
Επιστολή παραίτησης από το ΔΣ της ΔΗΚΕΠΑ ανάρτησε στο προσωπικό του μπλογκ ο Τάκης Πατσάκης.
Σε άλλα πράγματα συμφωνώ και σε άλλα διαφωνώ με το συνολικό κείμενο.
Αλλά ας τα πιάσω με τη σειρά, μια που ήδη άρχισαν οι ερωτήσεις σε μένα «ως μη όφειλαν»
Και να τονίσω εξ αρχής ότι ο Τάκης σύμφωνα με το παρελθόν και την γενικότερη δραστηριότητα του είναι άτομο έντιμο και πολιτικά ορθολογικό.
Δεν μπαίνω καθόλου στον κόπο επομένως να διερευνήσω αν λέει αλήθειες ή όχι.
Το πρόβλημα με το κείμενο του, είναι ότι παρουσιάζει κaτ’ ευθείαν τα συμπεράσματα του, δεν ασχολείται καθόλου με την διαδικασία να μας εξηγήσει πως έφτασε σ’ αυτά.
Το κλασσικό «τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται…» δεν ισχύει εδώ που έχουμε να κάνουμε με ένα ιδιαίτερα σκληρό κείμενο.
Όμως το θέμα μας δεν είναι η δομή του κειμένου.
Είναι τα συμπεράσματα από την προσωπική του εμπειρία στη λειτουργία του Δήμου και ειδικά στην ΔΗΚΕΠΟΚ και εως σήμερα στη ΔΗΚΕΠΑ.
Σαν μέλος του ΔΣ στην ΔΗΚΕΠΑ, θα μπορούσε να κρατήσει το δικαίωμα της καταψήφισης οποιασδήποτε απόφασης θεωρεί ότι ξεπερνά τα όρια της νομιμότητας, ή ακόμη και της Δημοκρατίας και της συλλογικότητας
Και η ψήφος του σίγουρα λειτουργεί πολλαπλασιαστικά, μπορεί να συμπαρασύρει και άλλους ψήφους και εν τέλει να λειτουργήσει εξαγνιστικά.
Αν το τρίπτυχο ΕΝΤΙΜΟΤΗΤΑ - ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ – ΑΝΘΡΩΠΙΑ που αποτέλεσε κριτήριο για την συμμετοχή μας στο καλη μερα έχει καταχωνιαστεί σε κάποιο υπόγειο του «Σαμαράκη», η ευθύνη δεν ανακαλείται με μια παραίτηση.
Δεν θα τον αδικήσω όμως, γιατί και το προφορικό του επιχείρημα «άλλο να το κριτικάρεις απ’ έξω κι άλλο να το ζεις από μέσα» είναι εξ ίσου λογικό και ανθρώπινο.
Άλλωστε, και μόνο με την υπόθεση της ψήφισης του «κανονισμού λειτουργίας, οικονομικής διαχείρισης και προσωπικού» της ΔΗΚΕΠΑ, που τελικά δεν ξέρουμε πότε θα ψηφιστεί, ζούμε σουρεαλιστικές στιγμές προχειρότητας ως ανικανότητας.
Άλλωστε, και μόνο η φημολογία για την κακή διαχείριση ακόμη και οικονομικών θεμάτων, η προχειρότητα στη συγκρότηση των τμημάτων που είναι στην αρμοδιότητα της επιχείρησης, η απώλεια οικονομικών πόρων και η απώλεια ευνοϊκών ρυθμίσεων για πληρωμή υποχρεώσεων προς το δημόσιο, είναι βαριές αμέλειες.
Πόσο μάλλον να μιλήσεις για προγραμματισμό.
Και τι θα γίνει;
Καθένας που μπορεί να προσφέρει τα ελάχιστα έστω, θα αποχωρεί;
Με ποια προοπτική;
Ο καθένας μας μπορεί να κοιτάξει τους φίλους του στα μάτια, όταν έχει ολοκληρώσει τον αγώνα του με εντιμότητα, κι ας απέτυχε, κι ας έπεσε μαχόμενος.
Είναι νωρίς για επικήδειους.