το Συνέδριο της ΔΗΜΑΡ

Αρχίζει το Συνέδριο της ΔΗΜΑΡ σε λίγες ώρες.

Ίσως το πιο παράδοξο συνέδριο αριστεράς –συντηρητικής, αντιδραστικής, προοδευτικής, σε όλες τις εκφάνσεις της- εδώ και χρόνια.

Σχεδόν πάντα, εμφανίζονταν τρεις τάσεις στην ανανεωτική αριστερά. Μια πιο αριστερή (η κλίμακα πάντα με τα λενινιστικά μέτρα και σταθμά μην παρεξηγηθούμε), μια πιο δεξιά και στη μέση η συνήθως αποκαλούμενη προεδρική η οποία έπαιζε τον ρόλο του ισορροπιστή και εν πολλοίς εγγυητή της ενότητας του κόμματος.  

Στο 2^ο συνέδριο μας, το παράδοξο είναι ότι η προεδρική φρουρά δεν μπορεί να παίξει τον ρόλο του εγγυητή της ενότητας, κάθε άλλο. Η αλλόκοτη και αλλοπρόσαλλη τακτική από την εποχή της εξόδου μας από την κυβέρνηση μέχρι σήμερα, μόνον διαλυτικές επιπτώσεις έχει.

Όλα δείχνουν όμως, ότι τίποτα δεν θα θέσει σε κίνδυνο την ενότητα του κόμματος. Οι παρεμβάσεις του γραμματέα Σπύρου Λυκούδη, είχαν σαν αποτέλεσμα όπως όλα δείχνουν την συγκράτηση των φυγόκεντρων δυνάμεων, σε στιγμές κρίσιμες όχι τόσο για το κόμμα όσο για την κοινωνία, αναδεικνύοντας τον στην πράξη σε εγγυητή της ενότητας του.

Δεν κλείνουν όμως εδώ κάποιοι κύκλοι. Οι επιθυμίες ενός μεγάλου μέρους των πολιτών για την δημιουργία κεντροαριστερού πόλου στην πατρίδα μας σταθερά συνεπαίρνουν μεγάλη μερίδα μελών και κυρίως φίλων του κόμματος, η οποία θα εξακολουθήσει να έρχεται σε ευθεία αντίθεση με τις επιλογές τις διαφαινόμενης ίδιας πλειοψηφίας της ηγετικής ομάδας. Επιλογές που περιορίζονται σε ατομικές προσκλήσεις για λύση στην ουσία των προσωπικών πολιτικών προβλημάτων. Επιλογές που δεν είναι πια μια ευκολοχώνευτη τροφή.

Από την Δευτέρα 16 του μηνός, αρχίζουν και στο λεκανοπέδιο οι διεργασίες που έχουν αρχίσει στην επαρχία, για την οργάνωση και συντονισμό τοπικών ομάδων πολιτών με αναφορά στην έκκληση των «58» και πολλά, πάρα πολλά μέλη του κόμματος θα συμμετάσχουμε. Σε συνδυασμό με την διαφαινόμενη αποτυχία σε επίπεδο μαζικότητας των ανάλογων ενεργειών της ηγετικής ομάδας του κόμματος με τους ομαδάρχες που έχουν αποχωρήσει από το ΠΑΣΟΚ, το μείγμα πάλι θα αρχίσει να δείχνει την εκρηκτικότητα του και σε ένα κόμμα που λειτουργεί χωρίς καταστατικό τα πιθανά αποτελέσματα είναι απροσδιόριστα σήμερα.

Στο εθνικό μοτίβο, η καθυστέρηση στην δημιουργία της Ελληνικής «ελιάς» απέναντι στην προσπάθεια παλιννόστησης του δικομματισμού από τον δεξιό και αριστερό λαϊκισμό, του δίνει πόντους επιτυχίας και αυτό ίσως αποβεί μοιραίο όχι μόνο για το κόμμα μας, αλλά για την ίδια την κοινωνία.

Τίποτα δεν τελειώνει με μια εκλογική αναμέτρηση, τίποτα όμως επίσης δεν επαναφέρει τις ευκαιρίες όταν προσπερνιόνται.

Εννοείται, ανεξάρτητα από τα αποτελέσματα του συνεδρίου, όσοι πιστεύουμε σε αυτή την προσπάθεια συγκρότησης της μεγάλης δημοκρατικής παράταξης ή όπως αλλιώς την πούμε, πρέπει να παλέψουμε στο προσεχές δίμηνο για την συγκρότηση της, ελπίζοντας ότι πολλοί θα αλλάξουν στάση διαβλέποντας την πολιτική ανατροπή που επιφυλάσσει το μέλλον της.