Μια εικόνα, χίλιες σκέψεις

Θα γίνει η περίφημη συνάντηση του Αμβρόσιου, μητροπολίτη Καλαβρύτων, με τον Ντερτιλή, εκτελεστή της χούντας στο Πολυτεχνείο.
Τον θόρυβο γύρω από την συνάντηση δημιούργησε ο ίδιος ο Αμβρόσιος, ικανότατος χειριστής της επικοινωνίας, εκφράζοντας παράπονα διότι «δεν του έχει δοθεί άδεια ώς τώρα ώστε να επισκεφθεί τον γενναίο Έλληνα αδελφό μας στο δεσμωτήριό του, κατ' εφαρμογή του λόγου του Θεού. Θα ήθελα να του σφίξω το χέρι και να τον συγχαρώ διά ζώσης φωνής μόνο και μόνο διότι παραμένει πιστός στις αρχές του καθ' ον χρόνο θα ηδύνατο με μιαν υποκριτικήν δήλωση μετανοίας να έχει κερδίσει την ελευθερίαν του.»

Ο Ντερτιλής δεν υπήρξε και τίποτα σπουδαίο.

Ένας αξιωματικός πιστός στη Χούντα. Αυτή ήταν η ιδεολογική σταθερά του.
Είναι κι αυτός όμως ένας άνθρωπος που απέκτησε στους καθυστερημένους ομοίους του φωτοστέφανο εξ αιτίας του Πολυτεχνείου, του Πολυτεχνείου που μέχρι σήμερα καθορίζει εν μέρει τις ζωές μας μέσα από τις πράξεις των πρωταγωνιστών του.
Εκείνη η περίφημη φωτογραφία του σαρανταπεντάχρονου συνταγματάρχη με το πιστόλι στο χέρι να γέρνει περπατώντας γρήγορα στο πλάι του άρματος, τον έκανε «ήρωα» και «παλληκάρι».
Η φωτογραφία όμως, έχει φυσικά όρια.
Δεν μπορεί να δείξει το περιβάλλον που είχε ανάγκη την ένοπλη βοήθεια του Ντερτιλή.
Απλώς, όλοι ξέρουμε το περιβάλλον κι ας το θυμηθούμε με δυο λόγια.
Εικοσάχρονα, άντε ως εικοσιπεντάχρονα αγόρια και κορίτσια, φοιτητές κυρίως, να τρέχουν για να απομακρυνθούν από το κτίριο του Πολυτεχνείου, να γλιτώσουν λίγο μετά την εισβολή του τανκ
Αυτός ήταν ο επικίνδυνος εχθρός που κατατρόπωσε με το πιστόλι στο χέρι ο μεγαλόσωμος σαρανταπεντάχρονος συνταγματάρχης.
Κυριολεκτικά κατατρόπωσε.
Γιατί η βασική κατηγορία της οποίας την ποινή εκτίει μέχρι σήμερα, ήταν η εν ψυχρώ δολοφονία ενός νεαρού, του Μιχάλη Μυρογιάννη, καθώς προσπαθούσε να ξεφύγει από τον κλοιό της αστυνομίας.
Αυτόν περιγράφει ως «πρότυπο ζωής» ο Αμβρόσιος.
Παράξενο;
Δεν νομίζω. Αρχηγός της θρησκευτικής υπηρεσίας της βασιλικής χωροφυλακής ήταν.
Τι λογικό να περιμένεις από δαύτον.