και μια επίσης ενδιαφέρουσα εξομολόγηση, πάλι στον Γιώργο Προκοπάκη:
Λέγομαι Αλί Καταρί και με 5 δισ αγοράζω το Ελληνικό.
Έχω προικίσει όλες μου τις κόρες, οπότε το θέλω για business.
Βάζω άλλα 5 δισ (μπορεί να τα πήρα δανεικά από τράπεζες, αλλά δεν έχει σημασία) και σε τρία χρόνια έχω φτιάξει αυτό που ήθελα. Συνολικό κόστος 12 δισ (κόστος χρήματος και έτσι).
Από τα 5 δισ για το φτιάξιμο, τα 3 πήγαν σε εργασία με ντόπιο δυναμικό (εργολάβοι, ας πούμε). Τα άλλα δύο (τέσσερα μαζί με το χρηματοπιστωτικό κόστος) πήγαν στο εξωτερικό μιας και δεν παράγει η Ελλάδα τεχνολογία, ούτε υπάρχει ρευστότητα στις τράπεζες.
Από τα 3 δισ της κατασκευής, το ελληνικό δημόσιο μάζεψε τουλάχιστον 8% φόρους και 12% έμμεσους φόρους. Διακόσια εκατομμυριάκια το χρόνο. Άλλα τόσα τουλάχιστον πήγαν σε ασφαλιστικές εισφορές.
Γίνονται τα εγκαίνια και αρχίζω να δουλεύω!
Δεν πρέπει να αποσβέσω την επένδυσή μου σε 12 χρόνια και να βγάλω ένα 8% κέρδος;Δηλαδή, 2 δισ στην άκρη, μετά τους φόρους. Ἠ 3.5 δισ το χρόνο προ φόρων και αποσβέσεων.
Επειδή επέλεξα στις business να μην έχω περιθώριο κέρδους (κάτι μεταξύ μικτού και καθαρού -μη με παρεξηγείς, είπαμε 8% θα βγάζω) ίσο με τους Έλληνες φαρμακοποιούς? 35% ΄για να καταλαβαινόμαστε.
Τα παραπάνω σημαίνουν ότι, τη Δημόσια Περιουσία της Ελλάδας δεν τη θέλω για να της βάλω κορδέλα να τη βλέπω (και να τσαντίζεται ο Δήμαρχος Ελληνικού όταν κάνει απεργία πείνας). Θα κάνω τζίρο 10 δισ το χρόνο.
ΔΕΚΑ ΔΙΣ ΤΟ ΧΡΟΝΟ.
Θα πληρώνονται μισθοί, εισφορές και δε συμμαζεύεται, θα εισπράττει το ελληνικό δημόσιο φόρους. Εύκολα 2 δισ το χρόνο!
Πέρασα και είδα το Ελληνικό. Ρημάζει!
Κάποιοι πονηροί έχουν κάνει μαγαζιά και αποθήκες κάτι τεράστιους χώρους. Το μαύρο χρήμα έχει τη σφραγίδα του παντού.
Επειδή εγώ απλώς λεφτάς είμαι, σχεδιάζοντας την επένδυση, είχα δύο επιλογές:(α) ένα τεράστιο ενυδρείο με τους χώρους πρασίνου κλπ, (β) μονάδα ιατρικού τουρισμού για πλούσιους Άραβες.
Εγώ τα ίδια λεφτά θα βγάζω λένε τα δύο business plans. "΄Ο,τι νάναι" είπα.
Ο πρωθυπουργός της χώρας σας φαινόταν ενθουσιασμένος με το ενυδρείο (είχε και ποδηλατόδρομο).
Κάποιος νεοφιλελεύθερος αριστερός Έλληνας που γνώρισα, μου είπε:Ῥε συ Αλί, με το ενυδρείο θα έρχονται όλοι οι μαθητές του λεκανοπεδίου. Θα τα βγάλεις τα λεφτά σου, αλλά επί της ουσίας ένα κομμάτι του ελληνικού ΑΕΠ, αντί να πήγαινε στο Allou fun Park, έρχεται στην τσέπη σου για να το βγάλεις τελικά από τη χώρα. Δε φέρνεις καλύτερα τους Άραβες να αφήσουνε και τίποτε ριάλια στη χώρα".
Με έπεισε!
Είπα στον πρωθυπουργό και σ'ένα δικηγόρο φίλο του (υπουργός νομίζω είναι) ότι δεν βγαίνει το ενυδρείο και έτσι έκανα το κέντρο Ιατρικού Τουρισμού.
Κάποιος δήμαρχος της περιοχής έκανε μερικές απεργίες πείνας, αλλά τελικά το έργο έγινε.
Και εγώ βγάζω τα λεφτά μου, έχει ανέβει 4% το ΑΕΠ της χώρας, λεφτά από φόρους μαζεύονται, εισφορές ατα ασφαλιστικά ταμεία πάνε. Πήρα για 5 ψωρο δισ δανεικά από το μέλλον της Ελλάδας. Πόσο αγύριστα είναι δεν ξέρω!
Ένα πράγμα έχω συνειδητοποιήσει όμως. Οι Έλληνες είναι εθνικώς υπερήφανοι. Προτιμούν να καταπατούν συνέλληνες τα όρια του πρώην αεροδρομίου (σιγά-σιγά θα φτάσουν στον κεντρικό διάδρομο απογειώσεως), να είναι Έλληνες λαμόγια που εκμεταλλεύονται τις εγκαταστάσεις. Αρκεί οι τίτλοι ιδιοκτησίας να αραχνιάζουν σε κάποιο συρτάρι.
Είναι τόσο υπερήφανοι, που δεν τους πειράζει να στέλνουν στην ανεργία μερικές δεκάδες χιλιάδες το μήνα, να πληρώνουν τα κερατιάτικα των ταμείων από τον προϋπολογισμό και να έχουν αγωνιστές δημάρχους που κάνουν απεργίες πείνας. Τέτοιες ιστορίες μου έχει πει και ο Χανς Σμιτ που πήγαινε να αγοράσει μια εταιρεία ηλεκτροπαραγωγής, και ο Μινγκ-Λι Φου που πήρε το λιμάνι της Θεσσαλονίκης. Τελικά, σχετικά είναι τα πράγματα στη ζωή.
Η εθνική υπερηφάνεια, η φτώχεια και ποιός την προκαλεί, το καλό και κακό κέρδος, τα μαύρα και τα άσπρα λεφτά.
Ευτυχώς τους έπεισα τους Έλληνες και έγινε το project μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου