Τελικά, τι είναι πατριωτικό;

Με αφορμή το άρθρο «Πατριωτικό είναι ότι τους ξεβολεύει» και απομονώνοντας την παράγραφο «…Η «συναίνεση» λοιπόν μπορεί να σημαίνει συμφωνία, επί του τι θα χτίσουμε όταν θα εκχερσώσουμε την παρούσα σαπίλα – που είναι μια γάγγραινα στον Εθνικό και κοινωνικό μας κορμό… » θέλω να καταθέσω μερικές σκέψεις με μορφή ενστάσεων.

Δεν μου είναι καθόλου εύκολο να μπω σε μια διαδικασία εκχέρσωσης. Μεγάλωσα ίσως, ίσως να φταίει και το ανεύρυσμα κοιλίας που δεν μου επιτρέπει να σηκώνω βάρη, και οι οικογενειακές υποχρεώσεις μαζί, ο ένας φαντάρος, η άλλη στο δημοτικό, χαρτζιλίκια, φροντιστήρια, γυμναστήρια.

Περισσότερο θέλω μια έντιμη συμμετοχική καθημερινότητα, με τις ανισότητες της, ας πάνε στο διάολο θα τις ανεχτώ, αλλά σίγουρα και ασυμβίβαστα με ισότητα και με δημοκρατία και με ισονομία, και με πολιτισμό.

Είμαι τόσο απλός που να χαρακτηριστώ συμβιβασμένος;

Μπορεί.

Αλλά τα βουνά με τίποτα δεν θέλω να τα πάρω και γι αυτό είμαι πρόθυμος να υποστώ μια και μοναδική συνέπεια.

Να φάω στη μάπα υποχρεωτικά ένα μέρος από όλα τα καθίκια –στις λέξεις δεν κωλώνω- που ευθύνονται για την κατάσταση που ζούμε.

Η κατάσταση όμως είναι πραγματική κι όχι εικονική.

Εικονική είναι η προοπτική των χαρούμενων φυσιογνωμιών που θα μοιράζουν το συσσίτιο σε λίγο, αν όλα πάνε κατά διαβόλου.

Και μια σκέψη που μου τριβελίζει το μυαλό καιρό τώρα.

Είναι γνωστό ότι στην πατρίδα μας δεν υπάρχει κουλτούρα συνεργασιών στα κόμματα, ούτε καλά-καλά στους ψηφοφόρους.

Ας υποθέσουμε ότι υπήρχε κι ας πάμε λίγα -15- χρόνια πίσω.

Στην καλλίτερη πιθανή εποχή που η Αριστερά, ο ΣΥΝ τότε, θα μπορούσε να συνεργαστεί κυβερνητικά με τον Σημίτη.

Ούτε ο ένας το ήθελε ούτε ο άλλος.

Τι συνέβη;

Ο Σημίτης, κακώς δεν λέω, για να κρατηθεί στην κυβέρνηση έδωσε εσωκομματικό ύδωρ και γη στον Τσοχατζόπουλο και στους περί αυτόν.

Ήταν η εποχή του C4I.

Ήταν η εποχή των υποβρυχίων.

Ήταν η εποχή του χρηματιστήριου.

Μεσουρανούσε η εποχή της SIEMENS.

Ίσως, δεν βάζω και το χέρι μου στην φωτιά, να ήταν αλλιώς τα πράγματα.

Παρόμοια είναι και τα σημερινά.

Τώρα δεν έχουμε σκάνδαλα ατομικής κονόμας, έχουμε σκάνδαλο μονόπλευρης αποπληρωμής του χρέους από όσους δεν τα φάγανε, ή έστω φάγανε αποφάγια.

Προτιμώ για κοινωνικούς και οικογενειακούς λόγους να κάνω λίγο ακόμη τον μαλάκα παρά να με φάνε τα κοράκια.

Είμαι τόσο απλός που να χαρακτηριστώ συμβιβασμένος;

Μπορεί.

Αλλά θέλω να επιβιώσω.

Εγώ και μερικά εκατομμύρια ακόμη.