τα δεκανίκια της απαξίωσης

Άναψε φωτιές το άρθρο της Καθημερινής ότι συζητιέται κοινό ψηφοδέλτιο ανάμεσα στο κόμμα του Δημαρά και στη Δημοκρατική Αριστερά, υπό τον φόβο αιφνιδιαστικών εκλογών...

που θα μπορούσε να αφήσει και τα δυο σχήματα εκτός Βουλής.
Το προβληματικό σημείο στο άρθρο δεν είναι τόσο η πιθανότητα εκλογικών συμμαχιών, όσο ότι θεωρεί το κόμμα του Δημαρά και την Δημοκρατική Αριστερά, «όμορους χώρους».
Η γεωγραφία, και ειδικά η πολιτική, και ειδικά στις μέρες μας, θα έλεγα είναι θέμα SOS και χρειάζεται μεγάλη προσοχή, γιατί τα λάθη κοστίζουν ακριβά, στο προκείμενο, την είσοδο στη Βουλή.

Ας ξεκαθαρίσουμε ένα θέμα για να μην το συζητάμε συνέχεια.
Η είσοδος στη Βουλή είναι απόλυτος στόχος. Δεν νοείται κόμμα που πιστεύει στον κοινοβουλευτισμό να αδιαφορεί για την είσοδο του στη Βουλή.
Αν δεν μπει, τότε ο λόγος του, η ηγεσία και τα στελέχη του, δεν αξίζουν τον κόπο.
Αν το απορρίψει το σώμα των ψηφοφόρων, η ύπαρξη του είναι ανάξια λόγου.
Επομένως πάμε στο επόμενο ερώτημα.
«Τι έχουν τα έρμα και ψοφούν;»
Την διαχρονική αρρώστια της ελληνικής αριστεράς. Τον μικρομεγαλισμό της.
Πλασάρει παντού την ολιστική άποψη της, "πως και τι" για να σώσει τον κόσμο, κι ας απευθύνεται σε ένα μικρό συναισθηματικό κοινό.
Ποτέ δεν απέκτησε, γιατί δεν στόχευσε, σε ένα υπαρκτό με κοινωνικούς όρους, έστω και μικρό κοινό.
Το ΚΚΕ, είναι το μόνο αριστερό κόμμα με στόχευση –αυτή των στοιχείων που αντιδρούν στα πάντα- γι αυτό και διαθέτει σκληρό πυρήνα.
Η ελπίδα που δημιούργησε η ίδρυση της Δημοκρατικής Αριστεράς, ότι επί τέλους θα εμφανιστεί ένα αριστερό κόμμα του ρεαλισμού και της λογικής, έχει μπει σε αμφισβήτηση, όχι τόσο γιατί δεν λέει ΝΑΙ στο μεσοπρόθεσμο ή στο μνημόνιο αλλά γιατί δεν στοχεύει και δεν προτείνει νέες λύσεις. Ό,τι πέφτει στην πολιτική αγορά, το αντιμετωπίζει με ένα «ναι μεν αλλά».
Να ανοίξουν τα κλειστά επαγγέλματα, αλλά να μην…
Να ανοίξει το επάγγελμα του ταξί, αλλά να μην χάσουν τις άδειες οι ιδιοκτήτες.
Να ιδιωτικοποιηθεί η κάθε ζημιογόνος ΔΕΚΟ, αλλά να μην απολυθεί κανείς
Να γίνουν αλλαγές στην ΔΕΗ (όχι ιδιωτικοποίηση) αλλά να συμφωνήσει ο Φωτόπουλος κόσμια στις αλλαγές.
Να μην απολυθεί κανείς από την ΕΡΤ.
Κλείνει διάβασα το περιοδικό της ραδιοτηλεόρασης, συμφερόντων ΕΡΤ.
Και τι έγινε που κλείνει. Σιγά τα ωά.
Εμείς εκεί. Να μην απολυθεί κανείς. Ε, τότε γιατί να κλείσει ρε σύντροφοι;
Κι αν κλείσει το Α ή το Β περιοδικό της πλάκας όπως το εν λόγω, θα στηθούμε απ’ έξω για να μην απολυθεί κανείς;
Κόντρες με το ΠΑΜΕ θα κάνουμε για το ποιος είναι πιο λαϊκιστής;
Ας πω με το απλοϊκό μυαλό μου, αυτό που διαθέτει ο κύριος χαζοόγκος των ψηφοφόρων που θέλουν να περνιούνται για πιο λογικοί.
Ο γαμημένος ο δικομματισμός και η εναλλαγή στην εξουσία τόσα χρόνια του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, μας ξέσκισε.
Πέρα από τις απάτες σε επίπεδο υπουργών, όλος ο κοινωνικός ιστός κρεμάστηκε στο διορισμό στο δημόσιο, στην εξασφάλιση ενός εισοδήματος βρέξει-χιονίσει, άρα στην υπερψήφιση ενός από τους δυο νονούς.
Άρα:
Θέλω κατάργηση του νόμου για την απαλλαγή από ευθύνες των πολιτικών προσώπων.
Όχι αλλαγή. Κατάργηση.
Για όλους ανεξαιρέτως να ισχύει ο ποινικός κώδικας, με μοναδική πρόβλεψη ίσως, ότι όσο διαρκεί η θητεία του πολιτικού αναστέλλεται η δίωξη η οποία δεν παραγράφεται ποτέ.

Θέλω συγκεκριμένο οργανόγραμμα για τις θέσεις στο δημόσιο, οι οποίες όπως είναι λογικό θα είναι αορίστου χρόνου. Τι θα πει μόνιμος;
Έκτακτοι, συμβασιούχοι και όλα αυτά τα κόλπα που δίνουν το δικαίωμα στους καλικάντζαρους να κρατούν ομήρους, είναι εν δυνάμει απολυμένοι, όπως ακριβώς συμβαίνει και στον ιδιωτικό τομέα. Πολύ περισσότερο αν ο τρόπος που προσλήφθηκαν δεν είναι το ΑΣΕΠ.
Εδώ έχουμε το εξής παράλογο.
Υπάρχει κάποιος, εθισμένος στο γλείψιμο, που τραβά από βουλευτή σε βουλευτή και από δήμαρχο σε δήμαρχο και από κόμμα σε κόμμα, και εξασφαλίζει μια σύμβαση που ανανεώνεται και ανανεώνεται στο διηνεκές.
Υπάρχει και κάποιος άλλος, με στοιχειώδη αξιοπρέπεια που αρνείται να το ρίξει στο γλείψιμο, και μένει σα μαλάκας άνεργος.
Έρχεται η δοξασμένη αριστερά και μας λέει, δεν μπορεί να πετάξουμε στο δρόμο τον γλύφτη (δεν τον λέει γλύφτη, τον ονομάζει όμηρο, ή άμοιρο εργαζόμενο ή θύμα κλπ).
Και τον αξιοπρεπή; Πότε θα του δώσει το δικαίωμα να εργαστεί; Όταν συντελεστούν όλες οι αλλαγές και μαζί βγει και στη σύνταξη ο γλύφτης; (εννοώ ο όμηρος κλπ)

Θέλω αυτό το κολοκράτος, να μην ξοδεύει περισσότερα χρήματα απ’ όσα εισπράττει. Σπουδαίο είναι;
Γιατί το κάνουν όλες οι οικογένειες και δεν μπορεί να το κάνει το κράτος;
Γιατί υπάρχουν έκτακτες περιστάσεις, μας λένε. Υπάρχει κίνδυνος εξ ανατολών και πρέπει ο κάθε Άκης να κλείσει συμβάσεις όπλων. Υπάρχει το εθνικό ίματζ και πρέπει να κάνουμε ολυμπιακούς αγώνες. Γνωστές παπαριές.

Λένε οι Γερμανοί για να μας σώσουν, πρέπει να κλείσουμε ισολογισμό. Και μεις τους βρίζουμε σαν εκβιαστές.

Εγώ βρίσκω πολύ λογικό ο υπουργός οικονομικών να έχει ποινική ευθύνη αν του ξεφύγουν τα έξοδα αδικαιολόγητα.
Είναι πολύ κακό το κόμμα μου να το κάνει σημαία;

Η χρηματοδότηση των κομμάτων.
Πόσες φορές είπαμε είναι μεγαλύτερη από την αντίστοιχη των γερμανικών κομμάτων;
Δέκα φορές;
Πλάκα κάνουμε. Σχεδόν εκατό (100) φορές περισσότερα εισπράττουν τα ελληνικά κόμματα από τα αντίστοιχα γερμανικά.
Θέλω αυτό θέμα να γίνει σημαία. Ειδικά τώρα που ακόμη δεν μάθαμε στο πολύ χρήμα.

Αυτές οι στάσεις απέναντι στην κοινωνία, δημιουργούν ομάδες πολιτικής στήριξης.
Είναι πολλοί αυτοί που ασπάζονται τέτοιου τύπου απόψεις;
Θα έλεγα, όχι. Είναι λίγοι.
Το κρίσιμο όμως είναι, πόσο λίγοι.
Δεν πάμε για κυβέρνηση. Αρχικός στόχος είναι η είσοδος στη Βουλή.
Κρίνοντας από το περιβάλλον μου, οι «τόσο λίγοι» είναι αρκετοί για να δώσουν το εισιτήριο της εισόδου.
Χωρίς δεκανίκια που προσβάλλουν την νοημοσύνη μας.