Δευτέρα 23 Ιουνίου 2014

Θέλει η πουτάνα να κρυφτεί;



«Ιδεολογικές αναλύσεις» πρώην πασόκων και νυν επαναστατών του ΣΥΡΙΖΑ για το πολιτικό στίγμα των δημαριτών, προσεγγίζει καθαρά το αθάνατο απόφθεγμα.
«Θέλει η πουτάνα να κρυφτεί, αλλά η χαρά δεν την αφήνει»
Η ΔΗΜΑΡ τέλειωσε ανεπίσημα την ημέρα που αποχώρησε από την κυβέρνηση.
Η επίσημη τελετή έγινε με τις εκλογές.
Η απάντηση στο ερώτημα αν παραμένοντας στην κυβέρνηση, θα είχε ο Κουβέλης μια διαφορετική τύχη από αυτή του Καρατζαφέρη δεν είναι απλή, και επιπροσθέτως δεν είναι σίγουρο ότι μπορεί να γίνει κατανοητή από υπερεπαναστάτες του ΠΑΣΟΚ, που όντας εκτός εξουσίας από το 2004 (λίγα κατάφεραν να κάνουν με τον Γιωργάκη αρχηγό τους το 09-11) έχουν πάθει το απόλυτο ντελίριο και κάθε καθυστέρηση στην άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ τους πληγώνει πολύ περισσότερο από τους αυτόχθονες συριζέους.
Ο κύριος όγκος αυτών των τύπων, που βγάζουν φλύκταινες από την συνεργασία της ΔΗΜΑΡ με το ΠΑΣΟΚ και την ΝΔ στην τρικομματική κυβέρνηση του 12, αλλά κρύβουν τα δάκρυα τους για τον Τσοχατζόπουλο που παραλίγο να μας κάνουν και πρωθυπουργό, που ακόμη βρίζουν τον Γιαννίτση και τον Σημίτη, αλλά ονειροπολούν γύρω από τον Μητρόπουλο και τον Κουρουμπλή και την Κατσέλη, το μόνο που δεν τους ενδιέφερε, ήταν η σωτηρία της ευρωπαϊκής θέσης της Ελλάδας. Και δραχμή ζητούν, αρκεί να μπορούν να διορίζουν και να μιζάρουν και να παίζουν με τον πληθωρισμό και την εκτύπωση χρήματος. Και βόρεια Κορέα να γίνουμε, αρκεί αυτοί να διοικούν.
Η ΔΗΜΑΡ άρχισε να τελειώνει, μετά την ψήφιση του προϋπολογισμού τον Νοέμβρη του 12.
Τότε που θα έπρεπε να ανοίξει την μεταρρυθμιστική της ατζέντα, να επιμείνει κι ας το απέρριπταν οι εταίροι της, στις τεράστιες αλλαγές που χρειάζεται το κράτος για να επανέλθει στην τροχιά του πολιτισμού της ανάπτυξης και της προόδου, χωρίς τον προηγούμενο κρατισμό, που μόνο λόγο ύπαρξης είχε να γίνονται «μάνατζερ δημοσίου» αλλά και «επιχειρηματίες» τα ανίκανα παιδιά του κομματικού σωλήνα. Αντ’ αυτού (η ΔΗΜΑΡ), προώθησε τον δικαιότερο κομματισμό με το 4-2-1 στους διορισμούς. (Απορώ, είναι το μόνο θέμα για το οποίο κανείς «νέο-αριστερός» του ΣΥΡΙΖΑ δεν την καταγγέλλει).
Η ΔΗΜΑΡ στα δυο λοιπόν.
Ένα μικρό πλην ηγετικό κομμάτι, θέλει επιστροφή στον ΣΥΡΙΖΑ. (Μικρό, μια που  καμιά αγωνία δεν εκφράζει ακόμη γιατί έχασε το 80% των ψηφοφόρων της)
Ένα μεγάλο κομμάτι, μακριά από την ηγεσία θέλει την επαναδόμηση της κεντροαριστεράς, αγχωμένο από την απώλεια του 5% της κομματικής δύναμης.
Δεν αρέσει ο όρος κεντροαριστερά επειδή έχει δαγκάνες όπως είπε ο Τσίπρας; Εκείνος πάντως σκέφτηκε, καλύτερα φίλος με τις δαγκάνες παρά θύμα.
Βέβαια οι επαναστάτες πασοκοσυριζέοι (ακόμη και οι φίλοι) εθισμένοι χρόνια τώρα στην πολιτική διαστροφή και τρελαμένοι από το στερητικό της εξουσίας σύνδρομο, τι άλλο θα έκαναν από το να διαστρέψουν τις πραγματικότητες.
«Θέλουμε να συνεργαστούμε με τον Σαμαρά, γιατί μάθαμε στην εξουσία, γι αυτό τα κάνουμε όλα». Αφού μάθαμε στην εξουσία, γιατί να μην συνεργαστούμε με τον ΣΥΡΙΖΑ; (όπως ακριβώς το έτερο κομμάτι;). Μήπως θα μας κόψει τα προνόμια ο ΣΥΡΙΖΑ; Ποιο πολλά θα έχουμε.
Το δικό μας ζητούμενο, αυτό που σπάει νεύρα στα καλά μας πασοκάκια, είναι ότι θέλουμε ισχυρή καταγραφή της υπαρκτής πολιτικής μας δύναμης. Της δύναμης που καταγράφηκε και στις εκλογές με ένα ποσοστό περίπου 15% (Ελια+Ποτάμι+ΔΗΜΑΡ) και που πιστεύουμε ότι σε ένα κοινό μέτωπο θα διευρυνθεί ακόμη περισσότερο.
Για να μην επιτρέψουμε αυθαιρεσίες ούτε στον ΣΥΡΙΖΑ, ούτε στον Σαμαρά. Για να μην επιστρέψουμε ποτέ στην πολιτική αλητεία της πριν το 2010 εποχής. Να χαλάσουμε το σχέδιο επιστροφής και των μεν και των δε.
Αυτό θέλουμε.
Αν το καταφέρουμε είναι άλλο ζήτημα.
Πάντως, θα χαρούμε αν σε στεναχωρήσουμε Γιώργο.

2 σχόλια:

  1. Μανώλη, σου εύχομαι να φτάσει η Κεντροαριστερά στο πολυπόθητο 15% που με το αναμενόμενο plus+ θα μπορεί να πλησιάσει την κυβέρνηση αξιοπρεπώς οπότε θα μπορεί να μαζέψει (επιτέλους!) τους λιγούρηδες της εξουσίας που τώρα τρέχουν πότε στη ΝΔ και πότε στον Σύριζα. Να τους πάρετε, να αυγατίσετε τα ποσοστά και να κυβερνήσετε. Τι θα κάνετε όμως όταν θα πρέπει να φτιάξετε πρόγραμμα και προϋπολογισμό; Τι θα κάνετε με τις “μνημονιακές” υποχρεώσεις και την ανάγκη να χρηματοδοτηθεί η πραγματική οικονομία και όχι οι τρύπες των τραπεζών;

    Το ερώτημα είναι “ΜΕ ΠΟΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ”;

    Και δικός μου χώρος είναι η "δημοκρατική αριστερά" (ΔημΑρ) όπως και ο σοσιαλισμός (ΠαΣοΚ) ενώ προτιμώ κι εγώ επίσης το Ποτάμι του γλυκού νερού από την θάλασσα που έχει και φύκια. Ως χώροι μια χαρά είναι και από τους "ριζοσπάστες" του Σύριζα ακούγονται πιο λογικοί και ωραίοι. Το θέμα όμως είναι ποια πολιτική διάλεξαν να υπηρετήσουν.

    Δεν είναι αυτά τα ωραία που λες (τα αντικρατιστικά όπως θες να τα ονομάζεις) η πολιτική του Σαμαρά ή της ΔημΑρ όταν είχε γίνει κολαούζο του.
    Το πρόβλημα της Ελλάδας (και ευρύτερα της Ευρώπης και του κόσμου, γιατί όχι;) είναι η πολιτική της τραπεζοκρατίας που φορτώνει την κρίση στους πολίτες, τους βάζει να πληρώσουν τα σπασμένα για μια κρίση την οποία δεν προκάλεσαν. Τα περί μεταρρυθμίσεων είναι προς συζήτηση. Άλλα σωστά και εφαρμόσιμα άμεσα, άλλα θέλουν τροποποιήσεις, αλλά πάντως είναι κατά βάση αναγκαία. Όμως εδώ δεν μιλάμε για μεταρρυθμίσεις, μιλάμε για μια κοροϊδία που θέλει να κρύψει τις πραγματικές προθέσεις τους που είναι να σωθούν οι τράπεζες και να πληρώσει ο κόσμος δια μέσου του χρέους και των μέτρων που λαμβάνονται δήθεν για την εξυγίανση της οικονομίας ενώ πρόκειται για διάλυση και εξαθλίωση της οικονομίας.

    Το ΠαΣοΚ δεν είναι ΠαΣοΚ είτε έτσι είτε αλλιώς. Είναι άλλο το αντιδεξιό ΠαΣοΚ που προτάσσει την κοινωνική πολιτική και άλλο το ΠαΣοΚ της μίζας και της υποτέλειας στους Γερμανούς (οι οποίοι, σημειωτέον, δίνουν τις μίζες).
    Και η ΔημΑρ δεν είναι ΔημΑρ έτσι κι αλλιώς. Άλλη η ΔημΑρ της δημοκρατικής πορείας σε ένα κοινωνικά δίκαιο και προστατευτικό για τους Πολίτες σύστημα κι άλλη η ΔημΑρ που αποτελεί το φύλο συκής για πολιτικές προαποφασισμένες χωρίς αυτήν και εφαρμόσιμες και χωρίς αυτήν.

    Το κακό Μανώλη είναι στη διαπίστωση του προβλήματος της χώρας (και της Ευρώπης και γενικότερα). Όσο καταπίνεις το παραμύθι που μας σερβίρουν οι νεοφιλελεύθεροι ηγέτες που κυριαρχούν στην Ευρώπη και παγκοσμίως. Ψάχνουν για ανθρώπους όπως εσύ και μερικοί φίλοι (και πολλοί της ευρύτερης ΔημΑρ) που να αποδέχονται το σκεπτικό τους για να μπορούν να διασπάσουν το αρραγές (wannabe) μέτωπο των πολιτών που αντιδρούν στο ψέμα προτάσσοντας το συμφέρον των πολιτών έναντι των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων που έχουν στα χέρια τους όλα τα στοιχεία και διοχετεύουν την παραπληροφόρηση έντεχνα.

    Το έχω ξαναπιεί, είναι κρίμα που μυαλά σαν και το δικό σας αντί να αναλύσουν το ψέμα και να απαντήσουν σε αυτό αξιόπιστα, το καταπίνουν και αναζητούν τις αιτίες στον “κρατισμό” και την αναξιοκρατία, σε υπαρκτά δηλαδή προβλήματα που πρέπει να εξαλειφθούν αλλά που δεν είναι αυτά τα αίτια της κρίσης αλλά παράγωγα μιας κατάστασης που οδήγησε στην κρίση.
    Είναι κρίμα που η δημοκρατική αριστερά (με την ευρεία έννοια) δεν τοποθετείται με την πλευρά των αδυνάτων, των φτωχών και των καταπιεσμένων αλλά διαλέγει να κάνει πλάκα αφ’ υψηλού.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Γιώργο,
    στον βαθμό που οι ηγεσίες καθορίζουν την πολιτική των κομμάτων, δεν με αφορά που τοποθετείς την ΔΗΜΑΡ, δεν είναι «το κόμμα μου».
    «Ο χώρος μου» όμως βρίσκεται μαζί με ένα μεγάλο μέρος της ΔΗΜΑΡ και του ποταμιού και του ΠΑΣΟΚ.
    Καταλαβαίνω την ανάγκη σου και πάρα πολλών ακόμη να αποτινάξετε από πάνω σας την έστω και λίγη ευθύνη που σας αναλογεί σαν στελέχη του ΠΑΣΟΚ για τις πολιτικές του παρελθόντος. Και η μέθοδος αποτίναξης είναι διαχρονικά η ίδια. Η γενίκευση. Το κόλπο του Πάγκαλου, σε μικρότερη κλίμακα. Ούτε φταίμε όλοι, ούτε όμως φταίνε και κάποιοι άλλοι.
    Η εποχή που ολοκληρώθηκε (αλλά δεν τέλειωσε) με την έναρξη της κρίσης έχει προσωνύμια. Είναι η «…υπέροχη εποχή των δανεικών, της αργομισθίας, της μίζας, της διαφθοράς, της συντεχνιακής προσοδοθηρίας, των κομματικών διορισμών και των πρόωρων συντάξεων…» και πολλών ακόμη.
    Η όψιμη επαναστατικότητα σας δεν την σκεπάζει πια και κάποιοι θεωρούν χρέος να μην αφήσουν να ξεχαστεί για να μην επαναληφθεί.
    Τόσο απλά.
    Με ποιο κυβερνητικό πρόγραμμα αναρωτιέσαι;
    Το ερώτημα προηγείται να το κάνεις προς τον ΣΥΡΙΖΑ που βρίσκεται προ των πυλών της εξουσίας κυρίως γιατί όλοι εκτιμούν ότι δεν θέλει να ακολουθήσει τις συμβουλές των κορακιών που ζητούν επιστροφή στη δραχμή ( και που εσύ συμπαθείς) και άλλο δεν έχει εμφανίσει.
    Ξέρω ότι αυτά τα γλυκανάλατα ρομπέν των δασών και τσακιτζής μαζί και διάφορα τέτοια πιάνουν. Ότι εσείς …για τον φτωχό λαό …και στην κρεμάλα οι προδότες …και οι τραπεζίτες φταίνε… και όλοι πίσω στο δημόσιο… είναι επιχειρήματα που κόβουν πολλά εισιτήρια. Γι αυτό είναι και πολλοί οι θίασοι που τα παίζουν. Δεν ξέρω αν είναι και εν δυνάμει σύμμαχοι σας.
    Για την κεντροαριστερά μπορώ να πω με βεβαιότητα, ότι θα παρουσιάσει μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα αλλιώς δεν θα υπάρξει.
    Ή θα έχει πράγματι δαγκάνες όπως ευφυώς επεσήμανε ο Τσίπρας, ή θα είναι μαλάκιο.
    Πότε; Υπομονή. Στην ώρα του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή