Δημοσιολαγνεία

Προτελευταίο δημοτικό συμβούλιο στη Δραπετσώνα, λίγο πριν πέσει η αυλαία στο Δήμο.
Απλώς η γεύση είναι ένα κλικ καλλίτερη από αυτή του Κερατσινίου.
Όμως και δω η εικόνα είναι απογοητευτική.
Λίγες μέρες πριν την λαίλαπα του Καλλικράτη, κυριαρχούν οι προσωπικές κόντρες και πικρίες και κακίες.
Τέλος πάντων, μέσα στις ανθρώπινες αδυναμίες είναι και η μη αποδοχή της ήττας ως απόρριψης.
Πάντως απόρριψη είναι και κανείς δεν έκανε λάθος. Τουλάχιστον από αυτούς που προσήλθαν στις κάλπες και ψήφισαν.


Την παράσταση όμως κέρδισε η γενική πρόταση του ΚΚΕ μέσω των συνδυασμών του με την επωνυμία «Λαϊκή Συσπείρωση», για την «χωρίς όρους και προϋποθέσεις μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων στους Δήμους, ανεξαρτήτως χρόνου απασχόλησης».
Πολύ πιασάρικο θέμα. Παρ’ όλο που κανείς δεν το πιστεύει, ούτε του δίνει βαρύτητα, τι έχεις να χάσεις υποστηρίζοντας το; Τίποτα.
Στην πραγματικότητα όμως, η στάση αυτή επαναφέρει το αγωνιώδες ερώτημα του Χόμερ Σίμπσον: «Σκέψου να έχουμε διαλέξει τον λάθος θεό. Κάθε φορά που πάμε εκκλησία, απλά κάνουμε τον σωστό όλο και πιο έξαλλο!»
Μια σκέψη είναι απλώς να συμφωνήσεις με την πρόταση και να ξεφορτωθείς το θέμα. Έτσι κι αλλιώς δεν πρόκειται να αλλάξει η όποια κυβερνητική θέση από ένα ψήφισμα και παριστάνεις και συ μαζί με την συσπείρωση τον προστάτη των αδυνάτων.
Μια άλλη σκέψη είναι να υπερφαλαγγίσεις την πρόταση, κάνοντας την ακόμη πιο ριζοσπαστική.
Όποιος εισέρχεται στο Δημαρχιακό Μέγαρο για οποιονδήποτε λόγο (βεβαίωση οικογενειακής κατάστασης, πιστοποιητικό γέννησης κλπ) αποκτά δικαίωμα μονιμοποίησης στο δημόσιο.
Καλό μου ακούγεται.


Μια άλλη σκέψη είναι, να σκεφτείς.
Τι λέμε τώρα;
Δηλαδή πέρα από τους συμβασιούχους που καλύπτουν μόνιμες και διαρκείς ανάγκες,
-ακόμη κι αν αυτές οι ανάγκες δημιουργούνται από την κακή λειτουργία και υποεργατικότητα που χαρακτηρίζει το δημόσιο-
υπάρχουν μόνο στο Κερατσίνι και στη Δραπετσώνα πάνω από 500 προσλήψεις που έγιναν το τελευταίο 6μηνο με μοναδικό κριτήριο την ψήφο των προσλαμβανομένων.
Στη Δραπετσώνα για παράδειγμα, παρά την πρόσληψη περίπου 70-80 ατόμων με συμβάσεις από 2 έως 8 μήνες, δεν επαναλειτούργησε ο βρεφικός σταθμός που έκλεισε, ούτε ο απογευματινός παιδικός σταθμός, ούτε το μπέιμπι παρκινγκ.
Προφανώς όσοι προσλήφθηκαν κάτι κάνουν εκεί μέσα, αλλά το κριτήριο ήταν να συμμαζευτούν οι ψήφοι των οικογενειών τους κι όχι το αντικείμενο εργασίας τους.
Στο Κερατσίνι, δημοτικοί σύμβουλοι της πλειοψηφίας ολοκλήρωσαν τις οικογενειακές τους προσλήψεις λίγες μέρες μετά τις εκλογές.
Κοντά στα ξερά μπορεί η φλόγα να παίρνει και κάποια χλωρά, σίγουρα λίγα, όμως αυτή είναι η πραγματικότητα.
Και το διαχρονικό αυτό χάλι της τοπικής αυτοδιοίκησης, δεν χρειαζόταν να μας το αποκαλύψει ούτε ο Καλλικράτης ούτε η τρόικα.
Συνήθως οι δήμαρχοι μοιράζουν λεφτά του δημοσίου με μορφή μισθού.
Που τα βρίσκουν;
Τα παίρνουν μέσω του κράτους από τους φορολογούμενους, κι αν δεν φτάνουν, αυξάνουν τους φόρους.
Τι, από την τσέπη τους τα βγάζουν;
Μήπως και η συσπείρωση από την τσέπη της θα τα βγάλει;
Αν μπορούσε θα τα έβγαζε από τις δικές μας τσέπες, όσο κι αν φωνάζει για τους πλουτοκράτες κλπ.
Άλλωστε οι πλουτοκράτες κάνουν όποτε γουστάρουν απολύσεις στις επιχειρήσεις τους, με πρόσχημα την εξυγίανση της λειτουργίας και τετριμμένα του είδους «καπιταλισμό έχουμε τι να κάνουμε» στην άλλη ζωή θα έχουμε άλλο σύστημα, σίγουρα καλλίτερο.
Αλλά αυτά «είναι μικρότητες» για να τα συζητάμε.