οι ήρωες οι ανίκανοι

Κυκλοφορεί στο διαδίκτυο (την βλέπετε από πάνω) ή επιστολή παραίτησης από την θέση της μιας δασκάλας
Αιτιολογεί αυτή την παραίτηση ως απόρροια της κυβερνητικής πολιτικής, της προσφυγής στο ΔΝΤ, της προδοσίας της πατρίδας. Η παραίτηση είναι μια άρνηση δηλαδή να υπηρετήσει τις εντολές της παράνομης κυβέρνησης που οδηγεί στην φτώχεια και την εξαθλίωση το λαό κλπ.
Για τους λόγους αυτούς, αρνείται να διδάξει τα παιδιά.
Υπάρχει μια ηρωποίηση της δασκάλας από τα μπλογκ που αναπαράγουν την επιστολή με τίτλους όπως "Η ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ ΜΙΑΣ ΔΑΣΚΑΛΑΣ", "η παραίτηση της ηρωίδας δασκάλας" και κάτι τέτοια, που με προβληματίζουν για τον βαθμό αποβλάκωσης που περιέχουν αυτές οι αποδοχές.
Κατά την γνώμη τους, σε εποχές σκληρές, όπως τα τέσσερα χρόνια της κατοχής ας πούμε, τα σχολεία και τα πανεπιστήμια έπρεπε να είχαν σταματήσει την λειτουργία τους. Και ο "λόχος Μπάυρον" της ΕΠΟΝ να μην είχε δημιουργηθεί ποτέ.
Κατά την γνώμη τους, δυο χρόνια πριν όλα πήγαιναν ρολόι στο σχολικό πρόγραμμα, τα παιδιά μάθαιναν γράμματα και οι δάσκαλοι μπορούσαν "να τα κοιτούν στα μάτια". Οι δάσκαλοι δεν έλεγαν «μπούρδες και κούφια λόγια», όλα αυτά ξεκίνησαν με εντολή της τρόικα.
Μεταφέρει η δασκάλα ένα τεράστιο κοινωνικό πρόβλημα που όλοι ζούμε, ίσως και προσωπικό μιας που αναφέρεται στους προδότες «Τους στυγνούς δολοφόνους, που δολοφονούν κάθε μέρα κάποιον συμπολίτη μου. (Μεταξύ των θυμάτων και ο άντρας μου).» και το κάνει πρόβλημα αδυναμίας της προς την εκπαίδευση και αυτό το βλέπουν κάποιοι σαν ηρωισμό και όχι σαν δειλία του χειρίστου είδους.
Δικαίωμα της είναι να παραιτηθεί αν βλέπει ότι δεν είναι ικανή να προσφέρει τίποτα στα παιδιά.
Ίσως αυτό ακριβώς θα ήταν και ένα σημείο ευγένειας ψυχής γιατί δεν είναι λίγοι οι ανίκανοι τώρα επί τρόικας και πριν από αυτήν, που κανιβαλούν στους εγκεφάλους των παιδιών μας, αλλά κρύβονται επιμελώς μέχρι την σύνταξη και με την συμπαράσταση των σωματείων τους.
Αλλά, όταν κάθε στραβό κι ανάποδο στη ζωή μας το αποδίδουμε στην τρόικα και βρίσκουμε πρόθυμους συμπαραστάτες στην απόδοση της ευθύνης αλλού, τότε η τρόικα θα γίνει συστατικό στοιχείο της ζωής μας και δεν θα φύγει ποτέ.
Κάτι σαν τον δικομματισμό.
Όσο άθλιος κι αν ήταν μεσουρανούσε μέχρι που τα έκανε όλα τελείως σκατά.
Έτσι και οι ανίκανοι.
Όσο τους θαυμάζουμε τόσο θα μεσουρανούν δίπλα μας ώσπου να μας πάρουν στον πάτο μαζί τους.