Εξωτερικό, νύχτα
Γκάζι, Αθήνα
Στην Ιερά Οδό η κυκλοφορία έχει διακοπεί. Κόκκινη κορδέλα. Περιπολικό, κάθετα στο δρόμο. ΜΑΤ. Στο βάθος, φευγαλέα, ένα μαυροντυμένο τσούρμο μαζεμένο. Ξεχωρίζει η ελληνική σημαία.
ΣΚΗΝΗ 2
Παρκάρουμε, με τον Γιώργο και την Αθηνά. Στο βάθος, μια ομάδα μαυροντυμένοι ξυρισμένοι κατευθύνονται προς το μέρος μας, κοιταζόμαστε. Βγαίνοντας από το αυτοκίνητο, ένας πέφτει επάνω μου. Αποφεύγω να τον κοιτάξω.
ΣΚΗΝΗ 3
«Δεν μπορείτε να περάσετε. Η παράσταση δεν θα γίνει».
«Μα πώς το ξέρετε; Η Χρυσή Αυγή είναι εκεί. Σε εμάς συγκεκριμένα δεν επιτρέπετε να περάσουμε;»
Ένα χέρι με τραβάει. Μου δείχνει με το βλέμμα πίσω μας «τα παιδιά». «Μη λες “Χρυσή Αυγή”», λέει.
«Από εδώ δεν γίνεται να περάσετε, αν επιμένετε, πάτε από τα στενά».
ΣΚΗΝΗ 4
Περπατάμε στο στενό, κοιτώντας γύρω μας, ανήσυχοι. Συναντάμε κι άλλους «δικούς μας». Συνειδητοποιώ ότι πρώτη φορά τόσο έντονα νιώθω αυτό το «εμείς» και «αυτοί». Ή «εμείς» ή «αυτοί». Σε μια πόλη πολιορκημένη. Από αυτούς.
ΣΚΗΝΗ 5
Στη Λαΐδα προβάλλονται ταινίες του φετινού Φεστιβάλ Δράμας. Αλλά όλα τα βλέμματα είναι καρφωμένα προς το Χυτήριο. Δεκάδες αστυνομικοί, ματατζήδες, της ομάδας Δίας. Κλούβες στο δρόμο. Φρουρούν το θέατρο, στερώντας του τη δυνατότητα να λειτουργήσει. Και κρατούν σε απόσταση «εμάς» από «αυτούς». Παπάδες, κυρίες με μαντήλια, ξυρισμένα κεφάλια, κραυγές υστερικές. Το μυαλό μου δεν μπορεί να πιστέψει πως όλοι αυτοί δεν είναι ηθοποιοί, πως δεν παρακολουθώ ταινία. Πως ό,τι συμβαίνει συμβαίνει πράγματι.
ΣΚΗΝΗ 6
«Εσύ θες να πας να δεις το έργο; Τον Χριστό μας από τους πισωκώληδες τους Αλβανούς; Εσύ; Έχει έρθει η οργή του Θεού. Μας χτύπησε η οργή του Θεού για σας, τους προδότες, τον Χριστό μου. Γιατί αν είχαμε την εύνοια του Θεού, κανέναν δε θα είχαμε ανάγκη. Η Ελλάδα είναι πλούσια χώρα, την εύνοια του Θεού δεν έχει. Ζώα, ζώα — ε, ζώα. Σαν τα ζώα, ρε, να πηδιέστε».
Είναι περίπου 45 χρονών, μαυροφορεμένος, πλησιάζει απειλητικά μια γυναίκα: «Κι εσύ θες να δεις το αμαρτωλό έργο; Ζώο. Ζώο, μωρή. Ζώο!»
ΣΚΗΝΗ 7
«Για την παράσταση ήρθατε;»
«Ναι».
«Δεν ξέρουμε τώρα και σε ποιους να μιλάμε, ρε παιδιά. Δεν ξέρουμε ποιος είναι τι. Κοιταζόμαστε με καχυποψία».
Όντως κοιταζόμαστε με καχυποψία.
Ξαφνικά, μια ψηλή αδύνατη, με ενδιαφέρον πρόσωπο κοπέλα που κρατάει λουλούδια, φίλη μάλλον των ηθοποιών, που από την προφορά μοιάζει αλβανικής καταγωγής, δεν αντέχει και κάτι λέει σε έναν τύπο τριαντάρη ο οποίος της ψέλνει από απόσταση τον εξάψαλμο. Την πλησιάζει τρέχοντας εκείνος, την κλοτσάει, ανενόχλητος απομακρύνεται. Ουρλιάζει στους αστυνομικούς η κοπέλα, «επεισόδιο», δηλώνει ΜΑΤατζής δίπλα μας στο γουίκι-τόκι του, τον πλησιάζουν τον τριαντάρη εθνικιστή δυο-τρεις αστυνομικοί, τον πιάνουν, σηκώνει τα χέρια του εκείνος: «ΕΙΜΑΙ ΕΛΛΗΝΑΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΓΩ!» ουρλιάζει — κι έχει η κραυγή του τον σπαραγμό του μίσους.
Ο θεός να βάλει το χέρι του — αρκεί να μην είναι ο δικός του θεός.
Ευτυχώς, παραδίπλα, ο γνωστός Μητσάρας βάζει τα πράγματα στη θέση τους: «Συμμορίες, παντού συμμορίες».
ΣΚΗΝΗ 8
Καταφτάνουν,
σε αλφαβητική σειρά, Νίκος Μπίστης, Ανδρέας Παπαδόπουλος, Μαρία
Ρεπούση, Πέτρος Τατσόπουλος. Περίπου 40 άτομα κατευθυνόμαστε προς το
θέατρο. Μπροστά στα κάγκελα της πόρτας, σαν πορτιέρης στην ιδιοκτησία
του, ο στις εκλογές του Μαΐου εκλεγείς βουλευτής Φθιώτιδας της Χρυσής
Αυγής, και νυν μετακλητός στη Βουλή, Απόστολος Γκλέτσος. Δίπλα του,
νεαρός παπάς μιλάει στο κινητό, πιο κει ο Παναγιώταρος επιτηρεί, μαζί
τους μια νεαρή όμορφη κοπέλα με φακιόλι, φοράει ένα φουστάνι μαύρο-γκρι,
είναι σχεδόν τρέντι. Λίγο μετά, το μίσος στα μάτια της, όταν φώναζε «Αν
θέλετε ελευθερία, να πάτε στην Αλβανία, αντίχρηστοι», με αγρίεψε. Πίσω
από τα ΜΑΤ, που μας κοιτάζουν παρατεταγμένοι σε κλοιό γύρω μας, «αυτοί».
Αυτοί που κατεβάζουν καντήλια εν ονόματι του θεού τους, του θεού της
αγάπης. Αυτοί που θεωρούν τον θεό, θεό ρατσιστή, της αρείας μόνο φυλής.
Αυτοί που απειλούν ότι θα το πληρώσουμε όλοι εμείς τα πουλημένα
καθάρματα, γιατί μια μέρα θα μας καθίσουν στο σκαμνί. Αυτοί που «μας
ξέρουν» και θα μάθουμε εμείς οι αλήτες του Ισλάμ. Αυτοί που ανάμεσα στα
εδάφια της Αγίας Γραφής, στέλνουν κατάρες. Αυτοί που άδουν με φωνή που
θέλει να σφάξει τον Εθνικό Ύμνο. Αυτοί που εξανίστανται με τον διοικητή:
«Γιατί τους προστατεύεις, κύριε διοικητά, αυτούς που καταστρέφουν την
πατρίδα; Γιατί τους καλύπτετε;» Και έχει έρθει ο κόσμος ανάποδα.ΣΚΗΝΗ 9
Διαβουλεύσεις, τηλεφωνήματα, για να ανοίξει το θέατρο. ΜΑΤ, κανάλια μέσα κι έξω από την καγκελόπορτα του θεάτρου, δηλώσεις των βουλευτών, υστερικές φωνές, σκαιότατες βρισιές. Αυτοί, πάντα μπροστά στην πόρτα, να ορίζουν το τσιφλίκι τους: «Αν μπείτε, θα μπούμε κι εμείς». Και στους δικούς τους: «Παράσταση δεν θα γίνει, θα γίνει σφαγή». «Εγώ, ρε. Τον Χριστό σας, ρε. Εγώ, μα την Παναγία, με τα χέρια μου θα σας φάω», ξεχωρίζει πίσω από τα ΜΑΤ μια κραυγή. Όταν ήρθε η Ιωάννα Κούρτοβικ, μια μισαλλόδοξη φανατική την έβρισε: «Άντε, ρε Ρεπούση — ε, Ρεπούση!»
ΣΚΗΝΗ 10
Εισαγγελέας δεν ήρθε. Ούτε κλειδαράς· «αυτοί» είχαν σπάσει την κλειδαριά. Καθώς αποχωρούσαμε συντεταγμένοι, ηττημένοι, με τα ΜΑΤ τριγύρω μας να μας συνοδεύουν, στα μάτια μου είχα την εικόνα των ηθοποιών που κάποια στιγμή εμφανίστηκαν στην πόρτα, με το βλέμμα τους να είναι το βλέμμα που μάλλον έχουμε όταν ξυπνάμε από εφιάλτη αλλά ακόμη στον εφιάλτη βρισκόμαστε, και στα αυτιά μου τη σοκαρισμένη φωνή μιας κοπέλας που μιλούσε συντετριμμένη στο τηλέφωνο: «Ρε συ, ήρθα στο Χυτήριο να φέρω μια αφίσα, μπάτσοι παντού, πάω να περάσω, δεν κατάλαβα, με αρπάζει ένας τύπος, με χτύπησε, με χτύπησε, ρε σου λέω, πού πας μωρή πουτάνα; θέλεις να δεις τα αίσχη, δεν σου φτάνει που τα κάνεις; δεν ήξερα τι να του πω, ρε συ, συγγνώμη, με ξέρετε και με βρίζετε; του είπα, με ξέρετε και με χτυπάτε; εγώ σ’ το λέω, άμα γίνει καμιά στραβή, την έχω κάνει από Ελλάδα, δεν θα μείνω εδώ να το φάω αυτό, σ’ το λέω».
Η στραβή έχει γίνει. «Αυτοί» είναι στη Βουλή.
Και η παράσταση «Corpus Christi» δεν παίχτηκε απόψε.
*Η Ελένη Κεχαγιόγλου είναι φιλόλογος-επιμελήτρια εκδόσεων, μέλος της Δημοκρατικής Αριστεράς.
από το http://dimartblog.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου