην μας το παίζεις και αγρότης. Γιατί ΕΣΥ δεν ήσουν. ΑΛΛΟΙ ήταν..
Και, τέλος, δεν μπορώ να ανεχτώ σύντροφοι να κάθονται να ασχολούνται και να ψάχνονται παιδιά της πόλης αυτή τη στιγμή για πρότυπες καλλιέργειες όπως παραδείγματος χάριν σαλιγκαριών, ενώ οι μεγαλοαγρότες να συνεχίζουν το ίδιο το τροπάριο με απεργιακές κινητοποιήσεις, κλείσιμο δρόμων και παλιές καλλιέργειες με το έτσι θέλω. Καθίστε φρόνιμα ρε. Το παραμύθι τελείωσε. Η θεια απ το Σικάγο δεν ζει πια..
ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΑ ΙΔΡΥΜΑΤΑ.
Η δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια εκπαίδευση έχουν τεράστιες διαφορές τις οποίες φυσικά όλοι γνωρίζουμε. Κατ αρχήν η δευτεροβάθμια αναδιανέμει γνώση και προετοιμάζει τα παιδιά προς την αγορά ή προς την τριτοβάθμια, αλλά η τριτοβάθμια κάνει κάτι ακόμη, πάρα πολύ σημαντικό: Παράγει γνώση, άρα βοηθάει σημαντικά στην ανάπτυξη της χώρας. Δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν λοιπόν το ίδιο.
Ένα Φινλανδικού Τύπου πρότυπο σχολείο -και δεν χρειάζεται να το αναλύσουμε περαιτέρω για το τι σημαίνει αυτό- θα έπρεπε να είναι το κύριο μέλημά μας. Και θα έπρεπε γιατί λύνει πολλά σημαντικά προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας. Ένα ολοήμερο σχολείο που λειτουργεί σε αυτά τα πρότυπα, κατ αρχήν λύνει το πρόβλημα των παιδικών σταθμών, της απασχόλησης του παιδιού που προέρχεται από 2 εργαζόμενους γονείς, της παραπαιδείας και παράλληλα της ανεργίας του καθηγητικού κλάδου.
Παράλληλα, δεν χρειάζεται να ανακαλύψουμε τον τροχό. Παίρνουμε μια επιτυχημένη συνταγή και την εφαρμόζουμε. Φυσικά οι καθηγητές θα πρέπει να δουλεύουν 8ωρο και να είναι άμεσα ανακλητοί, και αυτό είναι πρόβλημα. Το καταλαβαίνω..
Πριν λίγο άκουσα ότι απεργούν –λέει- οι υπάλληλοι των βρεφονηπιακών σταθμών γιατί το 30ωρο πάει να γίνει 40ωρο. Δουλευόμαστε σύντροφοι. Κάποιοι ζουν σε άλλη χώρα, μαγική..
Η τριτοβάθμια εκπαίδευση πρέπει να αποτελέσει στοιχείο βαθειάς μελέτης στο κόμμα μας. Πρώτον γιατί είναι άδικο να έχουμε εναποθέσει την ερεύνα και ανάπτυξη στα πανεπιστήμια του εξωτερικού και να μην μπορούμε να πληρώσουμε τους επιτυχημένους επιστήμονές μας, ώστε να μείνουν εδώ και να εργαστούν. και δεύτερον να μην τους δίνουμε τα απαραίτητα κονδύλια για να εργαστούν. Έχω άπειρα προσωπικά παραδείγματα.. το φεουδαρχικό σύστημα και η οικογενειοκρατία πρέπει να χτυπηθούν, και παράλληλα να δούμε τι μπορούμε να προτείνουμε για το άσυλο.
ΚΑΠΟΙΕΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ
-Άμεση αναδιανομή εισοδήματος προς τον ιδιωτικό τομέα και τον παραγωγικό Δημ. Τομέα. Άρση της μονιμότητας του Δημοσίου και η καθιέρωση ελέγχων σε όλους τους δημόσιους τομείς. Δημόσιοι οργανισμοί οι οποίοι δεν παράγουν πρέπει να οδηγηθούν σε μείωση προσωπικού. Καθιέρωση στόχων παραγωγικότητας στον δημόσιο τομέα. Οι απολυμένοι του δημόσιου τομέα θα πρέπει να πάρουν κίνητρα ώστε, ή να ανοίξουν μια δική τους επιχείρηση ή να ασχοληθούν με κάποιον παραγωγικό τομέα στον οποίο μπορούν. Το μέσο κόστος για κάθε Δημόσιο υπάλληλο είναι περίπου 50000 ευρώ τον χρόνο μεικτά. Το κράτος απαλλαγμένο πλέον από αυτό το ποσό που είχε να του δίνει κάθε χρόνο, θα μπορούσε στον υπάλληλο ο οποίος έχει απολυθεί να του το δώσει με τη μορφή άτοκου δανείου ή κάτι ανάλογο ή έστω εφάπαξ, με την προϋπόθεση να ξεκινήσει μια δική του επιχείρηση στην πόλη, η μια δική του καλλιέργεια στο χωριό. έτσι τον εντάσσεις ξανά στην παραγωγική διαδικασία και απαλλάσσεσαι ως κράτος από την επιβάρυνσή του. Το πληρώνεις όμως μια φορά, ενώ αυτόν θα τον πληρώναμε όλοι μας για πάντα. ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΟΥΜΕ ΩΣ ΧΩΡΑ ΠΛΕΟΝ. Κίνητρα στις επιχειρήσεις (και μόνο σε εκείνες) που θα αυξήσουν το μισθό των υπαλλήλων τους, και παράλληλα αύξηση του κατώτατου μισθού των ιδιωτικών υπαλλήλων. Αν οι δημόσιοι υπάλληλοι «κινούσαν την αγορά» (όπως αστεία λένε κάποιοι), τώρα, που έμειναν μόνοι τους, η αγορά θα ήταν μια χαρά. Αλλά βογγάει..
- Δημόσιος πυλώνας στις ΔΕΚΟ. Το ότι ήμασταν άχρηστοι μέχρι σήμερα να τις διοικήσουμε σωστά, δεν σημαίνει ότι πρέπει να τις ξεπουλήσουμε για να φύγει από πάνω μας το «κακό». Πρέπει απλά να τις διοικήσουμε σωστά.
- Χτύπημα της φοροδιαφυγής. Αλλά όχι με εφοριακούς που μιζάρονται.. φορολογία των επιχειρήσεων στην λογική της βιωσιμότητάς τους και μείωση της έμμεσης και άμεσης φορολογίας στα αγαθά, ώστε να κινηθεί η αγορά και να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας. Σήμερα δεν υπάρχουν θέσεις εργασίας.
- Κατάργηση της γραφειοκρατίας και στον επιχειρηματικό τομέα και στον κοινωνικό. Εξέλιξη και εφαρμογή της μηχανοργάνωσης παντού. Μια εταιρία θα πρέπει να στήνεται σε 5 λεπτά και να είναι διάφανη πλήρως.
- Άμεση λύση του προβλήματος των υπερχρεωμένων νοικοκυριών και παραγωγικών επιχειρήσεων.
Είναι αδιανόητο να επιτρέπεις στην χώρα σου οι τράπεζες να ασυδοτούν και να χρεώνουν 23% τόκο στους πολίτες σου και να κατάσχουν περιούσιες, ενώ παράλληλα εμφανίζουν τρελά κέρδη και τις επιδοτείς. Είναι αδιανόητο να επιτρέπεις οι πολίτες σου να μπαίνουν στον Τειρεσία για 500 ευρώ, και να τους αφήνεις μέσα για 7 χρόνια μετά, αφού έχουν ήδη πληρώσει. Οι τράπεζες στην Ελλάδα είναι ασύδοτες και εμφανίζουν υπερκερδοφορία.
-Κράτος και εκκλησία. ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟΣ. Η Εκκλησία είναι ο μοναδικός δημόσιος φορέας του οποίου οι υπάλληλοι νομιμοποιούνται πέρα από τον κρατικό τους μισθό, να πληρώνονται ως ιδιωτικοί υπάλληλοι από τους πολίτες. Αυτό δεν μπορεί να συνεχίσει να συμβαίνει. Μπορούν κάλλιστα να λειτουργήσουν ως ιδιωτικός φορέας. Το κράτος πρέπει να απαλλαγεί από τους μισθούς τους και να τους εντάξει στον ιδιωτικό τομέα. Η Εκκλησία αυτή τη στιγμή κατέχει το 10% της ελληνικής γης. Υπάρχουν τα στοιχεία και θα σας τα παραθέσω σύντομα. Αυτό το ποσοστό κτήσης όλοι ξέρουμε ότι το κατέχει κυρίως με χρυσόβουλα των Τούρκων. Δήμευση της περιουσίας της Εκκλησίας και όσες από αυτές τις εκτάσεις θεωρηθούν καλλιεργήσιμες, μοίρασμα αυτών των εκτάσεων σε ακτήμονες νέους πολίτες οι οποίοι θα θελήσουν να εξασκήσουν αγροτικές εργασίες στην περιφέρεια, με συγκεκριμένα φυσικά κριτήρια. Κάπως έτσι, ξέρετε, και οι παππούδες μας ξεκίνησαν να ζουν στην Ελλάδα. Παίρνοντας κλήρους γης. Δήμευση όσων κτιρίων της Εκκλησίας παραχωρήθηκαν με ασαφείς συμβάσεις ή χρυσόβουλα ή αδιαφανείς διαδικασίες που χάνονται στον χρόνο και αξιοποίησή τους για κοινωνικές ανάγκες. Είναι αδιανόητο να υπάρχουν τόσοι άστεγοι και τόσοι νόμιμοι αλλοδαποί με χαρτιά οι οποίοι μένουν στο δρόμο, και η ελληνική Εκκλησία (όπως και το δημόσιο) να έχουν μια τεράστια κτηριακή περιουσία η οποία να μένει αναξιοποίητη αντί να τους φιλοξενεί. Φορολόγηση τουλάχιστον με 50% των δωρεών προς την Εκκλησία. Κατάργηση του μαθήματος των θρησκευτικών.
- Πράσινη ανάπτυξη. Εδώ τα παραδείγματα είναι άπειρα. Όλη η Ελλάδα θα έπρεπε να είναι ένα τεράστιο φωτοβολταϊκό πάρκο. Στον πολεοδομικό σχεδιασμό θα έπρεπε να θεωρείται απαραίτητη η μελέτη, ώστε σε κάθε σπίτι να προβλέπεται η τοποθέτηση φωτοβολταϊκών στοιχείων.
Δεν έπρεπε να υπάρχει ούτε η γραφειοκρατία ούτε το κρατικό κέρδος που υπάρχει σήμερα στα φωτοβολταϊκά συστήματα και στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας γενικότερα.
Οι άδειες όλων αυτών των συστημάτων, κατέληξαν στην Ελλάδα να είναι ένα «χαρτί» στο ρουσφετολογικό παζάρι μεταξύ βουλευτών και επιχειρηματιών. Και τα «πράσινα δάνεια» είναι μύθος.
Δεν μπορεί κανένας πολίτης που χρωστάει έστω και 500 ευρώ στην πιστωτική του κάρτα να πάρει τέτοιο δάνειο αυτή τη στιγμή. Άρα ουσιαστικά δεν υπάρχουν πράσινα δάνεια. Υπάρχουν μονό πράσινα άλογα.. Απελευθέρωση των πρασίνων δανείων από οποιοδήποτε περιορισμό και οποιονδήποτε Τειρεσία.
Το πράσινο δάνειο πρέπει να δίνεται και να παρακολουθείται αυτόνομα από τον Οργανισμό που το δίνει, να αποπληρώνεται μόνο του και στο τέλος να μένει το κέρδος στον ιδιοκτήτη του, ανεξαρτήτως το που χρωστάει ο ιδιοκτήτης αυτός. Ουσιαστικά η Τράπεζα το δίνει και υλοποιείται το έργο, κι όσο καιρό αυτό αποπληρώνεται της ανήκει και το ελέγχει αυτή. μετά το παραδίδει στον ιδιοκτήτη του. Έτσι βάζεις όλη την χώρα σου να παράγει ενέργεια. Το έχουν κάνει όλοι. Εμείς δεν το χουμε κάνει.
-Βάλτε μέσα αυτούς που έκλεψαν. Δεν μπήκε ποτέ κανείς. Άρα δεν υπάρχει δικαιοσύνη. Και, όχι.. δεν θα σωζόταν η χώρα αν όλα τα κλεμμένα γύριζαν πίσω. Αυτές είναι μπούρδες της παλαιοκομματικής Αριστεράς. Όλα τα κλεμμένα να είχαμε από τότε που ιδρύθηκε η Ελλάδα, ίσα ίσα που θα συμπλήρωναν πέντε μισθούς του δημοσίου. Και αν…
-Μειοδοτικοί διαγωνισμοί παντού. Χρόνια το ακούμε, όλοι το ξεχνούμε..
-Τουρισμός. Τουρισμός στην Ελλάδα στο 80% των περιπτώσεων σημαίνει αισχροκέρδεια, προχειρότητα και αρπαχτή. Πρέπει να συνταχθεί μια τουριστική Χάρτα βασισμένη σε μελέτες του παγκόσμιου τουρισμού σήμερα και η οποία θα περιλαμβάνει δικαιώματα και υποχρεώσεις όσων εμπλέκονται. Είναι αδιανόητο να σου κλέβει τουρισμό Ισπανία η οποία έχει ιδίους και μεγαλύτερους μισθούς από σένα, και να μην κάνεις τίποτα.
-Εμπόριο / εισαγωγές. Αποτελεί από μόνο του τεράστιο κεφάλαιο και γι αυτό δεν θα αναφερθώ.
-Γεωργία. Μελέτη και καταγραφή της υπάρχουσας ελληνικής πραγματικότητας. Σχεδιασμός ενός ρεαλιστικού πλάνου το οποίο θα λαμβάνει υπ όψιν του την παγκόσμια υπάρχουσα κατάσταση προσφοράς και ζήτησης. Στροφή της ελληνικής Γεωργίας με τη μορφή κινήτρων και επιδοτήσεων προς τις καλλιέργειες εκείνες οι οποίες και μπορούν να αναπτυχθούν στην Ελλάδα, και θα φέρουν τη χώρα μας σε πλεονεκτική θέση έναντι των υπολοίπων χωρών. Το πως θα βρεθούν αυτά τα λεφτά των επιχορηγήσεων νομίζω πως έχει αναπτυχθεί επαρκώς. Και φυσικά μια σειρά άμεσων μέτρων που θα καθιστούν βιώσιμη και κερδοφόρα την λειτουργία των γεωργικών συνεταιρισμών, μειώνοντας στο ελάχιστο την γραφειοκρατία και τους μεσάζοντες.
- Δεν κάναμε ότι μπορούσαμε ώστε να επαναδιαπραγματευθούμε το χρέος μας. Γίναμε έρμαιο των τραπεζικών οίκων και των χρηματιστηριακών παιχνιδιών. Πέσαμε αμαχητί.
Πιστεύω ότι ανέπτυξα κάποιους βασικούς τομείς της οικονομίας, αν και σίγουρα έχω ξεχάσει πολλούς.
Το αν αυτές οι σκέψεις θα αποτελέσουν βάση κουβέντας ή πεδίο διαξιφισμών είναι άλλο θέμα.
Και πάλι γεννάται το ίδιο ερώτημα: Πως αντιλαμβανόμαστε την Αριστερά μέσα μας και τι είδους Αριστερά θέλουμε να έχουμε σήμερα. Αν αντιλαμβανόμαστε μια Αριστερά της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, Τότε θα εισπράξουμε αυτήν ακριβώς την Αριστερά. Το κάνουμε εξάλλου χρόνια. Αν πάλι πιστεύουμε ότι «αυτά δεν λέγονται» ή «αυτά δεν γίνονται», τότε και πάλι σας απαντώ: 2.5%. αυτό και το μπορούμε και γίνεται ήδη..
Ας μην γελιόμαστε σύντροφοι. Αυτή την στιγμή δεν μπορούμε να μιλάμε για το (Δ), αν πρώτα δεν ξεπεράσουμε το (Α) σαν χώρα. Δεν μπορούμε να μιλάμε για μοντέλα Σοσιαλισμού, αν δεν καταφέρουμε πρώτα ένα κράτος Πρόνοιας και ανάπτυξης, που να παράγει και να ζει αυτόνομα. Τα πρότυπά μας ως κόμμα δεν μπορούν να είναι τα ρομαντικά μοντέλα του 79 και του 84 γιατί πολύ απλά θα είμαστε εκτός πραγματικότητας. Ως Σοσιαλιστές θα πρέπει να διακρίνουμε το ΚΕΝΟ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ που καλούμαστε να συμπληρώσουμε. Ένα δημοκρατικό κράτος πρόνοιας «δυτικού τύπου», παρόμοιο με αυτό που προσπαθούν να εφαρμόσουν οι Βόρειες χώρες, είναι το μοναδικό ίσως κράτος που θα πρέπει να έχουμε ως στόχο, αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές, σύγχρονοι με την εποχή μας και με την κατάσταση που περνά η χώρα μας. Θα έπρεπε αυτόν τον ρόλο να τον παίζει το ΠΑΣΟΚ; Δεν μας νοιάζει και ούτε θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει. Εξάλλου ούτε θέλουν, ούτε έχουν τους ανθρώπους, ούτε μπορούν να το κάνουν. Το μόνο που θέλουν είναι να κυβερνούν, να κονομάνε και να παντρεύουν τις κόρες τους με μεγαλοεπιχειρηματίες. Η κοινωνία μας έχει ανάγκη από έναν νέο Αριστερό, δημοκρατικό και τίμιο λόγο, και μόνο εμείς είμαστε σε θέση να της τον δώσουμε. Θα στενοχωρήσουμε πολλούς, θα ταράξουμε πολλά λιμνάζοντα νερά αλλά η ιστορία θα μας δικαιώσει. Και το 20% που πιστεύω ότι θα πάρουμε, θα είναι μια καλή αρχή για να συνεχίσουμε. Δεν με ενδιαφέρει ποιους θα αφήσω πίσω και ποιους θα στενοχωρήσω. Με ενδιαφέρει τι μπορώ να κάνω για την χώρα μου.
Και κάτι ακόμα. Η Αριστερά δεν πρέπει να φοβάται να κυβερνήσει. Η Αριστερά πρέπει επιτέλους να κυβερνήσει. Εδώ κυβέρνησαν τόσοι και τόσοι..
Συντροφικά.
Σταύρος Δανάς
Γεωλόγος ΑΠΘ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου