Συμβολή στη συζήτηση για την ΔΕΗ (2)

Στην υπόθεση του εργοστασίου της ΔΕΗ, δηλώνω απροκάλυπτα σκεπτικιστής.

Ανασκαλίζοντας το ζήτημα από την περίοδο που υποτίθεται ότι έκλεισε, το 1996 δηλαδή όταν εμφανίστηκε το περίφημο μνημόνιο, πιο πολλά είναι τα ερωτηματικά που μου δημιουργούνται παρά τις απαντήσεις που δόθηκαν.

Γι αυτό δεν μπορώ να συσχετίσω εύκολα το περιεχόμενο του μνημονίου με την στάση που θα ήθελα σήμερα απέναντι στην ΔΕΗ.

Όμως ας τα πάρουμε με την σειρά.

Στο Δραπετσίνι διαβάζουμε την αφίσα εποχής που πανηγυρικά και νικηφόρα έκλεινε τους αγώνες του λαού του Κερατσινίου και κυρίως της Χαραυγής, παίρνοντας από την ΔΕΗ όλα όσα μπορούσε να φανταστεί κάποιος.

Όλα, εκτός από το άμεσο κλείσιμο του εργοστασίου. Το κλείσιμο προβλεπόταν μετά από μια 6ετία, η μέτρηση της οποίας εν τέλει άρχιζε το 2000.

Στο μνημόνιο, ένα αντίγραφο του οποίου με χίλια βάσανα (γιατι;) κατάφερα να βρω οι παροχές είναι πλουσιοπάροχες.

Γαλαντόμοι ο Λαλιώτης και η Βάσω Παπανδρέου, δεν άφησαν τίποτα που να μην το καλύψουν.

Λείπει η υπογραφή αποδοχής της ΔΕΗ, αλλά το κείμενο ρητά ορίζει ότι «το υπουργείο Ανάπτυξης αναλαμβάνει την δέσμευση ότι το ΔΣ της ΔΕΗ θα επικυρώσει όλα τα περιλαμβανόμενα στην επιτευχθείσα συμφωνία, εγγυάται την υλοποίηση όλων των υποχρεώσεων της ΔΕΗ εντός των συμφωνημένων χρονικών ορίων»

Τα επικύρωσε ποτέ το ΔΣ της ΔΕΗ;

Δεν γνωρίζω.

Από εκεί και κάτω, αρχίζει η καταγραφή των προσφορών.

Αγορές και απαλλοτριώσεις γης προς όφελος του Δήμου τεράστιες, που περιλαμβάνουν ακόμη και τα αδόμητα οικόπεδα που γειτνιάζουν με το εργοστάσιο.

Έγιναν ποτέ οι διαδικασίες απαλλοτρίωσης; Η δέσμευση των οικοπέδων για να μην οικοδομηθούν; Μάλλον ποτέ.

Συνολικά το κόστος που αναλάμβανε η ΔΕΗ ήταν 1,5 δις δραχμές ή περίπου 4,5 εκατομμύρια ευρώ.

Όμως το κόστος δεν το αναλάμβανε η ΔΕΗ.

Ίσο ποσό αναλάμβανε την υποχρέωση να το δώσει ως χρηματοδότηση από το ταμείο το ΕΤΕΡΠΣ το ΥΠΕΧΩΔΕ.

Τα λεφτά ποτέ δεν δόθηκαν και το αμαρτωλό ΕΤΕΡΠΣ έχει διαλυθεί εδώ και χρόνια.

Έχουμε να κάνουμε με ένα μαξιμαλιστικό κείμενο που, κατά την γνώμη μου, έγινε μόνο και μόνο για να καταπραΰνει τις αντιδράσεις των κατοίκων και να ισοφαρίσει για λογαριασμό του Κερατσινίου την επιτυχία που υπήρξε στο Δήμο Δραπετσώνας από το οριστικό κλείσιμο του εργοστασίου των λιπασμάτων.

Στην κλασσική πασοκική λογική «Τσοβόλα δώστα όλα» το μνημόνιο περιλαμβάνει κάθε δυνατή διεκδίκηση και επιτυγχάνει την παραμονή του εργοστάσιου.

Μόνο πραγματικό αποτέλεσμα η μετατροπή του σε «ψυχρή εφεδρεία» και η καύση φυσικού αέριου.

Σημαντικά και τα δυο.

Η μόλυνση έπεσε κάθετα και η ηχορύπανση ειδικά όταν γινόταν εξαέρωση εξαφανίστηκε.

Όμως χρήμα για έργα δεν ήρθε στο Δήμο.

Με την μέθοδο της κατάληψης, ο Δήμος πήρε και αξιοποίησε το σημερινό πάρκο Πρεσσόφ και μια παιδική χαρά στην Χαραυγή.

Και για τα δυο οικόπεδα βρίσκεται εδώ και χρόνια σε δικαστική διαμάχη με την ΔΕΗ η οποία τα ζητά πίσω.

Τι αλλά ζει σήμερα και άρχισαν οι συνομιλίες;

Η ανάγκη της ΔΕΗ να επαναλειτουργήσει το εργοστάσιο για δικούς της λόγους τους οποίους ακριβώς δεν γνωρίζουμε, μόνο υποθέσεις κάνουμε.

Δηλαδή, γιατί θέλει κι αυτό το εργοστάσιο το οποίο δεν της χρειαζόταν μέχρι δυο τρία χρόνια πριν, αφού έχει ανακαινίσει και επεκτείνει το εργοστάσιο του Λαυρίου και αφού η κατανάλωση ενέργειας βρίσκεται σε πτώση;

Δικό της θέμα.

Το δικό μας θέμα είναι, ότι για να κάνει οτιδήποτε, χρειάζεται άδεια από τον Δήμο.

Παλιότερα αυτές τις άδειες τις έδινε η νομαρχία, με τον Καλλικράτη πέρασαν στον Δήμο.

Και για να πάρει, πρέπει να δώσει.

Ξεκίνησε τις συνομιλίες με τον Δήμαρχο, και διαμόρφωσε μια πρόταση προσφορών προκειμένου να πετύχει την αδειοδότηση.

Εδώ να κάνω μια παρένθεση και να πω, ότι κατά την δική μου άποψη ο Δήμαρχος δεν έχει κάνει φάουλ όπως κατηγορείται από την αντιπολίτευση.

Ότι συζητά με την ΔΕΗ δεν δείχνει αδιαφορία για τις διαδικασίες του δημοτικού συμβουλίου.

Από κάπου πρέπει να ξεκινήσει, κάπου να προχωρήσει για να έχει να πει κάτι στο δημοτικό συμβούλιο, το οποίο έτσι κι αλλιώς είναι κυρίαρχο όργανο.

Και κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει την πλειοψηφία που στηρίζει τον δήμαρχο σαν γλάστρα, γιατί από πουθενά δεν βγαίνει αυτό το συμπέρασμα.

Μπαίνοντας οι συζητήσεις στην κρίσιμη φάση των διαπραγματεύσεων, το θέμα ήρθε στο Δ.Σ.

Κλείνει η παρένθεση.

Οι προσφορές της ΔΕΗ για να κερδίσει την αδειοδότηση, με απλά λόγια είναι της πλάκας.

Με λίγα λόγια, δίνει κάτι από αυτά που προβλέπονταν στο αρχικό μνημόνιο, αποσύρει την διεκδίκηση του Πρεσσόφ και της παιδικής χαράς, και δεσμεύεται για μια παροχή χρημάτων, περίπου εκατό χιλιάδων τον χρόνο (8.400 € το μήνα) αρχής γενομένης από το 2007.

Εντάξει, νομίζω κανείς δεν παίρνει στα σοβαρά αυτά τα ποσά.

Όμως έτσι κι αλλιώς, το μέγα ερώτημα είναι:

Με κάποια ανταπόδοση συμφωνούμε στην παραμονή του εργοστάσιου, και για πόσο διάστημα;

Τα μόνα δεδομένα μας είναι, ότι η ρύπανση με μονοξείδιο του αζώτου, αυτός είναι ο βασικός ρυπαντής από την καύση φυσικού αερίου, είναι χαμηλή σύμφωνα με τις διεθνής καταμετρήσεις. Δεν υπάρχουν, ή δεν ξέρουμε αν υπάρχουν τοπικές στην περιοχή της Χαραυγής.

Ότι η παραμονή του εργοστάσιου μπορεί να έχει οφέλη για τον δήμο, εφ’ όσον καταλήξει σε μια σοβαρή συμφωνία, σε μια εποχή που και το τελευταίο ευρώ έχει αξία.

Ότι η απομάκρυνση του εργοστάσιου μπορεί να στερήσει αυτά τα οφέλη, αλλά δεν αποκλείεται να ανοίξει έναν άλλο δρόμο αξιοποίησης του όρμου του Αγ. Γεωργίου, που σήμερα δεν έχουμε στο μυαλό μας.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, δηλώνω σκεπτικιστής.

Ίσως η κουβέντα να αναδείξει κι άλλες πτυχές του θέματος που να βοηθήσουν στην ολοκλήρωση μια λογικής θέσης.

Άιντε να δούμε.