Κυριακή 26 Μαΐου 2013

Αμάν ρε Γιώργο!



Τα έχεις πάρει στο κρανίο γιατί κυκλοφορείς χωρίς ούτε ένα ευρώ στην τσέπη. Και πάνω στην απελπισία σου, εμφανίζεται στην διασταύρωση Καραολή και Δημητρίου ένα φιλαράκι που σου χρωστά. Μετά τις φιλοφρονήσεις βγάζει από την τσέπη και σου δίνει ένα διακοσάευρω.
-Σ’ ευχαριστώ ρε Γιώργο για την εξυπηρέτηση, με συγχωρείς και για την καθυστέρηση, φεύγει.
Αλλάζουν τα συναισθήματα από την μια στιγμή στην άλλη. Χαρούμενος κατηφορίζεις, σκέφτεσαι, «κάπου θα βρω να το χαλάσω. Τέτοιες εποχές δεν κυκλοφορούν χαρτονομίσματα των 200, όλοι ύποπτα τα κοιτούν αν τα δουν, αλλά κάπου θα το χαλάσω.»
Κατηφορίζοντας, αρχίζει να σε ενοχλεί η κοιλιά σου. Αυτό το βρωμοσάντουιτς που έφαγες με το τελευταίο σου ευρώ, πριν εμφανιστεί ο φίλος με το 200ευρω, μάλλον χαλασμένο θα ήταν. Υπαίθριο σάντουιτς, χωρίς απόδειξη, ανοικτό με μια χαρτοπετσέτα όλη κι όλη. Τι ψάχνεις… η ανάγκη.
Ο σφάχτης αυξάνει, κάτι πρέπει να γίνει. Στο σπίτι δεν προλαβαίνεις να πας, είσαι στο λιμάνι, καφενεία δεν υπάρχουν τριγύρω, ευτυχώς βλέπεις μια υπαίθρια τουαλέτα, από αυτές που ξεφυτρώνουν τελευταία σαν μανιτάρια από την εποχή που η ΕΥΔΑΠ άρχισε να κόβει το νερό όχι μόνο σε νοικοκυριά, αλλά και στους δήμους (καλή ώρα στον δικό μας).
Είναι φτηνές. 50 λεπτά προς νερού σου, 90 λεπτά μετά του χονδρού σου, 1,80 έχει και ντουζ.
Φτάνεις στην πόρτα, σε κοιτά βλοσυρός ο υπαίθριος ταμίας.
«Χοντρό» του πετάς με σφιγμένο πρόσωπο, «90 λεπτά» σου απαντά μονολεκτικά και αδιάφορα.
«εντάξει» κάνεις διστακτικά, «αλλά έχω 200ευρω»
-Πλάκα κάνεις, σηκώνει το φρύδι ο πορτιέρης.
-Δεν κάνω πλάκα και έχω πρόβλημα, γρυλίζεις απελπισμένα.
-Που θα βρω ρέστα ρε φιλάρα; Δεν κρατιέσαι μέχρι το σπίτι σου; Σου ανταπαντά ψύχραιμα.
-Σε παρακαλώ, άσε να μπω και βρες εν τω μεταξύ τα ρέστα, τον εκλιπαρείς.
Αδειάζει τις τσέπες ο υπαίθριος ταμίας, -αποκλείεται, σου πετάει. Μαζεύω 180 ευρώ.
-Δώστα να πάνε στο διάολο, λες. Αν χεστώ, θα βρωμάω, θα γίνω ρεζίλι στο δρόμο, μέχρι να πάω σπίτι θα έχω συγκαεί, μετά πλυντήριο και καθαριστήριο, πιο πολλά θα μου στοιχίσει.
Και παίρνεις ρέστα 180 ευρώ.
Σ’ αυτό το σημείο, έρχεται ο Βαρουφάκης και σου λέει, και έρχεσαι και εσύ και το λες σε μένα.
Άκου, αυτός σου πήρε το 200ευρω για 180 και πρέπει να τον παρακολουθήσεις. Θα το δώσει στο αφεντικό του κι αυτό θα το πάει στην τράπεζα για κατάθεση. Αν το καταθέσει για 180 δεν υπάρχει πρόβλημα. Διαφορετικά όμως πρέπει να σου γυρίσει τα 20. Μην είσαι κορόιδο. Μπορεί να συμφώνησες, αλλά μαζί με το χέσιμο, έχεσες και την συμφωνία. Πρέπει να το διεκδικήσεις.
Φιλαράκο, εγώ μετά από μια βαριά διάρροια, αυτό που έχω στο μυαλό μου είναι να πάω σπίτι να πιω ένα χαμομήλι να συνέλθω. Δεν μπορώ να παίρνω από πίσω τον καθένα και να σκούζω αν μου πήρε πολλά ή λίγα όταν μου έκανε κάποια δουλειά χτες, πέρσι, πριν δέκα χρόνια.
Έχω να σκεφτώ πως θα τα βγάλω πέρα, πως θα αυξήσω το εισόδημα μου γιατί υπάρχει πρόβλημα.
Ευτυχώς, μέχρι στιγμής είναι παγωμένοι με νόμο οι πλειστηριασμοί ακινήτων, επομένως οι τράπεζες δεν μπορούν να μου το πάρουν.
 Και μην είσαι αφελής, ούτε να πιστεύεις ότι διαβάζεις.
Καμιά τράπεζα δεν έχει πουλήσει τις διεκδικήσεις της από στεγαστικά δάνεια.
Αλλά κι αν το κάνει, κι αν τις διεκδικήσεις τις αγοράσουν Έλληνες, ξένοι, οι μαφιόζοι, οι ελληνικοί νόμοι ισχύουν, κανένα δικαστήριο δεν θα γίνει στην Ζανζιβάρη ή στο σίτι του Λονδίνου.
Αυτές τις παπαριές σου λένε όσοι ετοιμάζονται να κάνουν χοντρή μπάζα από μια αλλαγή του ευρώ σε δραχμές, για να τρομάξεις και να τους ψηφίσεις.
Απατεώνες ρε φίλε και μη μπλέκεις μαζί τους!

3 σχόλια:

  1. Αναρτά στο μπλογκ του ο Γιώργος Τσιρίδης μιαν απάντηση.
    (ολόκληρη σ’ αυτό το λινκ: http://giorgostsiridis2012.blogspot.gr/2013/05/blog-post_26.html)
    Ο διάλογος, είναι η βάση της δημοκρατικής συμβίωσης λένε, θα πρόσθετα ότι υπάρχει ένας περιορισμός. Κάπου να εφάπτονται οι απόψεις. Αν δεν υπάρχει επαφή ή τομή, είναι και λίγο χάσιμο χρόνου.
    Γι αυτό θα επισημάνω 2-3 σημεία μόνο από την απάντηση του Γιώργου, με βασικότερο ίσως την παραδοχή-διαφοροποίηση, ότι «υπάρχει κίνδυνος στο μέλλον» να χαθούν ιδιοκτησίες που δεν εξυπηρετείται η αποπληρωμή του δανείου τους, δεν ανήκει στα άμεσα δεδομένα όπως έγραφε.
    Καλό αυτό. Έτσι κι αλλιώς, το πάγωμα των εξώσεων και των πλειστηριασμών στηρίζεται σε νόμο του Ελληνικού Κοινοβουλίου, και όπου κι αν βρίσκονται οι απαιτήσεις, πάλι το κοινοβούλιο μας πρέπει να άρει τον νόμο, ανεξάρτητα από «το σύνθημα του Σόιμπλε»
    Να διευκρινίσω επίσης, ότι γράφοντας τα περί τουαλέτας δεν σκεφτόμουν ακριβώς να κάνω παρομοίωση. Δεν παρομοιάζουν και πολύ. Περισσότερο σαν παραβολή το σκεφτόμουν.
    Θα μπορούσα (αλλά θα δημιουργούσα συνειρμούς υψηλής αξιολόγησης) να φέρω σαν παράδειγμα την διακίνηση ενός έργου τέχνης, ενός πίνακα. Που ξεκινά από τον δημιουργό με μια Α τιμή, και μετά από συνεχείς μεταπωλήσεις φτάνει σε πολλαπλάσια της αρχικής Α τιμής, χωρίς ο δημιουργός να έχει κανένα όφελος. Εδώ έχουμε ακριβώς το ανάποδο. Η Ελλάδα εξέδωσε σε κάποια στιγμή ομόλογα ονομαστικής αξίας 1000 που εμπεριείχε και τον τόκο τους. Εισέπραξε ας πούμε 960 στο ετήσιο με 4% επιτόκιο. Όμως σε έναν χρόνο, θα πρέπει να πληρώσει 1000. Αν σε αυτόν τον χρόνο οι μεταπωλήσεις και οι διακυμάνσεις τιμής μεταξύ των επενδυτών κάνουν το 1000, 500 ή το κάνουν 1500, οικονομικά αυτό δεν αφορά την Ελλάδα, 1000 θα δώσει. Από τους ενδιάμεσους, κάποιοι θα χάσουν κάποιοι θα κερδίσουν.
    Παρ’ όλ’ αυτά, λόγω της κρίσης είναι ανοικτός ένας διάλογος ώστε (χαριστικά) να μεταφερθεί ένα μέρος του κέρδους του τελευταίου κομιστή, στην Ελλάδα, ένα νέο κούρεμα δηλαδή, υπό προϋποθέσεις. Αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.
    Τέλος, στην ομαδοποίηση των «οπαδών της δραχμής» (ΚΚΕ, Λαφαζάνης, Αλαβάνος, Χρυσή Αυγή, Καρατζαφέρης, απαισιόδοξοι Συριζαίοι και Καμμένοι, Ανταρσύες κλπ) όπου ξέχασε να βάλει και τον πρώην γαμπρό του Ανδρέα Παπανδρέου (δεν θυμάμαι τώρα το όνομα του), στην οποία κατά την γνώμη του δεν υπάρχουν «πουλημένοι, λιστοκρατούμενοι και ψεύτες», δημιουργεί ένα καθόλου κολακευτικό σύνολο που είμαι σίγουρος ότι και οι περισσότεροι απ’ αυτούς θα το θεωρούσαν προβοκατόρικο. Γιατί αν η «εθνική λύση» που οραματίζεται το ΚΚΕ ή ο Λαφαζάνης ή ο Αλαβάνος ή ο ΣΥΡΙΖΑ ή ο Ανταρσυα ταυτίζεται με αυτήν της Χρυσής Αυγής, βράσε όρυζα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Επίσης Μανώλη υποθέτω ότι η Χρυσή Αυγή μπορεί και να ταυτίζεται με τη Δημάρ στον τρόπο που τηγανίζονται καλύτερα τα αυγά και οι πατάτες χωρίς αυτό να είναι καταστροφικό. Σίγουρα όλοι όσοι έχουν αγανακτήσει πρώτοι (χρονικά) από την νίλα που μας επιφύλαξε το ευρώ (ή καλύτερα να λέω οι θεματοφύλακές του) μπορεί να εκτείνονται από την ακροδεξιά μέχρι την κομμουνιστική αριστερά χωρίς αυτό να τους εξομοιώνει με κανένα άλλο τρόπο όπως η συμφωνία Δημάρ-Χρυσής Αυγής στο πως βράζονται τα αυγά μελάτα δεν προϋποθέτει κοινή στάση στην ανάλυσή τους για μικρασιατική καταστροφή ή τη γενοκτονία των Ποντίων.

    ΑπάντησηΔιαγραφή