Πέρασαν κάποιοι μήνες μέχρι να ανεβεί το βίντεο και να αποκτήσει εικόνα η υπέροχη βραδιά που περάσαμε, προσκεκλημένοι του δι-άσημου ντράμερ και στελέχους της Δημοκρατικής Αριστεράς, Στέλιου Σαντοριναίου του Συμιακού.
Ας τα πάρουμε με την σειρά.
Το μαγαζί. Το Blues club.
Μια παλιά μονοκατοικία πάνω στην Πανόρμου.
Σαλοτραπεζαρία η είσοδος, η μισή πάλκο, με το πιάνο και το ντραμς και τις θέσεις για κιθάρες, και κενό στη μέση, και στην άκρη μια μπαριέρα και καρέκλες.
Πιο μέσα, δυο δωμάτια με θέα στη σκηνή, με δυο-τρία τραπέζια το καθένα και άπλετο χώρο για όρθιους.
Όλοι μαζί, χωρούσαν καμιά εκατοσταριά με δικαίωμα εναλλάξ να ξεκουράζονται καθήμενοι.
Η εξυπηρέτηση παραπάνω από τέλεια.
Μπύρες και πατατάκια και ποτά για πιο κυριλέ. Δύσκολα θα ξεπερνούσες τα 12-13 ευρώ, εκτός αν είχες άγριες προθέσεις.
Κι όλα αυτά για ένα σκοπό.
Για τον ήχο.
Πριν πάμε σε σχόλιο για τους «γερόλυκους», τα μηχανήματα απέδιδαν άψογα αυτό που έπαιρναν από τα δάκτυλα και τα πλεμόνια.
Και μετά… μετά άρχισαν.
Ο ρυθμός.
Αυτός ο ρυθμός δεν περιγράφεται.
Στην πραγματικότητα ούτε βλέπεται, ούτε ακούγεται.
Υπάρχει γύρω σου, μπαίνει μέσα σου, μόνο όταν στέκεσαι κοντά του.
Κι όσο προχωρά η ωριμότητα της ηλικίας των «παικτών», τόσο πιο μεστός είναι ο ρυθμός.
Ώσπου κάποτε να σαπίσει. Όπως όλα τα εν ζωή.
Μια ιδέα παίρνετε από το βίντεο και τα υπόλοιπα μπορείτε να τα φανταστείτε.
Τα πειραγμένα κομμάτια, τα αυθεντικά, τα άγνωστα, τα γνωστά, όλα μαζί κρατήσανε εμένα γέρο άνθρωπο 3,5 ώρες όρθιο.
Κι ο Στέλιος ρε παιδί μου.
Δεν του το ‘χα.
Πάνω από τέσσερις ώρες χτυπιότανε, περίπου όπως τον βλέπετε στο βίντεο, και στο τέλος, ακούραστος. Παιδάκι. Χαζογέλασε και ήθελε κι άλλο.
Την επόμενη φορά, θα σας προσκαλέσω όλους.
Γιαννης Μονος. Χαιρετισματα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓειά σου Γιάννη.
ΑπάντησηΔιαγραφήνα σου ομολογήσω, ότι επειδή εσύ έχεις το βάρος σου, είσαι και πρώτο πλάνο, είπα να στηρίξω ποιο πολύ τον αδύνατο πίσω σου.
Να 'σαι καλά να σε χαιρόμαστε!!!
Ευχαριστώ για τα ευγενικά λόγια.Τριάντα χρόνια γνωριμίας δεν είνα και λίγα!Ο Γιάννης και ο Στέλιος έπαιξαν στο παλιό μαγαζί το '82...
ΑπάντησηΔιαγραφήnikosblues, θέλω να σε βεβαιώσω, ό,τι έγραψα δεν το έκανα από ευγένεια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρώτη φορά ήρθα στο μαγαζί σου και διασκέδασα με την ψυχή μου.
Και στο τσίρκο μπορεί να διασκεδάσουμε, και στα μπουζούκια μπορεί να διασκεδάσουμε, όμως...
Ένα "όμως" κάνει τη διαφορά στην διασκέδαση που μένει στο μυαλό μας.
όμως... το στοιχείο της άμεσης ανταπόκρισης των σπλάχνων μας στο περιβάλλον, το στοιχείο της απλότητας, όπου ο διπλανός σου σηκώνεται ξαφνικά, παίρνει την κιθάρα ...και ανακαλύπτεις πόσο σπουδαίος είναι. Χωρίς ονόματα στη μαρκίζα.
Ακόμη και το οικονομικό, είναι το πρώτο που θα ξεχάσεις γιατί δεν δημιουργεί πρόβλημα ούτε στα φοιτητάκια που παρακολουθούν.
Εσύ έχεις την ψυχική ευγένεια να μας τα προσφέρεις όλα αυτά, εμείς σε ευχαριστούμε.