Αναμφισβήτητα είχε επιτυχία η προσπάθεια της κυβέρνησης στην τελευταία σύνοδο της ΕΕ, όση μεμψιμοιρία κι αν διαβάζουμε στις τοποθετήσεις των αντιπάλων της.
Δεν χρειάζεται να επαναλάβουμε εδώ, αυτά που γράφονται τέσσερις μέρες τώρα.
Να επισημάνουμε μόνο δυο στοιχεία.
Πρώτα την μικρόνοια με την οποία αντιμετώπισε τα νέα δεδομένα ο Σαμαράς σαν αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο οποίος είχε καταστρώσει όλη την αντιπολιτευτική του τακτική στη βεβαιότητα της χρεοκοπίας και βλέπει την ελπίδα της κλασσικής εναλλαγής στην πρωθυπουργία να απομακρύνεται. Το εναλλακτικό παραμύθι στο «λεφτά υπάρχουν» του ΓΑΠ, το «λιγότεροι φόροι και νέα διαπραγμάτευση» τώρα πρέπει να μπει στο ντουλάπι και να περιμένει μιαν άλλη ευκαιρία για να ξαναεμφανιστεί.
Ανεξάρτητα αν είναι καλός ή όχι ο ΓΑΠ, η απομάκρυνση της πιθανότητας να δούμε και τον Σαμαρά πρωθυπουργό, είναι ένα βάλσαμο στην πονεμένη ζωή μας.
Δεύτερο στοιχείο προβληματισμού, εξ ίσου σημαντικού με τον πρώτο, η πιθανότητα να σταματήσουν μια σειρά μεταρρυθμίσεων που καλά-καλά δεν ξεκίνησαν, μέσα στην υπέρμετρη ευφορία που προσπαθεί να καλλιεργήσει η κυβέρνηση από την επιτυχία της.
Γιατί η απομάκρυνση του κινδύνου, δεν εξαλείφει τον κίνδυνο.
Τα συσσωρευμένα σκάνδαλα της τελευταίας δεκαετίας, το έχουμε συνειδητοποιήσει όλοι, δεν πρόκειται να προσωποποιηθούν. Απλώς έφυγαν από την πολιτική ζωή του τόπου μερικές κουφάλες, κι ως εκεί.
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι υπάρχει ανοχή για επαναλήψεις.
Οι μεταρρυθμίσεις, που ονομάστηκαν αλλά δεν προχώρησαν μέχρι σήμερα, μαζί με άλλες που ακόμη δεν έχουν ονομαστεί, αν δεν εφαρμοστούν θα μας φέρουν πάλι σε σύντομο χρονικό διάστημα στην ίδια και χειρότερη κατάσταση.
Και δεν νομίζω να υπάρχουν ακόμη πολλοί πολίτες σ’ αυτό τον τόπο που να πιστεύουν πως, ανεξάρτητα από τις εξαγγελίες ή ακόμη και τις επιθυμίες του πρωθυπουργού, το κόμμα του, το ΠΑΣΟΚ, είναι διατεθειμένο να τις αποδεχτεί και να τις στηρίξει.
Η εξυγίανση του δημόσιου τομέα, η απαλλαγή από μια σειρά ΔΕΚΟ, η απελευθέρωση της αγοράς από τα κλειστά επαγγέλματα, η απόσβεση με λίγα λόγια των στηριγμάτων ενός συστήματος που στην κορυφή του επέτρεπε αν δεν επέβαλλε κι όλας την διαφθορά στα ανώτερα στρώματα της πολιτικής ηγεσίας, είναι οι ενέργειες που έχει σαν μοναδικό καθήκον η κυβέρνηση, για να εξιλεωθεί στα μάτια των «αγανακτισμένων μεταρρυθμιστών» που παρακολουθούν από κοντά τις πράξεις της.
Και αργά ή γρήγορα, θα τεθεί το πραγματικό διακύβευμα.
Τούτη η κυβέρνηση σε αυτή Βουλή με αυτή την πλειοψηφία, δεν έχει τα κότσια να προχωρήσει μπροστά, όσο κι αν το θέλει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου