Η εγκληματικότητα θεριεύει...

... και η κοινωνία είναι απροστάτευτη.

Δεν χρειάζονται άδεια παραμονής τα καθάρματα.

Έχουν την ιθαγένεια μας.

Δεν είναι μαύροι, ούτε γκρι, ούτε κόκκινοι.

Το ίδιο μπεζάκι με μας έχουν.

Μπορεί να είναι και οι γείτονες της διπλανής πόρτας.

Μπορεί τα πρωινά να περνούν την γιαγιά στο απέναντι πεζοδρόμιο για ένα χαρτζιλίκι.

Τα βράδια όμως όλα αλλάζουν.

Και μεις φτάσαμε να μην σκεφτόμαστε τα άγρια βράδια, μα πως θα καταφέρουμε να τους αποκλείσουμε, να μην κυκλοφορούν με την ίδια δίψα για καταστροφή και τις μέρες.

Μιλάμε για τον καθημερινό μας, τον αλήτη της διπλανής πόρτας.

Που μιλά για ξένους και έχει τους ντόπιους στο άρρωστο μυαλό του.

 Που υπάρχουν ντόπιοι που τον γλυκοκοιτούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι ζεσταίνουν το φίδι στον κόρφο τους.