«Τοῖς ἐγρηγορόσιν ἕνα καὶ κοινὸν κόσμον εἶναι...

...τῶν δὲ κοιμωμένων ἕκαστον εἰς ἴδιον ἀποστρέφεσθαι.»
 
Δηλαδή:

«Για τους ξύπνιους υπάρχει ένας και κοινός κόσμος, αλλά o κάθε κοιμισμένος καταφεύγει στον δικό του κόσμο.»
 
Ηράκλειτος.
 
Κι αυτό απευθύνεται στους εργαζόμενους της ΔΗΚΕΠΑ, που αποθέτουν τις ελπίδες τους στο σημερινό δημοτικό συμβούλιο. Θα το πω λίγο σκληρά. Σχεδόν ολόκληρη η αντιπολίτευση, έχει εδώ και καιρό αποφανθεί και συμφωνήσει με μικροτροποποιήσεις στο αρχικό σχέδιο που είχαμε επεξεργαστεί σαν ομάδα ενδιαφερομένων πολιτών και είχε εισάγει στο δημοτικό συμβούλιο ο Γιώργος Τσιρίδης από τον Ιανουάριο του 2012, και προέβλεπε την κατάργηση της ΔΗΚΕΠΑ και την μεταφορά των εργαζομένων στο δήμο. Σήμερα, βρίσκεται σε εξέλιξη μια ανάλογη πρόταση της δημοτικής αρχής, η οποία «αγωνιά» μήπως η αντιπολίτευση την μποϋκοτάρει.
Γελοιότητες.
Ο μόνος επαναλαμβανόμενος κίνδυνος για τους εργαζόμενους, είναι η πιθανή απόφαση του δημοτικού συμβουλίου να μην στηρίζεται νομικά. Αυτή η πιθανότητα, βαραίνει την διοίκηση, η οποία όφειλε πάνω από ένα χρόνο τώρα να έχει δέσει νομικά το αίτημα.
Να επαναλάβω κι ας το ξέρουμε κι ας το ζούμε όλοι, ότι η εποχή που οι δήμαρχοι μπορούσαν να κάνουν όποια παρανομία ήθελαν, και να ζουν με την βεβαιότητα ότι, όταν έρθει η ώρα κάποιο παράθυρο νομιμοποίησης θα βρεθεί, έχει περάσει. Έτσι σήμερα, χωρίς να μπαίνουμε στη σκέψη ότι πιθανόν κάποιοι (πολιτικά πρόσωπα, δεν κινδυνολογώ) θα διωχτούν για την εφαρμογή παράνομων αποφάσεων -δικό τους θέμα είναι-  κινδυνεύουν οι επι της ουσίας ενδιαφερόμενοι, οι εργαζόμενοι δηλαδή, να βρεθούν στον δρόμο. Κι όταν συμβεί αυτό θα είναι αργά να αναζητήσουν (πολιτικές) ευθύνες, οι αίτιοι θα είναι σπίτια τους.
Οι προτροπές ας γίνει κι ας είναι παράνομο, ας μου δώσουν τα λεφτά κι ας είναι παράνομα, περιέχουν απελπισία, και σαν τέτοια στερείται λογικής.
Να γίνουν όλα. Να περάσουν οι εργαζόμενοι στο δήμο. Να πληρωθούν. Και όλα να είναι νόμιμα. Να κόψουν τα κεφάλια τους –μην πω τίποτα άλλο- να το κάνουν νόμιμα. Απόψε.
Πέρα απ’ αυτό, μέσα στο κατακαλόκαιρο βλέπω να ανεβαίνουν απότομα τα γράδα της τοπικής πολιτικής ψυχραιμίας.
Στο επίκεντρο μιας άδικης επίθεσης βρέθηκε ξαφνικά ο Θωμάς Σίδερης, ένα νέο ανώνυμο μπλογκ βρίζει όποιον βρει μπροστά του –σύμπτωση: βρίσκει αντιπάλους του δημάρχου- ο φιλαράκος μου ο Χρήστος πανηγυρίζει γιατί ένας παπάς κατήγγειλε τον δήμαρχο. Κι άλλοι μετράνε πόσους παπάδες έχει ο δήμαρχος παρά τω πλευρώ του και πόσους απέναντι του.
Ρε παλληκάρια! Ρε φιλαράκια! Το λέτε αυτοδιοικητικό πολιτικό αγώνα τούτο το πράμα;
Ρε σεις! Άντε για κανένα μπανάκι να ξελαμπικάρετε και να τα ξανασκεφτείτε από Σεπτέμβρη πιο ψύχραιμα τα πράγματα.

Ο Έρωτας και ο Θάνατος στον Λουίς Μπουνιουέλ

Τριάντα χρόνια συμπληρώνονται από τον θάνατο του μεγάλου κινηματογραφιστή Λουίς Μπουνιουέλ. Σουρεαλιστής ως το τέλος, χρησιμοποιούσε στις ταινίες του την αντίφαση και την πρόκληση, για να οδηγήσει εν τέλει στην υπέρτατη απελευθέρωση. Πέθανε στις 29 Ιουλίου του 1983. 
 
Οι ακραίες αντιφάσεις και το στοιχείο της πρόκλησης είναι πανταχού παρούσες στο έργο του μεγάλου Ισπανού σουρεαλιστή. Οι άνθρωποι προκαλούν το Κακό ενώ θέλουν το Καλό, ο απόλυτος αθεϊσμός και η λατρεία του τυπικού των καθολικών τελετών συνυπάρχουν, το όνειρα συνδυάζεται αποτελεσματικά με την πραγματικότητα.

Από την άλλη, ενώ στις ταινίες του ευαγγελίζεται τη βία, προτρέπει στη σεξουαλική απόλαυση και ξαφνιάζει με τις πιο σουρεαλιστικές πράξεις, στη ζωή του είναι ήπιος και τρυφερός. «Όταν κλείνω τα μάτια μου είμαι ένας μηδενιστής αναρχικός, μέχρι να τα ξανανοίξω».

Οι απαρχές της κοσμοαντίληψής του, όπως παρατηρεί ο Μ. Δημόπουλος, είναι η ψυχανάλυση και ο μαρξισμός. Πιο συγκεκριμένα, η χρήση του ονείρου στον Μπουνιουέλ είναι η συνάντηση του Φρόυντ με τον Μαρξ, δηλαδή η σύνδεση του ασυνείδητου και σκοτεινού τόπου της ανθρώπινης υπόστασης με την υλική και κοινωνικοπολιτική ανάγκη του ανθρώπου.

Στην «Αυτοβιογραφία» του ο Μπουνιουέλ γράφει για τον «Ανδαλουσιανό Σκύλο» (την πρώτη του ταινία):

«Ήταν μια ταινία μικρού μήκους (δύο μπομπίνες), στην οποία δεν υπήρχαν ούτε σκύλοι ούτε Ανδαλουσιανοί. Ένα από τα καλά του τίτλου ήταν ότι έγινε κυριολεκτικά έμμονη ιδέα σε κάποιους ανθρώπους, μεταξύ των οποίων και ο αμερικανός συγγραφέας Henry Miller, ο οποίο, χωρίς να με γνωρίζει, μου έγραψε σχετικά με αυτή την έμμονη ιδέα του ένα θαυμάσιο γράμμα που φυλάω ακόμα. Η ταινία αυτή ήταν ένας συνδυασμός της σουρεαλιστικής αισθητικής και των φροϋδικών ανακαλύψεων […] Παρόλο που χρησιμοποίησα ονειρικά στοιχεία, η ταινία δεν περιγράφει ένα όνειρο. Αντιθέτως, η περιρρέουσα ατμόσφαιρα και τα πρόσωπα είναι ρεαλιστικά. Η θεμελιώδης διαφορά της από άλλες ταινίες έγκειται στο ότι οι πράξεις των χαρακτήρων υπαγορεύονται από παρορμήσεις που εκπορεύονται από την ίδια πρωταρχική πηγή από την οποία πηγάζει ο ανορθολογισμός, εν προκειμένω από την ποίηση. Κάποιες φορές τα πρόσωπα ενεργούν με τρόπο αινιγματικό, όσο αινιγματική μπορεί να είναι μια ψυχοπαθολογική συμπεριφορά. Η ταινία απευθυνόταν στα υποσυνείδητα αισθήματα του ανθρώπου και, ως εκ τούτου, η αξία της είναι οικουμενική, κι ας δυσαρεστεί κάποιες κοινωνικές τάξεις που μένουν προσκολλημένες στις πουριτανικές ηθικές αρχές».

Για τη δεύτερη ταινία του, τη «Χρυσή Εποχή» ο Μπουνιουέλ περιγράφει την επίθεση που δέχτηκε ο κινηματογράφος που προβαλλόταν από γάλλους ακροδεξιούς, έξι ημέρες μετά την πρεμιέρα. Όσο για το σενάριο της «Χρυσής Εποχής», ο ίδιος αναφέρει: «Γύρω από τους δύο κεντρικούς χαρακτήρες, έναν άντρα και μία γυναίκα, ξεσπάει μια σύγκρουση σαν αυτές που παρατηρούνται στην ανθρώπινη κοινωνία: μια σύγκρουση ανάμεσα στον έρωτα και στα υπόλοιπα συναισθήματα (το θρησκευτικό, το πατριωτικό, το ανθρωπιστικό…) […] Το σεξουαλικό ένστικτο και το αίσθημα του θανάτου συνιστούν της αληθινή ουσία της ταινίας».

Δεδομένης της συνάφειας του έρωτα και του θανάτου, ο Mπουνιουέλ θεωρεί ότι, στον κόσμο μας, πιο εύκολα πεθαίνει κανείς παρά ερωτεύεται. Οι δαιμονισμένοι ήρωες του φορούν το ένδυμα του Κακού και του απαγορευμένου για να κερδίσουν τον έρωτα.

Σε όλη τη διάρκεια της σταδιοδρομίας του δέχτηκε αμέτρητες επιθέσεις από την Εκκλησία, της αστυνομία και τις νοικοκυρές που τον κατηγορούσαν ότι εκθείαζε το Κακό και υπονόμευε την ηθική. Ο ίδιος ωστόσο μας έδειχνε απλώς ότι ούτε το Καλό βρίσκεται εκεί όπου μας το παρουσιάζει η κοινωνία, ούτε το Κακό εκεί όπου το καταγγέλλει.

Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Carlos Fuentes, το ερώτημα που θέτει ο Μπουνιουέλ με μια μελαγχολική αυστηρότητα, είναι: «Εσείς , που θεωρείτε τον φετιχιστή, το νεκρόφιλο, τον εξεγερμένο, τον εραστή, τον ονειροπόλο, ένα παρά φύσιν τέρας, μήπως κρύβετε απλώς τα δικά σας απωθημένα, προσπαθώντας να αρνηθείτε –να εξοντώσετε- το βίωμα του άλλου;».

«Το 1932 αποχώρησα από τους σουρεαλιστές», σημειώνει ο Μπουνιουέλ στην Αυτοβιογραφία του, «αλλά συνέχισα να διατηρώ άριστες σχέσεις με τους πρώην συντρόφους μου.

    «Είχα αρχίσει να διαφωνώ με αυτή τη “διανοουμενίστικη” αριστοκρατία, με τον καλλιτεχνικό και ηθικό ριζοσπαστισμό της που μας απομόνωνε απ’ τον υπόλοιπο κόσμο και μας περιόριζε σε ένα στενό κύκλο. Οι σουρεαλιστές θεωρούσαν τους περισσότερους ανθρώπους επί της γης ηλίθιους ή αξιοκαταφρόνητους, γι’ αυτό και απείχαν από κάθε συλλογική δουλειά, δεν αναλάμβαναν την παραμικρή ευθύνη και απέφευγαν κάθε επαφή με την δουλειά των άλλων».

Αποσπάσματα από κείμενα και συνεντεύξεις του Μπουνιουέλ
    «Πάντα ήμουν με το μέρος αυτών που ψάχνουν την αλήθεια, αλλά τους αφήνω αμέσως μόλις νομίσουν ότι την έχουν βρει. Πολύ συχνά γίνονται είτε φανατικοί, πράγμα που περιφρονώ, είτε ιδεολόγοι: δεν είμαι διανοούμενος, κι ο λόγος τους με κάνει να τρέπομαι σε φυγή –όπως όλοι οι λόγοι. Για μένα, ο καλύτερος ομιλητής είναι αυτός που, ήδη από την πρώτη φράση, βγάζει από τις τσέπες του δύο πιστόλια και πυροβολεί το κοινό».

«Στα 28 μου ήμουν αναρχικός, και η ανακάλυψη του Sade υπήρξε κάτι το εκπληκτικό. Δεν έχει καθόλου να κάνει με τον ερωτισμό, αλλά με την αθεϊστική φιλοσοφία. Εν ολίγοις, μέχρι εκείνη τη στιγμή μου είχαν κρύψει την ελευθερία, με είχαν τελείως ξεγελάσει ως προς το τι είναι η θρησκεία και, κυρίως, η ηθική. Ήμουν άθεος, είχα χάσει την πίστη μου, αλλά την είχα αντικαταστήσει με την ιδέα της ελευθερίας, με τον αναρχισμό, με το συναίσθημα της φυσικής καλοσύνης του ανθρώπου. Πίστευα ότι κατά βάθος ο άνθρωπος τείνει προς το Καλό αλλά έχει διαστραφεί από την κοινωνική οργάνωση, από το κεφάλαιο. Και ξαφνικά ανακάλυψα ότι όλα αυτά ήταν ένα τίποτα, ότι μπορούσε να υπάρχουν αυτά τα πράγματα και μαζί κάτι άλλο. Όμως τίποτα, απολύτως τίποτα δεν είχε σημασία πέρα από την πλήρη ελευθερία του ανθρώπου να συμπεριφερθεί όπως επιθυμεί. Όπως επίσης ανακάλυψα ότι δεν υπάρχει ούτε Καλό ούτε Κακό».

    «Είμαι ο πιο πολυσυζητημένος άθεος. Μιας και δεν μπορούν να πουν ότι κοιμάμαι με την Greta Garbo ή ότι διασκεδάζω μαστιγώνοντας καλόγριες, μιλούν συνέχεια για τον αθεϊσμό μου, λες και αποτελεί ένα ζωτικό θέμα για τον κόσμο».

από το http://tvxs.gr/

πέντε "δήμαρχοι της Κεντροαριστεράς" για την τοπική αυτοδιοίκηση

"Τώρα και όχι αργότερα, σήμερα και όχι αύριο, πρέπει με σύνεση, υπευθυνότητα, σχεδιασμό και αγωνιστικότητα να αντιμετωπίσουμε την εχθρική και απαξιωτική στάση της κυβέρνησης, αλλά και τη λαϊκιστική, αντι-μεταρρυθμιστική ακινησία στον οικείο για μας χώρο της αυτοδιοίκησης".

Αυτό τονίζουν, μεταξύ άλλων, πέντε δήμαρχοι μεγάλων πόλεων της χώρας σε νέα κοινή ανακοίνωση-παρέμβαση τους με αφορμή τις τελευταίες εξελίξεις στην Τοπική Αυτοδιοίκηση.

Δημαράς δημ. Πατρέων

Έτσι, μετά τις «1000 λέξεις για την αυτοδιοίκηση: Δυόμισι χρόνια μετά…» προ εβδομήντα ημερών στο συνέδριο της ΚΕΔΕ οι Γιώργος Καμίνης, δήμαρχος Αθηναίων, Γιάννης Μπουτάρης, δήμαρχος Θεσσαλονίκης, Γιάννης Δημαράς, δήμαρχος Πατρέων, Πάνος Σκοτινιώτης, δήμαρχος Βόλου, Φίλιππος Φίλιος, δήμαρχος Ιωαννιτών «ξαναχτυπούν»

Όπως αναφέρουν στην ανακοίνωση τους  «τώρα είναι η ώρα, για τη δημιουργία ενός τολμηρού μεταρρυθμιστικού σχεδίου για την Τοπική Αυτοδιοίκηση προς όφελος των πολιτών, των εργαζομένων, της ίδιας της λειτουργίας των πόλεων και της χώρας μας»  και γνωστοποιουν ότι «προς αυτή την κατεύθυνση πυκνώνουμε τις επαφές και τις επεξεργασίες μας, αναλαμβάνουμε αμέσως πρωτοβουλίες ώστε να συμβάλουμε με ολοκληρωμένες προτάσεις στην αντιμετώπιση κρίσιμων προβλημάτων των πόλεών μας, με προτεραιότητα αυτά της κοινωνικής πολιτικής, της βελτίωσης της παροχής υπηρεσιών προς τον πολίτη και των νέων εναλλακτικών μορφών χρηματοδότησης των δήμων»

Σκοτινιώτης δημ. Βόλου

 Ολόκληρη η ανακοίνωση, με τίτλο «ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ ΣΤΗΝ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ ΤΩΡΑ!» έχει ως εξής:

Tην ώρα που τα προβλήματα της καθημερινής λειτουργίας των πόλεων πολλαπλασιάζονται και γίνονται πιο σύνθετα, ο σύγχρονος διεθνής τρόπος διακυβέρνησης και πολιτικής αντιπροσώπευσης υποδεικνύει την ενδυνάμωση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Με περισσότερες αρμοδιότητες, πόρους και μεγαλύτερη αυτονομία. Κυρίως, γιατί η Τοπική Αυτοδιοίκηση είναι ο εγγύτερος, ο πιο προσβάσιμος και ο αποτελεσματικότερος θεσμός για τον πολίτη και τα προβλήματά του.

Ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει στη χώρα μας, με τελευταίο παράδειγμα την απόφαση για την κατάργηση υπηρεσιών και την απόλυση εργαζομένων (δημοτική αστυνομία, σχολικοί φύλακες), που θίγει τον σκληρό πυρήνα των αποκλειστικών αρμοδιοτήτων των Δήμων και προσδίδει νέα ποιοτικά χαρακτηριστικά στην επίθεση που δέχεται η Τοπική Αυτοδιοίκηση από την κυβέρνηση. Ο τρόπος αντιμετώπισης των Δήμων και των Δημάρχων από την κεντρική εκτελεστική εξουσία αποτελεί συντηρητική αναδίπλωση και γεννά έντονες ανησυχίες για τις επιδιώξεις και τους στόχους της.

Φίλιος δημ. Ιωαννίνων

Η Τοπική Αυτοδιοίκηση αντιμετωπίζεται σαν επαίτης, σαν φτωχός συγγενής του Κεντρικού Κράτους, το οποίο αυθαίρετα και αιφνιδιαστικά, χωρίς κανένα σχέδιο, υφαρπάζει αρμοδιότητες, αφαιρεί πόρους, απολύει εργαζόμενους. Το Κράτος αμφισβητεί απροκάλυπτα την Τοπική Αυτοδιοίκηση ως θεσμό δημόσιας τοπικής εξουσίας. Από την άλλη πλευρά, ανθεί ο λαϊκισμός και η αντιμεταρρυθμιστική στάση πολιτικών δυνάμεων που χαϊδεύουν αυτιά και ενώ κόπτονται υπέρ των μεταρρυθμίσεων, στην πραγματικότητα δεν τις θέλουν και βάζουν φραγμούς σε οποιαδήποτε αλλαγή. Είναι οι κήρυκες της στασιμότητας.

Όμως, και η Τοπική Αυτοδιοίκηση και οι εκπρόσωποί της δεν είναι άμοιροι ευθυνών. Συχνά οι ΟΤΑ ενεπλάκησαν σε σχέσεις πολιτικής πατρωνείας, πελατειασμού και κομματικής ιδιοτέλειας.

Απότοκο αυτών των σχέσεων είναι και μια ακραία εκδοχή συνδικαλισμού, που μετέρχεται τη βία και τον τσαμπουκά και ενθαρρύνεται από ένα τμήμα της ηγεσίας του, που επιχειρεί και αυτή να διαιωνίσει την ακινησία προκειμένου να διατηρήσει τα μικροσυμφέροντα μιας μικρής μερίδας σε βάρος των πολλών εργαζομένων και του κοινωνικού συνόλου γενικότερα.

Τώρα και όχι αργότερα, σήμερα και όχι αύριο, πρέπει με σύνεση, υπευθυνότητα, σχεδιασμό και αγωνιστικότητα να αντιμετωπίσουμε την εχθρική και απαξιωτική στάση της κυβέρνησης, αλλά και τη λαϊκιστική, αντι-μεταρρυθμιστική ακινησία στον οικείο για μας χώρο της αυτοδιοίκησης.

Τώρα είναι η ώρα, για τη δημιουργία ενός τολμηρού μεταρρυθμιστικού σχεδίου για την Τοπική Αυτοδιοίκηση προς όφελος των πολιτών, των εργαζομένων, της ίδιας της λειτουργίας των πόλεων και της χώρας μας. Ένα τέτοιο σχέδιο, που θα αποκαθιστά θεσμικά την αξιοπρέπεια και την αυτοτέλεια της Αυτοδιοίκησης, αποτελεί προϋπόθεση για την επανεκκίνηση της οικονομίας σε τοπικό και εθνικό επίπεδο, τη διασφάλιση της κοινωνικής συνοχής και τη βελτίωση της ποιότητας ζωής των πολιτών.

Προς αυτή την κατεύθυνση πυκνώνουμε τις επαφές και τις επεξεργασίες μας, αναλαμβάνουμε αμέσως πρωτοβουλίες ώστε να συμβάλουμε με ολοκληρωμένες προτάσεις στην αντιμετώπιση κρίσιμων προβλημάτων των πόλεών μας, με προτεραιότητα αυτά της κοινωνικής πολιτικής, της βελτίωσης της παροχής υπηρεσιών προς τον πολίτη και των νέων εναλλακτικών μορφών χρηματοδότησης των δήμων».

από το aftodioikisi.gr

58 χρόνια από την "απόδραση των βούρλων"

Στις 17  Ιουλίου  του 1955,ημέρα Κυριακή μεσημέρι, 27 κομμουνιστές κρατούμενοι δραπέτευσαν από τις φυλακές των Βούρλων στη Δραπετσώνα,στον Πειραιά,κόντρα στις εντολές του κόμματος πραγματοποιώντας την πιο μεγάλη, την πιο συναρπαστική, την πιο μυθιστορηματική απόδραση όλων των εποχών στην Ελλάδα. Οι φυλακές των Βούρλων ήταν υψίστης ασφαλείας και πολύ καλά φρουρούμενες. Η περιοχή των Βούρλων Δραπετσώνας βρίσκεται μερικές εκατοντάδες μέτρα μακριά από το λιμάνι του Πειραιά. Στα τέλη του 19ου αιώνα, και ενώ ολόκληρη η περιοχή καλυπτόταν από έλος όπου φύτρωναν θαμνοειδή βούρλα,στο τετράγωνο μεταξύ των οδών Δογάνης, Εθνικής Αντιστάσεως και Ψαρών χτίστηκαν εκεί 72 ισόγεια σπίτια για να στεγάσουν οίκους ανοχής. Την περίοδο της Κατοχής οι Ιταλοί και οι Γερμανοί μετέτρεψαν το συγκρότημα αυτό σε φυλακές, κατασκευάζοντας ψηλούς μαντρότοιχους και στήνοντας εσωτερικές και εξωτερικές σκοπιές, ενώ μετά την απελευθέρωση τον χώρο παρέλαβαν οι ελληνικές Αρχές.
Το έργο θ' άρχιζε από το γωνιακό κελί 13 της δυτικής πτέρυγας, που βρισκόταν κοντύτερα από κάθε άλλο στον εξωτερικό τοίχο των φυλακών και απέναντι από το εργοστάσιο «Ντεστρέ». Επρεπε στο τσιμεντένιο δάπεδό του να ανοιχτεί μια τρύπα, να σχηματιστεί ένα «πηγαδάκι» βάθους 3 μέτρων, απ' όπου θ' άρχιζε μια σήραγγα διαμέτρου 80 εκατοστών και μήκους 18-19 μέτρων. Η πορεία της υπόγειας σήραγγας: αφού θα περνούσε κάτω από τα θεμέλια του τοίχου της φυλακής και του εξωτερικού μαντρότοιχου, θα διάσχιζε την οδό Δογάνη, θα περνούσε τον τοίχο του «Ντεστρέ» και θα κατέληγε στους λουτήρες. Η τρύπα αποφασίστηκε ν' ανοίξει κάτω από το κρεβάτι του Μπαρτζώκα, που βρισκόταν δεξιά, δίπλα στην είσοδο του κελιού. Το κρεβάτι εκείνο, όπως όλα τα κρεβάτια της φυλακής, δεν ήταν παρά τρεις μετακινούμενες σανίδες στηριγμένες πάνω σε τρία τσιμεντένια τοιχάκια. Τα εργαλεία της δουλειάς, ήταν στη φάση αυτή ένα κοπίδι και ένα τσαγγαράδικο σφυρί, από εκείνα που έπαιρναν από το εργαστήριο της φυλακής για διάφορα μαστορέματα. Αργότερα, όταν προχώρησαν στο σκάψιμο, απόκτησαν ένα πικούνι κι ένα σκεπάρνι.

 

Στο έργο

Δύο-τρεις κράταγαν τσίλιες, στο εσωτερικό του κελιού και στο προαύλιο, και ένας, ντυμένος μια παλιοφόρμα, έσκαβε. Το σκάψιμο δεν ήταν εύκολο. Είχε μπει ένα αρχικό πλάνο για 20 πόντους σκάψιμο την ημέρα, που στην πράξη έβγαινε αδύνατο και κάποτε χρειάστηκε να προστεθούν νυχτερινές βάρδειες για να προχωρήσει η δουλειά. Το σκάψιμο γινόταν ένα μέτρο κάτω από την επιφάνεια του εδάφους, κι εκείνο που πρόσεχαν ήταν να μην ξεφύγουν προς τα πάνω, οπότε υπήρχε κίνδυνος (κυρίως όταν έφτασαν στην οδό Δογάνη) να υποχωρήσει το έδαφος από το βάρος των αυτοκινήτων που περνούσαν. Από τα βασικά προβλήματα που αντιμετώπισαν ήταν τι θα έκαναν τα χώματα και τις πέτρες που συσσώρευαν. Και να ποιες λύσεις βρήκαν: Αφού ξεχώριζαν το χώμα από τις πέτρες, κρησάριζαν το πρώτο σε τρύπια κουτιά (πάντα κάτω από τη γη), το έριχναν μέσα σε πάνινες σακκούλες - τις «αντέρες», όπως τις έλεγαν- που είχαν φτιάξει οι ίδιοι, τις πέρναγαν στη μέση τους και τις άδειαζαν στα αποχωρητήρια, απ' όπου κατέβαιναν στους υπονόμους με τη βοήθεια μπόλικου νερού.

Το πράγμα ωστόσο δεν είναι τόσο εύκολο όσο μπορεί να φαίνεται. Τα αποχωρητήρια δεν προσφέρονταν συνέχεια γι' αυτό τον σκοπό. Σε κάποια φάση οι υπόνομοι βούλωσαν από το πολύ χώμα. Η απόφραξη δεν ήταν οπωσδήποτε δική τους δουλειά. Εκείνοι όμως επέμεναν στη διεύθυνση να την κάνουν οι ίδιοι «για νάχουν με κάτι ν' ασχολούνται», όπως έλεγαν. Και το πέτυχαν, χωρίς οι άλλοι να υποψιαστούν τίποτα. Εμεναν οι πέτρες και τα χαλίκια. Ενα μέρος από αυτά τα χρησιμοποίησαν για ένα μεγάλο πεζούλι που έφτιαξαν στον χώρο του μπάνιου και μερικά τσιμεντένια πλυσταριά, πάντα με την άδεια της διεύθυνσης. Στην επιφάνεια χρησιμοποιούσαν το υλικό που τους διάθεταν και στο εσωτερικό έριχναν τα δικά τους μπάζα. Ζήτησαν άδεια να κάνουν ένα παρτέρι με άνθη στο εσωτερικό προαύλιο, κόντρα στον εξωτερικό τοίχο και παράλληλα να καλλιεργήσουν γλάστρες, και τους δόθηκε. Σε πολύ λίγο καιρό η ακτίνα γέμισε με γλάστρες. Ηταν κυρίως γκαζοτενεκέδες, που και πολύ χώμα έπαιρναν αλλά και χαλίκι.

Φωτισμός και αέρας

Ηταν το πρόβλημα του φωτισμού και του αέρα στη σήραγγα. Το πρώτο το έλυσαν χρησιμοποιώντας τα μικρά λαμπάκια και τις μπαταρίες που έπαιρναν νόμιμα για να φωτίσουν τα χειροποίητα καραβάκια, τους φάρους και τα άλλα μικροπράγματα που κατασκεύαζαν. Το δεύτερο, ο αερισμός, παρουσίαζε μεγαλύτερες δυσκολίες. Από ένα σημείο και πέρα η παραμονή αυτού που δούλευε κάτω από τη γη δεν γινόταν να είναι μεγαλύτερη από 10 λεπτά. Την διευκόλυναν με αέρα που κατέβαζαν με τις σαμπρέλες από τις μπάλες του βόλεϊ, με βεντάλιες, με τεχνητούς χειροκίνητους ανεμιστήρες και ό,τι άλλο εφεύρισκαν. Οσο για το πρόβλημα των υποστηλώσεων το έλυσαν με σανίδε, που αφαιρούσαν από τα ξυλοκρέβατά τους ή με τα τελλάρα των παραθύρων, που λόγω καλοκαιριού -υπήρχαν και σιδερένια κάγκελα- είχαν βγει και στοιβαχτεί στο προαύλιο.

Συνεχίζοντας το σκάψιμο αριστερώτερα έφτασαν στον τοίχο των λουτήρων του εργοστασίου. Σε ώρα που το προσωπικό είχε φύγει, άνοιξαν μια τρυπίτσα και κατόπτευσαν τον χώρο. Ηταν όπως το είχαν υπολογίσει. Ξανάκλεισαν την τρύπα και σχεδίασαν την τελευταία φάση του εγχειρήματος: Την φυγή. Ηταν Παρασκευή. Διάλεξαν το μεσημέρι της Κυριακής. Μετά από εργασίες σχεδόν 5 μηνών βγήκαν πράγματι στο σημείο που είχαν προγραμματίσει φορώντας πιτζάμες πάνω από τα καλά τους ρούχα, για να μην τα λερώσουν και εξαφανίστηκαν στον Πειραιά! Το ίδιο βράδυ της απόδρασης η «Ελεύθερη Ελλάδα», ο παράνομος ραδιοφωνικός σταθμός του ΚΚΕ, έκανε την παρακάτω έκκληση:
«Καλούμε τον λαό και όλους τους πατριώτες να προστατεύσουν τους αγωνιστές που κατόρθωσαν να δραπετεύσουν από τις φυλακές της αμερικανοκρατίας. Ελευθερία και γενική αμνηστία στους αγωνιστές».

  Η είδηση της απόδρασης έσκασε σαν βόμβα κι αφού η αστυνομία «εξαπόλυσε ανθρωποκυνηγητό» , άνευ αποτελέσματος, η κυβέρνηση Παπάγου  επικήρυξε τους δραπέτες με νόμο του 1871 «περί ληστοκρατείας», ως «λίαν επικινδύνους διά την δημοσίαν ασφάλειαν» με μεγάλα ποσά (χρηματική αμοιβή από 5.000 για πληροφορίες,έως 30.000 δραχμές για κατάδοση). Η επικήρυξη δεν έφερε άμεσα αποτελέσματα. Οι περισσότεροι θα συλληφθούν αργότερα -τυχαία ή έπειτα από κατάδοση. Συγκεκριμένα από τους 27 συνολικά κομμουνιστές δραπέτες τελικά μόνο οι έντεκα κατάφεραν να διαφύγουν οριστικά. Δεκαπέντε συνελήφθηκαν και ένας δολοφονήθηκε στα σύνορα.

 Τα ονόματα των 27 δραπετών (όλοι μεταξύ 26 και 40 ετών):
Βαρδής Βαρδινογιάννης, Αν. Βελής, Γκαστόν Βερναρδής, Γ. Γεωργίου, Αριστοτέλης Γεωργούλιας, Β. Δουκάκης, Χαρ. Καλαντζής, Σταύρος Καράς, Β. Κάτρης, Παντελής Κιουρτσής, Ζήσιμος Κόκλας, Μιχ. Κολοκοτρώνης, Κ. Λιναρδάτος, Αλ. Λογαράς, Αν. Μπαρτζώκας, Δ. Μυριανθόπουλος, Δ. Πανουσόπουλος, Αλ. Παπαλεξίου, Αλ. Παπούλιας, Στ. Πάσιος, Περ. Ροδάκης, Στ. Σιδέρης, Σωτ. Σωτηρόπουλος, Λ. Τζεφρώνης, Κυρ. Τσακίρης, Κ. Φίλης, Γ. Χατζηπέτρου.

από το istorikathemata.com

Ο κατακερματισμός και ο φατριασμός της ελληνικής κοινωνίας, απαιτούν άλλες λύσεις ---του Κώστα Χαϊνά

Λίγα χρόνια μετά το ξέσπασμα της ελληνικής επανάστασης του 1821, στο μικρό τμήμα της απελευθερωμένης πατρίδας μας, οι επικεφαλής των διαφόρων ομάδων εξουσίας, από τους οπλαρχηγούς, τους πρόκριτους, τους αρματωλούς, αντιδρούσαν με κάθε μέσον –ακόμη και με ένοπλη εξέγερση- σε κάθε προσπάθεια του Καποδίστρια να επιβάλλει κάποιους κανόνες δικαίου, στη βάση του κοινού, του εθνικού συμφέροντος. Κάθε τόσο έπρεπε να στέλνει ένοπλα τμήματα για να καταστείλει τοπικές εξεγέρσεις κατά της κεντρικής Κυβέρνησης για να επιβάλλει τους στοιχειώδεις κανόνες, που έπρεπε να έχει ένα ενιαίο Κράτος δικαίου. Ακόμη και ο Μιαούλης, ο εθνικός μας πυρπολητής, δεν δίστασε να πυρπολήσει τον ελληνικό στόλο, όταν κάποια στιγμή η κεντρική Κυβέρνηση δεν δέχθηκε να εξαιρεθεί η Ύδρα από την καταβολή φόρων. Η κάθε φατρία, είχε ως μόνο στόχο την περιφρούρηση των δικαιωμάτων της φατρίας και τίποτα περισσότερο, ακόμη και με τη ένοπλη βία. Μετά την απελευθέρωση αυτός ο φατριασμός σημάδεψε όχι μόνο τα πρώτα χρόνια της μετεπαναστατικής Ελλάδας, αλλά αποτέλεσε το κύριο χαρακτηριστικό της κοινωνίας μας μέχρι σήμερα. Απλά μετεξελίχθηκε. Στην επαναστατημένη Ελλάδα ήταν η περιοχή δράσης της κάθε ένοπλης ομάδας. Μετά την απελευθέρωση ο χώρος του φατριασμού αποτέλεσε το Κράτος. Η κάθε ομάδα εξουσίας, επιδίωκε να ελέγχει όσο μεγαλύτερο τμήμα του Κράτους μπορούσε διορίζοντας, τους δικούς της κομματάρχες. Έτσι οικοδομήθηκε το νεότερο Κράτος. Υπάλληλοι του Κράτους μπορούσε να γίνει μόνο κάποιος, που είχε τα διαπιστευτήρια της κάθε φορά κυρίαρχης ομάδας. Ακόμη και στην εποχή που η χώρα μας εντάχθηκε στη μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια και έπρεπε να κρατηθούν κάποιες αξιοκρατικές διαδικασίες (ΑΣΕΠ), πάντα αυτό το κυρίαρχο σύστημα εξουσίας, έβρισκε τρόπους (συμβάσεις, stage κ.ά.) να διορίζει τους δικούς του. Έτσι στις μεγάλες δημόσιες επιχειρήσεις και δημόσιους οργανισμούς, κυριάρχησαν για χρόνια πολλά, εκπρόσωποι αυτών των ομάδων εξουσίας με τρομακτική δύναμη.
Έτσι διαιωνίζονταν το φατριαστικό αυτό σύστημα κατάληψης του δημόσιου χώρου, από τη μια πλευρά με τους λεγόμενους ημετέρους με την ευρύτερη έννοια, του κυρίαρχου συστήματος εξουσίας και από την άλλη αναπαραγόταν  το πολιτικό σύστημα εξουσίας. Ένα πολιτικό σύστημα, που τα τελευταία σαράντα χρόνια πήρε τη μορφή του δικομματισμού, αφού τα κύρια κοινωνικά και πολιτικά τους στηρίγματα βασίζονταν στις ομάδες αυτές, που οι ίδιοι είχαν διορίσει στο Κράτος και στο ευρύτερο δημόσιο. Ακόμη και ένα τμήμα της επιχειρηματικότητας προσδέθηκε στο κρατισμό. Έτσι οικοδομήθηκε το λεγόμενο πελατειακό Κράτος. Να σημειώσω εδώ ότι κατά καιρούς το κυρίαρχο αυτό σύστημα, υιοθετούσε και προσελάμβανε ημέτερους ακόμη και από το αντίπαλο πολιτικό στρατόπεδο, δηλαδή τα παιδιά των αριστερών, εξαγοράζοντας τους ουσιαστικά, αφού αποτελούσαν σε μεγάλο βαθμό, ένα άλλοθι αντικειμενικότητας και στην συνέχεια μια μόνιμη πολιτική εφεδρεία.
Αυτός ο κατακερματισμός της ελληνικής κοινωνίας, μας κατατρέχει και καταδυναστεύει την κοινωνία μας διαχρονικά σε όλες τις εκφάνσεις της, μέχρι σήμερα. Κάθε φορά που οι «πελάτες» δυσανασχετούσαν με τους πολιτικούς τους πάτρωνες, είτε απαιτούσαν απ’ αυτούς την ικανοποίηση κάθε παράλογου αιτήματος που μπορούσε να διανοηθεί κάποιος, ακόμη και ο πιο αρρωστημένος εγκέφαλος, π.χ. επίδομα έγκαιρης προσέλευσης, κλείδωναν τις πόρτες του «μαγαζιού» τους, χωρίς να τους ενδιαφέρει αν κάποιοι άλλοι  απέξω ταλαιπωριόντουσαν, ή έχαναν το μεροκάματο τους, γιατί η δημόσια υπηρεσία που αυτοί είχαν κλείσει δεν τους εξυπηρετούσε. Οι υπάλληλοι των ΟΤΑ, θεωρούν ότι οι Δήμοι είναι δικοί τους και μπορούν να τους καταλαμβάνουν όποτε θέλουν και να αφήνουν να πλημμυρίζουν οι πόλεις με σκουπίδια, όποτε αυτοί κρίνουν αδιαφορώντας για τους υπόλοιπους. Οι εργαζόμενοι της ΔΕΗ έχουν αποδείξει στο παρελθόν, ότι μπορούν ανά πάσα στιγμή να κατεβάζουν τους διακόπτες και να βυθίζουν τη χώρα στο σκοτάδι, αν κάποιος διανοηθεί να τους αμφισβητήσει την εξουσία και το ρόλο τους. Οι εκπαιδευτικοί, θεωρούν ότι μπορούν να κάνουν ότι θέλουν με τους μαθητές που τους εμπιστεύθηκε η ελληνική κοινωνία να τους μορφώσει και να εξαγγέλλουν απεργία μέσα στις εξετάσεις, γιατί δεν θέλουν να κάνουν δύο ώρες παραπάνω. Ανεξάρτητα από τους χειρισμούς και την αυταρχικότητα της Κυβέρνησης στο θέμα της ΕΡΤ, οι εργαζόμενοι της θεωρούν ότι η ΕΡΤ είναι δική τους και μπορούν να την καταλαμβάνουν, να χρησιμοποιούν την περιουσία της και τις υποδομές της για να μεταδίδουν τα δικά τους μηνύματα, ενώ δεν τους ανήκει, αφού είναι δημόσια περιουσία.
Όλες αυτές οι κοινωνικές ομάδες – συντεχνίες θεωρούν τα κεκτημένα τους αυτά, αποτέλεσμα της συναλλαγής τους με το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα και με την ανοχή ή μάλλον την σύμφωνη γνώμη της αριστεράς,  δεδομένα –status guo- για δεκαετίες, ανεξάρτητα αν είναι δίκαια ή όχι. Έτσι λίγο πολύ πορευόμασταν  για δεκαετίες, ώσπου ήρθε η κρίση, να μας θέσει αμείλικτα ερωτήματα. Ή σταματούσαμε τον κατήφορο του υπερκαταναλωτισμού και των ασύδοτων κρατικών δαπανών με δανεικά, είτε χρεοκοπούσαμε. Οι διεθνείς αγορές σταμάτησαν να μας δανείζουν και τότε ζητήσαμε βοήθεια από τη διεθνή κοινότητα και τους εταίρους μας ευρωπαίους. Το πρόγραμμα στήριξης της οικονομίας μας, πρωτόγνωρο για τα διεθνή δεδομένα, για τρία χρόνια τώρα στηρίζει και καλύπτει τα ελλείμματά μας. Το πολιτικό σύστημα αρνείται να δει την πραγματικότητα. Από το 2010 κόντρα σε κάθε ορθολογισμό, αρνείται κάθε αλλαγή στο Κράτος, στους θεσμούς, στην κοινωνία. Για όλα φταίει το μνημόνιο. Και δεν αναφέρομαι μόνο στην αντιπολίτευση, η οποία θεωρεί ότι τα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας ξεκινάμε με την υπογραφή του 1ου μνημονίου. Σε πολλές αναλύσεις, διαβάζουμε ότι τα προβλήματά μας ξεκινάνε με το μνημόνιο του 2010. Ανεξάρτητα από τους χειρισμούς της τότε Κυβέρνησης, του 2010 – που θα κριθούν από την ιστορία για την ανεπάρκειά τους- η ουσία είναι ότι η διεθνής κοινότητα και ιδιαίτερα οι ευρωπαίοι εταίροι μας, αποφασίζουν να στηρίξουν τη χώρα με δισεκατομμύρια, εμπρός στον κίνδυνο μιας ανοικτής χρεοκοπίας.
Κάποιοι θα πουν ότι το έκαναν για το συμφέρον τους. Έστω και αν ισχύει αυτό,  δηλαδή ότι το έκαναν και για δικό τους συμφέρον, γιατί μια πιθανή κατάρρευση της χώρας μας θα ήταν το χειρότερο σενάριο για τις δικές τους χώρες, αλλάζει την εικόνα, ότι δηλαδή μας στήριξαν ; Όχι βέβαια. Η ουσία είναι ότι η χώρα απέφυγε την ανοικτή χρεοκοπία, γιατί μας στήριξαν και μας στηρίζουν οι εταίροι μας. Το θέμα είναι ότι το πολιτικό σύστημα της χώρας μας, από τη πρώτη στιγμή ήταν αντίθετο σε κάθε αλλαγή, σε κάθε μεταρρύθμιση, σε κάθε μέτρο, που προβλεπόταν από το μνημόνιο. Και ο κύριος λόγος είναι γιατί οι αλλαγές αυτές, έθιγαν την πολιτική του πελατεία και περιόριζαν τον δικό του ρόλο. Κάθε φορά, με το φόβητρο της δόσης υποχρεωνόταν το πολιτικό σύστημα να πάρει με το ζόρι, κάποια μέτρα και αυτά κολοβά και μισερά. Ποτέ δεν κάθισε –τρία χρόνια τώρα- με ψυχραιμία και παρρησία να μελετήσει τα γνωστά προβλήματα του κρατικού μηχανισμού και να πει την αλήθεια στον ελληνικό λαό. Δεν μας χρειάζονται αυτοί οι οργανισμοί για αυτόν και για αυτόν τον λόγο, δεν μας χρειάζεται να έχουμε αυτήν την ΕΡΤ, δεν χρειάζεται να έχουμε αυτές ή εκείνες τις δομές, και χρειάζεται να τις κλείσουμε και αναπόφευκτα θα απολυθούν κάποιοι άνθρωποι. Αυτό δεν είναι καθόλου ευχάριστο, αλλά είναι απαραίτητο όταν θέλεις να περισώσεις το μείζον, που είναι η ελληνική κοινωνία και οικονομία. Η αλήθεια είναι βέβαια –αν θέλουμε να μιλήσουμε με οικονομικούς όρους- ότι κάθε άχρηστη θέση εργασίας που περισώνουμε στο δημόσιο, περίπου τρεις θέσεις εργασίας χάνονται στον ιδιωτικό τομέα. Το 1,5 εκατομμύρια ανέργους του ιδιωτικού τομέα δεν λέει κάτι ; Όμως αυτό μάλλον δεν ενδιαφέρει το πολιτικό σύστημα, γιατί ως συνήθως τα δικά του παιδιά απασχολούνται κυρίως στο δημόσιο τομέα. Τα άλλα, του ιδιωτικού τομέα, είναι τα λεγόμενα αποπαίδια, γιατί δεν τους έχουμε δεδομένους πολιτικά.
Ναι, είναι δυσάρεστο να μιλάμε για απολύσεις, αλλά γίνονται απαραίτητες, μετά το όργιο προσλήψεων  που έγιναν στο δημόσιο τα σαράντα προηγούμενα χρόνια. Ποτέ όμως μέχρι σήμερα το πολιτικό σύστημα δεν ήρθε αντιμέτωπο με αυτό το δίλημμα και όποτε ήρθε, ήταν μετά από τις πιέσεις της τρόικας. Επιτέλους, είμαστε τόσο ανίκανοι να πούμε που, πόσοι και ποιοι χρειάζονται στο δημόσιο τομέα ; Όχι βέβαια, δεν θέλαμε. Τρία χρόνια τώρα κλείνουμε τα μάτια, για αυτούς, είτε λέγονται συμβασιούχοι που έχει λήξει η σύμβασή τους, είτε λέγονται επίορκοι, είτε λέγονται προσληφθέντες από την πίσω πόρτα. Έτσι λοιπόν κοινωνία και πολιτικό σύστημα πορευόμαστε τρία χρόνια τώρα, με την ανοχή των εταίρων μας, βλέποντας ότι δεν θέλουμε να αλλάξουμε τίποτα, άσχετα αν εμείς τους θεωρούμε και τους αντιμετωπίζουμε ως κουτόφραγκους, που μπορούμε να τους κοροϊδεύουμε, υπογράφοντας χαρτιά ότι κάτι αλλάζουμε και στην πράξη να μην αλλάζουμε τίποτα. Αυτό κάνουμε τρία χρόνια τώρα, αλλάζοντας ελάχιστα πράγματα και όταν έληγαν οι προθεσμίες παίρναμε οριζόντια, άδικα και πρόχειρα μέτρα. Μάλιστα Κυβέρνηση και αντιπολίτευση τους κατηγορούν κάθε τόσο, γιατί έκαναν λάθος στον πολλαπλασιαστή  και τους ζητάμε και τα ρέστα γιατί δεν υπολόγισαν με ακρίβεια το ποσοστό της ύφεσης. Και δεν ντρεπόμαστε. Τρία χρόνια τώρα δεν μπορέσαμε να απελευθερώσουμε το επάγγελμα του ταξιτζή, δεν μπορέσαμε ούτε το περιουσιολόγιο να εφαρμόσουμε  και εμείς να ζητάμε νέες παρατάσεις από τους δανειστές μας, γιατί δεν υπολόγισαν με ακρίβεια την ύφεση. Και όχι μόνο αυτό. Τους ζητάμε να σταματήσουν τη λιτότητα εδώ και τώρα στην Ελλάδα και στην Ευρώπη ολόκληρη. Μάλιστα με περισσή αλαζονεία κάποιοι λένε, ότι εάν αναλάβουν αυτοί στην Ελλάδα, τότε θα αλλάξουν και την Ευρώπη. Λες και η λιτότητα σταματάει αποφασίζοντας να σταματήσει. Λες και η ανάπτυξη έρχεται πατώντας ένα κουμπί. Τα λεφτά όμως δεν μας λένε ποιος θα τα βάλει. Στο βάθος του μυαλού τους βέβαια έχουν τη γνωστή λύση, να πληρώσουν οι πλούσιες χώρες του βορά. Αυτό δηλαδή που κάνουν κατά κανόνα και σήμερα. Απλά ζητάνε να πληρώσουν περισσότερα. Τόση αριστερή πολιτική. Διαβάζω τις εναλλακτικές προτάσεις της αντιπολίτευσης και δεν βλέπω τίποτα το διαφορετικό από αυτό που κάνουν τρία χρόνια τώρα οι διάφορες ελληνικές Κυβερνήσεις, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Δηλαδή να διαπραγματεύονται. Αυτοί όμως θα διαπραγματευτούν, λένε, πιο σκληρά με την τρόικα. Εντάξει και έστω ότι πείθονται οι εταίροι και δανειστές μας, μετά από τις σκληρές διαπραγματεύσεις να πάνε πιο πίσω τις υποχρεώσεις μας, να μειώσουν και άλλο τα επιτόκια, να μην μετράει στο χρέος της χώρας τα κεφάλαια της ανακεφαλαιοποίησης των Τραπεζών, να εκδοθεί ευρωομόλογο κάποια στιγμή και άλλα ίσως μέτρα, όπως το «κούρεμα» του χρέους, που τα λένε και τα διεκδικούν και οι μέχρι σήμερα «μνημονιακές» Κυβερνήσεις της χώρας. Τι αλλάζει ; Η ουσία της πολιτικής σήμερα όλων των κομμάτων του ευρωπαϊκού τόξου είναι ίδια. Εντάξει η αντιπολίτευση ξεχωρίζει για το ύφος της. Λέει ότι θα κάνει σκληρές διαπραγματεύσεις. Κάποια στελέχη της μπορεί να λένε και κάποιους χαρακτηρισμούς, όπως οι τοκογλύφοι, η αποικία χρέους και άλλα ηχηρά παρόμοια, αλλά αυτά καταλαβαίνει και ένα παιδί ότι είναι για εσωτερική κατανάλωση. Έστω λοιπόν ότι πείθονται οι εταίροι και δανειστές μας, κάτω από την πίεση ή την  γοητεία της αντιπολίτευσης.  Τι θα γίνει ; θα μας πούνε συνεχίστε τη ζωή σας όπως κάνατε μέχρι το 2009 και μην αλλάζετε τίποτα ; Υπάρχει κάποιος σοβαρός άνθρωπος στη χώρα αυτή που να πιστεύει κάτι τέτοιο ; Δεν νομίζω. Εδώ όμως είναι και το κλειδί της υπόθεσης. Εφόσον λοιπόν στην ουσία δεν διαφωνείτε με την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας, ελάτε και εσείς να διαπραγματευθούμε την πορεία της χώρας. Όλοι μαζί, να καταλήξουμε σε ένα δικό μας εθνικό μνημόνιο και να το υλοποιήσουμε με την συγκρότηση μιας πανεθνικής Κυβέρνησης δημοκρατικής συνεργασίας.
Ποια είναι λοιπόν η λύση για τη χώρα μετά την αναχώρηση της Δημοκρατικής Αριστεράς από την Κυβέρνηση ; Το μέγεθος και το βάθος των προβλημάτων είναι τέτοιο, που γίνεται ακατόρθωτο επίτευγμα για την σημερινή δικομματική Κυβέρνηση, οποιαδήποτε αλλαγή ή μεταρρύθμιση επιδιώξει να κάνει. Πρώτον, γιατί ένα μεγάλο τμήμα της δεν θέλει, δεύτερον γιατί δεν έχει το ηθικό κεφάλαιο, μετά και την αποχώρηση της Δημοκρατικής Αριστεράς, να πείσει την κοινωνία για την ανιδιοτέλεια και την αγαθότητα των προθέσεών της και τρίτον γιατί αυτές οι αλλαγές και οι μεταρρυθμίσεις είναι καίριας σημασίας και απαιτούν την μέγιστη κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία των δυνάμεων του δημοκρατικού και ευρωπαϊκού τόξου. Μακάρι να τα καταφέρει, αλλά όλα τα στοιχεία δείχνουν ότι δεν θα τα καταφέρει, ακόμη και αν όλες οι δυνάμεις που την στηρίζουν ομόφωνα και ομόθυμα συνεχίσουν να την στηρίζουν, ακόμη και στις επερχόμενες μεγάλες κοινωνικές συγκρούσεις που αναμένονται στο αμέσως προσεχές διάστημα, ενός αναμενόμενου πολύ θερμού φθινόπωρου.
Αυτό σημαίνει ότι, αυτές οι αλλαγές – της μεταρρύθμισης του Κράτους και των άλλων απαραίτητων αλλαγών-  μπορεί να γίνουν, μόνο από μια ευρύτατη Κυβερνητική πλειοψηφία, με την υποχρεωτική συμμετοχή της Νέας Δημοκρατίας και του ΣΥΡΙΖΑ τουλάχιστον. Αμιγώς Κυβέρνηση της δεξιάς, είτε της αριστεράς, δεν μπορεί να υπάρξει και να επιβιώσει, με δεδομένους τους κοινωνικούς και πολιτικούς συσχετισμούς. Όχι μόνο, γιατί τα αποτελέσματα των εκλογών, σύμφωνα με όλες τις δημοσκοπήσεις δεν θα μπορούν να δώσουν αυτοδύναμες Κυβερνήσεις της δεξιάς, είτε της αριστεράς, αλλά κυρίως γιατί οι επιχειρούμενες αλλαγές μπορούν να γίνουν μόνο από μια Κυβέρνηση καθολικής υποστήριξης των δημοκρατικών δυνάμεων της ευρωπαϊκής προοπτικής. Άρα, είτε τώρα, είτε αύριο, είτε πριν, είτε μετά τις εκλογές, ικανή και αναγκαία συνθήκη επιβίωσης μιας νέας Κυβέρνησης, είναι η στήριξη από όλες τις δημοκρατικές και ευρωπαϊκές δυνάμεις, από τη Νέα Δημοκρατία δηλαδή και έως και τον ΣΥΡΙΖΑ. Στις συνθήκες αυτές καμιά δύναμη πλέον, δεν μπορεί να αρνείται την ανάληψη Κυβερνητικών ευθυνών. Καμιά πολιτική δύναμη δεν μπορεί να σφυρίζει αδιάφορη για την πορεία της χώρας. Οι ίδιοι οι πολίτες, οι ίδιοι οι ψηφοφόροι του κάθε κόμματος, θα υποχρεώσουν την κάθε δύναμη να αναλάβει και Κυβερνητικές ευθύνες, για την ανόρθωση της χώρας.
Αυτός είναι και ο νέος, εθνικός ρόλος της Δημοκρατικής Αριστεράς. Με την καλύτερη εκδοχή, αποχωρεί από την Κυβέρνηση, διαπιστώνοντας ότι το εγχείρημα της μεταρρύθμισης της χώρας, είναι γιγάντιο, οι δικοί της ώμοι αποδεικνύονται πολύ αδύναμοι και γενικά δεν αρκούν οι υπάρχουσες συνεργαζόμενες δυνάμεις, για να μπορέσουν να σηκώσουν αυτό το τιτάνιο έργο του μετασχηματισμού του Κράτους και της κοινωνίας μας σε ένα σύγχρονο δημοκρατικό, ευρωπαϊκό Κράτος. Στις νέες συνθήκες αναζητά έναν νέο καταλυτικό ρόλο, για το συμφέρον κυρίως της χώρας. Και αυτός δεν είναι άλλος από τον σταθεροποιητικό και συνδετικό παράγοντα μιας νέας Κυβέρνησης, όλων των δημοκρατικών δυνάμεων, από τη Νέα Δημοκρατία έως και τον ΣΥΡΙΖΑ, είτε πριν είτε μετά τις εκλογές, όποτε και αν γίνουν αυτές. Μα τι λες θα πει κάποιος λογικός άνθρωπος. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι στα κάγκελα τόσα χρόνια. Θα αλλάξει τώρα ; Μπορούμε να συνεννοηθούμε με το ΣΥΡΙΖΑ ; Απαντώ. Ας μην αλλάξει. Πρόβλημά του. Εμείς έχουμε υποχρέωση να πούμε στον κόσμο του για τις ευθύνες του που δεν τις αναλαμβάνει τρία χρόνια τώρα.
Ο άλλος ρόλος της Δημοκρατικής Αριστεράς στις νέες συνθήκες που διαμορφώνονται, μετά την αποχώρησή της από την Κυβέρνηση, είναι ο δημιουργικός ρόλος μιας δύναμης, η οποία δεν θα λειτουργεί ως οιονεί αντιπολίτευση, αλλά ως μια δύναμη προωθητική, αλλαγών και μεταρρυθμίσεων, ως να κυβερνούσε η ίδια, με πολιτικές πρωτοβουλίες στην Βουλή και στην Κοινωνία και όχι απλά ψηφίζοντας τα θετικά και καταψηφίζοντας τα αρνητικά των Κυβερνητικών πρωτοβουλιών. Τέλος αναλαμβάνει μια μεγάλη πρωτοβουλία μέσα στην κοινωνία, για την δημιουργία των προϋποθέσεων μιας νέας συνάντησης όλων των δημοκρατικών προοδευτικών, μεταρρυθμιστικών δυνάμεων, από τους φιλελεύθερους δημοκράτες, έως τους αντιλαϊκιστές της αριστεράς, για τη συγκρότηση της μεγάλης Δημοκρατικής Παράταξης. Η δράση της στα τρία αυτά επίπεδα θα καθορίσουν σε μεγάλο βαθμό την πορεία της το επόμενο διάστημα. 

από το http://kostasxainas.blogspot.gr

διάλογοι στο inbox

Με αφορμή όσα αναρτώ στο φ/β έλαβα στο ινμποξ μου ένα κείμενο επώνυμο.

Το βρήκα ενδιαφέρον γι αυτό το αναρτώ στο μπλογκ μου, μαζί με την απάντηση μου.

Επειδή το κείμενο ήρθε προσωπικά, δεν γράφω το όνομα του αποστολέα τον οποίο δεν γνωρίζω, αναφέρω μόνον ότι όπως είδα στην σελίδα του είναι δημόσιος υπάλληλος του υπουργείου πολιτισμού.

Καλημέρα σας κ. Manos Gl. Βλέπω τις αναρτήσεις σας και μου κάνει εντύπωση η συχνή ενασχόλησή σας με την περίπτωση Καμίνη. Δεν είμαι από εκείνους που θα υποστηρίξω οποιαδήποτε "βίαια ενέργεια από οπουδήποτε κι αν προέρχεται", αλλά τι σημαίνει βία; Μηπως είναι βία και η ίδια στοχοποίηση ενός συνδικαλιστή θα λεγα εγώ; Μηπως λοιπόν τα άρθρα αναπαράγουν μια βίαιη συμπεριφορά απέναντι σ' εναν συνδικαλιστή. και δεν μιλάω μόνο για τον κ. Μπαλασόπουλο ο οποίος αποκαλείται "νταβατζής της Τ.Α", αλλά για οποιονδήποτε, ακόμη και για τον Δημόσιο Υπάλληλο ο οποίος στοχοποιείται καθημερινώς και αδιαλείπτως. Αγαπητέ κύριε δεν είδα καθόλου στις αναρτήσεις σας τα αποτελέσματα της εξοντωτικής κυβερνητικής πολιτικής , που έχουν οδηγήσει ανθρώπους σε ανεργία,που οδηγούν ανθρώπους σε ανεργία με την πρόφαση του επίορκου,της μετακίνησης, της διαθεσιμότητας, του ξαφνικόύ θανάτου, της κατασυκοφάντησης ότι όλοι αυτοί μπήκαν με μέσο και ήρθε ο αρχάγελλος της αξιοκρατίας Μητσοτάκης να καθαρίσει κλπ κλπ. Αγαπητέ κύριε δεν είδα καθόλου ανάρτηση για την "αξιοκρατία" της κατάληψης θέσης από τη ΔΗΜΑΡ των γραμματέων υπουργείων και διοικητικών στελεχών σύμφωνα με το "αξιοκρατικό" σύστημα του 4-2-1 που ακολουθήθηκε. Αγαπητέ κύριε θα μπορούσα να σας αναφέρω άπειρες περιπτώσεις, ακόμη και τη δική μου περίπτωση του οικονομικού στραγγαλισμού μιας τρίτεκνης οικογένειας η οποία δεν είναι σε θέση να σπουδάσει το μεγάλο της παιδί,επειδή εισήχθη σε πανεπιστήμιο εκτός Αθηνών. Αλλά εσάς σας ενδιαφέρει ο Καμίνης ο οποίος εκτός από ευγενής δεν είναι τίποτε άλλο. Δεν εχει κάνει τίποτε για την πόλη. Απολύτως τίποτε . Γιατί απλώς κι αυτός δεν έχει χρήματα. Καταδικαστεα λοιπόν η πραξη κατά του Καμίνη αλλά είναι περισσότερο καταδικαστέες άλλες πράξεις ,περίσσότερο βίαιες, περισσότερο ισοπεδωτικές,περισσότερο καταστροφικές. Ακόμη και το μέλλον των παιδιών μας είναι ζοφερό. Αυτό κι αν δεν είναι βία. Τα δυο κόμματα με τα οποία συμμάχησε η ΔΗΜΑΡ έβαλαν την υπογραφή τους. Την πρόσθεσε και η ΔΗΜΑΡ ανερυθριάστως. Την προσθετε και σεις ως μέλη της ΔΗΜΑΡ. Οι καιροί εχουν γυρίσματα αγαπητέ κυριε. οταν ξεκαθαρίσουν τα πράγματα από τη κρίση και θα ξαναδιαβάζετε αυτά που γραφετε ελπίζω να είστε τόσο βεβαιος όσο τώρα και να μην ντρεπεστε γι αυτά που γραφατε. Φιλικά αν και δεν σας γνωρίζω.

Και η απάντηση μου.

Κύριε ………………….,

Διάβασα προσεκτικά την ανάρτηση σας.

Ξεκινώντας από τον δήμαρχο Αθηναίων, να διορθώσω ότι δεν είναι απλά ένας ευγενής άνθρωπος.

Δυο θα έλεγα εγώ τα βασικά χαρακτηριστικά του, οι πιο κοντινοί θα μπορούσαν ίσως να προσέθεταν κι άλλα.

1. Έντιμος, σε αντίθεση με την συντριπτική πλειοψηφία των αιρετών συναδέλφων του.

Δεν εκφέρει υποσχεσιολογικό και λαϊκιστικό λόγο προς τους δημότες του, διαχειρίζεται με φειδώ και διαφάνεια τα οικονομικά του δήμου του. Παρά την μείωση περίπου 50% των εισροών του δήμου, κατορθώνει να παρέχει κοινωνικό και πολιτιστικό έργο στους πολίτες, καθώς και να διατηρεί την καθαριότητα στην πόλη του. Τι άλλο θα τον χαρακτήριζε επιτυχημένο;

2. Εραστής της νομιμότητας, χωρίς την αφέλεια του παθητικού δέκτη κάθε απόφασης της κεντρικής διοίκησης (κυβέρνησης).

Προχωρά τους όρους για την αντικειμενική αξιολόγηση του προσωπικού του δήμου, δεν ρουσφετολογεί, δεν υποκύπτει σε πιέσεις οργανωμένων συμφερόντων. Παρεμβαίνει προτείνοντας αλλαγές στο νομικό καθεστώς της τοπικής αυτοδιοίκησης για την καλύτερη λειτουργία της, αντί να παριστάνει τον αγωνιστή παρανομώντας.

Για τους λόγους αυτούς, έχει γίνει στόχος βίαιων επιθέσεων. Οι επιθέσεις αυτές έχουν ονοματεπώνυμο. Άλλοτε την χρυσή αυγή, άλλοτε την ΠΟΕ-ΟΤΑ. Επομένως δεν έχουμε στοχοποίηση ενός συνδικαλιστή. Έχουμε την κατάδειξη του ενόχου.

Είναι άλλωστε οξύμωρο σχήμα να εξομοιώνεται ο θύτης με το θύμα.

Αδικείται ο Μπαλασόπουλος από την κατάδειξη;   Δεν νομίζω. Δεν έχει κάνει μέχρι σήμερα καμιά παρέμβαση που να μην χαρακτηρίζεται από βία. Όχι ο ίδιος προσωπικά. Τα τσιράκια του. Άλλωστε η έκφραση …"θα βρεθούν από δήμαρχοι κλητήρες, όσοι εφαρμόσουν την πολιτική της κινητικότητας"… δεν είναι πολιτική έκφραση, είναι αλαζονική έκφραση νταβατζή.

Η απόσταση ανάμεσα σε έναν απλό δημόσιο υπάλληλο και στον Μπαλασόπουλο (και όχι μόνον σε αυτόν) είναι διαγαλαξιακή. Μόνο μέσω «σκουληκότρυπας» θα μπορούσε να σχετιστεί επομένως με την πατρώνικη διαπίστωση σας ότι αναφέρομαι «...ακόμη και για τον Δημόσιο Υπάλληλο ο οποίος στοχοποιείται καθημερινώς και αδιαλείπτως.» την προσπερνώ χωρίς σχόλιο.

Προς στιγμήν, διαβάζοντας την έκφραση «Αγαπητέ κύριε δεν είδα καθόλου στις αναρτήσεις σας τα αποτελέσματα της εξοντωτικής κυβερνητικής πολιτικής , που έχουν οδηγήσει ανθρώπους σε ανεργία, που οδηγούν ανθρώπους σε ανεργία…» σκέφτηκα ότι θα αναφερθείτε στους 1,5 εκατομμύριο άνεργους (περίπου 1 εκατομμύριο των 3 τελευταίων ετών) του ιδιωτικού τομέα, και πράγματι θα ερχόμουν σε δύσκολη θέση. Γιατί κανείς απολύτως κομματικός φορέας δεν ασχολείται μαζί τους, μόνο σαν σχόλιο ή παράδειγμα ή δείγμα ευαισθησίας αναφέρονται. Εγώ έχω γράψει βέβαια γι αυτό το υπ’ αριθμόν 1 πρόβλημα της πατρίδας μας, αλλά σε συλλογικό επίπεδο ντρέπομαι εξίσου με τους υπόλοιπους.

Ευτυχώς, δεν αναφερθήκατε και εσείς σε αυτούς, αλλά μου φέρνετε παραδείγματα όπως επίορκοι, μετακίνηση, διαθεσιμότητα. Γιατί το λέτε πρόφαση; Δεν είναι πραγματικό πρόβλημα; Δεν χρειάζεται εξυγίανση και εκσυγχρονισμό και ορθολογισμό και μεταρρύθμιση ο δημόσιος τομέας; Δεν χρειάζεται αξιολόγηση και διαφάνεια στους τρόπους διορισμών;

Δεν ξέρω πως προσληφθήκατε εσείς στο δημόσιο, όμως δεν γνωρίζετε ότι η συντριπτική πλειοψηφία τα τελευταία μόνο 10 χρόνια προσελήφθη εκτός διαδικασιών ΑΣΕΠ με ρουσφετολογικά κριτήρια διογκώνοντας τουλάχιστον κατά ένα τρίτο τον δημόσιο τομέα; Μου λέτε να αγωνιστώ γι αυτούς παραβλέποντας όσους κράτησαν μιαν έστω και λανθασμένη αξιοπρέπεια και δεν έγλυψαν κανέναν παράγοντα για να διοριστούν;

Συγνώμη, δεν αισθάνομαι την ηθική υποχρέωση να το κάνω.

Η κάθαρση και στο πολιτικό προσωπικό, θα συμφωνήσω μαζί σας, πρέπει να γίνεται παράλληλα με ότι άλλο. Βέβαια οι ψηφοφόροι έχουν τον πρώτο και βασικό λόγο σ’ αυτό, όμως μπορούμε να στηλιτεύουμε τις εξάρσεις. Και εξηγώ που ακριβώς συμφωνώ μαζί σας, άλλωστε το έχω γράψει και είναι αδικία να με εγκαλείται γι αυτό, στο περίφημο 4-2-1.

Πρώτα να πω, πιστεύω ότι υπάρχουν καθαρά πολιτικές θέσεις (γραμματείς υπουργείων κάποιες προεδρίες οργανισμών) μέσω των οποίων τα κυβερνητικά κόμματα καλούνται να υλοποιήσουν τα προγράμματα τους, επομένως πρέπει να καταλαμβάνονται με κριτήρια κομματικής αξιοκρατίας. Δυστυχώς, αυτό γενικεύεται. Και έχουμε ρουσφετολογικούς διορισμούς κομματικών στελεχών σε μη πολιτικές θέσεις πχ. νοσοκομεία.

Γενικεύοντας όπως και σεις στο τέλος του κειμένου σας, σας λέω.

Ξέσπασε η οικονομική κρίση στην Ελλάδα και γι αυτό υπάρχουν ευθύνες. Καλό είναι να μην ξεχνάμε ότι ο δανεισμός για να εξυπηρετείται και διατηρείται η πολιτική διαφθορά των δυο κομμάτων του προηγούμενου δικομματισμού πέρα από ονοματεπώνυμα είχε μια σοβαρή συνέπεια. Την έξη μας σε μια συνεχή αύξηση των ατομικών οικονομικών απαιτήσεων μας, οι οποίες δεν στηρίζονταν σε μια ισχυρή και αναδιανεμητική οικονομία.

Την ώρα της κρίσης, αν δηλαδή θα είχε συνέπειες ή όχι η πτώχευση της χώρας, αν θα είχε ή όχι συνέπειες η έξοδος μας από την ευρωζώνη, οι πολιτικές δυνάμεις δήλωσαν τις προθέσεις τους και οι ψηφοφόροι έδωσαν το αποτέλεσμα που ξέρουμε.

Η ΔΗΜΑΡ είχε την υποχρέωση να συμμετάσχει στην προσπάθεια παραμονής της χώρας στην ευρωπαϊκή οικογένεια. Γι αυτό ψηφίστηκε. Κι αυτό έκανε.

Μπορεί να μην σας αρέσει, άρεσε όμως στους ψηφοφόρους της.

Με θυσίες, με πόνο με αίμα. Με ένα εκατομμύριο άνεργους σαν πρώτο και σπουδαιότερο γεγονός που από μόνο του θα έπρεπε να υπερκαλύπτει όλες τις συζητήσεις. Με δευτερευούσης σημασίας γεγονός την μείωση μισθών και συντάξεων έγινε δυνατή η παραμονή στην ευρωζώνη. Κάποιοι άλλοι λένε καλύτερα να είχαμε φύγει. Ίσως δεν το μάθουμε ποτέ αν θα ήταν καλύτερα ή χειρότερα, και σε αυτό έβαλε το χέρι της η ΔΗΜΑΡ. Είτε της το πιστώνετε είτε της το χρεώνετε.

Είχε άλλη μια υποχρέωση η ΔΗΜΑΡ που δυστυχώς δεν τα πήγε καθόλου καλά.

Να ζωγραφίσει με την παρουσία της τις αλλαγές εκείνες που είναι απαραίτητες για την μεταρρύθμιση όχι μόνο του κράτους, αλλά ολόκληρης της πολιτείας και της κοινωνίας.

Δεν τα πήγε καλά, βρέθηκε εκτός κυβέρνησης, προφανώς με την απουσία της δεν υπάρχει περίπτωση να τα πάνε καλά οι δυο που απέμειναν.

Αυτά έχω να σας πω, τα θεωρώ πολύ ορθολογικά γιατί τα περί ντροπής κλπ είναι πολύ θεοκρατικά για τα πολιτικά μου γούστα.

Καληνύχτα σας.