Γιώργο, πάλι λάθος κάνεις...

Η αμηχανία όλων των πολιτικών δυνάμεων στις πρώτες μέρες της κυβέρνησης είναι φανερή.

Ανεξάρτητα από τι ψήφισε ο καθένας αυτή τη στιγμή υπάρχει αναμονή.

Όλων;

Όχι απαραίτητα.

Πάντα υπάρχουν οι βιαστικοί που θέλουν είτε να απαξιώσουν προκαταβολικά, είτε να συνεχίσουν μιαν επιβεβαίωση της ψήφου τους, σαν να δίνουν εξετάσεις στην συνείδηση τους.

Πρωταγωνιστικό ρόλο σ’ αυτή την απαξίωση, οι φερόμενοι ως απατημένοι σύζυγοι.

Όλοι αυτοί που έπιασαν στα πράσα την σύζυγο να ξενοπηδιέται και έχασαν κάθε επαφή με την πραγματικότητα περιτριγυρίζοντας μόνο την πληγωμένη τιμή τους και αναζητώντας συμπαράσταση για ένα «έγκλημα τιμής» που θα τους αποκαθάρει.

Ο αγαπημένος φίλος μου ο Γιώργος.

Υπέστη την ταπείνωση του πολιτικού κερατά.

Είδε το αγαπημένο του κόμμα, όπως όλοι μας,  αντί να προσεγγίζει τον σοσιαλισμό να μας στέλνει στο ΔΝΤ και μαζί είδε, όπως όλοι μας, κάποια μεγαλοστελέχη να έχουν γίνει πάμπλουτα από τις προμήθειες.

Ίσως ένιωσε στην ψυχή του, ότι δεν είναι πρόβλημα μόνο αυτά τα κάποια μεγαλοστελέχη, αλλά μια ολόκληρη διεφθαρμένη κοινωνία που διοικεί ή διοικείται και η διαφθορά της οφείλεται στην ενεργή συμμετοχή του αγαπημένου κόμματος του.

Και κάπου, σαν γνήσιος κερατάς, τσάκισε.

Το έριξε στο ΣΥΡΙΖΑ, εκεί που στα εγκλήματα τιμής η θέση είναι κρυστάλλινη. Πάντα το δίκιο το έχει το μέλος και το άδικο το κόμμα.

Ο πόνος του σκοτείνιασε το μυαλό και έγινε βασιλικότερος του βασιλέως.

Όποιος μιλά με το ΠΑΣΟΚ που απόμεινε, όποιος μιλά με την ΝΔ που απόμεινε, είναι ύποπτος.

Διατηρώντας βέβαια την ανάμνηση της προηγούμενης παιδείας του, δεν εμπλέκεται στα καθημερινά μπινελίκια που ακούμε στην ΔΗΜΑΡ από άλλους, πιο πεζούς κερατάδες, έχει μια δική του φινέτσα.

Έλεγε λίγο πριν τις εκλογές …«…2.- Ο Κουβέλης ποιον ζηλεύει πιο πολύ; τον Βενιζέλο που έχει τους ΠαΣοΚους και στους οποίους προσβλέπει για να τους πάρει συντεταγμένα ή τον Τσίπρα που παίρνει τους ΠαΣοκους που φεύγουν από τον Μπένι ασύντακτα; Αν δεν είναι τέτοιο το πρόβλημά του, τότε προς τι τα ήξεις αφίξεις; Υπάρχει έστω και μια πολύ μικρή πιθανότητα να σχηματίσει κυβέρνηση η Δημαρ με ΝΔ και ΠαΣοΚ; ΟΧΙ βέβαια, ΚΑΜΙΑ τέτοια πιθανότητα δεν υπάρχει! Ε, γιατί δεν βγαίνει να το πει καθαρά; Ποια μεγάλη στρατηγική τον κάνει να ζαλίζει κάθε απάντηση πριν την δώσει;…»

Κι αυτά, αφού  έκφραζε και την βεβαιότητα ότι το νέο κόμμα του θα είναι αυτοδύναμο (αλλά αυτό δεν το κρίνω από παλιά κεκτημένη συνήθεια το έλεγε)

… και έκανε λάθος. Λάθος γιατί η ΔΗΜΑΡ αυτό εννοούσε κι αυτό έκανε, όσο απίθανο κι αν του φαίνεται.

Συνεχίζει όμως απτόητος τις λάθος πολιτικές εκτιμήσεις του … «Στο Δημάρι τώρα όλοι είναι ευχαριστημένοι με τις εξελίξεις και λίγο ανήσυχοι. Πίνουν καφέ στη πλατεία και χτυπούν τα κομπολόγια ζητώντας να τους πούμε ότι “ήταν όντως μια υπεύθυνη στάσις αυτή η θέσις σας”.»

Όχι ρε Γιώργο.

Αλλού ταιριάζει ο Καρυωτάκης.

Δεν αυτοκτονούμε για ένα κέρατο, όσο αγαπημένο κι αν ήταν το κόμμα, ούτε θα κρίνουμε με όρους αυτοδυναμίας το –όποιο- νέο μας κόμμα.

Εκτός από την αυτοδυναμία, την αυθαίρετη διαχείριση της εξουσίας δηλαδή, υπάρχει και η υπευθυνότητα η προσδοκία της αλλαγής νοοτροπίας δηλαδή.

Κι αυτό καλλιεργείται στο «δημάρι» εκτός τις «δημαρόπιτες» (που είναι και άνοστες).

Κι όπως ανακάλυψες ότι δεν αρκούν οι μηχανισμοί για να μην φας το κέρατο

Θα ανακαλύψεις ότι δεν αρκούν οι λαϊκισμοί για να γευτείς τον νέο έρωτα.

Ψάξτο γρήγορα, οι καιροί ου μενετοί.