Επειδή δεν μου αρέσει να υποδύομαι το ρόλο της πρωτοπορίας, (άλλωστε πολλά έχουν υποστεί οι λαοί από τους επαγγελματίες προφήτες που φιλοδόξησαν να γίνουν οι εμβρυουλκοί του νέου και από τις σέχτες που φαντασιώθηκαν ότι υπηρετούν μια ιστορική αποστολή), αφήνω αυτή τη δουλειά στις οργανωμένες συλλογικότητες και επιμένω να κρατώ για τον εαυτό μου το ρόλο του υποψιασμένου και ανήσυχου πολίτη. Έτσι ο δικός μου «δεκάλογος» αφορά γενικές αρχές και συμπληρώνεται από κάποιες συγκεκριμένες προτάσεις που πιστεύω ότι είναι καιρός να συζητήσουμε σοβαρά.
- Διαρκής δυσπιστία στα
μεγάλα λόγια και στις παχυλές υποσχέσεις των κομμάτων εξουσίας και των γόνων των πολιτικών δυναστειών. Τις περισσότερες φορές αποδείχθηκε ότι έντυναν τις σκοτεινές προθέσεις τους με σωτηριολογικές συνταγές.- Ανειρήνευτη πάλη κατά των ολοκληρωτισμών, κοσμικού ή θρησκευτικού χαρακτήρα. Οι ερμηνευτές των επαναστατικών εγχειριδίων και των «θεόπνευστων» κειμένων επιχειρούν ν’ αλλάξουν τον άνθρωπο με το στανιό, καταργώντας την αυτονομία του.
- Ο στόχος της πολιτικής σύγκρουσης να είναι οι ιδέες του άλλου και όχι η εξόντωσή του.
- Συμφιλίωση με την πραγματικότητα. Ούτε είμαστε περιούσιος λαός, ούτε οι ξένοι απεργάζονται την καταστροφή του ελληνικού έθνους.
- Τα δεκάδες σχήματα που συγκροτούν τον αστερισμό της Αριστεράς και μιλούν στ’ όνομα της κοινωνικής δικαιοσύνης, της ελευθερίας και της ισότητας, ας εγκαταλείψουν τη βεβαιότητα ότι κατέχουν την απόλυτη αλήθεια κι ας ακολουθήσουν τη γραμμή: «οι λέξεις μας διχάζουν, η δράση μας ενώνει».
- Σύστημα ενημέρωσης: Αφού η απόλυτη αντικειμενικότητα είναι αδύνατη, ας βάλουμε ως στόχο την ανιδιοτελή υποκειμενικότητα.
- Τη θέση του μίζερου και αναποτελεσματικού κοινωνικού κράτους που δίνει λίγα σε όλους, να πάρει ένα κράτος που θα δίνει αρκετά σ’ αυτούς που έχουν πραγματικά ανάγκη.
- Σταθεροί και φερέγγυοι μηχανισμοί αξιολόγησης σ’ όλο το δημόσιο τομέα [διοίκηση, εκπαίδευση] που θα επιβραβεύουν τους ικανούς , θα εξοστρακίζουν τους φαύλους και τους ανίκανους και θα δίνουν κίνητρα στους μέτριους για να βελτιωθούν.
- Οριστικός διαχωρισμός κράτους –εκκλησίας. Ο συνταγματικός πατριωτισμός ας είναι το σημείο αναφοράς της κοινωνίας μας.
- Δραστικός περιορισμός των αμυντικών δαπανών.
- Αφού ακόμη δεν έχει επινοηθεί η μετακομματική δημοκρατία, ας ενισχύσουμε το κοινοβουλευτικό σύστημα με θεσμούς άμεσης δημοκρατίας, ας συγκροτήσουμε κόμματα αρχών με ηθική ραχοκοκαλιά, που σέβονται και προστατεύουν τις μειοψηφίες στο εσωτερικό τους, αντιστέκονται στις προσπάθειες ποδηγέτησής τους από τους αρχηγούς, δεν λένε "ναι" σε όποιον διαμαρτύρεται, δεν κανακεύουν το ακροατήριο τους και δεν διστάζουν, όταν χρειάζεται, να πάνε κόντρα στο ρεύμα.
*Ο Τάσος Παππάς γεννήθηκε στην Αθήνα το 1957. Είναι πτυχιούχος του Παντείου πανεπιστημίου και του «Δημοσιογραφικού Εργαστηρίου». Δημοσιογραφεί από το 1984. Είναι πολιτικός συντάκτης στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» ,αρχισυντάκτης στο δημοτικό σταθμό «Αθήνα 9,84» και αρθρογράφος στην επιθεώρηση «Διεθνής και Ευρωπαϊκή Πολιτική». Έχει συνεργαστεί επί σειρά ετών με τα περιοδικά «Αντί» και «Διαβάζω». Έχει γράψει τα βιβλία:«Η χίμαιρα της μεγάλης Αριστεράς» [Δελφίνι 1993], «Ελλάδα-Τουρκία μια προαιώνια διαμάχη» [Ελληνικά Γράμματα 1998], «Ορθόδοξος Καισαροπαπισμός» [Κάκτος 2001], «17 Νοέμβρη: από το μύθο στην πραγματικότητα» [Ελληνικά Γράμματα 2002], «Το ΠΑΣΟΚ του μέλλοντός τους» [Πόλις 2004],«Ποιά Αριστερά, Ποιά Δεξιά» [Πόλις 2006], «Αμήχανη Αριστερά και οικονομική κρίση» [Πόλις 2010].
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου