… και για όσους δεν κατάλαβαν

πίνακας του Μάριου Πολυχρονιάδη

Έφτασε η ώρα της κρίσης για όλους.

Η άκρατη επιθυμία του Αντώνη Σαμαρά να γίνει πρωθυπουργός, συνέβαλλε στην διάλυση της συγκυβέρνησης των 250 περίπου βουλευτών από το ΠΑΣΟΚ και την ΝΔ, και θα οδηγήσει σε κάτι άλλο, μιας ελάχιστης πλειοψηφίας όπως δείχνουν τα πράγματα.

Το βέβαιο είναι ότι ο Αντώνης Σαμαράς δεν θα γίνει πρωθυπουργός, και αυτό είναι ένα πρώτο θετικό πολιτικό αποτέλεσμα.

Ένα δεύτερο θετικό πολιτικό αποτέλεσμα είναι, ότι όπως όλα δείχνουν, δεν θα γίνει ούτε ο Ευάγγελος Βενιζέλος πρωθυπουργός.

Δυο βασικοί συντελεστές του παρελθόντος, που οδήγησαν την κοινωνία της Ελλάδας στην πολιτική και πολιτισμική εξαθλίωση πολύ πριν φτάσουμε στην οικονομική, μάλλον δεν θα κυβερνήσουν.

Νέες πολιτικές δυνάμεις με παλιά πολιτικά υλικά έρχονται στο προσκήνιο.

Καμένος.

Αναδείχτηκε το αστέρι του μέσα στην καταχνιά, χρωστά πολλά στον Γεωργαλά της χούντας που τον ανέδειξε, εκείνον τον πανάθλιο τύπο που εξηγούσε στην τηλεόραση των δικτατόρων πόσο σπουδαίο ήταν το κατόρθωμα τους, να ξεγελάσουν τους εκκολαπτόμενους δικτάτορες του βασιλιά για να ξευτελίσουν αυτοί τους Έλληνες, με άλλοθι την παραμονή στο άρμα του αμερικάνικου πυλώνα του ψυχρού πολέμου, που κόστισε πόνο και δυστυχία για 40 ολόκληρα χρόνια.

Κατσέλη

Αφού τήρησε στο ακέραιο όλες τις υποχρεώσεις που την συντηρούσαν στην υπουργική καρέκλα, ανακάλυψε την αντίσταση. Συνέχισε την οικογενειακή παράδοση από θέση καρέκλας, και από αυτή τη θέση ζητά να συμμετάσχει στη σωτηρία μας.

Κανένας καλός δεν προέκυψε ως τώρα.

Υπάρχει το ΚΚΕ

Σταθερά προσηλωμένο σε κάθε τι αντικαπιταλιστικό, ονειρεύεται ακόμη στην αποκατάσταση του σταλινικού προτύπου διακυβέρνησης, τον πατερούλη της ελεγχόμενης από το πολιτικό του γραφείο οικονομίας και παραγωγής και κατανάλωσης και εκπαίδευσης και σκέψης.

Υπάρχει και η Αριστερά.

Πριμοδοτημένη από τις διαρροές του ΠΑΣΟΚ, και σε επίπεδο στελεχών και σε επίπεδο μελών και ψηφοφόρων, παλεύει να δείξει το υπεύθυνο πρόσωπο της, είτε δηλώνοντας την απέχθεια της σε κάθε τι ευρωπαϊκό κατά το ένα σκέλος της, είτε δηλώνοντας την πίστη στις ευρωπαϊκές αρχές κατά το άλλο σκέλος της.

Πρώτη επιλογή το κόμμα λοιπόν.

Και αυτό για μένα είναι εύκολο και γνωστό.

Αριστερά και Ευρώπη. Αριστερά στην Ευρώπη.

Αριστερά καθεστώτα υπήρξαν και υπάρχουν σε πολλά μέρη του κόσμου.

Δεν μπορώ να μας φανταστώ το δικό μας μέρος εκτός ευρωπαϊκού πολιτισμού.

Ίσως και γιατί δεν τον έχουμε γευτεί επακριβώς.

Μπορεί να βαυκαλιζόμαστε στις παρέες, ότι σε μας χρωστά η Ευρώπη τον πολιτισμό της, αλλά τον πολιτισμό της Ευρώπης που σίγουρα τον χρωστά σε μας, μάλλον τον αγνοούμε.

Αυτό το δικό μας σήμερα που συγκλονίστηκε από επαναστάσεις τόσο στις κοινωνίες όσο και στο ανθρώπινο πνεύμα, που στηρίχτηκε στον Διαφωτισμό, που στηρίχτηκε στην Αναγέννηση, που στηρίχτηκε στον αρχαίο πολιτισμό των Ρωμαίων και πιο πριν των Ελλήνων, θέλω πάρα πολύ να το ζήσουμε.

Η απομόνωση από την Ευρώπη δεν χωρά στο μυαλό μου.

Η επιλογή μου δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από της Δημοκρατικής Αριστεράς

Δεν τελειώνει όμως εδώ το βάσανο.

Η επιλογή των προσώπων μέσα από τα κομματικά ψηφοδέλτια, δεν μπορεί να είναι μικρότερης σημασίας.

Η γενιά της μεταπολίτευσης, βρίσκεται στο εδώλιο από την νεώτερη για επιλογές και πρακτικές που οδήγησαν στον γκρεμό.

Υπερβολικό, αλλά δεν στερείται αλήθειας.

Στο επίπεδο των ευθυνών του καθενός, δεν μπορούν να ζητούν ψήφο, από όσους ακόμη επιλέγουν να ψηφίσουν το ΠΑΣΟΚ ή την ΝΔ, οι ίδιοι και οι ίδιοι βουλευτές των τελευταίων 30 χρόνων. Αν δεν νιώθουν κανένα βάρος στη συνείδηση τους, δεν είναι γιατί είναι καθαρή, αλλά γιατί στερούνται συνείδησης.

Αυτοί που πριν από κάθε εκλογική αναμέτρηση έχουν μοναδικό σκοπό να κόψουν από τα δικά τους ψηφοδέλτια όποιον θεωρούν ότι θα μπορούσε να αποτελέσει κίνδυνο στην σταδιοδρομία τους, αφήνοντας μέχρι και σήμερα  μόνο τους «λαγούς» να επιβιώσουν, ήρθε η ώρα να ηττηθούν ακόμη κι από τους λαγούς τους.

Στα κόμματα της Αριστεράς, και στο ΚΚΕ, ανεξάρτητα από την «γραμμή» επιλογής ψήφου που δίνει η ηγεσία, καιρός είναι οι ψηφοφόροι να αποδώσουν την ευθύνη που αναλογεί στους για χρόνια εκλεγόμενους, που δια της σιωπής, δια της λανθασμένης τακτικής, δια των λανθασμένων αιτημάτων, συνέβαλλαν στην καταστροφή.

Ας εκλεγούν νέα πρόσωπα. Να περάσει έστω ένα αεράκι ανανέωσης και αντίδρασης τόσο στους διαχειριστές, όσο και στους μηχανισμούς των κομμάτων.

Και στο ψηφοδέλτιο της Δημοκρατικής Αριστεράς, ειδικά στην Β’ Πειραιά, υπάρχει έντονο το άρωμα της διαφορετικότητας.

Η επιλογή μου γίνεται τόσο με τοπικά κριτήρια, όσο και με εθνικά.

Δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία για την χρησιμότητα του Γεράσιμου Γεωργάτου σε μια διευρυμένη και ενδυναμωμένη κοινοβουλευτική ομάδα της ΔΗΜΑΡ. Είναι άνθρωπος ικανός να συνεργαστεί για να παράγει πολιτική και όχι απλώς να διεκπεραιώνει πολιτικές αποφάσεις άλλων. Επί πλέον παίρνοντας στα σοβαρά την επιρροή των νέων τεχνολογιών στην διεύρυνση της δημοκρατίας στα κόμματα, την δυνατότητα που εξασφαλίζουν οι νέες τεχνολογίες θα έλεγα καλύτερα ώστε να γίνουν δημοκρατικά τα κόμματα , αντιμετωπίζει με θετικό και αριστερό πρόσημο (που είναι της μόδας) την ευρεία χρήση τους στην κοινωνία. 

Όπως ο ίδιος γράφει «…, τα κόμματα εργαλεία, τα κόμματα φορντικού τύπου, όπου κύτταρα και μέλη χρησιμεύουν ως ιμάντες μεταβίβασης της γραμμής, ανήκουν πλέον στο παρελθόν, επιβιώνουν ως απολιθώματα.»

 Η Μαρία Καραφέρη, η άλλη επιλογή μου, είναι η ευχάριστη έκπληξη αυτών των εκλογών.
Νέα και στην ηλικία και στον πολιτικό αγώνα, με ώριμη άποψη για την καθημερινή μας πραγματικότητα, χωρίς το παραμικρό φιλτράρισμα από κομματικές και ιδεοληπτικές αγκυλώσεις του παρελθόντος (μας) δίνει με πείσμα το εκλογικό αγώνα παρασύροντας και μας μαζί, «κόντρα», όπως τονίζει, «στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα της αποδόμησης του πολιτικού συστήματος και της απαξίωσης του πολιτικού προσωπικού» και επιλέγει την δυναμική συμμετοχή με καθαρή ματιά, χωρίς ενοχική συνείδηση γιατί δεν θέλει "να απευθύνεται στον οπαδό, αλλά στο πολιτικό υποκείμενο, στον πολίτη που του έχει γίνει συνείδηση η αναγκαιότητα των τομών"

 Οι επαγγελματίες πολιτικοί, με την ερασιτεχνική πολιτική σκέψη κατέστρεψαν τον τόπο.

Οι επαγγελματίες της αριστερής πολιτικής, με τον ερασιτεχνικό κομματισμό τους έκαναν τα στραβά μάτια, χρόνια τώρα.

Γιατί ποιος από τους επαγγελματίες της πολιτικής, λίγο πριν τις εκλογές, βλέπει τον Τσοχατζόπουλο με την προβιά του μαύρου πρόβατου και μένει με ανοιχτό το στόμα. Όλοι τις ήξεραν τις προμήθειες του, τις πομπές του.

Όλοι οι επαγγελματίες της πολιτικής ανακαλύπτουν λίγο πριν τις εκλογές ότι είναι υπέρογκα τα ποσά που εισπράττουν τα κόμματα τους από τον κρατικό προϋπολογισμό και εις βάρος του συνόλου των κατοίκων αυτής της χώρας.

Καιρός ανάμεσα στους ερασιτέχνες που εμφανίζονται και ζητούν την ψήφο μας, να ξεχωρίσουμε αυτούς που διαθέτουν επαγγελματική ευσυνειδησία και προσήλωση στο στόχο της αντιμετώπισης και διαχείρισης των προβλημάτων μας.

Εγώ, δυο ήθελα και τους βρήκα.

Τον Γεράσιμο Γεωργάτο και την Μαρία Καραφέρη στο ψηφοδέλτιο της Δημοκρατικής Αριστεράς στην Β’ Πειραιά.

Τους συνιστώ ανεπιφύλακτα.