Συμβολή στην γκρίνια.

Σε κάθε ανάρτηση ή δημοσίευμα που περιέχει πληροφορίες για πιθανές συνεργασίες ή συμμετοχή στα ψηφοδέλτια της ΔΗΜ.ΑΡ. προσώπων προερχομένων από το ΠΑΣΟΚ, ξεσηκώνεται μια θύελλα ανησυχιών και προβληματισμών.
Κάποια απ’ αυτά, φτάνουν στα όρια των προβληματικών ενδοσκοπήσεων.

Επιτρέψτε μου να είμαι όσο πιο ωμός μπορώ και μην ανησυχείτε, δεν είμαι πολύ.
Η πολυσυλλεκτικότητα του ΠΑΣΟΚ, τσάκισε. Μαζί δείχνει να τσακίζει και η υποδομή του δικομματισμού, επομένως θα έρθει σύντομα και η σειρά της ΝΔ να τσακίσει. Το σημαντικό όμως είναι, ότι η διάλυση της πολυσυλλεκτικότητας απομακρύνει από τον πυρήνα του κόμματος ομαδοποιημένες αντιλήψεις που εδώ και χρόνια η μια αποδεχόταν ή ανεχόταν την άλλη μπροστά στο όραμα της εξουσίας. Έφτασε ο χρόνος για να συνειδητοποιήσουν το τέλος και να ξανακοιτάξουν το μέλλον, όπως το αντιλαμβάνεται και το επιθυμεί κάθε ομάδα.
Εμείς θέλουμε να στεκόμαστε σε μια μεριά του σύμπαντος, και παρακολουθώντας την κοσμική σκόνη που πλησιάζει στις συντεταγμένες μας, να απλώνουμε την κρησάρα και να κοσκινίζουμε ότι έρχεται. Δεν γίνεται. Αυτό είναι δουλειά της ατμόσφαιρας, άντε να βοηθήσουμε λιγάκι με κανένα υπερόπλο αν δούμε επικίνδυνο ογκόλιθο, αλλά ως εκεί.
Υπάρχει κίνδυνος αλλοίωσης της φυσιογνωμίας μας;
Ανάλογα με την δική μας αντίληψη περί φυσιογνωμίας.
Αν δεν είναι κενή περιεχομένου και αν όλοι συμφωνούμε στην αναγκαιότητα οικοδόμησης μιας «νέας αριστεράς, οικολογικής του δημοκρατικού σοσιαλισμού», και σεμνά διατηρούμε την πρωτοκαθεδρία της αριστεράς αλλά ψάχνουμε την οικολογία και τον δημοκρατικό σοσιαλισμό, τότε καμιά αλλοίωση δεν είναι προ των πυλών.
Αν είμαστε όλα εμείς, τότε, σύμφωνοι μας λείπουν μόνον οι ψηφοφόροι και όχι τα στελέχη.
Μπορούμε να ξεζουμίζουμε το βιογραφικό του καθενός.
Μου θυμίζει κάπως την διαδικασία υιοθεσίας παιδιού.
Ο κάθε άχρηστος, ανίκανος, επικίνδυνος, ανώμαλος, μπορεί να κάνει και να μεγαλώσει όσα παιδιά θέλει.
Ο κάθε σοβαρός, υπεύθυνος, κοινωνικός άνθρωπος που θέλει να υιοθετήσει ένα παιδί, θα περάσει από τα σαράντα κύματα, και θα φτάσει στην πηγή, όπου το τελευταίο ερώτημα θα είναι, τι περιουσία του γράφετε;
Τίποτα κύριε. Φτωχός είμαι και μέσα στη φτώχια μου θέλω να αγαπήσω και να μεγαλώσω ένα ορφανό. Αϊ στο διάολο.
Ποιος μας κάνει και ποιος όχι.
Πιστεύω για παράδειγμα, η καλύτερη προσέγγιση ήταν αυτή του Νίκου Μπίστη.
Πέντε συμφωνήσανε και πέντε δυσαρεστήθηκαν (οι αριθμοί είναι ενδεικτικοί και όχι στατιστικοί, άντε μέρες που είναι)
Και αφήνουμε στην άκρη το μέγιστο. Λέει ο πρόεδρος και πιστεύω το εννοεί όπως και όλοι μας, δεν μας αφήνει αδιάφορους η διακυβέρνηση της χώρας.
Δηλαδή υπάρχει το ενδεχόμενο να συνεργαστούμε με κάποιον από τους Βενιζέλο, Διαμαντοπούλου, Λομβέρδο κλπ. Θα κυβερνήσουμε με αυτόν για το καλό της χώρας, αλλά δεν μας κάνουν άλλα στελέχη για συνεργάτες με σαφώς λιγότερες ευθύνες στην συσσώρευση των προβλημάτων στην χώρα.
Δεν πάει καλά. Δεν είναι απλό, άρα δεν είναι σωστό.
Φοβόμαστε τον κίνδυνο να προκύψει μια ανομοιογενής κοινοβουλευτική ομάδα στα πρόθυρα της διάλυσης. Δεν θα παρακάμψω τον κίνδυνο, αλλά δεν θα τον υπερτιμήσω κιόλας.
Να φύγουν να πάνε που; κάποιοι.
Να επιστρέψουν στο ΠΑΣΟΚ;
Πιστεύει κανείς ότι το ΠΑΣΟΚ μπορεί να ανακάμψει μέσα σε ένα χρόνο που πάνω κάτω θα είναι η διάρκεια της επόμενης βουλής;
Αν μπορεί, χωρίς την προϋπόθεση της δικής μας πολιτικής αποτυχίας, μαγκιά του.
Ας γίνει.
Αλλά γιατί να αποτύχουμε εμείς;
Ο πρόεδρος τα πάει μια χαρά.
Τα στελέχη μας, όποια άποψη κι αν υπηρετούν, τα πάνε καλά.
Κι εμείς, μια χαρά πολιτικοποιημένα άτομα είμαστε. Γιατί να ψοφήσουμε σαν έρμα;
Μόνο από καμιά συλλογική υστερία καθαρότητας κινδυνεύουμε.
Διαμαρτυρόμαστε, όχι όλοι, αλλά και γω ανάμεσα τους, για την καταψήφιση των νομοσχεδίων περί φαρμακοποιών και ταξιτζήδων και φορτηγατζήδων κλπ.
Καλά κάνανε οι βουλευτές μας, νομίζω έχω άδικο, δεν μπορεί να κάνει μεταρρυθμίσεις μια καθαρόαιμη αντιμεταρρυθμιστική κυβέρνηση. Δεν μπορεί να σώσει την κατάσταση ούτε καν την εικόνα, ο πρωθυπουργός. Δεν μπορούν να μας δείχνουν το κόκκαλο, όταν έχουν ρουφήξει και το μεδούλι.
Οι μεταρρυθμίσεις είναι απαραίτητες και μοναδικός τρόπος επιβίωσης, γι αυτό χρειάζεται κυβέρνηση μεταρρυθμιστική, ακόμη κι αν εισάγει ακριβώς τα ίδια νομοσχέδια σε ένα άλλο όμως γενικό καμβά.
Ακόμη και την εγχείρηση σκωληκοειδίτιδας, με σταθερό εδώ και χρόνια πρωτόκολλο, ζητάς να σου την κάνει ο καθηγητής.
Να διευρυνθούμε προσεκτικά λοιπόν.
Οι διαφωνίες όλων βρίσκονται στην ανάλυση του «προσεκτικά».
Ας το πούμε, ισορροπία ανάμεσα στην ανάγκη καθοριστικής παρουσίας στο κοινοβούλιο και βεβαιότητας ότι δεν θα πέσουμε συλλογικά στα εγκληματικά λάθη των αντιπάλων μας.