Δικομματισμός : Ένα πτώμα που βρωμάει και αρνούμαστε να θάψουμε.

του Τάκη Πατσάκη

Εδώ και αρκετό καιρό και εν μέσω ενός πολιτικοκοινωνικού σκηνικού, που είναι αλήθεια ότι, μεταπολιτευτικά τουλάχιστον, δεν το έχουμε ξαναβιώσει σε τέτοια οξύτητα, έχει “ανάψει” για τα καλά το παιγνίδι των δημοσκοπήσεων.
Ενα παιγνίδι, άλλοτε έντιμων προθέσεων και άλλοτε λιγότερο, όπου οι αναλύσεις δίνουν και παίρνουν με σκοπό, είτε να “καταδείξουν” την εικόνα της πολιτικής κατάστασης, σε συνάρτηση με αυτή της κοινωνίας, είτε και να την επηρεάσουν προς τη μία η την άλλη κομματική κατεύθυνση.

Μέσα λοιπόν σε έναν κατακερματισμένο, ψυχολογικά πρωτίστως εθνικό κορμό, θα πρέπει να διαβάσουμε πέραν των τίτλων τα “ψιλά γράμματα” του σκηνικού που βιώνουμε, αντιπαραβάλλοντας το με άλλες ιστορικές στιγμές –κρατώντας τις ιδιαιτερότητες της κάθε εποχής- ώστε να μπορέσουμε να αντλήσουμε τα συμπεράσματα εκείνα, που θα μας επιτρέψουν να δούμε πιο καθαρά το προς τα πού βαδίζει πολιτικά (στο κομματικό τουλάχιστον πεδίο) η κοινωνία.

Από τους θαμώνες του καφενείου του μικρού χωριού, μέχρι και τους, κατά τεκμήριο, έγκυρους πολιτικούς και δημοσιογραφικούς αναλυτές, διαχέεται η αίσθηση και αυτή με τη σειρά της αποτυπώνεται (υποτίθεται) στις δημοσκοπήσεις, ότι ζούμε το τέλος εποχής, που στην περίπτωση της Ελλάδας ορίζεται ως, το τέλος του μεταπολιτευτικού δικομματικού σκηνικού έτσι όπως το ξέραμε όλοι μας.

Είναι όμως έτσι τα πράγματα ;
Έχουμε συνυπολογίσει όλες εκείνες τις παραμέτρους που θα μας επιτρέψουν να αντλήσουμε, με τη μέγιστη δυνατή ασφάλεια, ένα τέτοιας έκτασης κοσμογονικό για τα δεδομένα της εποχής και της χώρας μας συμπέρασμα ;

Όπως «ορίζει» η βιολογία, στον μέσο Έλληνα, το “παραταξιακό DNA” είναι αναπόσπαστο στοιχείο του πνευματικού του οργανισμού, καθορίζοντας το ατομικό και κατ’ επέκταση το συλλογικό του υποσυνείδητο, οριοθετώντας αρχικά τη σκέψη και ακολούθως την πολιτική και άρα την εκλογική του συμπεριφορά, την κρίσιμη στιγμή. Τη στιγμή δηλαδή που βρίσκεται μόνος, ενώπιος ενωπίω απέναντι στην κάλπη.

Μία μικρή αναδρομή στο παρελθόν, είναι νομίζω αρκετή για να μας δώσει το ασφαλές εκείνο δείγμα που θα μας οδηγήσει να δούμε και να εξηγήσουμε καλύτερα τη δισδιάστατη κυρίως σχέση του Έλληνα με την πολιτική.

Από την εποχή που οι εκδιωγμένοι από τους νικητές – λαφυραγωγούς κομματικούς αντιπάλους δημόσιοι υπάλληλοι ,κλαίγαν τη μοίρα τους στην πλατεία Κλαυθμώνος (εξ' ου και το όνομά της), ξεκινά να πλέκεται, σαν αντίβαρο στην ήττα του ενός κομματικού σχηματισμού απέναντι στον άλλο, αυτό που πιο πάνω ανάφερα με τον όρο “παραταξιακό DNA”.

Αυτή η διαδικασία μετεξελίσσεται ραγδαία, παίρνοντας σάρκα και οστά με τη μορφή συνήθως προσώπων τα οποία γέννησαν οι οικονομικές και εργασιακές πρωτίστως καταστάσεις
Τρικουπικοί – Δηλιγιαννικοί, Βενιζελικοί – βασιλικοί, Παπανδρεϊκοί – Μητσοτακικοί κλπ

Ναί αλλά οι σημερινές συνθήκες όμως δεν είναι αλλιώς; Θα αναρωτηθούν κάποιοι, καλοπροαίρετα.

Να θυμηθούμε σε αυτό το σημείο ότι η σημερινή κρίση θεσμών, και αξιών, οικονομίας και εργασίας, δεν είναι πρωτόγνωρη για τη χώρα μας.

Το 1893, είχαμε την ολική οικονομική κατάρρευση της Ελλάδας με Πρωθυπουργό τον Χαρ. Τρικούπη.
Προϊόν εκείνης της κατάρρευσης ήταν (όπως και σήμερα) τα υπέρογκα δάνεια με βασικούς δανειστές μας την Αμερική, την Γερμανία και την Γαλλία !

Σατανική σύμπτωση ; Της δικής μας τότε χρεοκοπίας προϋπήρξε, αυτή της Αργεντινής (μας ...θυμίζει κάτι) ;;;;
Ακολούθησαν κι άλλες παρόμοιες η και χειρότερες καταστάσεις :
Μικρασιατική καταστροφή, 1932 (πτώχευση επί Βενιζέλου), Κατοχή.

Με μικρά κατά καιρούς διαλείμματα, και παρά τα δεινά που συσσώρευσε στη χώρα το δικομματικό σκηνικό, η ...ερωτική σχέση του μέσου πολίτη με τον δικομματισμό έμεινε σχεδόν αναλλοίωτη !
Και πως αλλιώς θα μπορούσαν να είναι τα πράγματα, με δεδομένες τις αλληλεξαρτήσεις που εκκολάφτηκαν, αρχικά στο θυμικό και κατόπιν στη μέση συνείδηση του λαού και μεταλαμπαδεύτηκαν στους πολιτικούς ταγούς του, οι οποίοι (ας μην το ξεχνάμε) ήταν σε μέγιστο βαθμό, μεταπολιτευτικά κυρίως, σαρξ εκ της σαρκός του, κοντολογίς, το παιδί της διπλανής πόρτας που τα όνειρά του ξεκινούν από το να βάλει ηλεκτρισμό στο αυθαίρετο της Σαλαμίνας και φθάνουν μέχρι και τη συμμετοχή στη ...διαχείριση του Δημόσιου κορβανά !

Πριν από λίγους μήνες, ζήσαμε το λεγόμενο κίνημα της Πλατείας.
Οι μούντζες, τα λέιζερ, τα γιαούρτια και οι ψυχοθεραπευτικές “κρεμάλες”, έδωσαν και πήραν την περίοδο εκείνη.
Ποιό αλήθεια ήταν όμως το δια ταύτα που οδήγησε πολλούς στο να μιλήσουν για το τέλος εποχής σε σχέση ΚΑΙ με εκείνες τις λαϊκές “αντιδράσεις” ;

Είδαν, λχ, να αναδεικνύεται από εκεί μέσα κάποιο, ψήγμα έστω, πολιτικής, αναγεννητικής σκέψης, που συνεπάγεται ανάμεσα σε άλλα, αυτοκριτική ;
Ασφαλώς και όχι !!
Άκουσαν προτάσεις ξεπεράσματος της κρίσης, η έστω, διαπίστωσαν κάποιες σοβαρές τάσεις ανατροπής της κυβέρνησης και της μείζονος αντιπολίτευσης με συγκεκριμένους τρόπους και στόχευση ;
Ούτε κάτι τέτοιο !!
Αντιθέτως μάλιστα στην πρώτη σοβαρή κόντρα με τον …καιρό, άδειασαν οι πλατείες και γέμισαν οι παραλίες !!!!
Οι κάτοικοι τούτου του τόπου, από την εποχή της πρώτης πολιορκίας της Κωνσταντινούπολης, λατρεύουν τα μικρά, μα κυρίως τα μεγάλα τοτέμ τους!!!
Εκείνα δηλαδή που άλλοτε τον “ανακουφίζουν” άλλοτε πάλι τον “θυμώνουν” μα ενίοτε όμως τον κάνουν να αισθάνεται, ότι αυτά είναι τελικά που θα του βγάλουν τη “μπουγάδα” !!!!

Το 2009 η ΝΔ έφυγε από την εξουσία υπερχρεωμένη ηθικά, οικονομικά ΚΑΙ ποσοστιαία (10% κάτω από το ΠΑΣΟΚ, όπως ακριβώς και το 1981) !
Και ενώ κάθε λογικός άνθρωπος θα ανέμενε, επί τέλους, κάτι να αλλάξει, έρχονται οι Γκαλοπατζίδες και την φέρνουν (με “όχημα” την κοινή γνώμη) ξανά στην εξουσία, “άσπιλη” και “αμόλυντη” και φυσικά το ΠΑΣΟΚ δεύτερο !!!!

Για να το μαζέψουμε λοιπόν το πράγμα.
Οι σχέσεις διαπλοκής, αλληλεξάρτησης ...αλληλοκατανόησης μεταξύ λαού και τοτέμ σφυρηλατήθηκαν από την εποχή της Πλ. Κλαυθμώνος και έγιναν με τα χρόνια κάτι σαν εθιμικό εθνικό δίκαιο !!!!
Τώρα, αν κάποιες φορές έχουμε τα “θρησκευτικά” μας μικροδιαλείματα, έ !
Συμβαίνει και στις καλλίτερες των κοινωνιών !!!!

Κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια.
Και για τους λόγους που αναλύσαμε πιο πάνω μα και για άλλους τόσους για τους οποίους δεν θα μας έφταναν τόμοι για να τους παραθέσουμε :
Η Ελλάδα του δικομματισμού θα ...αντιστέκεται,
η Ελλάδα της διαπλοκής θα ...επιμένει
και όποιος δεν ...καταλαβαίνει,
δεν ξέρει, που πατά και πού πηγαίνει !!!!