Πέμπτη 31 Ιανουαρίου 2013

Tρούμπα: Σήκωσε (ξανά) τα κόκκινα φανάρια Πηγή: www.lifo.gr

Λίγο πριν ανέβουν στο Εθνικό Θέατρο τα «Κόκκινα Φανάρια», o Σταύρος Διοσκουρίδης κατεβαίνει στην πιο αμαρτωλή περιοχή του Λεκανοπεδίου και μιλά με νοσταλγούς και ναύτες για την αληθινή ένταση, τα περιστατικά και τους ήρωες εκείνου του λάγνου γκέτο, που τώρα φυτοζωεί.
 
Δεν είναι τυχαίο πως τη δεκαετία του ’60 γυρίστηκαν στην Ελλάδα αρκετές ταινίες με θέμα τη ζωή στον Πειραιά. Και πιο συγκεκριμένα, της Τρούμπας. Το Ποτέ την Κυριακή του Ζιλ Ντασέν, τα Κόκκινα Φανάρια του Βασίλη Γεωργιάδη και η Λόλα του Ντίνου Δημόπουλου είναι οι διασημότερες από αυτές, και με μεγάλη καριέρα στο εξωτερικό. Η Τρούμπα τότε ήταν ο διασημότερος ελληνικός προορισμός μετά την Ακρόπολη. Εκτός από τους ναυτικούς, συγκέντρωνε όλον εκείνο τον πληθυσμό μιας πόλης που ήθελε να εκτονωθεί σεξουαλικά και να διασκεδάσει σε ένα ερωτικό γκέτο που είχε τη σφραγίδα του κράτους. Σε μια ελληνική κοινωνία που διαπνεόταν από έναν έντονο συντηρητισμό, που τα κορίτσια έμεναν παρθένα μέχρι να παντρευτούν και που το «πατρίς - θρησκεία - οικογένεια» ήταν το σύνθημα των αστικών κέντρων, η μυστικοπάθεια στη γωνιά της πόλης ήταν αρκετά βολική για όλους. Ό,τι γινόταν στην Τρούμπα, έμενε εκεί. Άλλωστε, ενώ υπάρχουν πολλές ιστορίες, το φωτογραφικό υλικό είναι ελάχιστο. Με τη σημαντική βοήθεια του Βασίλη Πισιμίση, που μας παραχώρησε ευγενικά και τις φωτογραφίες, πάμε να σηκώσουμε ξανά τα κόκκινα φανάρια.
 
 
 
 
 
 
 
«Η Τρούμπα ήταν κάτι μαγικό. Σαν μια όαση μέσα στην έρημο». Στη φωτό η Λέιλα χορεύει χορό της κοιλιάς σε καμπαρέ της Τρούμπας./ ΦΩΤ. ΑΡΧΕΙΟ ΠΙΣΙΜΙΣΗ ΓΙΑ ΤΗ LIFO Πηγή: www.lifo.gr
«Η Τρούμπα ήταν κάτι μαγικό. Σαν μια όαση μέσα στην έρημο». Στη φωτό η Λέιλα χορεύει χορό της κοιλιάς σε καμπαρέ της Τρούμπας./ ΦΩΤ. ΑΡΧΕΙΟ ΠΙΣΙΜΙΣΗ ΓΙΑ ΤΗ LIFO Πηγή: www.lifo.gr
 Τοποθεσία 
Κανείς δεν είναι σίγουρος από πού προήλθε η λέξη Τρούμπα. Ορισμένοι πιστεύουν πως είναι μια παραλλαγή της τρόμπας των πηγαδιών. Άλλοι πως βγαίνει από τον τρόπο που αποκαλούσαν οι Μικρασιάτες τα καράβια που τους προμήθευαν με νερό ή επειδή απλώς σε εκείνο το σημείο του λιμανιού άραζαν τα πλοία που ήταν υπεύθυνα για τον ανεφοδιασμό των νησιών με νερό.
Τα πρώτα ελεγμένα από το κράτος πορνεία άνοιξαν στα Βούρλα του Πειραιά, πολύ κοντά στην Τρούμπα. Αν και η πρώτη αναφορά σε οίκο ανοχής στην περιοχή του Πειραιά εμφανίζεται το 1840, τα Βούρλα θα εξυπηρετούν τον ανδρικό πληθυσμό μέχρι να έρθουν οι Γερμανοί και να τα μετατρέψουν σε φυλακές. Μετά την Κατοχή θα παραμείνουν φυλακές, αυτήν τη φορά για πολιτικούς κρατουμένους. Το 1955 εκεί έγινε η μεγάλη απόδραση, κατά την οποία διάφοροι κρατούμενοι έσκαψαν ένα τούνελ κάτω από την οδό Δοϊράνης. Έτσι, τα «σπίτια» και τα καμπαρέ μεταφέρονται στην Τρούμπα. Τα καμπαρέ βρήκαν ζεστασιά στην οδό Φίλωνος και τα σπίτια στη Νοταρά. Ουσιαστικά, η καρδιά της Τρούμπας ήταν, εκτός από τη Φίλωνος και τη Νοταρά, η οδός Σκουζέ και η Δευτέρας Μεραρχίας, έβρισκες όμως κέντρα και ξενοδοχεία από τον Άγιο Σπυρίδωνα μέχρι τον Άγιο Νικόλαο. Φημισμένο ήταν επίσης και το Γιαχνί Σοκάκι, όπου ήταν τα καφενεία. «Γιαχνί» ονομαζόταν γιατί μύριζαν τα μαγειρευτά φαγητά αλλά και τα χασίσια. Εκεί γινόταν το εμπόριο κι έβρισκες κυρίως χασίς που προμηθευόντουσαν οι καφετζήδες από άλλες περιοχές ή τους τα πήγαιναν εκεί, τυλιγμένα μέσα σε εφημερίδες, οι «παραγωγοί» από την επαρχία.
Μια μέρα στην Τρούμπα τη δεκαετία του ’60 
Ο Βασίλης Πισιμίσης είναι ο άνθρωπος στον οποίο απευθύνονται όσοι θέλουν να μάθουν για την Τρούμπα. Είναι επιχειρηματίας από το Κερατσίνι και παθιασμένος συλλέκτης, που το 2010 εξέδωσε το βιβλίο Βούρλα - Τρούμπα, Μια περιήγηση στον χώρο του υποκόσμου και της πορνείας του Πειραιά. Περιγράφει για τη LifΟ μια τυπική μέρα στην Τρούμπα τη δεκαετία του ’60. «Το πρωί πέρναγαν οι σκουπιδιαραίοι και μάζευαν ό,τι παράταιρο είχε αφήσει η νύχτα. Μετά ερχόντουσαν οι διάφοροι εργαζόμενοι στις ναυτιλιακές εταιρείες, οι εστιάτορες και οι μαγαζάτορες. Πολλά από τα καταστήματα της περιοχής πουλούσαν ρούχα που είχαν ξεμείνει από την ΟΥΝΡΑ (αμερικάνικη βοήθεια με μεταχειρισμένα ρούχα - η ΟΥΝΡΑ αργότερα μετονομάστηκε σε Αμερικάνικη Αγορά). Τα “σπίτια” ήταν ανοιχτά από τις δέκα το πρωί μέχρι τις δέκα το βράδυ. Μετά από εκείνη την ώρα όποιος επιθυμούσε να βρει αγοραίο έρωτα θα πήγαινε στα ξενοδοχεία που τα λειτουργούσαν κοπέλες ή με αυτές που έκαναν πεζοδρόμιο, τις “καλντεριμιτζούδες”, όπως τις έλεγαν στην αργκό της Τρούμπας. Τα μπαρ άνοιγαν περίπου στις επτά, τα καμπαρέ ξεκίναγαν το πρόγραμμά τους στις έντεκα τη νύχτα και έμεναν ανοιχτά μέχρι τις 4-5 το πρωί. Η Τρούμπα τα συνδύαζε όλα και δεν ήταν κάτι το μεμπτό. Σε όλα τα λιμάνια ο ανδρικός πληθυσμός υπερτερούσε και κάπου έπρεπε να ξεθυμάνει» 
Ο Διονύσης Χαριτόπουλος περιγράφει χαρακτηριστικά τη ζωή στην Τρούμπα στο βιβλίο του Εκ Πειραιώς. «Στην Τρούμπα επικρατεί ανεξιθρησκεία. Εντός των τειχών της άγιοι και δαίμονες πάνε παρέα. Όλες οι φυλές και οι θρησκείες του κόσμου είναι εδώ. Λεγεώνες, φάλαγγες, ορδές, λεφούσια λευκοί, ξανθοί, ασπρουλιάρηδες, κοκκινοτρίχηδες, σκούροι, πιο σκούροι, μαύροι, κακαράπηδες, κίτρινοι, κιτρινόμαυροι, κοκκινωποί, πατζαρομούρηδες, ντερέκια, σχιστομάτηδες, σκερβελέδες, κακομούτσουνοι, χαμαντράκια, ομορφόπαιδα, ντροπαλοί, πονηρεμένοι, μπερμπάντηδες, πίτουρες, χάχες, σκυλόμαγκες, μοσχόμαγκες, ναύτες, φαντάρια, αεροπόροι, ναυτικοί, μαθητές, αλάνια, τσογλάνια, νταβάδες, λεμέδες, λαθρέμποροι, πρεζάκια, πουστρόνια, αρπάχτρες, επαρχιώτες, αδέσποτα, μπατίρια, σοβαροί κι ελαφρόμυαλοι στριμώχνονται και ανακατεύονται σε χρωματιστά φώτα και φωτεινές επιγραφές που αναβοσβήνουν, μουσικές, κορίτσια, φωνές, γέλια, παρέες, τρεξίματα, σπρωξίματα, βρισίδια, αγκαλιές, τσακωμοί, παζάρια, τράμπες, αλισβερίσια στο πόδι, κράχτες, γυμνές φωτογραφίες πλάι στις πόρτες των καμπαρέ και η αρτίστα ζωντανή να σου γνέφει από μέσα, κορίτσια που σε φωνάζουν από πόρτες και παράθυρα σπιτιών, σου στέλνουν φιλιά, σε αρπάζουν αγκαζέ στο πεζοδρόμιο».
Κοπέλες για «σπίτι» 
Οι οίκοι ανοχής δούλευαν δέκα το πρωί με δέκα το βράδυ. Στη χρυσή εποχή ήταν όλες Ελληνίδες κι έμεναν είκοσι-εικοσιπέντε σε κάθε σπίτι. Όλες με ψευδώνυμο. Το 1956, με νόμο της κυβέρνησης Καραμανλή, υποχρεώθηκαν να μένουν δύο ανά σπίτι. Έτσι, οι 550 δηλωμένες περίπου κοπέλες μοιράστηκαν σε 270 σπίτια. Το ενοίκιο ήταν 150 δραχμές την ημέρα και η μέση ταρίφα έφτανε τις 27 δραχμές. Αν δεν μπορούσες να πιάσεις τις 100-120 βίζιτες την ημέρα, σε κατέτασσαν στην κατηγορία της γριάς. Δύο δραχμές έπαιρνε η υπηρεσία (αγαπητικοί, γριές ιερόδουλες ή ομοφυλόφιλοι) και τα υπόλοιπα τα μοιραζόταν με την πατρόνα. Τα κορίτσια κατέληγαν εκεί αφού συνήθως δεν έβρισκαν άλλη δουλειά ή τις έσπρωχνε ο αγαπητικός ή κάποιος μακρινός συγγενής τους. Οι περισσότερες ήταν θρήσκες, ένιωθαν την ντροπή, αλλά, όπως είπε στον Βασίλη Πισιμίση μια ζώσα 82χρονη ιερόδουλη, «είμαστε βρόμικες στο σώμα, αλλά καθαρές στην ψυχή». Δύο φορές την εβδομάδα πέρναγαν από ιατρικές εξετάσεις και αυτό εξασφάλιζε υψηλή ποιότητα όσον αφορά την υγεία. Τότε δεν υπήρχε AIDS, αλλά βλεννόρροια και σύφιλη. «Ταλαιπωρία» για τις κοπέλες που δούλευαν κυρίως στον δρόμο ή κρυφά σε ξενοδοχεία αποτελούσε το Ηθών. Την πρώτη φορά που τις έπιανε περιοριζόταν σε κάποια ηθικοπλαστική παρατήρηση, τη δεύτερη σε σκληρότερη σύσταση και την τρίτη τις ανάγκαζε να δηλωθούν, πράγμα που σήμαινε ότι κάποιος θα μπορούσε να μάθει οποιαδήποτε στιγμή το πραγματικό τους όνομα αλλά και τον τόπο καταγωγής τους. Τα «σπίτια» έκλεισαν οριστικά το 1968 από τον χουντικό δήμαρχο του Πειραιά Σκυλίτση. Οι περισσότερες κοπέλες τότε έφυγαν για την Αθήνα ή το εξωτερικό.
 
 Πελάτες, αγαπητικοί, νταβατζήδες και ομοφυλόφιλοι 
Η ανωνυμία ήταν ένα από τα προτερήματα της Τρούμπας, μια ανωνυμία που πολλοί προσπαθούν να διατηρήσουν ακόμα και σήμερα. Όχι μόνο για τις γυναίκες αλλά και για τους άντρες. Ο κ. Μανώλης από την Κάρπαθο σήμερα είναι 71 ετών και δεν θέλησε να αποκαλύψει το επίθετό του. Τη δεκαετία του ’60 αποφάσισε ν’ αφήσει το νησί του και να μπαρκάρει σ’ ένα πλοίο για να βρει καλύτερη τύχη. Έζησε την Τρούμπα στα καλύτερά της. Μάλιστα, μια περίοδο έκανε και δεσμό με μια κοπέλα, την «Μπουμπού», και λαχταρούσε το γκαζάδικό του να γυρίσει στον Πειραιά για να τη συναντήσει. «Δεν με πείραζε που πήγαινε με άλλους, φτάνει όταν γύρναγα να με περίμενε», θα μου πει. «Η Τρούμπα για εμάς τους ναυτικούς ήταν κάτι μαγικό. Σαν μια όαση στην έρημο. Βγαίναμε για λίγες μέρες μετά από πολλούς μήνες μέσα στο καράβι και τι ήθελες να κάνουμε; Να πάμε σε κανένα μουσείο; Τρέχαμε εκεί να βρούμε συντροφιά. Δεν υπήρχε ναυτικός που να γνωρίζω που να μην πήγε στην Τρούμπα. Όχι μόνο για διασκέδαση αλλά και γιατί δεν θέλαμε να απομακρυνόμαστε από το λιμάνι, αφού το πρωί εκεί ήταν το μέρος για να βρεις δουλειά. Χαλάγαμε λεφτά, αλλά δεν ήταν και τόσο ακριβά. Πολλοί, βέβαια, τα έχαναν όλα στις γυναίκες και στα ποτά». Έχουν δει πολλά τα μάτια του. «Ναυτικούς να παραπαίουν από έρωτα, αγαπητικούς να διπλαρώνονται από ομοφυλόφιλους, νταβατζήδες να σουγιαδιάζουν τα κορίτσια τους στο μάγουλο. Αυτό ήταν και το σημάδι της πουτάνας. Κανείς, όμως, δεν πείραζε τους πελάτες. Πώς θα τους τα “έπαιρναν” αλλιώς; Η μαφία της Τρούμπας είχε λογαριασμούς μόνο με όσους ήταν μέσα στο παιχνίδι και όχι με τους υπόλοιπους. Δεν ήθελαν να τους τρομάξουν».
 Οι σωματέμποροι, σύμφωνα με τον κ. Πισιμίση, ήταν οι χειρότεροι κακοποιοί, γιατί εκμεταλλευόντουσαν με πονηριά τις κοπέλες, που πολλές φορές δεν μπορούσαν να ξεφύγουν από αυτούς. Οι αγαπητικοί ήταν νεαρά παλικάρια που είχαν κάποιου είδος δεσμό με τις κοπέλες, που ήθελαν, και για λόγους γοήτρου, να παρουσιάζουν ότι έχουν ένα ομορφόπαιδο στο πλευρό τους. Αν η κοπέλα παράταγε τον αγαπητικό, αυτός πολλές φορές την εκβίαζε και γινόταν ο νταβατζής της, κι εκεί η σχέση τους ήταν για προστασία και χρήματα. Η Κυβέλη, κόρη εστιάτορα στην περιοχή, θυμάται τους ίδιους άντρες να έρχονται με διαφορετικές γυναίκες καθημερινά. «Ρωτούσα τον πατέρα μου, με το αθώο μυαλό μου, “πώς είναι δυνατόν αυτός ο άντρας να παντρεύεται καθημερινά και άλλη γυναίκα;”». Το παράξενο ήταν πως ενώ μέχρι το 1970 δεν υπήρχε καθαρό gay bar, ήταν πολλοί οι ομοφυλόφιλοι που τριγυρνούσαν εκεί, καθώς έβρισκαν εύκολα δουλειά αλλά και έρωτα στα σπίτια. Σύμφωνα με τον κ. Πισιμίση, αρκετοί από τους αγαπητικούς που ερχόντουσαν από την επαρχία γνώριζαν πρώτα τον αντρικό και μετά τον γυναικείο έρωτα. 



«Σε πιάσαν αμερικανάκι» 
Η αμερικανική βοήθεια στις ευρωπαϊκές χώρες δεν περιοριζόταν μόνο στο σχέδιο Μάρσαλ. Ο 6ος Αμερικάνικος Στόλος άφηνε το στίγμα και τα δολάριά του απ’ όπου και αν περνούσε. Όταν έφτανε στον Πειραιά, μόνο καμπάνες δεν χτύπαγαν. Τα κορίτσια πολλαπλασιαζόντουσαν από 500 σε 3.000, αφού έφταναν στην Τρούμπα καμαριέρες, υπηρέτριες και νεαρές από την επαρχία που ήξεραν πως σε δύο ημέρες θα βγάλουν όσα θα έβγαζαν δουλεύοντας δύο μήνες. Την περίοδο που ο στόλος έφτανε στον Πειραιά το λιμάνι γέμιζε με κράχτες, τα κανονικά σπίτια έβαζαν επιγραφές που εξηγούσαν ότι δεν είναι πορνεία και οι επιτήδειοι σκάρωναν διάφορα κόλπα για εύκολα δολάρια. Από εκεί βγήκε και η έκφραση «σε πιάσαν αμερικανάκι», δηλαδή κορόιδο, αφού οι κοπέλες συνήθιζαν να χύνουν με διάφορους τρόπους το ποτό του μεθυσμένου πελάτη τους, ώστε αυτοί να παραγγέλνουν καινούργιο. Βέβαια, πολλοί απ’ αυτούς έβγαιναν κερδισμένοι, αφού πούλαγαν στους ντόπιους λαθραία τσιγάρα, ποτά, ρούχα, ρολόγια και ραδιόφωνα. 
 Από το 1968 μέχρι σήμερα 
Μετά το κλείσιμο των σπιτιών έμειναν μόνο τα καμπαρέ, τα ξενοδοχεία και τα πορνοσινεμά. Τα περισσότερα έμειναν ανοιχτά μέχρι και τη χαραυγή της νέας χιλιετίας. Σήμερα έχουν μείνει ανοιχτά δυο-τρία μπαρ που έχουν λίγες γυναίκες για κονσομασιόν μόνο και λειτουργεί και το Σινεμά Ολύμπικ. Πάντως, η Τρούμπα ζει πια μόνο τη μέρα και κοιμάται τη νύχτα. Η Κυβέλη καθημερινά συναντά όχι νταβατζήδες πια αλλά στελέχη από ναυτιλιακές εταιρείες, ναυτικούς που αναζητούν δουλειά και δικηγόρους που πάνε στα δικαστήρια του Πειραιά που βρίσκονται εκεί. Κάτοικοι από τις γύρω γειτονιές αποκαλούν την Τρούμπα «Οδό Λήθης» και μιλάνε για ένα μέρος που το πρωί σφύζει από ζωή και το βράδυ μένουν οι ξεβαμμένες πινακίδες να θυμίζουν ότι κάποτε εκεί βασίλευαν τα κρυφά πάθη μιας μεγαλούπολης. 

Ιστορικά πρόσωπα και μαγαζιά της Τρούμπας 
Τζεμιλέ: Λεσβία στριπτιτζού. Κυκλοφορούσε συχνά με ένα αραχνοΰφαντο φόρεμα, χωρίς εσώρουχα, και συνήθιζε να αποσπά τις χρυσές λίρες από τα τραπέζια των θαμώνων, χρησιμοποιώντας μόνο το αιδοίο της. 
Βιολέτα και Φλώρα: Διάσημες πατρόνες της εποχής που είχαν καταφέρει με διάφορες δωροδοκίες να έχουν στα «πόδια» τους την αστυνομία και να κάνουν ανενόχλητες τη δουλειά τους.  
Δέσποινα, η βιτριολίστρια, και το Μωρό: Η Δέσποινα εργαζόταν στο Puerto Rico Bar που ιδιοκτήτης του ήταν νταβατζής με το παρατσούκλι Μωρό (εξαιτίας του τεράστιου πέους του). Οι δυο τους ερωτεύτηκαν τρελά και το Μωρό απαγόρευε στη Δέσποινα να έχει πελάτες, πράγμα που ενδυνάμωσε την αγάπη της. Το Μωρό, όμως, δεν σταμάτησε ποτέ να έχει ερωμένες. Όταν αυτή η φήμη έφτασε στ' αυτιά της Δέσποινας, αυτή εκνευρίστηκε αρκετά. Ένα βράδυ θύμωσε λίγο παραπάνω και περιέλουσε με βιτριόλι το πρόσωπο του Μωρού.  
Στέλλα: Πλουσιοκόριτσο από τη Λαμία που εκμεταλλεύτηκε κάποιος Αντώνης και την έκανε πόρνη στην Τρούμπα. Μια μέρα ο Αντώνης πήγε στο δωμάτιό της να εισπράξει και αντ' αυτού δέχτηκε μια σφαίρα στο πόδι. 
«Μάπας»: Μεγαλονταβατζής που απασχολούσε συχνά την Ασφάλεια. Η μεγαλύτερη ιστορία γύρω από αυτόν είναι πως μια μέρα, για να γίνει ο κυρίαρχος της περιοχής, αποφάσισε να δολοφονήσει τον αντίπαλό του «Κεφάλα», όπως και έγινε. Η ζωή, όμως, είναι σκληρή. Ο «Μάπας» μεγαλώνοντας πάχυνε αρκετά και μετονομάστηκε σε «Κουράδα». Κατέληξε στην Τρούμπα να υπηρετεί τις κοπέλες.  
John Bull: Από τα πιο παλιά καμπαρέ που υπήρχαν στην Αθήνα. Καταγράφεται το 1915 σε έναν οδηγό του Ιγγλέση. Τη δεκαετία του '80 είχε παραπάνω από σαράντα κοπέλες μέσα. Οι περισσότερες ήταν ξένες. Παντού υπήρχαν καναπέδες που είχαν ψηλές πλάτες, ώστε να μη φαίνεται τι κάνεις. Ερχόντουσαν ως χορεύτριες με άδεια για τρεις μήνες, μετά έφευγαν κι ερχόντουσαν άλλες. Το μπουκάλι είχε 1.000 δραχμές, που ήταν δύο μεροκάματα.  
Παριζιάνα: Καμπαρέ που τον χειμώνα λειτουργούσε σε εσωτερικό χώρο και το καλοκαίρι σε ταράτσα, τη δεκαετία του '40.  
Φλιπ Μπαρ: Ανήκε στον Λιναρά και ήταν σε μια στοά που αργότερα ονομάστηκε Στοά Λιναρά. Φιλοξενούσε κυρίως μεγαλοκοπέλες που δεν έβρισκαν αλλού δουλειά.  
45 Γιάννηδες: Ανήκε στον Τζίνο, φοβερό αγαπητικό της εποχής. Ήταν στη Δευτέρας Μεραρχίας κι εκεί είχε σχεδιαστεί αρχικά να γυριστεί η Λόλα με την Τζένη Καρέζη. Εκεί γυρίστηκαν σκηνές από το έργο του Νίκου Φώσκολου Το Κάθαρμα, με τον Γιώργο Φούντα. 
 Αρτζεντίνα, Brazil, Maxim, Green Dollar, Moulin Rouge, Copa Cabana: Καμπαρέ στη Φίλωνος.  
Λουξ: Ξενοδοχείο στη Φίλωνος, του Κάρλου από τη Ρουμανία, της γνωστής τραβεστί Σαρλότα. Στο ισόγειο λειτουργούσε το ξακουστό κουρείο του Πολύδωρου.  
Φως και Ολύμπικ: Δύο από τα πιο γνωστά πορνοσινεμά. Το δεύτερο λειτουργεί ακόμα. 










*Όλες οι φωτογραφίες είναι από το βιβλίο του Βασίλη Πισιμίση Βούρλα - Τούμπα, Εκδόσεις Τσαμαντάκη. Ευχαριστούμε για την ευγενική παραχώρηση. 
Tα Kόκκινα Φανάρια στο Εθνικό: Αυτό που δεν ξέρουν πολλοί είναι ότι τα «Κόκκινα Φανάρια» γράφτηκαν αρχικά για το θέατρο και αργότερα προσαρμόστηκαν σε κινηματογραφικό σενάριο, γνωρίζοντας απίστευτη επιτυχία και κατακτώντας σημαντικές κινηματογραφικές διακρίσεις. Ο Κωνσταντίνος Ρήγος ξαναζωντανεύει τη φοβερή ιστορία, σκηνοθετώντας μια παράσταση για το Εθνικό Θέατρο που διερευνά την ανθρώπινη αλήθεια πίσω από το ψυχρό πρόσωπο της πορνείας και φωτίζει τη διαχρονικότητα του θέματος. Οι πικρές και σκληρές ιστορίες των κοριτσιών της Μαντάμ Παρή που εκδίδονται στα «Κόκκινα Φανάρια» έχουν τη δική τους αλήθεια. Κάθε μέρα αγωνίζονται με οποιοδήποτε κόστος ώστε να διαφυλάξουν τον προσωπικό τους κόσμο και να προχωρήσουν χωρίς συναισθηματισμούς. Θέατρο ΡΕΧ, «Μαρία Κοτοπούλη», Πανεπιστημίου 48, 210 3301881, 210 3305074. Πρεμιέρα: 17/1. Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Ρήγος. Πρωτ.: Μαρία Κίτσου, Κώστας Ασπιώτης, Θεοδώρα Τζήμου, Παναγιώτης Μπουγιούρης, Νίκος Αλεξίου, Ευγενία Δημητροπούλου, Νίκος Ψαρράς. 


Ιστορικά πρόσωπα και μαγαζιά της Τρούμπας Τζεμιλέ: Λεσβία στριπτιτζού. Κυκλοφορούσε συχνά με ένα αραχνοΰφαντο φόρεμα, χωρίς εσώρουχα, και συνήθιζε να αποσπά τις χρυσές λίρες από τα τραπέζια των θαμώνων, χρησιμοποιώντας μόνο το αιδοίο της. Βιολέτα και Φλώρα: Διάσημες πατρόνες της εποχής που είχαν καταφέρει με διάφορες δωροδοκίες να έχουν στα «πόδια» τους την αστυνομία και να κάνουν ανενόχλητες τη δουλειά τους. Δέσποινα, η βιτριολίστρια, και το Μωρό: Η Δέσποινα εργαζόταν στο Puerto Rico Bar που ιδιοκτήτης του ήταν νταβατζής με το παρατσούκλι Μωρό (εξαιτίας του τεράστιου πέους του). Οι δυο τους ερωτεύτηκαν τρελά και το Μωρό απαγόρευε στη Δέσποινα να έχει πελάτες, πράγμα που ενδυνάμωσε την αγάπη της. Το Μωρό, όμως, δεν σταμάτησε ποτέ να έχει ερωμένες. Όταν αυτή η φήμη έφτασε στ' αυτιά της Δέσποινας, αυτή εκνευρίστηκε αρκετά. Ένα βράδυ θύμωσε λίγο παραπάνω και περιέλουσε με βιτριόλι το πρόσωπο του Μωρού. Στέλλα: Πλουσιοκόριτσο από τη Λαμία που εκμεταλλεύτηκε κάποιος Αντώνης και την έκανε πόρνη στην Τρούμπα. Μια μέρα ο Αντώνης πήγε στο δωμάτιό της να εισπράξει και αντ' αυτού δέχτηκε μια σφαίρα στο πόδι. «Μάπας»: Μεγαλονταβατζής που απασχολούσε συχνά την Ασφάλεια. Η μεγαλύτερη ιστορία γύρω από αυτόν είναι πως μια μέρα, για να γίνει ο κυρίαρχος της περιοχής, αποφάσισε να δολοφονήσει τον αντίπαλό του «Κεφάλα», όπως και έγινε. Η ζωή, όμως, είναι σκληρή. Ο «Μάπας» μεγαλώνοντας πάχυνε αρκετά και μετονομάστηκε σε «Κουράδα». Κατέληξε στην Τρούμπα να υπηρετεί τις κοπέλες. John Bull: Από τα πιο παλιά καμπαρέ που υπήρχαν στην Αθήνα. Καταγράφεται το 1915 σε έναν οδηγό του Ιγγλέση. Τη δεκαετία του '80 είχε παραπάνω από σαράντα κοπέλες μέσα. Οι περισσότερες ήταν ξένες. Παντού υπήρχαν καναπέδες που είχαν ψηλές πλάτες, ώστε να μη φαίνεται τι κάνεις. Ερχόντουσαν ως χορεύτριες με άδεια για τρεις μήνες, μετά έφευγαν κι ερχόντουσαν άλλες. Το μπουκάλι είχε 1.000 δραχμές, που ήταν δύο μεροκάματα. Παριζιάνα: Καμπαρέ που τον χειμώνα λειτουργούσε σε εσωτερικό χώρο και το καλοκαίρι σε ταράτσα, τη δεκαετία του '40. Φλιπ Μπαρ: Ανήκε στον Λιναρά και ήταν σε μια στοά που αργότερα ονομάστηκε Στοά Λιναρά. Φιλοξενούσε κυρίως μεγαλοκοπέλες που δεν έβρισκαν αλλού δουλειά. 45 Γιάννηδες: Ανήκε στον Τζίνο, φοβερό αγαπητικό της εποχής. Ήταν στη Δευτέρας Μεραρχίας κι εκεί είχε σχεδιαστεί αρχικά να γυριστεί η Λόλα με την Τζένη Καρέζη. Εκεί γυρίστηκαν σκηνές από το έργο του Νίκου Φώσκολου Το Κάθαρμα, με τον Γιώργο Φούντα. Αρτζεντίνα, Brazil, Maxim, Green Dollar, Moulin Rouge, Copa Cabana: Καμπαρέ στη Φίλωνος. Λουξ: Ξενοδοχείο στη Φίλωνος, του Κάρλου από τη Ρουμανία, της γνωστής τραβεστί Σαρλότα. Στο ισόγειο λειτουργούσε το ξακουστό κουρείο του Πολύδωρου. Φως και Ολύμπικ: Δύο από τα πιο γνωστά πορνοσινεμά. Το δεύτερο λειτουργεί ακόμα. Πηγή: www.lifo.gr


Τρίτη 29 Ιανουαρίου 2013

αντίστροφη μέτρηση... του Παναγιώτη Καπουράνη



Μόλις στα μέσα του Δεκεμβρίου 2012 ανακοινώθηκε και εγκρίθηκε από το Δημοτικό Συμβούλιο της πόλης μας ο ισολογισμός της ΔΗ.Κ.Ε.Π.Α. για την χρήση του 2011. Ξέραμε όλοι ότι η ΔΗ.Κ.Ε.Π.Α έχει ουσιαστικά αναστείλει ένα μεγάλο μέρος των εργασιών της και ότι οι εργαζόμενοι είναι απλήρωτοι εδώ και πολλούς μήνες. Όλους αυτούς τους μήνες έγιναν πολλές προτάσεις για να βρεθούν κάποιες λύσεις και να διασωθεί η επιχείρηση ή τουλάχιστον ένα μέρος των δραστηριοτήτων της και να πληρωθούν οι εργαζόμενοι της, αλλά τίποτα δεν τελεσφόρησε.
Η ΔΗ.Κ.Ε.Π.Α λοιπόν έκλεισε το 2011 με αρνητικά ίδια κεφάλαια 1,5 εκ. ευρώ. Αυτό σημαίνει ότι και όλα της περιουσιακά στοιχεία να πουληθούν πάλι θα λείπει το 1,5 εκ. ευρώ. 
Το ταμείο της επιχείρησης είχε 30 χιλ. ευρώ και όλες οι απαιτήσεις (αυτά που χρωστάνε στην επιχείρηση) είναι 350 χιλ. ευρώ. Άρα μηδαμινά για να ανατρέψουν την εις βάρος της κατάσταση. Οι ζημιές για το 2011 έφτασαν τα 2 εκ ευρώ, όταν για όλες τις προηγούμενες χρήσεις ήταν 500 χιλ ευρώ. Η κακοδιαχείριση πάντα υπήρχε στην εταιρεία, αλλά το 2011 ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. 
Μέσα σε μια μόλις χρονιά ξοδεύτηκαν 2 εκ ευρώ για μισθοδοσία και περίπου άλλο 1 εκ. ευρώ για αμοιβές και έξοδα τρίτων. Τα συνολικά έσοδα της επιχείρησης δεν φτάνουν ούτε καν για την κάλυψη αυτών των αναγκών.
Η ΔΗ.Κ.Ε.Π.Α σίγουρα έπεσε θύμα και της κρίσης, αλλά αντί κάποια πράγματα να μαζευτούν, όπως σε άλλους δήμους, έτσι ώστε να συνεχίσει να υπάρχει και να εξυπηρετεί το κοινωνικό έργο της, συνεχίσθηκαν οι προσλήψεις και οι επιχορηγήσεις διαφόρων οργανισμών με αποτέλεσμα να καταρρεύσει. Αντί η παρούσα διοίκηση να προσπαθήσει να φέρει μια χρηστή διαχείριση, εξώθησε στην απολυτή απαξίωση της επιχείρησης. Και το 2012 σίγουρα η κατάσταση αυτή θα έχει διογκωθεί σε ακόμη χειρότερα νούμερα. 
Ο νέος φορέας που εξυπηρετεί τα συμφέροντα της διοίκησης του Δήμου είναι το ΚΕΚ, αλλά αυτό επειδή ως επιχείρηση είναι πολύ μικρότερο θα καταρρεύσει και πολύ πιο γρήγορα (ήδη οι εργαζόμενοι είναι απλήρωτοι 5 μήνες)
Γεννιούνται όμως κάποια ερωτήματα από την παραπάνω ανάλυση ενός ισολογισμού. Τι ανήκει στις δυο επιχειρήσεις; Γιατί ό,τι εξοπλισμός τους ανήκει, αυτοδίκαια θα κατασχεθεί από τους πιστωτές τους, αφήνοντας το Δήμο μας με λιγότερα περιουσιακά στοιχεία. Δεύτερον, η λύση να χρησιμοποιηθούν χρήματα από την ΕΥΔΑΠ ή την ΔΕΗ θα “αρρωστήσει” και τον υπόλοιπο δήμο, εκτός και αν ξαναλειτουργήσει το εργοστάσιο της ΔΕΗ και γίνουμε μια απίστευτη χωματερή λαδιών (θέμα BP-Μελλισανίδη) και αποβλήτων στο λιμάνι προκειμένου να εξυπηρετηθεί η ρουσφετολογική διαχείριση του Δήμου τα τελευταία δύο χρόνια.
Εν κατακλείδι ας προσέχουν οι δημοτικοί μας σύμβουλοι τι εγκρίνουν (γιατί μερικοί από αυτούς είναι εξέχουσες προσωπικότητες της πόλης μας), ας προσέχει η παρούσα διοίκηση της ΔΗ.Κ.Ε.Π.Α (γιατί στο τέλος δεν θα γλιτώσει τις διώξεις εναντίον της) και, κύριε Τζανή αφήστε μας να κάνουμε τη πόλη μας καλύτερη, αλλιώτικη, γιατί υπάρχουν σε όλες τις δημοτικές κινήσεις και παρατάξεις άνθρωποι που αγαπάμε το Κερατσίνι και την Δραπετσώνα.
ΥΓ. Είναι πολύ πιθανόν ο δημοσιευμένος ισολογισμός να «ωραιοποιεί» την πραγματικότητα, και η κατάσταση να είναι πολύ χειρότερη. 
Κι αυτός είναι ένας παραπάνω λόγος ανησυχίας για την πόλη και τους πολίτες της.

Δευτέρα 28 Ιανουαρίου 2013

Ασκήσεις επί χάρτου; ---της Μαρίας Καραφέρη

 Ανάπλαση πρώην βιομηχανικής περιοχής 
Κερατσινίου – Δραπετσώνας
 Στις 27/11/2012 λήφθηκε από την περιφέρεια Αττικής η υπ' αριθ. 374/2012 απόφαση σύμφωνα με το περιεχόμενο της οποίας εγκρίθηκαν κατά πλειοψηφία οι περιβαλλοντικοί όροι λειτουργίας μονάδας παραγωγής ορυκτελαίων και αποθήκευσης – διακίνησης υγρών καυσίμων της εταιρείας BP ελληνική Α.Ε. Πετρελαιοειδών στη Δραπετσώνα. Οι εν λόγω εγκαταστάσεις βρίσκονται στην Δραπετσώνα, εντός του χώρου της Ανάπλασης εδώ και 90 χρόνια. Τα τελευταία 40 περίπου χρόνια στις εγκαταστάσεις αυτές παράγονται, αποθηκεύονται και διακινούνται λιπαντικά, ενώ η τελευταία ανακαίνιση του εργοστασίου πραγματοποιήθηκε το 1998.
Λίγες μόλις ημέρες μετά την γνωμοδότηση υπέρ της μελέτης περιβαλλοντικών επιπτώσεων - που εν τοις πράγμασι ισοδυναμεί με αδειοδότηση - η εταιρεία προέβη στην πώληση των εγκαταστάσεων της στον όμιλο της Aegean, ο οποίος, κατά δηλώσεις παραγόντων του ομίλου, όπως αυτές δημοσιεύτηκαν σε εφημερίδες, προτίθεται να προβεί σε εκσυγχρονισμό των εγκαταστάσεων αυτών, αξιοποιώντας πλήρως τη στρατηγική θέση τους τόσο στην εγχώρια όσο και στις ξένες αγορές.

Όλα τα παραπάνω κανένα πολιτικό ενδιαφέρον δεν θα προξενούσαν, αν δεν συνδέονταν άρρηκτα αφ' ενός μεν με την συνολική αξιοποίηση της περιοχής της πρώην βιομηχανικής ζώνης εν όψει και των προβλέψεων του νέου ρυθμιστικού σχεδίου Αττικής, αφ' ετέρου δε με την ενδοτική στάση που για άλλη μια φορά επέδειξε η δημοτική αρχή Κερατσινίου – Δραπετσώνας.
Ειδικότερα, κατά το νέο ρυθμιστικό για την εν λόγω έκταση, προβλέπεται η δημιουργία ενός πόλου υπερτοπικής εμβέλειας με χρήσεις υπηρεσιών, μεταποίησης, πολιτισμού, εκπαίδευσης, αναψυχής, τουρισμού και κατοικίας. Έμφαση αποδίδεται στην ενίσχυση χρήσεων άμεσα συνδεδεμένων με τις λιμενικές δραστηριότητες, ενώ επισημαίνεται η αναγκαιότητα ύπαρξης σημαντικών αδόμητων χώρων στην κατεύθυνση αποκατάστασης της συνέχειας μεταξύ γειτονικής ενδοχώρας και θαλασσίου μετώπου, με τη δημιουργία δικτύου κοινόχρηστων χώρων και εκτεταμένου Πάρκου Κοινόχρηστου Πρασίνου, που θα προκύψει με την εφαρμογή των κατάλληλων εργαλείων πολιτικής γης, καθώς και η προστασία και ανάδειξη των μνημείων βιομηχανικής αρχαιολογίας με επανάχρησή τους με συμβατές δραστηριότητες.
Υπό το πρίσμα αυτό η λειτουργία της μονάδας έρχεται μάλλον σε ευθεία αντίθεση με τις προοπτικές αξιοποίησης και ανάπλασης της έκτασης της πρώην βιομηχανικής περιοχής Κερατσινίου – Δραπετσώνας, πολλώ δε μάλλον βρίσκεται στον αντίποδα του ψηφίσματος της Επιτροπής Ανάπλασης!
Παρά ταύτα όμως η θέση του Δήμου Κερατσινίου- Δραπετσώνας στο θέμα της λειτουργίας της μονάδας κρίνεται τουλάχιστον άνευρη. Πλέον συγκεκριμένα, αντί να “ανεβάσει” ένα θέμα που μπορεί να δημιουργήσει ανάσχεση στην ανάπτυξη της περιοχής και να ενεργοποιήσει και τα αντανακλαστικά των δημοτών μας, αντί να προκαλέσει έστω μια ενημερωτική συνεδρίαση της επιτροπής ανάπλασης, της οποίας, σημειωτέον, προεδρεύει ο Δήμαρχος, προτίμησε να εξαντλήσει τις δυνατότητες του στην θέση ενός πρόσθετου περιβαλλοντικού (;) όρου στην μελέτη περιβαλλοντικών επιπτώσεων. Ειδικότερα, έθεσε τον όρο ότι η άδεια λειτουργίας των εγκαταστάσεων της BP (και ήδη Aegean) θα ανακληθεί, μόλις δρομολογηθεί η ανάπτυξη και ανάπλαση της περιοχής, επιβεβαιώνοντας με τον τρόπο αυτό, την αρχική υπόθεση εργασίας μας, ότι αυτή η δραστηριότητα στην περιοχή επιφέρει μόνο προσκόμματα στην ανάπλαση της!
Από την επισκόπηση των γεγονότων, καθίσταται προφανές πως το ενδιαφέρον της δημοτικής αρχής για την περιοχή της ανάπλασης, εξαντλείται σε επικοινωνιακά πυροτεχνήματα και φιέστες, σοβαρότητας επιπέδου πίστας formula 1
Όταν δε τίθενται στο τραπέζι πραγματικά θέματα, επιλέγει την τακτική της υποβάθμισης ή της πλήρους αποσιώπησης. Πέρα από το αν η στάση αυτή προδίδει σκοπιμότητα ή αντανακλά ανικανότητα αξιολόγησης της βαρύτητας των θεμάτων, δεν αναιρείται το γεγονός ότι το ύψιστης σημασίας θέμα της ανάπλασης και της ανάπτυξης ολόκληρης της πόλης μας αντιμετωπίζεται εκ του προχείρου έτσι, ώστε να κινδυνεύουν οι όποιες προοπτικές να μετατραπούν σε ασκήσεις επί χάρτου. Και αυτό υποσκάπτει το μέλλον μας.

Σημείωση του blog:
 Προσθέτω πιο κάτω σε φωτογραφία το απόσπασμα που περιέχει την απόφαση του Περιφερειακού Συμβουλίου Αττικής (Νοέμβριος 2012) μια που σε κάποια σχόλια στο φ/β αναφέρθηκαν αμφιβολίες αν πρόκειται πράγματι για απόφαση ή για υποθετικό λόγο.



Σάββατο 26 Ιανουαρίου 2013

Μακάρι να χάσουμε αυτό το ΕΣΠΑ

Διαχείριση απορριμμάτων ---του Δημήτρη Βαρελά (Περιφερειακού σύμβουλου Αττικής της παράταξης Αττική Γή.)


 

Το πρόβλημα της διαχείρισης των απορριμμάτων φαίνεται να οδηγείται, μεθοδευμένα, σε «λύση»  που συνιστά περιβαλλοντικό και οικονομικό σκάνδαλο.
Ένα πρόβλημα που απασχολεί τις οικονομικά ανεπτυγμένες κοινωνίες τις τελευταίες δεκαετίες ήταν φυσικό να αποτελέσει πεδίο έρευνας, κυρίως για τις περιβαλλοντικές του επιπτώσεις, από τη διεθνή επιστημονική κοινότητα.
Τα γενικά συμπεράσματα των ερευνών οδηγούν στις προτάσεις που συμπεριλαμβάνονται στην οδηγία 2008/98/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου της Ε.Ε. της 19ης Νοεμβρίου 2008 για τα απόβλητα που έχει ενσωματωθεί και στην ελληνική νομοθεσία και που ιεραρχεί τις μεθόδους διαχείρισης των απορριμμάτων ως εξής:
α) Μείωση - Πρόληψη, β) Επαναχρησιμοποίηση, γ) Ανακύκλωση…
Δυστυχώς τα παραπάνω, και λόγω της έλλειψης δημοσίου διαλόγου -τα ΜΜΕ περί άλλων τυρβάζουν- αγνοήθηκαν παντελώς. Έτσι καταλήξαμε σε διαγωνισμό για την κατασκευή εργοστασίων επεξεργασίας σύμμεικτων απορριμμάτων, πριμοδοτώντας  τα εργοστάσια καύσης απορριμμάτων και που, κατ’ ευφημισμόν τα ονόμασαν εργοστάσια θερμικής επεξεργασίας απορριμμάτων. Τι και αν  ο αριθμός των εργοστασίων καύσης, που λειτουργούν στις ΗΠΑ, βαίνει διαρκώς μειούμενος παρά το πανίσχυρο λόμπι που τα υποστηρίζει. Θα παράγουμε από τη θερμότητα που εκλύεται κατά την καύση ηλεκτρική ενέργεια, αντιτείνει το λόμπι των υποστηρικτών τους και αποσιωπούν ότι το κόστος διαχείρισης, ας αφήσουμε  το κόστος κατασκευής, είναι πολύ μεγαλύτερο συγκριτικά με τους άλλους τρόπους διαχείρισης των απορριμμάτων. Και διεκδικούν και επιδότηση της ηλεκτρικής ενέργειας που θα παράγουν σαν ΑΠΕ (!), παρότι γνωρίζουμε ότι οι επιπτώσεις που προκαλεί στο περιβάλλον, δημόσια υγεία κ.λπ. κοστίζουν όσο και ένα, ίσης ισχύος, εργοστάσιο που παράγει ηλεκτρική ενέργεια καίγοντας λιγνίτη.
Είναι προφανές ότι με τα εργοστάσια καύσης η διαχείριση των απορριμμάτων  γίνεται αντικείμενο κερδοσκοπίας για τις επόμενες τρεις δεκαετίες τουλάχιστον.
Το σκάνδαλο έχει… προαναγγελθεί δια των εξής, κυρίως, πράξεων και παραλείψεων.
Η σκόπιμη χρονική καθυστέρηση της  μεταφοράς της αρμοδιότητας στους ΟΤΑ και της  συγκρότησης του φορέα διαχείρισης των απορριμμάτων (ΕΔΣΝΑ),  οδήγησε σήμερα στο: «Μη διαμαρτύρεστε γιατί θα χάσουμε  τα χρήματα του ΕΣΠΑ».
Υπήρξε και εξακολουθεί να υπάρχει πλήρης αδιαφορία για την υλοποίηση των προτεραιοτήτων  (μείωση - πρόληψη, επαναχρησιμοποίηση και ανακύκλωση) από την Περιφέρεια  και τους Δήμους της Αττικής πλην ελαχίστων τιμητικών εξαιρέσεων και παρά τις δεσμεύσεις που έχουμε αναλάβει, όπως όλες οι χώρες της Ε.Ε.. (κάποια στιγμή που θα αρχίσουν  τα πρόστιμα, θα ξανατρέχουμε αλά Κουρουπητό).
Σημαντικά ποσά έχουν γραφτεί στους προϋπολογισμούς και τα επιχειρησιακά σχέδια της Περιφέρειας Αττικής με σκοπό την ενημέρωση των πολιτών για την ανάγκη της ανακύκλωσης, αλλά παραμένουν εγγραφές.
Τόνοι  χαρτί από τις υπηρεσίες υπουργείων, ΟΤΑ και γενικά δημόσιων οργανισμών πετιούνται μαζί με τα υπόλοιπα απορρίμματα (κάτι σώζουν οι ρακοσυλλέκτες ). Αν μαζευτεί το χαρτί, στην πηγή, η λειτουργία των εργοστασίων καύσης γίνεται ασύμφορη, διότι τους στερεί την κύρια πηγή θερμότητας. Να γιατί ο διαγωνισμός προβλέπει την κατασκευή εργοστασίων επεξεργασίας σύμμεικτων -μέσα το χαρτί- απορριμμάτων.
Αποκορύφωμα της προαναγγελίας του σκανδάλου, η κατασυκοφάντηση της κομποστοποίησης των οργανικών απορριμμάτων, από τον αρμόδιο  για την επίλυση του προβλήματος  υφυπουργό, με δηλώσεις σαν αυτή ( κρατική τηλεόραση, 17/11/2011) : " … το  παραγόμενο κομπόστ θα μας δημιουργήσει πρόβλημα ανάλογο με το πρόβλημα της λυματολάσπης της Ψυτάλλειας...  Για την εναπόθεσή του χρειαζόμαστε έκταση σαν την έρημο Σαχάρα"! Άραγε δεν ξέρει για τις ποσότητες κομπόστ που εισάγουμε;
Έτσι  φθάσαμε -μας έφθασαν- στο παρά πέντε. Και αν, στο παρά πέντε, δεν ανοίξει ο διάλογος,  επί της ουσίας, από τα ΜΜΕ, αν οι ΟΤΑ και κυρίως ο ΕΔΣΝΑ δεν αρθούν στο ύψος των περιστάσεων, αν οι συνδικαλιστές της ΠΟΕ-ΟΤΑ δεν δώσουν μάχη επί της ουσίας και όχι μάχες χαρακωμάτων (π.χ. περί Δημοσίου ή ΣΔΙΤ) που δεν βρίσκουν στήριγμα στην κοινωνία, τότε: Τι έχεις Γιάννη...  τι είχα πάντα!


από το http://www.protagon.gr/

Παρασκευή 25 Ιανουαρίου 2013

Δημοσιονομική εξυγίανση με μεταρρυθμιστική άπνοια ---του Γιώργου Πανταγιά*

Είναι λίγο παλιά ανάρτηση του Οκτωβρίου, όμως την ανακάλυψα μόλις χτες και την βρίσκω ακμαία, εν ζωή και ενδιαφέρουσα

Η αποστροφή του πολιτικού συστήματος για τις αποκρατικοποιήσεις, τις διαρθρωτικές αλλαγές, την αξιοποίηση της κρατικής περιουσίας, το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων είναι προκλητική.

Χρόνια τώρα ένας συνασπισμός δυνάμεων, αποτελούμενος από τις συντεχνίες του δημοσίου και τη συνδικαλιστική και πολιτική ελίτ, έκανε ό,τι μπορούσε για να εξοβελίζει κάθε είδους μεταρρύθμιση, υπερασπιζόμενος ένα στρεβλό μοντέλο λειτουργίας, το οποίο είχε χαρακτηριστικά σοβιετικής οικονομίας.

Και το χειρότερο είναι ότι ακόμη και σήμερα, που η χώρα μας βιώνει τη χειρότερη οικονομική κρίση στην ιστορία της, οι ίδιες αυτές δυνάμεις αντιστέκονται σθεναρά.

Γεγονός είναι ότι η αποκαλούμενη Αριστερά, σε συμπαράταξη με τις συνδικαλιστικές ηγεσίες ενοχοποιεί τις αυτονόητες και αναγκαίες αλλαγές, υποστηρίζοντας ότι καταλύεται η δημόσια διοίκηση, ξεπουλιέται η κρατική περιουσία κ.λπ.. Προκειμένου  μάλιστα ο λόγος της να γίνει πειστικός επιρρίπτει τις ευθύνες στους τροϊκανούς και τους δανειστές.

Από την άλλη, τα αποκαλούμενα αστικά κόμματα, προκειμένου να μην διαταράξουν τις πελατειακές τους σχέσεις με τις συντεχνίες του δημόσιου και ευρύτερου δημόσιου τομέα, αποφεύγουν να πάρουν σαφή και καθαρή θέση, ψελλίζοντας γενικότητες.

Μολονότι το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία αποδέχθηκαν τα μνημόνια και έχουν ψηφίσει τη δανειακή σύμβαση, κάνουν ό,τι μπορούν για να μην αλλάξει τίποτε στο μεγάλο ασθενή, το κράτος, τορπιλίζοντας τις αποκρατικοποιήσεις και τις διαρθρωτικές αλλαγές.

Η τακτική τους αυτή αφ’ ενός δείχνει την ιδεολογική και πολιτική τους υστέρηση, αφ’ ετέρου αποκαλύπτει την αναντιστοιχία τους με τις σημερινές επείγουσες ανάγκες και απαιτήσεις.

Μάλιστα φτάνουν στο σημείο να επικαλούνται κόκκινες γραμμές, ενώ γνωρίζουν ότι κάτι τέτοιο οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην πεπατημένη των οριζόντιων περικοπών. Την ίδια συμπεριφορά επιδεικνύουν και στο ζήτημα του ανοίγματος των κλειστών επαγγελμάτων, τα οποία παρά τις επανειλημμένες διακηρύξεις ποτέ δεν ανοίγουν.

Η οικονομική κρίση δεν κατέδειξε μόνο τα μεγάλα δημοσιονομικά προβλήματα και την εκτίναξη του δημοσίου χρέους στα ύψη, αλλά και τη γενικότερη υπανάπτυξη που αντιμετωπίζει η χώρα. Μένοντας προσκολλημένοι σε ένα αντιπαραγωγικό και αντιαναπτυξιακό μοντέλο, δεν προσαρμοστήκαμε στα νέα δεδομένα.

Αρνηθήκαμε να κάνουμε πράξη καίριες μεταρρυθμίσεις, με ποιο χαρακτηριστική αυτή του ασφαλιστικού. Ζώντας σε συνθήκες επίπλαστης ευημερίας και ευμάρειας πιστεύαμε ότι μπορούμε να καταφεύγουμε συνεχώς στον αλόγιστο δανεισμό, αδιαφορώντας για τις καταστροφικές συνέπειές του.

Κι όλα αυτά τη στιγμή που γνωρίζαμε ότι η συρρίκνωση του πρωτογενούς τομέα, σε συνδυασμό με την απουσία του δευτερογενούς, μας οδηγούσε στην οικονομική ατροφία. Όταν χρειάστηκε ως μέλος της Ευρωζώνης να κινηθούμε στο νέο οικονομικό περιβάλλον εμείς εκπέμπαμε σε διαφορετικό μήκος κύματος.

Οι κυβερνήσεις Καραμανλή-Παπανδρέου αντί να θέσουν ως πρωταρχικό στόχο την εναρμόνιση της χώρας και της οικονομίας στους κανόνες της νομισματικής και οικονομικής ενοποίησης έπραξαν το ακριβώς αντίθετο. Ο μεν πρώτος, θέλοντας να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις της πολιτικής του πελατείας εκτροχίασε τα δημοσιονομικά, ο δε δεύτερος οδήγησε τη χώρα στη χρεοκοπία.

Η γαλάζια επέλαση στο κράτος και το «λεφτά υπάρχουν» ήταν οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, που είχε ως πρωταρχικό στόχο τη διατήρηση του υπάρχοντος συστήματος.

Σήμερα, η τρικομματική κυβέρνηση θα πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι στα χέρια της έχει την τελευταία ευκαιρία να αποτρέψει την οικονομική καταβαράθρωση της χώρας. Παραμερίζοντας το αποκαλούμενο πολιτικό κόστος, οφείλει, χωρίς αναστολές, χωρίς επιφυλάξεις και χωρίς αστερίσκους, να επιλύσει τις εκκρεμότητες του παρελθόντος. Δεν νοείται να αντιμετωπίζει ως ταμπού τις μεγάλες αλλαγές στον δημόσιο τομέα.

Οι κυβερνητικοί εταίροι πάνω από δύο μήνες αναλώνονται σε ατέρμονες συζητήσεις γύρω από το πακέτο περικοπών των 11,8 δις, αποφεύγοντας όπως ο διάολος το λιβάνι να θίξουν ζητήματα που συνδέονται με την μείωση του κράτους, με την κατάργηση άχρηστων υπηρεσιών, με την αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων, κ.α.

Αλήθεια, πότε θα ανοίξει μια ουσιαστική συζήτηση για την παραγωγικότητα και τις επιδόσεις του δημόσιου τομέα, όταν αποτελεί κοινή διαπίστωση ότι αυτές είναι κοντά στο σημείο μηδέν; Μέχρι πότε θα σκαρφίζονται την εφεδρεία και τη διαθεσιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων, προκειμένου να αποφύγουν τις απολύσεις στο δημόσιο τομέα;

Ένα άλλο ερώτημα είναι, γιατί στο επίκεντρο της πολιτικής τους ατζέντας δεν βρίσκονται, όπως θα έπρεπε, οι αποκρατικοποιήσεις και η αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας, όταν γνωρίζουν ότι αυτές θα επέφεραν έσοδα στον κρατικό κουμπαρά; Στα ερωτήματα αυτά αποφεύγουν να απαντήσουν γιατί δεν είναι επιλογή τους, δεν είναι προτεραιότητά τους οι αλλαγές στο παρασιτικό και υπερτροφικό κράτος.

Ακόμη κι αν δεν υπήρχαν οι συμβατικές μας υποχρεώσεις έναντι των εταίρων και των δανειστών μας, εμείς θα έπρεπε να είχαμε ως πρώτη προτεραιότητα την αναδόμηση και των εκσυγχρονισμό της κρατικής διοίκησης, προκειμένου να εναρμονιστούμε με το ευρωπαϊκό κεκτημένο. Ως εκ τούτου η δημοσιονομική προσαρμογή δεν μπορεί παρά να είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τις ουσιαστικές διαρθρωτικές αλλαγές στο κράτος, στην οικονομία στους θεσμούς.

Το μεγάλο στοίχημα που καλείται να κερδίσει δεν είναι οι περικοπές των 11,8 δις, αλλά η δυνατότητά της να θέσει την Ελλάδα σε τροχιά ανάταξης και ανάκαμψης. Η αναζωογόνηση της ελληνικής οικονομίας θα έρθει μόνο με τη συρρίκνωση του κράτους, την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας, τις αποκρατικοποιήσεις, την προσέλκυση επενδύσεων.

Εξάλλου, κανένα μέρισμα ανάπτυξης δεν θα φέρουν οι οριζόντιες περικοπές. Αντίθετα θα επιτείνουν την ύφεση, δημιουργώντας κλίμα ερημοποίησης στην ελληνική οικονομία. Καμία επένδυση δεν θα πραγματοποιηθεί όσο η υπάρχουσα πολιτική τάξη δεν θέλει να προχωρήσουν οι διαρθρωτικές αλλαγές. Και πολύ περισσότερο όσο μερίδα του πολιτικού συστήματος εκτοξεύει απειλές εναντίον των υποψήφιων επενδυτών.

Οι δυνάμεις του λαϊκισμού και του κρατισμού γνωρίζουν ότι η υλοποίηση μεταρρυθμιστικών και εκσυγχρονιστικών πολιτικών τραβά το χαλί κάτω από τα πόδια τους, αφήνοντάς τες μετέωρες. Άλλωστε, η υποκουλτούρα του λαϊκισμού αναπτύχθηκε πάνω στο πρόσφορο έδαφος του κρατισμού.

Μετά από μια μακρά περίοδο μεταρρυθμιστικής άπνοιας η τρικομματική κυβέρνηση δεν θα κριθεί από τα δημοσιονομικά της επιτεύγματα, αλλά κυρίως από τη βούληση και την ικανότητά της να κάνει πράξη τις μεγάλες διαρθρωτικές αλλαγές. Μόνο με μια μεταρρυθμιστική δυναμική θα μπορέσει να ξεπεράσει τις όποιες αντιδράσεις και να αμβλύνει τις δυσμενείς συνέπειες των σκληρών αλλά αναγκαίων δημοσιονομικών μέτρων.

* Προέδρου & Δ/νοντος Συμβούλου της εταιρείας POLITY AE


από το http://www.moneypro.gr/

Τετάρτη 23 Ιανουαρίου 2013

Το ποδήλατο και το λεπίδι --- του Θωμά Σίδερη

Τουλάχιστον εδώ, 145 χιλιόμετρα από το Ισλαμαμπάντ, δε θα φοβάμαι. Κι ομολογώ φοβήθηκα πολύ στη ζωή μου. Φοβήθηκα τους στρατιώτες, τους συνοριοφύλακες, τους αστυνομικούς, τους φασίστες. Δεν ξέρω ποιους φοβήθηκα περισσότερο. Μπορεί να μην ήταν πολλοί, μπορεί να ήταν μόνο ένας που άλλαζε στολές και πρόσωπα. Ο στρατιώτης στη Λαχόρη, έγινε συνοριοφύλακας στον Έβρο, αστυνομικός στην Ομόνοια, φασίστας στα Πετράλωνα.Γύρισα στην πατρίδα με δανεικά ναύλα, ρούχα και παπούτσια. Τι είναι η πατρίδα; Πίστεψα ότι έχω δυο πατρίδες. Ο Ραφίκ με έλεγε αφελή και βλάκα. Αντί να σκύβω το κεφάλι και να παίρνω είκοσι ευρώ μεροκάματο, εγώ σκεφτόμουν αν ο άνθρωπος μπορεί να έχει δυο και τρεις και όσες θέλει πατρίδες. Ο άνθρωπος σκέφτεται, τα κτήνη όχι. Τα κτήνη δολοφονούν.

Το ποδήλατό μου πού να είναι τώρα; Θυμάμαι την πρώτη φορά που έκανα πετάλι στην Πέτρου Ράλλη. Από τον Κηφισό, έστριψα αριστερά και βγήκα στη μεγάλη λεωφόρο. Ήταν ακόμα νύχτα. Άγρια και βαθιά νύχτα στη λεωφόρο και στην Ελλάδα όλη. Πήγαινα από κάτω από τις γραμμές του τρόλεϊ. Πέρασα το Μεταγωγών –εκεί ο Γκουλάμ έμεινε δεκαπέντε μέρες- και σταμάτησα στο φανάρι της διασταύρωσης με την Αγία Άννης. Η μυρωδιά από τα μπισκότα! Ήμουνα νηστικός δυο μέρες, στα παιδιά στο σπίτι είπα ότι είχα φάει, δεν ήθελα να ξέρουν ότι όλα τα μεροκάματα της περασμένης εβδομάδας τα έχω βάλει στην άκρη. Η Μπενταρί… η Mαλάλα… η Σίντρα… Οι αδελφές μου…

Τις προάλλες το αφεντικό μού είπε να πάω νωρίτερα. Έπρεπε να ξεφορτώσω ένα μεγάλο φορτηγό με πορτοκάλια και να φορτώσω τα καφάσια σε άλλα μικρότερα φορτηγά. Μη με ρωτήσεις πόσα ήταν τα καφάσια. Δεν ξέρω… Δεν ξέρω να μετράω. Κι ούτε θα μάθω ποτέ. Κάποια στιγμή τα πόδια μου λύγισαν. Είπα να ξαποστάσω, πήρα ένα πορτοκάλι και το ‘κοψα στα δυο. Το πορτοκάλι έσταζε αίμα. Το αφεντικό κανόνιζε την τιμή που θα πουλούσε και κάπου στο βάθος ακούστηκε το τρένο που περνούσε από το σταθμό στου Ρουφ. Αίμα… τιμή… Μέχρι τότε, ήξερα τη φράση μέχρι εκεί. Και φοβόμουν, φοβόμουν πολύ. Το αφεντικό φώναζε να τελειώνω, τα πορτοκάλια λιγόστευαν, το ίδιο και οι μέρες μου.

Στο Περιστέρι της καινούριας πατρίδας μου είναι το σπίτι μου. Έχουμε και στο Πακιστάν περιστέρια και περιστερώνες. Κάποτε ένα φίδι προσπάθησε να πιάσει ένα περιστέρι και να το σκοτώσει. Αντί για γλώσσα, το φίδι είχε μια μεταλλική λεπίδα που άστραφτε κάτω από τον ήλιο. Αλλά τότε ήταν νύχτα –μόνο νύχτα τότε- κι έτσι ξεγελάστηκε προς στιγμή. Άκουσε όμως το σούρσιμο. Ήταν ένα μακρύ και ύπουλο σούρσιμο. Την ώρα που το φίδι προσπάθησε να του βγει μπροστά και να το αιφνιδιάσει, το περιστέρι πέταξε μακριά. Τα περιστέρια δεν έχουν πατρίδες. Τα περιστέρια πετούν πάνω από τα σύνορα, ερωτεύονται πάνω από τα σύνορα, χορεύουν πάνω από τα σύνορα. Κι ύστερα χάνονται στα βάθη του ουρανού.

Η μάνα μου νόμιζε πως κρυώνω. Ήρθε και με σκέπασε. Στην καινούρια πατρίδα δεν είχα ποιον να με φροντίσει. Τώρα έχω εκείνη. Μου ψιθύρισε στο αυτί πως πάνω στη σέλα του ποδηλάτου μου κάθεται πια ένα περιστέρι. Ύστερα με σκέπασε –για τελευταία φορά- και πάνω από το σεντόνι μού άφησε το κοράνι.

«Και είπε: “Αγάπησα –πράγματι- την αγάπη του αγαθού, με σκοπό την ανάμνηση (να δοξάζω τον Κύριό μου)” – μέχρις ότου (ο ήλιος) κρύφτηκε με το πέπλο (της νύχτας)». | Κοράνι, Μέρος 23ο, παρ. 32


από το http://trenomag.wordpress.com

Δευτέρα 21 Ιανουαρίου 2013

Για μια "Αλλιώτικη Πόλη"...

 H δημοτική κίνηση «Αλλιώτικη Πόλη» συστήθηκε εδώ και καιρό, όμως ξεκινά επισήμως και δημοσίως την ζωή της σήμερα με μια απλή διακήρυξη που ανεβάζω πιο κάτω.

Όλες οι ζωές ξεκινούν απλά, φαντάζεστε ένα νεογέννητο να έβγαινε και αντί για κλάμα να άρχιζε μια ατέλειωτη πάρλα στους γιατρούς και στην μαμά του; Φρίκη.

Απλά λοιπόν και ο χρόνος είναι εδώ για να ειπωθούν όλα!
 Μπορείτε να παρακολουθείτε, να ενημερώνεστε και να συμμετέχετε στην δραστηριότητα της στην ομάδα που υπάρχει στο F/B στην δ/νση http://www.facebook.com/groups/385356484874601/



 Δυο λόγια για εμάς...



Πριν από λίγο καιρό βρεθήκαμε. Μια παρέα ανθρώπων που γεννηθήκαμε, μεγαλώσαμε και ζούμε στο Κερατσίνι και τη Δραπετσώνα και μοιραζόμαστε την αντίληψη ότι η πόλη μας έχει όχι μόνο ζωή αλλά και όψεις που δεν έχουν αναδειχθεί, δυνατότητες που δεν έχουν διερευνηθεί και ανθρώπινους πόρους που δεν έχουν εξαντληθεί. Μας έδεσε, εκτός από την αγάπη μας για την πόλη μας, η πεποίθηση ότι μπορούμε να δούμε και να κάνουμε τα πράγματα αλλιώς.
Στον πυρήνα της σκέψης μας ενυπάρχει η θέληση να μην μιλήσουμε για πολιτική, αλλά να κάνουμε πολιτική. Γιατί για μας άσκηση πολιτικής δεν είναι μια ιστορία για λίγους, αλλά αφορά σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινότητας μας. Η ιδιωτεία βρίσκεται στον αντίποδα της θεώρησης μας, που διαπνέεται από την δημιουργία δημοτικής συνείδησης στη βάση της συμμετοχής, του εθελοντισμού, της πρωτοβουλίας, των νέων και ρηξικέλευθων ιδεών, στη βάση της κοινωνίας των πολιτών.
Ζώντας στην πόλη και συζητώντας για το αλλιώτικο όραμα μας για αυτήν, ωρίμασε μέσα μας η ιδέα της δημιουργίας μιας κίνησης ενεργών δημοτών, μακριά από κομματισμούς, παραταξιακές αγκυλώσεις και παραγοντισμούς. Μιας κίνησης που δεν φιλοδοξεί να καταγραφεί ως άλλη μια δημοτική παράταξη, αλλά στοχεύει στην αλλαγή του παραδείγματος της ασκούμενης στο δήμο μας αυτοδιοικητικής πολιτικής. Το κλειδί για εμάς είναι η συμμετοχή και η συνδιαμόρφωση.
Η αναγκαιότητα της σύστασης μας προέκυψε από την παρατήρηση ότι οι υφιστάμενες δημοτικές κινήσεις εξαντλούν σε μεγάλο βαθμό τη δυναμική τους στην ανακύκλωση των ίδιων προσώπων, η πλειονότητα των οποίων κατά τεκμήριο απέτυχε στην διαχείριση των κοινών, όπως αποτυπώνεται στην σημερινή κατάσταση αποσάθρωσης του δήμου μας. Δική μας φιλοδοξία είναι να λειτουργήσουμε ως μια ανοικτή ομάδα ενεργών δημοτών, ως εστία παραγωγής ιδεών και δράσεων, ως φορέας δυναμικής αλληλεπίδρασης. Ο ανοικτός χαρακτήρας της ομάδας μας δεν την καθιστά ανερμάτιστη. Συνομιλητές μας είναι αυτοί με τους οποίους μπορούμε κατ' αρχήν να συνεννοηθούμε για τα αυτονόητα. Και αυτονόητα για εμάς είναι η εμμονή στην τήρηση της νομιμότητας, στον σεβασμό των θεσμών, στην συνεργασία με φερέγγυα πρόσωπα, στην θέση των πολιτικών κοινωνικής αλληλεγγύης σε πρώτο πλάνο, στην ανάδειξη της πολιτιστικής ταυτότητας της πόλης μας και στην προστασία του δημόσιου χώρου.
Με το εγχείρημα μας αυτό έμπρακτα εκφράζουμε τη βούληση μας για μια σύγχρονη, διαφανή, δημοκρατική, συμμετοχική, κοινωνικά ευαίσθητη και αποτελεσματική αυτοδιοίκηση. Για να γίνουν τα μέρη τα δικά μας, μια αλλιώτικη πόλη.


Νοέμβριος 2012
Η συντονιστική επιτροπή

Μαρία Καραφέρη
Μαρία Ηλιοπούλου
Παναγιώτης Καπουράνης
 

Ποιος φοβάται την Κριστίν Λαγκάρντ --- του Ανδρέα Γιάνναρου

Πριν λίγες ημέρες ήρθε στην δημοσιότητα η έκθεση του Δ.Ν.Τ για την πορεία της ελληνικής οικονομίας στην οποία αν και γίνεται λόγος για πρόοδο όσον αφορά την δημιουργία πρωτογενούς πλεονάσματος, επισημαίνονται μια σειρά από αλλαγές που πρέπει να πραγματοποιηθούν ώστε να αποτραπούν νέα μέτρα.

Μερικές από αυτές είναι οι ιδιωτικοποιήσεις και μάλιστα με επικεφαλής ξένους τεχνοκράτες, η μεταρρύθμιση του φορολογικού συστήματος στην προσπάθεια συλλογής φόρων και η αντίθεση στην φορολογική αμνηστία, το άνοιγμα κλειστών επαγγελμάτων, η άρση των γραφειοκρατικών και άλλων εμποδίων (όπως οι πολλαπλές άδειες) για την ανάπτυξη, η ορθή μεταφορά μείωσης του μισθολογικού κόστους στις τιμές των προϊόντων καθώς και οι στοχευμένες απολύσεις στο δημόσιο (όχι όμως με εθελούσια έξοδο και προστατεύοντας τους κομματικούς στρατούς). Θα περίμενε κανείς από τις πολιτικές δυνάμεις, κυρίως από αυτές που κυβερνάνε να μην υποκύψουν και πάλι σε ερμηνείες ότι απειλείται η κοινωνική συνοχή από την Τρόικα, ότι νέα μέτρα ζητούνται κ.λ.π, αλλά να αξιολογήσουν τις προτάσεις αυτές, διαμορφώνοντας ένα εθνικό σχέδιο διαρθρωτικών αλλαγών και μεταρρυθμίσεων στις οποίες θα συνυπάρχει η τεχνογωσία και ο τεχνοκρατισμός των προτάεων του Δ.Ν.Τ.

Και όμως από τις αντιδράσεις τους φανερώνεται για ακόμα μια φορά ζήτημα στρατηγικής και πολιτικής διαχείρισης των εξελίξεων. Έτσι ενώ γίνεται λόγος για διαθρωτικές μεταρρυθμίσεις, ακόμα να κλείσουν άχρηστοι δημόσιοι οργανισμοί και να συγχωνευθούν χιλιάδες φορείς του δημοσίου. Ενώ ακούμε για αποκρατικοποιήσεις που θα αποφέρουν έσοδα και θέσεις εργασίας και μελέτη για αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας, διαβάζουμε για εναλλαγές διοικητών στις ΔΕΚΟ και για διορισμούς ημετέρων. Ενώ γίνεται λόγος για μείωση του δημοσίου και αξιολόγηση των υπαλλήλων, υιοθετήθηκε η κινητικότητα που κανείς δεν ξέρει πως και σε ποιους θα εφαρμοστεί. Ενώ οι μισθοί έχουν υποστεί σημαντικές μειώσεις που το ίδιο το Δ.Ν.Τ παραδέχεται, ακόμα να τεθούν σε έλεγχο οι τιμές των προϊόντων και να σπάσουν τα καρτέλ της αγοράς. Ενώ γίνεται αναφορά για ένα δίκαιο και απλό φορολογικό σύστημα όπου θα παταχθεί η παραοικονομία, οι φόροι αυξάνονται, οι συνεπείς φορολογομένοι τιμωρούνται, οι επιχειρήσεις πνίγονται και αυτοί που την γλιτώνουν είναι ο συνεπείς φοροφυγάδες. Ενώ γίνεται λόγος για άρση της γραφειοκρατίας και της διαφθοράς για την προσέλκυση επενδύσεων, ακόμα να θεσπιστεί ένα σύγχρονο πλαίσιο φιλικό προς τις επενδύσεις με αποτέλεσμα να διαβάζουμε για φυγή και όχι είσοδο κεφαλαίων.

Όλα αυτά λοιπόν δείχνουν ότι παρά τις θυσίες των πολιτών και την αυστηρή λιτότητα που μέχρι τώρα εφαρμόζεται, ακόμα η διέξοδος από την κρίση δεν έχει επιτευχθεί, γι αυτό και η κυβέρνηση βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι, ή θα ξεκόψει μια και καλή με το πελατειακό κράτος και με τις πρακτικές που αυτές το συντηρούν (διορισμοί, προστασία συντεχνιών) και θα στραφεί στην οικονομία της παραγωγής και της προστασίας των κοινωνικά αδύνατων ή θα επιμείνει σε μια λογική ανακατανομής της κομματικής πίττας, επιδερμικής εφαρμογής του μνημονίου (των περικοπών) και εξόντωσης, λόγω της ακινησίας, χιλιάδων πολιτών.


Μετά το πακέτο διάσωσης και το φιάσκο της λίστας Λαγκάρντ, ένα είναι σίγουρο, ότι η κυβερνητική συνοχή δεν απειλείται από κάνεναν άλλον, πλην της ίδιας της πολιτικής της και το δίλημμα μνημόνιο-αντιμνημόνιο και ο λαϊκισμός θα συντηρούνται, όσο αδυνατεί να επεξεργαστεί ένα ηγεμονικό και πειστικό σχέδιο για την κοινωνία. 

Και όσο δεν το κάνει, η έκθεση Λαγκάρντ θα αυξάνει τις ανησυχίες της, όχι όμως και των πολιτών στο όνομα της οποίας ίσως να βρήκαν τον δικό τους σύμμαχο.

Σάββατο 19 Ιανουαρίου 2013

Ο Αλέκος Χρυσός απαντά:



Πριν λίγη ώρα, έλαβα την πιο κάτω επιστολή του πρώην Δημάρχου Δραπετσώνας Αλέκου Χρυσού, σχετικά με το δημοσίευμα του "Έθνους" το οποίο τον περιλαμβάνει σε λίστα ελέγχου από το ΣΔΟΕ.


ΤΟ ΨΕΜΑ ΕΧΕΙ ΚΟΝΤΑ ΠΟΔΑΡΙΑ


            Με έκπληξη διάβασα το κύριο άρθρο του ''ΕΘΝΟΥΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ'' στις 13/01/2013 με θέμα το ''μεγάλο φαγοπότι 105 Δημάρχων και άλλων αιρετών της τοπικής αυτοδιοίκησης''. Το συγκεκριμένο δημοσίευμα παρέθετε λίστα ονομάτων αιρετών, ανάμεσα στα οποία και το δικό μου επικαλούμενο ότι το ΣΔΟΕ προέβη σε έλεγχο και διαπίστωσε ότι υπάρχουν σαφείς ενδείξεις για ποράνομο και ξαφνικό πλουτισμό.
                   Ποιά είναι η αλήθεια;
              Οποιοσδήποτε πολίτης μπορεί να τηλεφωνήσει στο ΣΔΟΕ και να κάνει ανώνυμη καταγγελία. Το ΣΔΟΕ με την σειρά του υποχρεούται να καταγράψει την καταγγελία και να προβεί σε έλεγχο. Είναι φανερό οτι γίνονται εκατοντάδες καταγγελίες καθημερινά. Ωστόσο το ΣΔΟΕ ελέγχει κατά προτεραιότητα τα πολιτικά πρόσωπα που έχουν διαχειριστεί δημόσιο χρήμα.
              Να γιατί ψεύδεται η εφημερίδα ΕΘΝΟΣ, δεν μπορεί να μην γνώριζε ο αρθρογράφος την αλήθεια (ότι δηλαδή η όποια κατηγορία στηρίζεται σε τηλεφωνική ανώνυμη καταγγελία), βλέπετε όμως  ότι αν την έγραφε, το δημοσίευμα αυτομάτως  έχανε το αναγνωστικό του ενδιαφέρον.
                   Τι ακριβώς συνέβη στην περίπτωση μου;
              Με κατήγγειλαν τηλεφωνικά και Ανώνυμα και μέχρι σήμερα δεν έχει καν αρχίσει ο έλεγχος παρά τις δικές μου οχλήσεις στο ΣΔΟΕ.
                  Αλήθεια ποιός με κατήγγειλε στο ΣΔΟΕ;
              Κάποιος απλός πολίτης απο αυτούς που στην συντριπτική τους πλειοψηφία με τίμησαν στις τελευταίες εκλογές;
                  Ασφαλώς όχι.
              Προφανώς η καταγγελία έγινε απο πολιτικό πρόσωπο γιατί η ημερομηνία καταγγελίας περί τα μέσα 2012 είναι σε χρόνο που η φημολογία για νέα δική μου κάθοδο στις προσεχείς εκλογές ήταν σε έξαρση. Έγινε απο κάποιον που επιδιώκει την διαπόμπευση και σπίλωση του ονόματος μου
                 Θελω να διαβεβαιώσω όλους όσους πίστεψαν σε μένα:
·Ότι δεν έχω καμία σχέση με πλουτισμό, πολύ δε περισσότερο με παράνομο πλουτισμό.
·Ότι τα 4 χρόνια που μου ανέθεσαν τη διαχείριση  του Δήμου εργάσθηκα με αφοσίωση και εντιμότητα, κάτι που γνωρίζουν όλοι οι συνεργάτες μου και όλοι οι εργαζόμενοι που καθημερινά μου τηλεφωνούν εκφράζοντας την αμέριστη συμπαράσταση τους, κάτι που επίσης γνωρίζει και η κοινωνία του Δήμου μας που με τίμησε και με τιμά καθημερινά.
·Ότι στο τέλος η αλήθεια για μια ακόμη φορά θα λάμψει γιατί το ψέμα έχει κοντά ποδάρια.

18/01/2013             

Αλέξανδρος Χρυσός    
Πρώην Δήμαρχος Δραπετσώνας