Στην περίπτωση του κλειστού
επαγγέλματος, της απόκτησης άδειας ταξι, είναι γνωστή η διαδικασία και τίποτα
δεν έχει αλλάξει παρά την περίφημη μεταρρύθμιση. Βρίσκεις τον ιδιοκτήτη που
θέλει να πουλήσει, συμφωνείς το τίμημα, κάνεις τα συμβόλαια αναγράφοντας την φορολογητέα
τιμή που ορίζει η Πολιτεία και που καμιά σχέση δεν έχει με το τίμημα –κλάσμα με
τεράστιο παρανομαστή είναι- και ξεκινάς την δουλειά, έχοντας τηρήσει κατά
γράμμα τους νόμους.
Θα σκεφτείτε ότι το εκχυδαΐζω,
αλλά και στην πολιτικο-κομματική ζωή κάπως έτσι γίνεται και τηρούνται όλοι οι
κανόνες δημοκρατίας. Γιατί η δημοκρατία, πάνω απ’ όλα.
Έχεις την φιλοδοξία να
προσφέρεις στον τόπο, να τα αλλάξεις όλα, να δουν και να χαρούν όλοι με το
όραμα σου. Πρέπει όμως πρώτα να εκλεγείς δήμαρχος και για να εκλεγείς, πρέπει
κάποιο κομματικό σώμα –μια τοπική, μια νομαρχιακή- να εγκρίνει εσένα και να
απορρίψει κάποιον ή κάποιους άλλους. Δημοκρατικά, με ψηφοφορία και με υψηλό
φρόνημα ιδεολογικού καθήκοντος.
Αν η φιλοδοξία σου είναι
μεγαλύτερη από την βαρύτητα των αντιρρήσεων του σώματος, αν βλέπεις ότι είναι
βλαμμένοι και δεν πείθονται με τίποτα, ένα σου μένει.
Η αντικατάσταση τους.
Δημοκρατικά. Αυτά τα
αποφασίζομεν και διατάσσομεν ανήκουν σε μακρινό παρελθόν.
Εφαρμόζεις σύστημα ταξι.
Βρίσκεις τον «ικανό και
αναγκαίο» όγκο προσώπων που χρειάζονται για την ανατροπή. Συμφωνείς το τίμημα
(εδώ πολιτικό πάντα, μην παρεξηγηθούμε, τίμημα είναι το καλό του τόπου),
αποδίδεις την κατά κεφαλήν τιμή που ορίζει το Κόμμα για δικαίωμα ψήφου (στην περίπτωση
Σκοτινιώτη 2 ευρω) και αντικαθιστάς όσους δεν εκτιμούν όσο θα έπρεπε την
τεράστια πολιτική προσωπικότητα σου.
Ξεκινάς για δουλειά έχοντας
τηρήσει κατά γράμμα την δημοκρατία.
Πρώτη απόφαση. Δεν μας κάνει
ο Σκοτινιώτης για δήμαρχος Βόλου, δεν εφάρμοσε το δικό μας όραμα.
Χωρίς κληρονομικό χάρισμα, όλοι ξέρουμε την
δεύτερη απόφαση…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου