Ήμασταν εκεί (2)

Μετά τόσο ποδαρόδρομο, το πάρτι του Γεράσιμου κάτω από τα δένδρα ήταν βάλσαμο.

Και μπέιμπι πάρκινγκ είχαμε.

Ήμασταν εκεί (1)

Μεγάλη επιτυχία, μεγάλη συμμετοχή στην συγκέντρωση του Δήμου μπροστά στον υδατόπυργο λιπασμάτων, και στη συνέχεια "εισβολή" στο χώρο της ανάπλασης μέχρι τον τύμβο του Θεμιστοκλή.

Κυριακή 29 Απριλίου. Είναι αλλιώτικη.

Δύσκολη Κυριακή η σημερινή

Ξεκινά με την «εισβολή» στην περιοχή της ανάπλασης, στις 10,30 το πρωί.

Να θυμίσουμε ότι ο ΟΛΠ, συζητά με διάφορους την αξιοποίηση της λιμενικής ζώνης που περιβάλει την περιοχή λιπασμάτων, με την οποία δεν έχει ασχοληθεί ποτέ από τότε που του παραχωρήθηκε η χρήση της πριν 88 χρόνια.

Και τώρα, που το αίτημα του δήμου μας για αξιοποίηση προς όφελος των κατοίκων γίνεται πιο ζωντανό, σκέφτηκε να την εκχωρήσει σε τρίτους.

Πρέπει να αντιδράσουμε.

 Συνεχίζεται με το «πάρτι» του Γεράσιμου Γεωργάτου υποψήφιου βουλευτή στην περιφέρεια μας, που θα γίνει περίπου στις 13,00 (μετά την εκδήλωση του δήμου) έξω από τα γραφεία μας.

Θα πάμε να μας κεράσει και να τα πούμε.

2-3 ωρίτσες ξεκούραση για να πάμε στην κεντρική προεκλογική εκδήλωση της ΔΗΜΑΡ, στην πλατεία Κοτζιά, με ομιλητή τον πρόεδρο Φώτη Κουβέλη.

Αυτό έλειπε, να λείψουμε.

Κάτι πήρε το αυτί μου, ότι όσοι αντέχουν, μπορούν μετά να απολαύσουν Ψαριανό σε θέση ντισκ-τζόκεϊ στο προεκλογικό πάρτι της Μυρσίνης Λιοναράκη και του Ανδρέα Παπαδόπουλου

Θα είμαστε όλοι εκεί... (1)

Θα είμαστε όλοι εκεί... (2)

Θα είμαστε όλοι εκεί... (3)

Θα είμαστε όλοι εκεί... (4)

το προεκλογικό πάρτι της Μυρσίνης Λιοναράκη και του Ανδρέα Παπαδόπουλου

Θέλουν επιστροφή στη δραχμή ---του Γιάννη Κακουλίδη

 

Ο Γιάννης Κακουλίδης είναι μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Δημοκρατικής Αριστεράς και υποψήφιος βουλευτής στην Β' Πειραιά

«Τον τελευταίο καιρό η συνειδητοποίησή μου ότι η Ελλάδα οδηγείται σε εξαθλίωση επανέφερε την αγωνιστική μου διάθεση και το χρέος που αισθανόμουν απέναντι στη χώρα μου, η πολιτική πρόταση του Φώτη Κουβέλη είναι υπεύθυνη και ρεαλιστική» είπε ο Γιάννης Κακουλίδης στον Real fm και τον Νίκο Χατζηνικολάου, για την υποψηφιότητά του.

Υποψήφιος με τη ΔΗΜΑΡ στη Β’ Πειραιά τόνισε ότι «η εμπλοκή του ΣΥΝ με τον ΣΥΡΙΖΑ, όπου υπήρξε διαφοροποίηση από τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό με πανικόβαλαν και με έφεραν στη θέση του απολύτως διαφωνούντος με τη λογική του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν μπορούσα να συμπαραταχθώ με ένα κόμμα που συνεχίζει να αγωνίζεται για την επιστροφή μας στη δραχμή».

από το http://www.enikos.gr όπου υπάρχει ηχογραφημένη η συνέντευξη

όπως λέμε, γενέθλια στο καράβι, τώρα γενέθλια στο κόμμα. Θα πάμε

.

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ: Επιλογή για την αλλαγή του πολιτικού συστήματος

Ο Γεράσιμος Γεωργάτος είναι μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ και υποψήφιος βουλευτής στη Β΄ Πειραιά.



Πάντοτε στην ιστορία οι εποχές κρίσεις οδηγούν τα πράγματα στα άκρα. Όλο και περισσότεροι πολίτες βρίσκονται σε απόγνωση, με ταυτόχρονη απαξίωση της πολιτικής και των πολιτικών. Απαξιώνεται δηλαδή η ίδια η δημοκρατία, ενώ διογκώνεται ο ανεξέλεγκτος θυμός, το μπάχαλο η βία, η ανομία και η εγκληματικότητα.
Και ενώ όλο και περισσότεροι συνειδητοποιούν την ανάγκη να αρχίσει μια αντίστροφη πορεία, το παλιό πολιτικό σύστημα αντιστέκεται και προσπαθεί να διατηρήσει πελατειακά δίκτυα και προνομιακές συντεχνιακές σχέσεις σε βάρος των πολλών, όπως έχει μάθει επί χρόνια να διαχειρίζεται τις δημόσιες υποθέσεις. Γι` αυτό και επαναφέρει τα εκβιαστικά διλήμματα περί αυτοδυναμίας και ακυβερνησίας.
Είναι η λογική και η πρακτική του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ που μας έφεραν στο μνημόνιο και τώρα, με το ΝΑΙ σε όλα, συνεχίζουν να επιδεινώνουν δραματικά τη ζωή μας. Είναι η αδιέξοδη λογική και πρακτική της Κομμουνιστικής και της Ριζοσπαστικής Αριστεράς που αρνήθηκαν επί χρόνια κάθε αναγκαία μεταρρύθμιση και τώρα, με το ΟΧΙ σε όλα, προτείνουν στους πολίτες κατ` ουσία την ανεξέλεγκτη χρεοκοπία και την αχαρτογράφητη πορεία εκτός ευρώ, εκμεταλλευόμενοι το θυμό τους.
Για να διαμορφωθεί επιτέλους και στον τόπο μας ένα επιτελικό αντιγραφειοκρατικό και αποτελεσματικό κράτος, φιλικό και υποστηρικτικό για την ιδιωτική πρωτοβουλία και την υγιή επιχειρηματικότητα, για να παταχθεί επιτέλους η πελατειακή διαφθορά, η διαπλοκή και η ανορθολογική κατασπατάληση πόρων που καλούνται να αποπληρώσουν ως ελλείμματα και χρέη οι πολλοί με άδικα σκληρά και αναποτελεσματικά μέτρα, για να υπάρξει επιτέλους ένα νέο μοντέλο ανάπτυξης, μία είναι η απολύτως αναγκαία και κορυφαία προϋπόθεση: Η αλλαγή του πολιτικού συστήματος.
Και αυτό μπορεί να γίνει μόνο με την ενίσχυση και την ισχυροποίηση συνεπών, έντιμων και σύγχρονων μεταρρυθμιστικών δυνάμεων που έχουν την πολιτική βούληση, είτε από θέση κυβερνητικής ευθύνης είτε από θέση προγραμματικής αντιπολίτευσης, να αγωνιστούν για να συγχρονιστεί και να συμβαδίσει η χώρα μας με το προοδευτικό ευρωπαϊκό γίγνεσθαι και να ληφθούν άμεσα και ρεαλιστικά μέτρα υπέρ των πιο αδύναμων και πιεζόμενων κοινωνικών στρωμάτων.
Γι` αυτό χρειάζεται η υπερψήφιση και η ενίσχυση της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ. Για να μην κυβερνήσει ή να μην συγκυβερνήσει η δεξιά και η ακροδεξιά και για να μην εφαρμοστούν υπερσυντηρητικές συνταγές λιτότητας,
Γιατί δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Και κυρίως, γιατί σ` αυτές τις εκλογές η προσωπική επιλογή του καθενός θα είναι καθοριστική για το παρόν και το μέλλον όλων μας. Την ευθύνη την έχουμε εμείς, οι πολίτες.

Πληθυντικός ευγενείας

Παρακολουθώ εδώ και καιρό τις οργισμένες αναρτήσεις του φίλου, πλην όμως επικεφαλής δημοτικής παράταξης, Ζαχαρία Ζούπη για κάθε τι που γίνεται, που κινείται ή που παραμένει ακίνητο στο δήμο μας.

Η αντιπολιτευτική κριτική ποτέ δεν αποτέλεσε μια δύσκολη υπόθεση.

Η αντιπολιτευτική τακτική είναι πάντα το ζητούμενο στην ικανότητα ενός επικεφαλής γιατί οδηγεί στην ευόδωση ή στην κατάρρευση των επιθυμιών των μετεχόντων.

Ως εκεί δεν με αφορά άμεσα η τακτική του ΖΖ. Κάτι γράφει, κάτι του απαντάς, και περνά ο καιρός.

Όσο πλησιάζουν όμως οι εθνικές εκλογές, τόσο ανεβάζει την ένταση, ξεπερνώντας πολλές φορές την γραμμή ντεσιμπέλ που ορίζεται από το ΚΚΕ, την γραμμή άρνησης και καταγγελίας δηλαδή των πάντων.

Και αυτές τις πασχαλινές και προεκλογικές μέρες, έθεσε και το δάκτυλο στον τύπο των ήλων.

Καλεί «ΟΛΕΣ ΟΙ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΡΟΥΝ ΘΕΣΗ. ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΠΟΥ ΑΚΟΜΑ ΤΟΝ ΣΤΗΡΙΖΟΥΝ» τον δήμαρχο Λουκά Τζανή δηλαδή.

Γιατί κόπτεται για τις δυνάμεις της αριστεράς, την εξής μία δηλαδή, την Δημοκρατική Αριστερά; Πληθυντικός ευγενείας και συστολής;

Γιατί δεν αναρωτιέται για την στήριξη προς τον δήμαρχο από το μισό τουλάχιστον κόμμα του, του ΠΑΣΟΚ;

Έτσι θα πετύχει την τοπική έστω συσπείρωση γύρω από το πασοκικό ψηφοδέλτιο και θα οδηγήσει στις όσο το δυνατόν λιγότερες διαφυγές ψηφοφόρων προς τα αριστερά;

Υπάρχουν φυσικά προβλήματα στο δήμο.

Φυσικά είναι απλήρωτοι εργαζόμενοι στην επιχείρηση του Δήμου, την ΔΗΚΕΠΑ.

Μπορεί να είναι βολικό να χρεώνει ολόκληρο το πρόβλημα στην ανικανότητα της διοίκησης, παραβλέποντας την ανικανότητα των τριών διαδοχικών κυβερνήσεων που στηρίζει το κόμμα του. Της καθαρής κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, της συγκυβέρνησης με ΝΔ και ΛΑΟΣ, της συγκυβέρνησης με ΝΔ.

Αναγνωρίζει κάπου και κυβερνητικές ευθύνες, ως λάρτζ τύπος, αλλά πάνω απ όλα φταίει ο Τζανής.

Ότι ο δήμος πήρε την μισή επιχορήγηση απ ότι άλλες χρονιές, τότε που το χρήμα έρεε άφθονο και ήταν πολλαπλάσιο των  επιχορηγήσεων, ότι δεν υπάρχει δήμος στην χώρα που να μην χρωστά μισθούς στο προσωπικό του, κανένας, ότι δεν υπάρχει νομικό πρόσωπο που προσφέρει κοινωνικές υπηρεσίες και να μην τις έχει πετσοκόψει κατ’ εντολή των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, των κυβερνήσεων επιλογής του ΖΖ δηλαδή, δεν του λέει τίποτα.

Εξετάσεις δίνει ο φίλος ΖΖ, εξετάσεις σε λάθος εξεταστική όμως.

Δεν θα ισχυριστώ πως ότι κάνει η διοίκηση είναι καλώς καμωμένο, και για όλα φταίει η κυβέρνηση που τόσο αγαπά ο ΖΖ.

Θα πω πρώτα, ότι η μεγαλύτερη αδυναμία αυτής της διοίκησης είναι ότι δεν διαμόρφωσε ένα πρόγραμμα διαχείρισης της φτώχειας στην οποία είναι καταδικασμένη από την συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ.

Πίστευε ότι αλλιώς ήταν τα πράγματα, ότι λεφτά εντέλει υπήρχαν.

Και γι αυτό κυρίως τον λόγο έχει εκτεθεί ανεπανόρθωτα στα μάτια των εργαζομένων στην επιχείρηση της.

Έχασε 7 ολόκληρους μήνες ανεχόμενη έναν γραφικό πρόεδρο στην ΔΗΚΕΠΑ, πριν και κατά την ενοποίηση των επιχειρήσεων όπως όριζε ο Καλλικράτης.

Έχασε 7 ακόμη μήνες, πασχίζοντας να συνεφέρει το απώτερο και πρόσφατο παρελθόν της αμαρτωλής επιχείρησης, και μονίμως ελπίζοντας ότι λεφτά θα έρθουν.

Κακώς, και λάθος. Και ανικανότητα αν θες φίλε ΖΖ;

Όλα θα τα δεχτώ, αν πεις έστω και μια παράγραφο κάποιας πρότασης.

Δεν έχεις να πεις τίποτα.

Στην μοναδική πρόταση που έκανε την εμφάνιση της, αυτήν από τον Γιώργο Τσιρίδη σαν αποτέλεσμα συλλογικής προσπάθειας,  το δημοτικό συμβούλιο στάθηκε ανίκανο να ανταποκριθεί πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, και θυμήσου, στις εξαιρέσεις δεν περιλαμβάνεσαι, περιλαμβάνεται όμως ο ίδιος ο δήμαρχος κι ας μην προχώρησε η μελέτη της πρότασης.

 Θα επανέλθει όμως γιατί πρόκειται για σοβαρή και εμπεριστατωμένη πρόταση που πρώτο μέλημα της είναι η απόδοση υπηρεσιών μέσα στην μαύρη φτώχεια που είμαστε καταδικασμένοι  κι όχι πρόταση του τύπου, να μαζευτούν οι πρώην πρόεδροι που συμμετείχαν για χρόνια στα πανηγύρια μασκαράδων που έκανε η επιχείρηση και να σκεφτούν λύσεις.

Αν θέλουν ας μαζευτούν, κι αν σκεφτούν τίποτα ας μας το πουν. Άδεια θέλουν;

Δεν είναι λοιπόν το αντιπολιτευτικό πρόβλημα σου η στάση της ΔΗΜ.ΑΡ. αλλά η πολιτική ένδεια.

Και να πω, όσο κι αν ήμουν αντίπαλος, η Αναγέννηση του Αλέκου Χρυσού δεν είχε αυτή την ένδεια.

Καληνύχτα Ζαχαρία.

Δεν είμαστε ίδιοι...

 Να με συγχωρείται αλλά…
Ο Ντινόπουλος είναι ένα γνωστό στέλεχος της ΝΔ, θα μπορούσε να γίνει και υπουργός,
Ο Βούρος είναι ένα επίσης γνωστό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ θα μπορούσε κι αυτός να διεκδικήσει κυβερνητική θέση.
Ο Μιχάλης Τριανταφυλλίδης, είναι ένα άγνωστο στην ευρεία κοινωνία στέλεχος της ΔΗΜ.ΑΡ. στην Θεσσαλονίκη.
Ακούστε τους στο βίντεο και δέχομαι οποιοδήποτε σχόλιο για την ποιότητα του λόγου τους.

Γιατί στηρίζω ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ --- της Μαρίας Καραφέρη

Η Μαρία Καραφέρη, δικηγόρος και υποψήφια της Δημοκρατικής Αριστεράς στη Β' Πειραιώς, απαντά σε ερώτημα του ιστολογιου "σταγόνα"

Η αλήθεια είναι ότι όταν μου τέθηκε το ερώτημα αυτό, συνειδητοποίησα ότι η απάντηση δεν ήταν αυτονόητη.

Γιατί η ερώτηση δεν είναι γιατί να ψηφίσει κανείς Δημοκρατική Αριστερά, όπου θα μπορούσε κανείς να παραθέσει ένα σωρό πολιτικά επιχειρήματα, να παραπέμψει στην πολιτική πρόταση του κόμματος και να έχει απαντήσει με πληρότητα και σαφήνεια.

Η ερώτηση είναι γιατί εγώ στηρίζω Δημοκρατική Αριστερά. Από το σύνολο των πολιτικών επιχειρημάτων που θα μπορούσε να προκρίνει κανείς, ποια είναι αυτά που με κινητοποιούν. Και πέρα από αυτά. Ποιοι είναι οι άλλοι λόγοι που στηρίζω σε σημείο έκθεσης κυριολεκτικά!
Η παντοκρατορία των αγορών έναντι των πολιτικών, η αποδόμηση των θεσμών και η απαξίωση του πολιτικού προσωπικού, όπως απολίτικα και αντανακλαστικά σχεδόν εκφράστηκαν με την στροφή στα άκρα και τις μούτζες στη βουλή, δημιούργησαν την ανάγκη της έκφρασης και της συμμετοχής. Και αυτό μόνο σε συλλογικότητες με κοινή πολιτική ρίζα, με ταυτότητα έχει νόημα. Από εκεί και πέρα η επιλογή ήταν εύκολη.

Η Δημοκρατική Αριστερά έχει ένα σύνθημα, που με εκφράζει απόλυτα: “ένα κόμμα των μελών, ένα κόμμα με μέλλον”. Και αυτό είναι ουσιαστικό. Όσον αφορά το πρώτο σκέλος, είναι καίριο θέμα οι λύσεις να μην έρχονται από καθ’ έδρας, από την πεφωτισμένη ηγεσία, αλλά να συζητιούνται, να συνδιαμορφώνονται. Εν είδει πολιτικού καφενείου, παρέας. Γιατί οι παρέες γράφουν ιστορία. Και εμένα οι φίλοι μου βρέθηκαν στο ίδιο πολιτικό χώρο, κουβαλώντας μαζί τους, τις θέσεις τους, τις απόψεις τους, τις διαφωνίες, τους προβληματισμούς τους και τη διάθεση να μοιραστούν. Όσον αφορά το δεύτερο σκέλος, είναι αυτονόητο για μένα ότι μια σύγχρονη και ρεαλιστική αριστερά δεν μπορεί να μιλά υπό προϋποθέσεις και σε συνθήκες εργαστηρίου. Ειδικά στην κρίσιμη συγκυρία που διανύουμε, οι προτάσεις που θέτουν ως προαπαιτούμενο για την εφαρμοσιμότητα τους το κλείσιμο των συνόρων, την έξοδο από το ευρώ, την μη παγκοσμιοποιημένη οικονομία, όχι μόνο δεν απευθύνονται στο παρόν ή στο μέλλον, αλλά μάλλον αξία μουσειακού εκθέματος καταλαμβάνουν.

Η Δημοκρατική Αριστερά είναι το άλλο κόμμα της αριστεράς. Είναι η πολιτική δύναμη που υπερβαίνοντας τον τρόπο διάρθρωσης και λειτουργίας των κατεστημένων πολιτικών κομμάτων, διαμορφώνει πρόταση ξεκάθαρη και ρεαλιστική, αναλαμβάνοντας και το κόστος της ρήξης και της σύγκρουσης. Το να μιλάει κανείς σήμερα για τις παθογένειες του πολιτικού συστήματος, για το πελατειακό κράτος, για την ανάγκη γενναίων μεταρρυθμίσεων, στην δημόσια διοίκηση, στο ασφαλιστικό, στην παιδεία, στην υγεία, για την αναγκαιότητα της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας, που συνδέεται άρρηκτα με το σεβασμό των νόμων του κράτους, δεν είναι αυτονόητα αποδεκτό.
Όμως η Δημοκρατική Αριστερά δεν απευθύνεται στον οπαδό, αλλά στο πολιτικό υποκείμενο, στον πολίτη που του έχει γίνει συνείδηση η αναγκαιότητα των τομών, έστω και αν η αναγκαιότητα αυτή βρίσκεται σε πρωτόλεια μορφή. Και εδώ η Δημοκρατική Αριστερά έχει πρόταση συγκεκριμένη, ρεαλιστική, λογική και εφαρμόσιμη. Πρόταση για μεταρρυθμίσεις με πρόσημο και πολιτικό προσανατολισμό. Αυτός είναι ο ακρογωνιαίος λίθος που διαχωρίζει την δική μας Αριστερά από την άλλη αριστερά, την κραυγάζουσα και νιχιλιστική. Είναι η αλλαγή εργαλείων, στόχευσης και συσχετισμού δυνάμεων, η θέση της αλλαγής των δομών, της διαφάνειας, του ελέγχου και της αξιοκρατίας στο κέντρο της ρητορικής της. Η πεποίθηση ότι το κράτος δεν είναι ο αντίπαλος, δεν είναι της δεξιάς ή της αριστεράς, αλλά ότι το κράτος είμαστε εμείς και μας αφορά όλους.

Η εναλλακτική μας πρόταση διαπνέεται από λιγότερη έμφαση στη λιτότητα και μεγαλύτερη στην απασχόληση και την ανάπτυξη. Διαπνέεται από τη μέριμνα για κοινωνικά δίκαιη κατανομή των βαρών, ενώ προβλέπει και την δημιουργία δομών κοινωνικής προστασίας για την ολοένα αριθμητικά διογκούμενη τάξη των νεόπτωχων. Θέτει στο επίκεντρο την εξυγίανση και τον εξορθολογισμό του κράτους, αλλά όχι συρρίκνωσή του.
Και στο πλαίσιο αυτό, η δική μας Αριστερά, η Δημοκρατική Αριστερά, δεν επιφυλάσσει για τον εαυτό της το ρόλο του παρατηρητή, δεν αφήνει τα πράγματα να εξελίσσονται ερήμην της. Ξεπερνάει την γνωστή εσωστρέφεια της αριστεράς. Αναλαμβάνει την ευθύνη να λερώσει τα χέρια της και να γίνει κυβερνώσα αριστερά.
Για τους λόγους αυτούς …

από το http://stagona4u.gr

οι συνδικαλιστές δείχνουν το μέλλον.

Από πλήρη επιτυχία στέφθηκε η πιλοτική συνεργασία του ΚΚΕ με τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ στο σωματείο εργαζομένων του δήμου μας.

Μετά από προφανώς σκληρές διαπραγματεύσεις, οι συνδικαλιστές της ενωτικής πρωτοβουλίας (ΣΥΡΙΖΑ) αποδέχτηκαν την ιδεολογική υπεροχή του ΔΑΣ (ΚΚΕ) και εξέλεξαν πρόεδρο τον κ. Δημήτρη Κουτζή, επικεφαλής του ΔΑΣ, ο οποίος εκλέχτηκε με το σύνολο των ψήφων των δυο παρατάξεων (7) παρακάμπτοντας την ενοχλητική για τα συνδικαλιστικά ήθη παρουσία του Στέφανου Σαβόπουλου (ενιαίο ψηφοδέλτιο) ο οποίος περιορίστηκε στις 5 ψήφους. 4 του ψηφοδελτίου του και μιας από τις 2 του ψηφοδελτίου του ΣΕΚΕ (η δεύτερη ψήφος του ΣΕΚΕ ήταν λευκή).

Το όνειρο της ηγεσίας του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να αποκτά σάρκα και οστά, με μοναδικό σκοτεινό σημείο ότι πρέπει να αποδεχτούν την δεσπόζουσα ηγετική παρουσία του ΚΚΕ, το οποίο άλλωστε είναι πιο έμπειρο σε ιδεολογικά και πρακτικά θέματα των προβλημάτων ειρήνης και σοσιαλισμού.

Δεν είναι βέβαιο ότι αυτό προσδοκούσαν όσοι ψήφισαν τους συνδικαλιστές του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δεν έχει και πολύ σημασία. Θα συνηθίσουν.

Το προεδρείο διαμορφώθηκε ως εξής:

Πρόεδρος: Κουτζής Δημήτρης

Αντιπρόεδρος: Λιβαδάρος Γιάννης

Γ.Γραμματέας: Αντωνίου Ασπασία

Ταμίας: Καναβαρος Δρακούλης

Β’ Αντιπρόεδρος: Κουβελιώτης Χρήστος

Αναπλ. Γραμματέας: Χριστοφορίδης Γιάννης

Αναπλ. Ταμίας: Σκια-Παπουτσάκη Ζωή

Οριζοντίως και Καθέτως … του Γεράσιμου Γεωργάτου

Ο Γερ. Γεωργάτος είναι μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΔΗΜ.ΑΡ - και υποψήφιος βουλευτής στη Β΄ Πειραιά.

Η αποδομητική λειτουργία της κρίσης έχει προσβάλλει βαρύτατα και το ίδιο το πολιτικό σύστημα, τους ίδιους τους κομματικούς σχηματισμούς που το συναπαρτίζουν. Ο πολλαπλασιασμός των πολιτικών φορέων, διά διασπάσεων και αποχωρήσεων, σε όλο το μήκος του πολιτικού φάσματος, το επιβεβαιώνει. Ούτε η εμφάνιση πολλών νέων προσώπων, κυρίως ως υποψηφίων βουλευτών, το αναιρεί. Γιατί το πολυφορεμένο κλισέ περί νέων προσώπων και ανανέωσης του πολιτικού συστήματος, δεν έχει καμιά ισχύ, όσο ισχύουν κατεστημένες κομματικές δομές, κατεστημένες νοοτροπίες και αντιλήψεις που φέρνουν τον κομματικό κόσμο στα μέτρα τους.

Ο κομματικός πολυκερματισμός και τα νέα πρόσωπα, για την ώρα, εκφράζουν μόνο το αίτημα για ανανέωση, χωρίς αυτή να ανιχνεύεται επί της ουσίας σε κάποιο σημείο του πολιτικού φάσματος. Και καθώς απουσιάζει ένα συνεγερτικό κινητοποιητικό όραμα που θα συνέπαιρνε τα πάντα, μετά την κατάρρευση κάθε μεταπολιτευτικού credo - από το “Ανήκομεν στη Δύση” του Κ. Καραμανλή και το “Η Ελλάδα στους Έλληνες” του Α. Παπανδρέου μέχρι το “Ισχυρή Ελλάδα μέσα σε μια Ενωμένη Ευρώπη” του Κ. Σημίτη - ο ρόλος των κομματικών δομών και λειτουργιών παραμένει κρίσιμος. Ίσως τα συνεγερτικά οράματα να μην προκύπτουν σε μια εποχή όπου η μεγαλύτερη επαναστατική ανατροπή που μπορεί να γίνει, είναι η επιλογή μεταξύ διαφορετικών εκδοχών του καπιταλισμού.

Όμως, οι κομματικές δομές στη χώρα μας παραμένουν στάσιμες και ασφυκτικά καθετοποιημένες, παρά την έξαρση της οριζόντιας επικοινωνίας που προκαλούν και ευνοούν τα ηλεκτρονικά μέσα κοινωνικής αλλά και πολιτικής κατά αναπόφευκτη συνέπεια δικτύωσης, με αποκορύφωμα την τεχνοφοβική αντίδραση της ηγεσίας του ΚΚΕ, που απαγορεύει στα μέλη του να επικοινωνούν και να ανταλλάσσουν απόψεις μέσω facebook - περίπου σαν να απαγορεύεται, σε προηγούμενες εποχές, η τηλεφωνική επικοινωνία. Όποιος και για όσο επιχειρεί σήμερα να διαμορφώνει, να διαχειρίζεται και να ελέγχει συγκεντρωτικά κάθετες δομές, θα προσκρούει διαρκώς στην πραγματικότητα και στο οριζόντιο αίτημα για περισσότερη αμεσότητα, περισσότερη κριτική, περισσότερο διάλογο, περισσότερη συμμετοχή, περισσότερη διαφάνεια και περισσότερη δημοκρατία.

Η προσαρμογή στα σημερινά τεχνολογικά και επικοινωνιακά δεδομένα και η αξιοποίησή τους για τη διεύρυνση της συμμετοχής, της διαφάνειας και της δημοκρατίας, είναι τεράστιας σημασίας. Πρώτα – πρώτα αυξάνει ραγδαία την πολιτική αποτελεσματικότητα ενός κόμματος. Τα κόμματα δεν είναι εργαλεία. Είναι πολύβουοι ζωντανοί οργανισμοί Και οι ζωντανοί οργανισμοί επιβιώνουν προσαρμοζόμενοι και εξελισσόμενοι με βάση τις πληροφορίες που επεξεργάζονται από το περιβάλλον, με τη συμμετοχή όλων των κυττάρων τους. Τα κύτταρα που δεν συμμετέχουν νεκρώνουν.

Η διάχυση και η επεξεργασία της πληροφορίας στο σύνολο του κομματικού σώματος αυξάνει την εσωτερική συσπείρωση και καθιστά πολιτικά ενεργότερο, πιο εξοπλισμένο και περισσότερο πειστικό προς το εξωτερικό περιβάλλον κάθε κομματικό μέλος, από τα κεντρικά στελέχη μέχρι τον κάθε φίλο, όπου κι αν βρίσκεται. Πόσες και πόσοι δεν έτυχε να διευκρινίσουν απορίες τους, να συμμετέχουν σε διαλόγους, να επηρεάσουν και να επηρεαστούν στη διαμόρφωση γνώμης, να διαμορφώσουν ένα κοινό πνεύμα μέσα από σχόλια σε blog, διαλόγους στο facebook, κλπ.

Τι πιο απλό από το να υπάρχει η δυνατότητα σχολιασμού κάτω από τις ανακοινώσεις των κομμάτων, όπως υπάρχει κάτω από άρθρα σε διάφορα site. To έχουν κάνει ήδη ορισμένα κόμματα στην Ευρώπη, κανένα όμως στην Ελλάδα. Προφανώς, θα εκφραστούν συμφωνίες, διαφωνίες, ακρότητες, διαστρεβλώσεις, μέχρι και συκοφαντίες. Αλλά το όλο σύστημα λειτουργεί ως μια θαυμάσια γραμμή διαρκούς ανάδρασης (feedback), μέσα από την οποία αποτυπώνονται ο παλμός και οι προβληματισμοί του εξωτερικού περιβάλλοντος ως πληροφορίες προς επεξεργασία και χάραξη πολιτικής.

Κατ` αυτή την έννοια, τα κόμματα εργαλεία, τα κόμματα φορντικού τύπου, όπου κύτταρα και μέλη χρησιμεύουν ως ιμάντες μεταβίβασης της γραμμής, ανήκουν πλέον στο παρελθόν, επιβιώνουν ως απολιθώματα. Χαρακτηριστικό και πάλι παράδειγμα το ΚΚΕ ή τα καθεστώτα που υποστηρίζει, τύπου Βόρειας Κορέας.

Η συγκεντρωτική αρχηγική κομματική διαχείριση αντιστοιχεί στη συγκεντρωτική και αδιαφανή διαχείριση του κράτους. Να είναι ένας ο αρχηγός και αυτοδύναμη μονοκομματική η κυβέρνηση, διεκδικούν Βενιζέλος και Σαμαράς, για να διαιωνίσουν τα γνωστά διαπλεκόμενα και πελατειακά δίκτυα. Δεν είναι τυχαίο, ανεξάρτητα από τη γνώμη που έχει ο καθένας για την κυβέρνηση Παπαδήμου, ότι η διεύρυνση της συμμετοχής με τρία κόμματα στη διακυβέρνηση της χώρας, διευκόλυνε αποκαλύψεις για μικρά και μεγάλα σκάνδαλα, όσο ποτέ άλλοτε στο παρελθόν. Συνεπώς, όσο αυξάνεται η ροή της πληροφορίας, η συμμετοχή και η δημοκρατία, τόσο αυξάνεται και η ελπίδα για αλλαγή του κομματικού και του πολιτικού συστήματος, καθώς αυξάνεται η πίεση για αλλαγή λειτουργιών, νοοτροπίας και αντιλήψεων. Δεν αρκούν τα πρόσωπα, όσο νέα και καινούργια και αν είναι, πρέπει να αλλάξουν ταυτόχρονα οι δομές και οι λειτουργίες. Και εδώ μπορούν να συμβάλουν τα εξαιρετικά τεχνολογικά εργαλεία που διαθέτουμε σήμερα.

Είναι τυχαία άραγε η επιτυχία του κατεξοχήν διαδικτυακού κόμματος των Πειρατών, στη Γερμανία; Βεβαίως, είναι νωρίς για εξαγωγή ασφαλών συμπερασμάτων. Όμως συμβαίνει, και δεν μπορεί να μας αφήνει αδιάφορους.
Παραθέτω από την Αυγή, 14/4/12: «Στο κρατίδιο του Βερολίνου, τον περασμένο Σεπτέμβριο, οι Πειρατές από το 0% εκτοξεύτηκαν στο 8,9%, στο κρατίδιο του Ζάαρ τον Μάρτιο, από το 0% στο 7,4%. Και στις επικείμενες κρίσιμες εκλογές στο κρατίδιο της Βόρειας Ρηνανίας - Βεστφαλίας εκτιμάται ότι το ποσοστό τους θα είναι μεγαλύτερο. Οι πολιτικοί επιστήμονες και τα υπόλοιπα κόμματα, που βλέπουν με συνεχώς αυξανόμενη ανησυχία την προέλαση των Πειρατών στις εκλογές και τη συρροή μελών στο νέο κόμμα -από τον Σεπτέμβριο διπλασιάστηκαν από 12.000 σε 24.000 και κάθε μέρα προστίθενται κι άλλα- προσπαθούν να ερμηνεύσουν αυτό το νέο φαινόμενο. Γιατί οι πολίτες στρέφονται στους Πειρατές; Είναι απλά μια επιλογή διαμαρτυρίας, μια έμπρακτη απόδειξη ότι δεν εμπιστεύονται το πολιτικό σύστημα; Επιβραβεύουν τη φρεσκάδα και την ειλικρίνεια των Πειρατών; Πείθονται από τα συνθήματά τους; Γοητεύονται από τον ερασιτεχνισμό τους; Ή απλά η γενιά του Ίντερνετ, ψηφίζει το κόμμα του Ίντερνετ;»
Μπορεί να είναι όλα μαζί. Πιστεύω όμως ότι αυτό που καταρχήν επιβραβεύεται είναι η αμεσότητα της συμμετοχής και η αίσθηση της δημοκρατίας. Κερδίζει το οριζόντιο που αναδύεται, σε σχέση με το κάθετο που υποχωρεί και αντιστέκεται. Και να διακινδυνεύσω και μια γενίκευση. Ποια είναι τα κοινά στοιχεία μεταξύ της Αραβικής Άνοιξης, των Αγανακτισμένων στην Ευρώπη και του κινήματος Occupy Wall Street στην Αμερική; Και στις τρεις περιπτώσεις ο ρόλος των νέων τεχνολογικών μέσων κοινωνικής δικτύωσης υπήρξε καθοριστικός, και στις τρεις περιπτώσεις το αίτημα ήταν και είναι περισσότερη δημοκρατία, διαφάνεια και συμμετοχή. Αυτό ακριβώς χρειάζονται και οι ελληνικοί κομματικοί σχηματισμοί. Πρέπει να αλλάξουν τα ίδια τα κόμματα για να αλλάξει και το πολιτικό σύστημα.

από το http://www.metarithmisi.gr

Απόσπασμα από την πολιτική πρόταση της Δημοκρατικής Αριστεράς
ολόκληρη την πολιτική πρόταση μπορείτε να την διαβάσετε με κλικ εδώ



6. Τρεις οι βασικές πολιτικές προτάσεις διεξόδου

Τρεις είναι οι βασικές προτεινόμενες λύσεις κυβερνητικής πολιτικής και διαχείρισης.

α) Η απαρέγκλιτη εφαρμογή του μνημονίου (ΠΑΣΟΚ και ΝΔ)

Είναι η πολιτική των κομμάτων που υποστηρίζουν το μνημόνιο ως αναγκαίο κακό και δηλώνουν «αναγκασμένα» να προσυπογράψουν και να εφαρμόσουν εξουθενωτικές για τους εργαζόμενους πολιτικές εκτελώντας «εθνική αποστολή». Επιχειρούν να κρύψουν ότι είναι άλλο η ανάγκη βαθιών μεταρρυθμίσεων και άλλο τα μνημόνια και η δική τους πολιτική.

Η συμβολή τους είναι μια επικοινωνιακού χαρακτήρα διαπραγμάτευση και η πρακτική τους μια - συχνά αποτυχημένη - εφαρμογή των οδηγιών της τρόικα. Διατηρούν την πελατειακή λογική και ελπίζουν ότι θα έρθουν καλύτερες μέρες για τη νομή της εξουσίας.

Η εφαρμογή αυτής της πολιτικής δεν θα φέρει βιώσιμη διαχείριση του χρέους, ενώ δεν μπορεί να εγγυηθεί ανεκτές συνθήκες διαβίωσης για μεγάλα τμήματα του πληθυσμού.

β) Η καταγγελία της σύμβασης και η δήθεν «μαγική» αποδέσμευση από το μνημόνιο χωρίς συνέπειες για το λαό (ΣΥΡΙΖΑ - ΚΚΕ και από εθνικιστική σκοπιά οι «Ανεξάρτητοι Έλληνες»)

Είναι η πολιτική που, με διάφορες εκδοχές, προτείνει την άμεση μονομερή απεμπλοκή από το μνημόνιο και την ανατροπή της δανειακής σύμβασης. Στην ουσία η υλοποίησή της ισοδυναμεί με αποχώρηση και των δανειστών από τη συμφωνία, διακοπή της διαπραγμάτευσης, αδυναμία της χώρας να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις, στάση πληρωμών και πραγματική χρεοκοπία. Το επιχείρημα ότι δεν θα μας αφήσουν να χρεοκοπήσουμε έχει νόημα μόνο στο βαθμό που ακολουθείται μια πορεία δημοσιονομικής εξυγίανσης στη χώρα, ενώ είναι σαθρό όταν ακολουθείται η επιλογή της «αποδέσμευσης» από τις υποχρεώσεις. Η πρόταση αριστερής ενότητας του ΣΥΡΙΖΑ παραλείπει τις μεγάλες διαφορές σε τέτοια θέματα στρατηγικής σημασίας.

γ) Η προώθηση της δημοσιονομικής προσαρμογής με την οικονομία ζωντανή και την κοινωνία όρθια με τροποποιήσεις του συμφωνηθέντος πλαισίου (ΔΗΜ.ΑΡ)

Αυτή η πολιτική στόχευση υλοποιείται μέσα από την προώθηση ενός συνεκτικού άμεσου προγράμματος που εμπεριέχει διαφορετικές πολιτικές και μέτρα για τη δημοσιονομική εξυγίανση, την ανάταξη της οικονομίας και την αναπτυξιακή ώθηση, την πρόσβαση σε βασικά δικαιώματα όπως υγεία, παιδεία και πολιτισμός, την ανακούφιση του πληθυσμού και ιδιαίτερα των τμημάτων που πλήττονται περισσότερο και τη ριζική αλλαγή του πολιτικού συστήματος και της δημόσιας διοίκησης ώστε να καταστεί δυνατή η προώθησή τους. Προϋποθέτει μια σαφή διεκδίκηση τροποποίησης συγκεκριμένων όρων των συμφωνιών. Αναφέρεται σε ρεαλιστικές παρεμβάσεις εντός της τριετίας (ως το 2014) η εφαρμογή των οποίων, θα ανατάξει τη χώρα και θα δημιουργήσει προοπτική δυναμικής προοδευτικής εξέλιξης, στη συνέχεια, με καλύτερους όρους στην οικονομία και στους πολιτικούς συσχετισμούς....