Δηλαδή απ’ αυτό πως θα ξεφύγει ο Καλλικράτης…

Τον Μάη του 2002 ο εργολάβος που τροποποίησε το κτίριο του Κέντρου Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης, τσίμπησε το υπόλοιπο χρήμα της εργολαβίας (180.000 ευρώ) και πήγε στο καλό.

Για να το πάρει βέβαια, έπρεπε να υπάρχει και μια απόφαση του δημοτικού συμβουλίου αλλά... αλλά με το τρέξιμο των επερχόμενων δημοτικών εκλογών ξεχάστηκε αυτή η λεπτομέρεια. Τι να κάνουν. Άνθρωποι είναι κι αυτοί. Να τους κρεμάσουμε;

Το θυμήθηκαν ξαφνικά, το Νοέμβρη του ίδιου έτους, όταν είχε κερδίσει τις δημοτικές εκλογές ο Αραβιάδης και μάλλον μέτραγαν τα λεφτά στο ταμείο για να παραδώσουν.

«Βρε γιατί λείπουν τόσα λεφτά… γιατί λείπουν…» σε κάποιον ήρθε η φαεινή. «‘κείνα τα λεφτά; Του εργολάβου ντε; Που τα δώσαμε το Μάη. Τα δικαιολογήσαμε;»

«Αμάν!!! Ω ρε πλάκα που πάθαμε! Τώρα τι γίνεται;»

Κάποιος βρέθηκε πιο ψύχραιμος.

«Δε γαμιέται! Θα γράψουμε μιαν απόφαση δημοτικού συμβουλίου τώρα, θα πούμε ότι μπήκαν υπογραφές με περιφορά, (από τότε χρονολογείται το κόλπο της περιφοράς) θα βρούμε και μια ημερομηνία για το πρωτόκολλο κι όλα εντάξει. Έγινε το έργο, δεν έγινε;»

Σε κάθε δημόσια θέση υπάρχουν οι «ξύπνιοι». Αυτοί που ξέρουν πώς να παρακάμψουν την «κολογραφειοκρατία» για να «προχωρήσει η δουλειά».

Στο όνομα της «κολογραφειοκρατίας» που φυσικά υπάρχει και βασανίζει τον κάθε πολίτη, ένας ολόκληρος κλάδος «ικανών» ζει, κινείται, συσσωρεύει εισόδημα «προχωρώντας τη δουλειά». Και πρέπει να τους χρωστάμε και χάρη.

Δεν είναι όμως όλες οι περιπτώσεις ίδιες.

Δεν μπορούν οι ίδιοι οι υπηρέτες και στυλοβάτες της γραφειοκρατίας, να θέλουν να μας πείσουν ότι είναι θύματα της.

Αν είναι θύματα.

Γιατί αυτή η ιστορία δεν έχει καμιά δικαιολογία.

Αφού ο εργολάβος δικαιούτο τα χρήματα, για ποιο λόγο η διοίκηση δεν πέρασε από το Δημ. Συμβούλιο την πληρωμή στον πραγματικό χρόνο;

Πως επιλέγουν τους υπαλλήλους στους οποίους θα ασκήσουν ψυχολογική πίεση για να γράψουν τις παράτυπες ή παράνομες αποφάσεις;

Πόσο σίγουροι αισθάνονται ότι «δεν τρέχει τίποτα» ώστε να εμπλέκουν στις μαϊμού υπογραφές ολόκληρο το δημοτικό συμβούλιο, της αντιπολίτευσης περιλαμβανομένης;

Γιατί απ’ ότι ακούμε, όλοι οι τότε δημοτικοί σύμβουλοι δηλώνουν άγνοια.

Και πως, για 6 μήνες, άνοιγαν το ταμείο του Δήμου, έλειπαν από μέσα 180.000 ευρώ και κανείς δεν ανησυχούσε; Κι αν ο εργολάβος ήταν κακός άνθρωπος και έλεγε τον Νοέμβρη: «εγώ δεν πήρα μία»; Κι αν ο Δήμαρχος, το προεδρείο, η τεχνική υπηρεσία ήταν κακοί άνθρωποι και έχουν μερικές ακόμη τέτοιες αποφάσεις, χωρίς έργο;

Απαντήσεις σε μερικά ερωτήματα, όχι όλα, θα δώσει η δικαιοσύνη, μια που τελειώνει η ανάκριση και θα προγραμματιστεί η δίκη.

Πολιτικά βλέποντας το, ας πούμε πάει στο διάολο, παλιά ιστορία είναι. Οι βασικοί πρωταγωνιστές είναι πια εκτός πολιτικής σκηνής.

Ο Καλλικράτης όμως προσωπικά, τι θέση παίρνει; Με ποιο τρόπο μας εγγυάται ότι τέτοιες ιστορίες αποτελούν παρελθόν; Αυτό το χαζό «μεγαλύτεροι δήμοι, μεγαλύτερη διαφάνεια» πόσους σοβαρούς ανθρώπους πείθει;

Δεν μου φτάνουν τα λεφτά

Μια χαρά περνούσαμε ως οικογένεια πριν την κρίση.
Με λίγα καλύπταμε τις ανάγκες μας και δεν μας έλειπε τίποτα.
Από τη στιγμή που ο κύριος Παπακωνσταντίνου μας έβαλε το μαχαίρι στο λαιμό και μας ζητά να μαζέψουμε 12.000 ευρώ σε αποδείξεις, έχουμε αρχίσει έναν καταναλωτικό αγώνα για να καλύψουμε τον μηνιαίο μέσο όρο και … δε μας φτάνουν τα λεφτά.


Αμάν πια. Αρχίσαμε να ψωνίζουμε άχρηστα πράγματα, μόνο και μόνο για να παίρνουμε αποδείξεις.
Γιατί έτσι κι αλλιώς, αυτοί που δεν έδιναν απόδειξη, εξακολουθούν να μην δίνουν. Που θα τις βρούμε κι εμείς;
Από τον Σκλαβενίτη, και τον Κωτσόβολο μόνο;. Τώρα που έρχεται η Άνοιξη, και μόλις βάλουν ταμειακές τα βενζινάδικα, θα το ρίξουμε και στις εκδρομές μπας και συμπληρώσουμε τη μηνιάτικη υποχρέωση μας.


Γιατί ως τώρα, παρόλο που αγωνιζόμαστε καταναλωτικά, είμαστε αρνητικοί.
Μας εκμαυλίζει η κυβέρνηση.
Καμαρώναμε και το παίζαμε ολίγον αντικομφορμιστές και τώρα, μέσα στην κρίση, καταντήσαμε σαν αυτούς της διπλανής πόρτας.

Ευτυχώς…

...στη Δραπετσώνα δεν έχει καρναβάλι.

Γιατί παρακολουθώντας φέτος το καρναβάλι στο Μοσχάτο, δεν κατάφερα να γελάσω.


Υπήρχαν βέβαια γύρω φανταχτερά χρώματα, και νεολαία γεμάτη κέφι και βραζιλιάνες και … τίποτα άλλο.
Αν καρναβάλι είναι σάτιρα, από soft ως hard, λυπάμαι αλλά δεν το έπιασα το υπονοούμενο.


Εκτός αν… αν σατιρίζουμε πια την αδυναμία μας στη σάτιρα.

... ξεχάστε την την Δραπετσώνα

Πυκνώνουν οι φήμες, ότι ο Πειραιάς θα είναι τελικά αυτός που θα μας καταπιεί. Στην κυριολεξία.


(άκου να μας καταπιεί ο Πειραιάς! Ο πιο ρεζίλης μεγαλοδήμος της Ελλάδας!!)

Είμαστε φιλέτο γάλακτος με τα 600 στρέμματα της αποκαλούμενης ανάπλασης, και στο όνομα του εκσυγχρονισμού και της σωστής διαχείρισης, πολλά σάλια τρέχουν.

Οι προτάσεις πέφτουν σαν το χαλάζι.

Το Πανεπιστήμιο Πειραιά να ‘ρθει στην Δραπετσώνα.

Να γίνει ποδηλατοδρόμος η σιδηροδρομική γραμμή μέχρι την Ηετιώνεια.

Να αναπλάσουν την περιοχή λιπασμάτων ο ΟΛΠ, η Εθνική Τράπεζα, η Νομαρχία και το Υπ. Οικονομίας.

Με το συμπάθιο παιδιά. Καλά όλα αυτά. Αλλά μήπως να μας ρωτήσει και κανείς; Μην παίρνετε τοις μετρητοίς την αδράνεια της δημοτικής αρχής, απλώς δεν της αρέσει να ασχολείται με τέτοια τετριμμένα. Αλλά υπάρχουν και κάτοικοι εδώ πέρα.