Σκέψεις (με προφανή στόχο να επηρεαστούν προθέσεις)

Αυτή την εβδομάδα θα ξεκινήσουν οι προεγγραφές παιδιών στους παιδικούς και νηπιακούς σταθμούς του δήμου μας.
Στον καλλικρατικό δήμο λειτουργούν 13 σταθμοί, 9 στο Κερατσίνι και 4 στη Δραπετσώνα που κάλυψαν την περασμένη χρονιά περίπου 730 παιδιά (200 στη Δραπετσώνα και 530 στο Κερατσίνι για τους τοπικιστές) με κόστος, περίπου πάντα, 500 ευρώ ανά παιδί ανά μήνα, ενώ οι ιδιωτικοί σταθμοί εισπράττουν περίπου 250 ευρώ ανά παιδί ανά μήνα.
Ένα στοιχείο ακόμη προς συνεκτίμηση.
Στα δημοτικά σχολεία φοιτούν περίπου 6.000 παιδιά, άρα υποθέτουμε ότι τα παιδιά προσχολικής ηλικίας θα είναι περίπου 4.500 με 5.000.
Τα λέω, γιατί ήδη διεξάγεται μια συζήτηση και προφανώς θα ενταθεί και στο δημοτικό συμβούλιο, αν πρέπει ο δήμος –όπως είναι στις προθέσεις του- να εισπράττει κάποιο ποσόν ως δίδακτρα, φύλακτρα, τροφεία, όπως θέλετε πέστε τα.
Η προσωπική μου άποψη είναι, Ναι. Πρέπει να εισπράττει.
Όχι μόνον γιατί τα οικονομικά του δήμου δεν του επιτρέπουν να ανταπεξέλθει στο κόστος, ακόμη κι αν με σωστή διαχείριση το κατεβάσει κάθετα σε επίπεδα ιδιωτικού σταθμού.
Κυρίως γιατί η προσχολική αγωγή των παιδιών, είναι κι αυτή υποχρέωση της πολιτείας, όπως ακριβώς και το δημοτικό σχολείο. Η πολιτεία θα έπρεπε να ελέγχει και να προσφέρει την αγωγή στα παιδιά της, σύμφωνα με τους κανόνες της παιδαγωγικής επιστήμης, κι όχι οι παππούδες και οι γιαγιάδες, διαμορφώνοντας συνειδήσεις στην καλλίτερη περίπτωση δυο γενιές πίσω, οι θείοι ή οι γείτονες αν υπάρχουν με ότι κουβαλά ο καθένας στο μυαλό του.
Αυτή την υποχρέωση η πολιτεία όχι μόνο την αποφεύγει αλλά την στέλνει στους δήμους χωρίς καμιά οικονομική συνεισφορά.
Θα πρέπει ο κάθε δήμος να βρει λύση για τα χιλιάδες παιδιά του, και επειδή φυσικά δεν μπορεί, αρχίζουν οι περιορισμοί.
Μόνο τα παιδιά των εργαζομένων.
Μόνο τα παιδιά των φτωχών εργαζομένων.
Μόνο τα μισά παιδιά των φτωχών πολύτεκνων εργαζομένων.
Και πάει λέγοντας.
Η διατροφή των παιδιών μέσα σε έναν παιδικό σταθμό, είναι άλλη μια σοβαρή παράμετρος της προσφερόμενης υπηρεσίας.
Δεν μπορεί να αποτελεί απόφαση των γονιών αλλά μια μελετημένη και ισορροπημένη διατροφική παιδεία που θα ακολουθήσουν τα παιδιά και στην υπόλοιπη ζωή τους.
Ποιος και πως τα πληρώνει αυτά;
Αναγκαστικά ο δήμος με την συμμετοχή των γονιών.
Περισσότερα από τους έχοντες, λιγότερα ή καθόλου από τους μη έχοντες. Αλλά σε μια λογική συνεχούς αύξησης τόσο του αριθμού των παιδιών που αναλαμβάνει να διαφυλάσσει, όσο και της ποιότητας των υπηρεσιών που τους παρέχει.
Αλλιώς μένουμε σ’ αυτά που έχουμε, μπορεί αν δυσκολέψουν τα πράγματα απλώς να βρίσκουμε ένα χώρο προσωρινής αποθήκευσης παιδιών μέχρι να έρθουν οι γονείς τους να τα παραλάβουν, να βρίζουμε την κάθε δημοτική αρχή ότι πήρε το τάδε παιδί κι όχι το άλλο και να είμαστε όλοι μαζί ικανοποιημένοι από το τζάμπα.
Και να μας την λέει από πάνω και η πολιτεία ότι δεν τηρούμε προδιαγραφές.
Ας έχουμε στο μυαλό μας ότι λαϊκό είναι αυτό που απευθύνεται σε όλους.
Όταν η κάθε αρχή αρχίζει να κόβει και να ράβει, είναι λαϊκιστικό.
Μπορεί εξ ανάγκης. Αλλά πάντως λαϊκιστικό που κάποια στιγμή πρέπει να εξαλείψουμε.
Ας κοστολογήσει ορθολογικά την υπηρεσία η δημοτική αρχή, ας ζητήσει την συμμετοχή των γονιών αναλογικά, κι ας καλέσει ολόκληρο το δημοτικό συμβούλιο να συμμετάσχει σε μια προσπάθεια κάλυψης όλων των παιδιών προσχολικής ηλικίας που έχει εγκαταλείψει η κεντρική διοίκηση.
Αυτό το βλέπω πολύ λογικό, πολύ λαϊκό, για να μην πω επαναστατικό.