Σε πείσμα της εκκωφαντικής φασαρίας των «ναών πολιτισμού» -για να θυμηθούμε τον μακαρίτη που βάφτιζε το κρέας ψάρι- και των ιερουργών τους, ο πολιτισμός και υπάρχει και αναπαράγεται στα σοκάκια της κάθε γειτονιάς, μακριά από τις λεωφόρους της επιτυχίας.
Μόνο που αυτός ο πολιτισμός δεν κάνει θόρυβο. Χτυπά τις χορδές του στους ρυθμούς που ανέδειξαν και συγκράτησαν την ψυχή μας, χωρίς να ακούγεται τίποτα παραέξω.
«Των ελλήνων οι κοινότητες» διασκεδάζουν ξέφρενα σε υπόγεια, χωρίς την ανάγκη να δηλωθούν στους απέξω, αδιαφορώντας για τις βαρύγδουπες βεβαιότητες των «ειδημόνων» για το τι θέλουμε και το πως διασκεδάζουμε.
Λίγο-πολύ, όλοι έχουμε γευτεί το αιφνίδιο και αυθεντικό γλέντι σε κάποιο ταβερνάκι, με δυο τρεις τυχαίους μουσικούς που ανεβάζουν το κέφι στο ζενίθ, χωρίς να χρειάζονται σαμπάνιες και λελούδια. Κι αυτό μας μένει.
Αυτό είναι πολιτισμός.
Μπορεί σπάνια να δημιουργεί νέο πολιτισμό, αλλά και η συντήρηση του υπάρχοντος είναι μεγάλο πράγμα. Σαν τη σωτηρία της ψυχής.
Μια τέτοια εμπειρία, λίγο πιο οργανωμένη, είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε την Παρασκευή το βράδυ, όπου καλεσμένοι ενός καλού φίλου, καλά δικτυωμένου στην αυθεντικότητα, βρεθήκαμε σε μια υπόγεια ιδιωτική μυσταγωγία πάνω στους στίχους και τις νότες των πιο αυθεντικών δημιουργών της ελληνικής μουσικής.
Ορίστε κι ένα τραγούδι από την «ναυπηγική κομπανία» και μη ψάξετε να βρείτε το χώρο.
Είναι κάτω από τη Γη.
Υπόγεια.
Εκεί που σε σταθερή θερμοκρασία ο πολιτισμός δεν κινδυνεύει, αλλά παραμονεύει.
Να σπάσει τα κεφάλια των τένεδων και των σκουλίκων.
εδώ το video
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου